Σε πρώτο τίτλο άς διαβασθεί σάν μιά ακόμη προσωπική μου κριτική επίθεση στήν επιμόλυνση τού Αναρχισμού (και τού εδώ αναρχικού χώρου ιδιαίτερα) απ΄τόν θανατηφόρο ιό τού πολιτικού μηδενισμού. Σάν δεύτερος τίτλος άς διαβασθεί ως τα ελάχιστα λόγια συμπάθειας και αλληλεγγύης στήν οικογένεια τού δολοφονημένου ταξιτζή κατά τήν διάρκεια ληστείας στήν Πάρο….

ΓΡΑΜΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΕΝΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΥ ΤΑΞΙΤΖΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΛΗΣΤΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟ

 

Οι χειρότεροι εχθροί τού

Aναρχισμού και τής Aντιεξουσίας δέν είναι η "μικρή οικογένεια" πού κυβερνά  καί οι στενοί της φίλοι καί ακόλουθοι-προστάτες καί γλύφτες γύρω από τίς καθεστωτικές επαύλεις.

Οι χειρότεροι εχθροί τού Aναρχισμού είναι μέσα σέ αυτόν και στήν αδυναμία τους να τόν κατανοήσουν καί να τόν εκφράσουν, συμβάλλουν τά μέγιστα για τήν συκοφάντιση τής…. Aναρχικής ιδεολογίας,τήν όλο καί πιό ακραία φασιστικοποίηση τής πολιτικής δράσης,τήν παράδοση τής κοινωνίας στόν ρατσισμό,στήν σιωπή και στόν φόβο,τήν ανανέωση τού χρόνου βασιλείας τής εξουσιαστικής τάξης.

Στήν πραγματικότητα τό να γράφεις πώς η δολοφονία ενός πολίτη κατά τήν διάρκεια τής ληστείας τραπέζης στήν Πάρο είναι τό πιό "ευχάριστο γεγονός" τού καλοκαιριού ή πώς τό λουτρό αίματος τού εξεγερμένου λαού τής Συρίας ενάντια στόν τύραννο ΄Ασαντ "ξεπλένεται" μέ ένα άλλο λουτρό αίματος από θεατές και αθλητές(και τηλεθεατές ίσως?)στήν Ολυμπιάδα τού "χορτασμένου" Κόσμου…..,τότε είσαι η πιό ξεκάθαρη και πειστικότερη επιβεβαίωση τής εξουσιαστικής βαρβαρότητας και κυριαρχίας.

Οτι σιχαινόμουνα πάντα μέσα σέ έναν Εξουσιαστικό Κόσμο,τό βρήκα στά γραφτά σας!

Ποτέ το ψευτοαναρχικό φασισταριό,ποτέ ο φαιοκόκκινος τυχοδιωκτισμός και χουλιγκανισμός,ποτέ μά ποτέ η περιφρόνηση και η απαξίωση τής ανθρώπινης ζωής δέν βρήκε συνταξιδιώτες,συναγωνιστές και συντρόφους στόν

Αναρχισμό.

Ποτέ οι Αναρχικοί δέν είχαν επιλεκτικές ευαισθησίες,δύο μέτρα και δύο σταθμά μπροστά στήν "χαριστική βολή" τής Βίας πού χαίρεται με τό αίμα και το πτώμα τού "άλλου",τού διπλανού μας,ντόπιου ή μετανάστη…..

Αλλη μιά φορά ΄Ατυπες μα Τυπικές Μηδενιστικές Ψόφιες Βλακείες ενός ψόφιου βλακώδη λόγου σε αποσύνθεση, ανέβηκαν μέσα σέ ένα κείμενο στό διαδίκτυο ,

 

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1417170

 

αναλαμβάνοντας τήν ευθύνη γιά τόν εμπρησμό εταιρείας.

Εδώ δεν μιλάμε για Aναρχισμό,αλλά για ωδή στην Bαρβαρότητα. Η συνείδηση αυτής τής μηδενιστικής σας οργής ,τυφλά,ωμά και με λύσσα γιά όλους(δέν είναι η πρώτη φορά) ,τοποθετεί τήν Κοινωνία στόν Εχθρό(Κράτος και Εξουσία),τήν καταδικάζει ως "ίδια,συνυπεύθυνη και συνένοχη" και τήν "εκτελεί" Μαζί του.

Πολύ σύντομα, αυτή η "αναρχική επιχειρηματολογία" θα διαπιστώσει(άν βρεί το ελάχιστο θάρρος να τό κάνει) πως τό "πνεύμα" και η δράση της συμμετείχε σέ πρώτο ρόλο μαζί μέ λούμπεν γκρουπούσκουλα και ακροδεξιούς τραμπούκους στήν αύξηση του πολιτικού φασισμού και τής κοινωνικής βίας πού (καί)η ίδια αναπαράγει!Οι "φλόγες αντάρτικου" φωτίζουν μόνο τά αδιεξοδά του καί όχι τίς Νύχτες τών "προσκυνημένων" ……Καί στό Αδιέξοδο πάλι ,σβήνουν!

Αλλη μια φορά δέν έχουμε να κάνουμε με Αναρχικό λόγο αλλά με έναν πολιτικό μηδενισμό πού γεννιέται στίς "καλύτερες συνθήκες"(στήν μήτρα τού γενικότερου κοινωνικού μηδενισμού πού σαρώνει σήμερα τόν ανθρώπινο πολιτισμό ), υψώνοντας κι από τήν μεριά του Τείχη από τό ίδιο "Εγώ" πού είναι η ταυτότητα κάθε εξουσιαστικής,καθεστωτικής καί "ανώτερης" τάξης καί ομάδας!

 

ΑΤΥΠΕΣ

μά ΤΥΠΙΚΕΣ ΨΕΥΤΟΑΝΑΡΧΙΚΕΣ ΨΟΦΙΕΣ ΒΛΑΚΕΙΕΣ ,Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ

Εχετε χρόνια ξεκινήσει έναν "πόλεμο" μπροστά στά κομπιουτεράκια σας πού μόνο εσείς τόν βλέπετε και τόν κάνετε μέσα στήν φαντασιακή σας οθόνη , δέν βγάζει πουθενά παρά μόνο θά φθάσει τούς φασίστες στό 20% καί βάλε, μέ ότι συνέπειες έχει αυτό γιά μιά κοινωνία πού κοντά της ως "παρελθόν" είναι τά πέτρινα χρόνια και τά σημάδια από τήν Κατοχή,τόν Εμφύλιο,τήν Χούντα,τα ξερονήσια……

Μια κοινωνία πού έχει σκόπιμα και μεθοδευμένα διασπασθεί ως σώμα και ενότητα απ τούς εξουσιαστές καί τό μόνο πού έχουμε νά κάνουμε είναι αντί να τήν βάζουμε στό ίδιο "τσουβάλι" με τούς δυνάστες της όπως κάνετε εσείς (ακολουθώντας πιστά τήν φύση τού ναζισμού,τό δόγμα τής "συλλογικής ευθύνης"),είναι να μείνουμε κοντά της στά δύσκολα,να τής "ξυπνήσουμε" αισθήματα πού έχει ξεχάσει ή δέν έχει γνωρίσει, τήν αντίσταση,τήν φιλία και τήν αλληλεγγύη πού "κοιμάται" κάτω από τόν παρασιτισμό τού ατομικισμού και τήν αρρώστεια τού εθνοφασισμού πού καννιβαλίζουν τήν ψυχή καί έχουν κάνει αρένα τήν καθημερινότητα.

Στόν "πόλεμο" αυτό πού κηρύξατε με μίσος σέ όλους,μά όλους αδιάκριτα,καταπιεστές και καταπιεσμένους,άρχοντες και σκλάβους,εργάτες και "νοικοκυραίους", τό μόνο πού ανάληψη τήν ανάληψη σταδιακά καταφέρατε είναι ο Αναρχισμός να ξεπέσει από ελπίδα σε βρισιά καί η κοινωνία να γεμίσει από εχθρικά αισθήματα για τούς Αναρχικούς!

Παντού Λάθος κάνετε…..

Η εξουσία είναι τόσο συμπαγής , συσπειρωμένη,ύπουλη και αποτελεσματική πού η παντοδυναμία της εισχωρεί παντού,ακόμα και μέσα στά δικά μας τα κεφάλια και γίνεται μισανθρωπισμός και ναζισμός.

Στό μυαλό είναι ο στόχος,τό νού σου ρέ ,έλεγε κάπου κάποτε η Γώγου……

Δέν υπάρχει και δέν θα υπάρξει πουθενά Αναρχικός αγωνιστής πού εύχεται ποταμούς αίματος απο αθλητές και θεατές καί δέν θα υπάρξει ποτέ και πουθενά καί γιά κανένα στόχο ή σκοπό ικανοποίηση,εγκωμιασμός ή χαρά από Αναρχικούς γιά τό όποιο έγκλημα, τήν εκτέλεση ενός απλού πολίτη πού έπεσε νεκρός στήν Πάρο κατά τήν διάρκεια ληστείας……

Αυτά είναι "ιδεώδη" μιάς Αθλιότητας πού υψώνουν κι άλλο τά Τείχη ενός ανελεύθερου Κόσμου πού έχει κτισθεί με πρώτα υλικά τόν Τρόμο και τόν Φόβο μεταξύ όλων, τήν "συμβίωση" και τήν ανοχή στήν κτηνωδία και στον εκφασισμό.

Ο Αναρχισμός δέν σας "χρωστά" τίποτα,ούτε σας ζήτησε τίς "τιμές" σας…..

Θά είναι απεναντί σας……

Γιατί τόν συκοφαντείτε και τού κάνετε κακό με τούς λεκέδες τής υπογραφής σας ,με τό ΑΛΦΑΔΙ πού τό κλέψατε απο τήν ιστορία του καί ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΞΙΖΕΙ,

Γιατί κλέβετε

το "μελάνι" του πού δέν είναι άλλο απ τό αίμα τού αγώνα του για μια ζωή χωρίς σκοτωμένους στα μέτωπα τών χρημάτων,χωρίς τα χρήματα πού σκλαβώνουν καί σκοτώνουν …….

Χάσουμε ή νικήσουμε,μόνοι μας ή μέ όλους τούς άλλους,μία καί μόνο μία η Αλήθεια μας μέχρι το Τέλος!…..Δέν θά γίνουμε ποτέ η ορχήστρα καί η συνοδεία τού Κτήνους!

(όταν όλοι μπαίνουν στόν ίδιο τσουβάλι με τούς εξουσιαστές,αλήθεια,με ποιούς θα γίνει ο αγώνας

για λευτεριά και δικαιοσύνη?Θα μείνει κανένας τελικά δίπλα μας εκτός από "γεννημένους επαναστάτες" και "σωτήρες αντάρτες" από τόν σούπερ-ουρανό τής γαμημένης σας πρωτοπορίας?…..)
 

21/8/2012

 

Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)

μεμονωμένο άτομο απ τό Αναρχικό Κίνημα

erozer2000@yahoo.gr

Δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών τάσσεται υπέρ των μαζικών απελάσεων – συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει εύκολα κανείς χωρίς να χρειαστεί να προβεί σε οποιαδήποτε έρευνα αφού είναι ολοφάνερο ότι στον πολιτικό λόγο κυριαρχούν οι αντι-μεταναστευτικές φωνές (άλλωστε σχεδόν όλες οι διαδικτυακές αναρτήσεις που καταπιάνονται με το θέμα αυτό, «κοσμούνται» από αρνητικά, έως και επιθετικά σχόλια), κρίνουμε αναγκαίο να θέσουμε προς συζήτηση, για μια ακόμη φορά το ζήτημα της μετανάστευσης και της σχέσης μεταξύ εγκληματικότητας και μεταναστών, αλλά και τη στάση διαφόρων φορέων της πολιτικής εξουσίας πάνω σ’ ένα τόσο λεπτό ζήτημα.

Οι στιγμές που ζούμε στην γηραιά μας Ήπειρο, τους τελευταίους μήνες είναι πραγματικά εφιαλτικές, ιδιαίτερα αν συμπεριλάβουμε μέσα σ’ όλα την άνοδο του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν στην Γαλλία, του Γκιρτ Βίλντερς στην Ολλανδία και, πολύ περισσότερο, την είσοδο της Χρυσής Αυγής στην Βουλή. Δεν έφτανε η απίστευτη μεταμνημονιακή εξαθλίωση που έσπρωξε περίπου το 1/3 των Ελλήνων πολιτών κάτω από το όριο της φτώχειας (ενώ σχεδόν η πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας δυσκολεύεται αφάνταστα να τα βγάλει πέρα), ή η ακραία και βάρβαρη επίδειξη δύναμης του Κράτους σε επίπεδο καταστολής οποιασδήποτε κινηματικής προσπάθειας πήγε (ή πάει) να ξεπηδήσει, τελευταία, μας προέκυψε, μαζί με την άθλια και παραπειστική ακροδεξιά προπαγάνδα για το μεταναστευτικό, και η συζήτηση για την «εγκληματικότητα». Τα εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ, μαζί με όλα τα πολιτικά κόμματα που εκπροσωπούν τα κυρίαρχα στρώματα (από την άκρα δεξιά – σε όλες της τις εκφάνσεις – μέχρι και την πότε συντηρητική πότε φιλελεύθερη κεντροδεξιά) πρόλαβαν να ταυτίσουν την κοινωνική και οικονομική (όπως επίσης και την αξιακή και πολιτισμική) κρίση με την «κατάρα των μεταναστών». Εκμεταλλευόμενα τους ενδόμυχους φόβους του μέσου πολίτη (τον φόβο της ανεργίας μέσω του περιβόητου «οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές» και τον φόβο της εγκληματικότητας λόγω της υπερσυσσώρευσης εξαθλιωμένων μαζών στις αναπτυγμένες χώρες), κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν αποδιοπομπαίο τράγο. Στην Ελλάδα, ιδιαίτερα, αν δεν βρεθεί ο απόλυτος Διάβολος, ο απόλυτος Έλληνας δεν μπορεί να κοιμηθεί ήσυχος χωνεύοντας όποια αντικοινωνική, και αντιδημοκρατική πολιτική αποφασίζεται να εφαρμοστεί (και) σε βάρος του.

Θα ήταν σωστό, φυσικά, μέσα σ’ αυτήν την βαρβαρότητα να συμπεριλάβουμε, την απο-πολιτικοποίηση και την απάθεια που συνεπάγεται την έλλειψη κινήτρων καθώς και νέων δημοκρατικών προταγμάτων που έχουν βυθίσει ολόκληρο τον Δυτικό κόσμο στην αδράνεια, συμβάλλοντας έτσι στην παράλυση της δυνατότητας για ενδοσκόπηση των κοινωνιών, και στην περαιτέρω αποδυνάμωση της ικανότητάς των ν’ αμφισβητούν τον εαυτό τους. Η πολιτική φτώχεια που έχει κατακυριεύσει τις Δυτικές κοινωνίες έχει μέχρι στιγμής καταφέρει να εγκλωβίσει τον καθένα από εμάς στην ιδιωτική του σφαίρα, θεμελιώνοντας έτσι ένα ατομικιστικό lifestyle, όπου κανείς δεν ενδιαφέρεται για τίποτα περισσότερο από την προσωπική του ευημερία, η οποία ταυτίζεται με την κατανάλωση άχρηστων προϊόντων και (συν)αισθημάτων, μεταμορφωνόμενος σε τηλε-πολίτη (όλα είναι ανώδυνες εικόνες στην TV- μέρος ενός δράματος που φαίνεται πως εκτυλίσσεται «αλλού»). Υπό αυτές τις συνθήκες, το δράμα των μεταναστών χτυπά στον τοίχο της αδιαφορίας του Δυτικού ανθρώπου, ο οποίος ανησυχεί μονάχα για την δική του αγοραστική δυνατότητα. Σε περιόδους αντικειμενικής αδυναμίας για υπερκατανάλωση, δηλαδή σε περιόδους ένδειας, ο ίδιος άνθρωπος που πριν αδιαφορούσε, ακριβώς εξαιτίας της αποπολιτικοποίησής του, εύκολα (μετα)στρέφεται προς τερατώδη ιδεολογήματα: όταν αισθάνεται ότι δεν μπορεί πια να καταναλώνει ό,τι «επιθυμεί» μετονομάζει το απροσδιόριστο αυτό κενό σε «ασύμμετρη απειλή» η οποία εντοπίζεται στην παρουσία των φτωχών μεταναστών που «θα του πάρουν τη δουλειά».

Τα Ελληνικά ΜΜΕ, στην πιο ταραγμένη πολιτική περίοδο της μεταπολίτευσης, σε μια εποχή που η εξαθλίωση αρχίζει, μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο, να θυμίζει την περίοδο που ακολούθησε την κατοχή και τον αιματοβαμμένο Εμφύλιο, τις μέρες που ένα τεράστιο ποσοστό ανέργων πολιτών προσπαθεί να μεταναστεύσει με το σκεπτικό «όπου φύγει, φύγει» και ήδη αντιμετωπίζεται ρατσιστικά από τις «χώρες υποδοχής» (για τις οποίες ο μέσος Έλληνας είναι ένας τεμπέλης, χαραμοφάης και απατεώνας), φροντίζουν να παρουσιάζουν με μεγάλους τίτλους και ψεύτικη ευαισθησία, την αγωνία που τάχα περνά ο διαρκώς απειλούμενος από τους «λαθρομετανάστες» και τους «ξένους» Έλληνας πολίτης, ενώ, στα μικρά γράμματα, κάπου εκεί κοντά στα ζώδια και τις μικρές αγγελίες, γίνονται – όπως είναι και το «πολιτικά ορθό» και όπως επιτάσσει η «δημοσιογραφική δεοντολογία» – και κάποιες αναφορές στην απίστευτη βία που ασκείται από τα στρατιωτάκια της Χρυσής Αυγής εναντίον των μεταναστών. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, φυσικά, η ρατσιστική προπαγάνδα του Πρώτου Θέματος, που καλεί μέχρι και τον στρατό στο δρόμο, διαφημίζοντας στην ουσία το μιλιταρισμό που προωθούν οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής.

Όλα ανακατεύονται στο μπλέντερ του «ελληνόψυχου» και στο βάθος, Νεοφιλελεύθερου, θεάματος, και το υβρίδιο που βγαίνει από την τηλεοπτική ή σχιζοφρενικο-διαδικτυακή, αλλά και έντυπη δημοσιογραφική, μήτρα, είναι ένα εκτόπλασμα παραπληροφόρησης που σκόπιμα ή μη (αυτό δεν μας ενδιαφέρει σ’ αυτή τη φάση), στρέφει το βλέμμα του κόσμου εκεί που, σε μια κοινωνία με μέσο δείκτη πολιτικής συνειδητοποίησης, θα ήταν εντελώς αφύσικο, σχεδόν τρελό, να στραφεί.

Τόσο η άκρα δεξιά και όλοι οι εθνικιστές, αλλά και η αριστερά, υιοθετούν μια τελείως απλουστευτική ανάλυση πάνω στο μεταναστευτικό. Οι μεν κάνουν λόγο για επαναπατρισμό (και, φυσικά, βρίσκουν σύμφωνη την κοινή γνώμη), ενώ η αριστερά, απεναντίας, κρατώντας μια πιο διαλεκτική στάση, προσπαθεί να προσεγγίσει το ζήτημα, με γνώμονα τον σεβασμό στις ελεύθερες μετακινήσεις, θέση που προφανώς είναι σωστή. Βέβαια, για τους περισσότερους αριστερούς, οι μετανάστες αποτελούν ένα είδος σύγχρονου προλεταριάτου. Χρησιμοποιούνται ως επαναστατικό υποκείμενο για την ανατροπή του καπιταλισμού και αγνοείται το γεγονός ότι ένα μεγάλο ποσοστό μεταναστών μένει παγερά αδιάφορο για την πολιτική, ενώ, απλά και μόνο, επιθυμεί μια θέση εργασίας (εντός του συστήματος) ώστε να εξασφαλιστούν τα προς το ζην. Έτσι, αφήνοντας για την ώρα στην άκρη την εθνικιστική ρητορική και τον όχλο που τυφλά την υποστηρίζει, θα προσπαθήσουμε να έρθουμε σ’ επαφή με μια πραγματικότητα που απ’ ό,τι δείχνει, ελάχιστη σχέση έχει με αυτήν που η αριστερά και ένα κομμάτι του αναρχικού χώρου φαντάζονται.

Όπως ειπώθηκε και παραπάνω, σπανίως οι μετανάστες ενδιαφέρονται για την κοινωνική μεταστροφή, ενώ δεν θα πρέπει ν’ αγνοήσουμε ότι πολλοί από αυτούς, έρχονται από χώρες οι οποίες υπέφεραν από κάποιο Σταλινικό καθεστώς, και για το λόγο αυτό, στο άκουσμα και μόνο της λέξης «κομμουνισμός», κυριεύονται από απέχθεια και τρόμο (δεδομένου ότι οι Σταλινικές δικτατορίες του πρώην Ανατολικού μπλοκ θανάτωσαν, φυλάκισαν, εξόρισαν, βασάνισαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, αρκεί να υπήρχε έστω και η υποψία ότι κάποιος εναντιωνόταν ή διαφωνούσε με την κυρίαρχη καθεστωτική ιδεολογία).

Οι αριστεροί και πολλοί αναρχικοί βλέπουν τους μετανάστες σαν ένα σώμα που ενωμένο θα μπορούσε να συντρίψει τα αφεντικά και τις οικονομικές ελίτ οι οποίες καρπώνονται την υπεραξία από την «μαύρη» εργασία των βασανισμένων αυτών ανθρώπων. Είναι τέτοια η εξαθλίωσή τους, που θα μπορούσαν να εργαστούν, ακόμα και για μεροκάματα πολύ χαμηλότερα από τα κατώτερα της αγοράς εργασίας. Αγνοείται, ωστόσο, το γεγονός πως η ένωση όλων των μεταναστών με σκοπό την σύγκρουση με το κατεστημένο είναι σχεδόν αδύνατη, όχι μόνο γιατί οι ακροδεξιοί και η κυρίαρχη προπαγάνδα επιχειρεί να διχάσει τα κατώτερα στρώματα, αλλά συχνά γιατί και οι ίδιοι οι μετανάστες αρνούνται να απαρνηθούν δικές τους προκαταλήψεις που τους διχάζουν: είναι γεγονός πως ούτε οι μετανάστες έχουν (και δεν επιθυμούν να έχουν) συγκρουσιακή συνείδηση (και γι’ αυτό ευθύνεται και η ίδια η Αριστερά, όπως ευθύνεται και για την αντίστοιχη έλλειψη των μη προνομιούχων γηγενών κοινωνικών στρωμάτων). Ο ρατσισμός δεν είναι προνόμιο μόνο των γηγενών ενάντια στους αλλοδαπούς, αλλά, όπως έχει παρατηρηθεί, μίσος και μισαλλοδοξία μπορεί να τρέφει και κάποιος μετανάστης για κάποιον άλλον (ένας Άραβας για κάποιον μαύρο Αφρικανό, για παράδειγμα), ενώ η ίδια η ιστορία έχει αποδείξει ότι φυλετικές συγκρούσεις μεταξύ μεταναστών έχουν λάβει χώρα πολλές φορές (ενδεικτική είναι η περίπτωση της Νέας Υόρκης, όπου Ιταλοί, Ιρλανδοί και Κινέζοι, ουκ ολίγες φορές ήρθαν στα χέρια με σκοπό τον έλεγχο κάποιας περιοχής). Έτσι, εάν πραγματικά στοχεύουμε στην κοινωνική μεταστροφή προς μια δημοκρατική κατεύθυνση, θα ήταν σωστό να μην αγνοήσουμε και το γεγονός πως όχι μόνο οι γηγενείς αλλά και καμιά φορά οι ίδιοι οι μετανάστες μπορεί να είναι εξίσου εθνικιστές, ρατσιστές ή και σεξιστές – γεγονός που βέβαια δεν συμβαδίζει με την (πραγματική) δημοκρατία.

Η εσφαλμένη προσέγγιση της Αριστεράς στο θέμα (μιας Αριστεράς που στο αποκορύφωμα της καπιταλιστικής κρίσης δείχνει ανίκανη να αναλύσει σωστά τα δεδομένα και αδύναμη να αντιδράσει), σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι δικαιώνεται ούτε στο παραμικρό ή ακροδεξιά και εθνικιστική δημαγωγία. Κι αυτό γιατί μια αμφισβητήσιμη πολιτική προσέγγιση δεν μπορεί, δεν πρέπει και δεν γίνεται να συγκριθεί με την εσκεμμένη βία που καλλιεργείται από κάθε ρατσιστική ιδεοληψία.

Στην Ελλάδα του Μνημονίου, της Τρόϊκας, της αστυνομοκρατίας, πρέπει να προσθέσουμε πια και την Ελλάδα της γενικευμένης μισαλλοδοξίας, που τροφοδοτείται από όλα τα κόμματα εξουσίας, από την άκρα δεξιά και ένα μεγάλο κομμάτι των ΜΜΕ. Μια πράξη βίας από μετανάστη γίνεται σε δευτερόλεπτα, το δημοσιογραφικό hit της ημέρας, μια ανεπανάληπτη τρομολαγνική επιτυχία, που κοπανιέται από όλους τους προαναφερόμενους κύκλους με τέτοια επιμονή που θα τρελαινόταν ακόμα και γνωστικός – πόσο μάλλον ο απαθής, απολίτικος και εξαθλιωμένος πια, τηλεπολίτης. Τα ΜΜΕ ξεχειλίζουν από αίμα αθώων Ελλήνων και σπέρμα σατανικών μεταναστών, ερεθίζοντας ποικιλοτρόπως τους κουρασμένους εγκεφάλους του άτυχου κοινού τους. Οι φυλλάδες και τα φασιστολόγια λυσσάνε, ομάδες ανεγκέφαλων βασανιστών σπεύδουν να λιντσάρουν ήδη συλληφθέντες και κατηγορούμενους ανθρώπους που ίσως να είναι ίσως και όχι, ένοχοι, «καθώς πρέπει» νοικοκυραίοι αφήνουν τις δουλειές τους (κι αν είναι άνεργοι, εγκαταλείπουν τις μικρές αγγελίες ή το ωραίο τους κρεβάτι – πράγμα ακόμα χειρότερο) για να μαζευτούν έξω από τις εισαγγελίες προκειμένου να διαπομπεύσουν τα «αλλοδαπά αιμοσταγή τέρατα»… (και άλλες φορές για να αποθεώσουν τους Έλληνες Τιμωρούς που έπραξαν τα αντίστοιχα, είτε αυτοδικώντας είτε απονέμοντας δικαιοσύνη ως αυτόκλητοι μπάτσοι, δικαστές και δήμιοι ταυτόχρονα).

Κι όμως, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ίδιας της Ελληνικής Αστυνομίας (η οποία εκτός από το θεσμικό μαντρόσκυλο της εξουσίας, είναι και το συγκοινωνούν δοχείο με την φιάλη της υπερφίαλης Χρυσής Αυγής), αποδεικνύεται περίτρανα ότι η καραμέλα της εγκληματικότητας-προνομίου και επαγγέλματος των μεταναστών, δεν είναι παρά ακόμα ένας μύθος, τόσο όσον αφορά τα ποσοστά αλλά και τα είδη των εγκλημάτων για τα οποία κατηγορούνται, που, τις περισσότερες φορές είναι πλημμεληματικού ή και πταισματικού χαρακτήρα και με σαφώς μικρότερη κοινωνική απαξία  (εδώ πρέπει και να συνυπολογιστεί ότι για κάποια είδη βαριάς εγκληματικότητας, όπως π.χ. οι βιασμοί, ο σκοτεινός αριθμός [1] είναι υψηλότατος και εκ των πραγμάτων δεν μπορεί παρά να αφορά κυρίως Έλληνες αφού και οι συνθήκες το ευνοούν – ενδοοικογενειακή βία τη στιγμή που συχνότατα οι μετανάστες έρχονται στην Ελλάδα μόνοι, χωρίς οικογένεια – αλλά και το γεγονός πως οι αρχές δείχνουν εντελώς απρόθυμες να δείξουν και για τους Έλληνες δράστες τον υπερβάλλοντα ζήλο που δείχνουν όταν πρόκειται για αλλοδαπούς, ειδικά για κάποια είδη εγκλημάτων όπως διαρρήξεις, ναρκωτικά και οικονομικά εγκλήματα).

Η εσκεμμένη (ή μη) σύγχυση της εγκληματικότητας της καθημερινότητας και μάλιστα σε μία χώρα που έχει παντελώς εξαθλιωθεί, είτε πρόκειται για εγκλήματα πάθους, είτε για εγκλήματα συμφέροντος, είτε για εγκλήματα που στρέφονται κατά της ζωής, της σωματικής ακεραιότητας, της σεξουαλικής ελευθερίας, της αξιοπρέπειας κλπ. (κοινωνικό φαινόμενο που ανέκαθεν υπήρχε), σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγκρίνεται με την ιδεολογικοποιημένη ναζιστική – ρατσιστική βία, η οποία καλεί μαζικά μια μερίδα του κόσμου να στοχοποιήσει ολόκληρες κοινωνικές ομάδες (μετανάστες, αλλόφυλοι, αλλόθρησκοι, ομοφυλόφιλοι, αναρχικοί, κομμουνιστές κ.ο.κ.) αλλά και να βιαιοπραγήσει εναντίον τους με σκοπό, αφ’ ενός την εξαφάνισή τους, την εκμηδένισή τους και, αφ’ ετέρου την πλήρη απο-ανθρωποποίηση των θυμάτων, μέσω της επιβολής, του πλήρους εξευτελισμού τους, του εξαναγκασμού τους να ζουν μέσα στο φόβο και την ντροπή ή να παραδοθούν στα χέρια του θύτη τους. Κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν σημαίνει ότι εμείς μπορούμε έτσι απλά ν’ αγνοήσουμε αυτά τα καθημερινά εγκλήματα, καθώς, πρόκειται για πράξεις που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στρέφονται όχι μόνο κατά της σωματικής ακεραιότητας συμπολιτών μας, αλλά και της ίδιας μας της ζωής πολλές φορές. Έτσι, η φρικτή επίθεση που δέχθηκε η 15χρονη Μυρτώ στην Πάρο από 21χρονο Πακιστανό (ο οποίος, μάλιστα, με έντονα προκλητικό τρόπο ομολόγησε το έγκλημά του), εκτός από το γεγονός πως θα πρέπει να καταδικαστεί στην συνείδηση όλων, δεν διαφέρει σε τίποτα από οποιαδήποτε απόπειρα (σεξουαλικής ή μη) κακοποίησης ανηλίκου από ημεδαπό πρόσωπο. Κάθε άνθρωπος που δίχως να βρίσκεται σε νόμιμη άμυνα, επιλέγει την βία ως μέσο συναναστροφής με σκοπό και μόνο να ικανοποιεί τις δικές του επιθυμίες, θα πρέπει να είναι έτοιμος να υποστεί τις συνέπειες των πράξεών του, είτε πρόκειται για Έλληνα είτε για αλλοδαπό. Η εξ ολοκλήρου, όμως, στοχοποίηση κάποιας φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας, με σκοπό τον αφανισμό της, αποτελεί προτροπή σε βία ή οποία βρίσκεται σε πολύ υψηλότερη διαβάθμιση απ’ ό,τι η μεμονωμένη περίπτωση ενός βιασμού, καθώς, δεν στοχεύει στην απονομή δικαιοσύνης, αλλά πρόκειται για μια πλήρως ανορθολογική αντίδραση που ικανοποιεί, ίσως, ένα είδος μεταφυσικής ανάγκης για εκδίκηση, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Πρόκειται για μια εγκληματικότητα που εξισώνεται με την τυφλή, άμετρη, παράλογη και ακραία βία η οποία υποκινείται από ιδεοληψίες και αποσκοπεί όχι σε κάποιο υλικό ή ψυχικό αντάλλαγμα (όπως συνήθως συμβαίνει με την κοινή εγκληματικότητα) αλλά στην πλήρη εκμηδένιση, ταπείνωση και αφανισμό του «άλλου», του «εχθρού», του «ξένου», του «διαφορετικού».

Βέβαια, το έγκλημα, διαχρονικά, είναι μια διαρκώς μεταλλασσόμενη έννοια. Πράξεις που σε κάποιες κοινωνίες ήταν ειδεχθείς, σε άλλες κοινωνίες ή άλλες ιστορικές περιόδους, ήταν απόλυτα αποδεκτές και νόμιμες, ή πράξεις που σε κάποιες κοινωνίες αποτελούσαν βαριά εγκλήματα σε άλλες θεωρούνταν πολύ πιο ασήμαντες και αντίστροφα. Σε μια σύγχρονη, όμως, κοινωνία οφείλουμε ν’ αναγνωρίσουμε με απόλυτη αντικειμενικότητα το δικαίωμα κάθε ανθρώπου, ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος και ηλικίας, να συμβιώνει ειρηνικά, δίχως ν’ απειλείται από κάποια άλλη ομάδα, φυσικά, υπό την προϋπόθεση ότι το ίδιο το άτομο δεν εξυπηρετεί συμφέροντα επιζήμια για τους υπόλοιπους πολίτες. Αν και στο άρθρο αυτό δεν είναι δυνατό να αναλυθεί ούτε η ανθρώπινη φύση, ούτε η φύση του εγκλήματος, ούτε ο Νόμος και οι θεσμοί των κοινωνιών διαχρονικά (ούτε είναι η πρόθεσή μας αυτή εξάλλου), πρέπει να γίνει επιτέλους κατανοητή η ολοφάνερη αλλά, όπως φαίνεται όχι και αυτονόητη, ποσοτική και κυρίως ποιοτική διαφορά μεταξύ του εγκλήματος ως διαχρονικού κοινωνικού φαινομένου, είτε μιλάμε για εποχές σχετικής ομαλότητας είτε για εποχές κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, από την ιδεολογικοποιημένη εγκληματικότητα που γεννά ο φασισμός, ο ρατσισμός και ο άρρωστος εθνικισμός.

Δυστυχώς, μιλάμε για ακόμη μια φορά για την ρατσιστική βία των μελών της κοινοβουλευτικής πλέον ναζιστικής οργάνωσης Χ.Α. (κυρίως), αλλά και κάποιων άλλων εν δυνάμει φασιστών, της Ελληνικής Ρατσιστικής Αστυνομίας, των Ελληνικών Δικαστηρίων που αρκετά συχνά ξεχνούν πως «όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο», του Σωφρονιστικού Συστήματος αυτής της σύγχρονης εφιαλτικής Ελλάδας και της βαριά και βαθιά νοσούσης ελληνικής κοινωνίας. Ας γίνει λοιπόν σαφές πώς ούτε κουτόχορτο μασάμε, ούτε σπεύδουμε να υπερασπιστούμε οποιονδήποτε εγκληματία. Απλώς θυμόμαστε ότι σύμφωνα με τις αρχές ακόμα και της αστικής, αντιπροσωπευτικής, «Δημοκρατίας», κάθε κατηγορούμενος είναι αθώος αν δεν αποδειχτεί πλήρως και αμετάκλητα η ενοχή του (όσον αφορά την κλασσική εγκληματικότητα), και πως οι ναζιστές, οι φασίστες, οι ρατσιστές, είναι οι διεστραμμένοι υπηρέτες της αιώνιας βίας που στρέφεται κατά ολόκληρης της κοινωνίας. Αυτοί να ξέρουν πως όση οικονομική στήριξη κι αν έχουν από διάφορα συμφέροντα, όση κάλυψη κι αν τους παρέχει το Κράτος, όση διαφήμιση κι αν τους προσφέρουν τα Μέσα Μαζικής Προπαγάνδας, όσους μπράβους κι αν εντάξουν στο δυναμικό τους, ο φασισμός τους θα έχει και πάλι τη θέση που του αξίζει, στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας και ότι, όσο κι αν έχουν δηλητηριαστεί οι ίδιοι από το μίσος και την ανοησία τους, δεν θα καταφέρουν ν’ αλλοτριώσουν κι εμάς.

Οι φονιάδες δεν έχουνε πατρίδα, ο ρατσισμός όμως έχει και δυστυχώς φαίνεται πως στις μέρες μας λέγεται Ελλάδα…

1. Περιπτώσεις τετελεσμένων εγκλημάτων ή απόπειρας τέλεσής τους που δεν γνωστοποιήθηκαν ποτέ σε κάποια αρμόδια αρχή.

H εικόνα στην αρχή του κειμένου πρόκειται για επεξεργασία παλιότερης δημιουργίας του εξαιρετικού antistachef

Συνδιαμόρφωση από Ian Delta, Michael Theo

Πηγή: eagainst.com

«Περήφανε» Ελληναρά, αυτό το κείμενο απευθύνεται σ’ εσένα. Εσένα που ξαφνικά πιστεύεις πως…ξύπνησες!

Εσένα που θεωρείς πως ξύπνησες τοποθετώντας την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι του σπιτιού σου και σαν avatar στο facebook. Εσένα που ξαφνικά αντιλήφθηκες πως… σε πούλησαν οι «αλήτες – προδότες – πολιτικοί», αλλά φυσικά ξαναπήγες να τους ψηφίσεις ώστε να αποκρούσεις τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» και να προστατεύσεις τις καταθέσεις που δεν έχεις από τον «κίνδυνο της εξόδου της Πατρίδας από το ευρώ και την άτακτη χρεοκοπία». Εσένα που πιστεύεις πως πίσω απ’ το κάθε τί κρύβεται μια μυστική συνωμοσία Εβραίων και μασόνων, που κοιτάς τον ουρανό κάθε τρεις και λίγο για να δεις αν «μας ψεκάζουν ή όχι», που επικροτείς την βία κατά των μεταναστών που «σου παίρνουν τις δουλειές»…

Εσένα ρατσιστή που επιδιώκεις να συνδέσεις το όνομα του τόπου στον οποίο γεννήθηκε η Δημοκρατία και πρωτοδοκιμάστηκε η αυτοκυβέρνηση, με τον μιλιταρισμό, και την ξενοφοβία. Εσένα που αφού μάσησες απλωμένος στην ξαπλώστρα τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, θυμήθηκες πως πρέπει «να επιστρέψουν τα κλεμμένα». Εσένα που ξαφνικά θέλεις να «ξεβρωμίσει ο τόπος», να δίνεται φαγητό «μόνο σε Έλληνες», να γίνονται μεταγγίσεις αίματος «μόνο σε Έλληνες», αφού βέβαια ξεζούμισες πρώτα μετανάστες στα χωράφια, στα εργοστάσια, στα δημόσια έργα, αλλά και μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, να ξεσκατίζουν την ανήμπορη μάνα σου και να αισθάνεσαι οσιομάρτυρας που παραχωρούσες μια τρίωρη έξοδο την Κυριακή… Εσένα που αντιμετωπίζεις ως εχθρούς τους αριστερούς και τους αναρχικούς, αλλά ποτέ δεν κάθισες να διαβάσεις τι στο διάολο μπορεί να λέει αυτός ο Μαλατέστα, ή εκείνος ο Μαρξ, ή η άλλη, η Έμμα Γκόλντμαν, αλλά αρκέστηκες να αναμασάς από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου τις χιλιοειπωμένες παπαριές της ακροδεξιάς για «ανθέλληνες», «άπλυτους» κτλ. Αλήθεια…ποιός μισεί τη χώρα στην οποία γεννήθηκε; Αυτός που χρόνια τώρα αγωνιζόταν στους δρόμους για ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερίες, ισότητα, ισονομία, δικαιοσύνη ή αυτός που σχημάτιζε λακκούβες στους καναπέδες παρακολουθώντας reality και τσόντες;

Σ’ ακούω να γελάς ειρωνικά… «περήφανε» Ελληναρά του πληκτρολογίου! Σε βλέπω να σερφάρεις στο διαδίκτυο από το πρωί μέχρι το βράδυ, να σχολιάζεις σε κάθε ανάρτηση και όποτε σε πιάνουν τα υπαρξιακά σου, να μιλάς για την «Πόλη» που «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δική σου θα ‘ναι»! Να κάνεις λόγο για τις «προφητείες του Γέροντα Παίσιου», να μιλάς για Ορθόδοξα και Βυζαντινά μεγαλεία και ταυτόχρονα να εκθειάζεις τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη – τι τρομερός συνδυασμός! Αρχαία Ελλάδα και Βυζάντιο… (από τη μια η δημοκρατία και από την άλλη ο θεοκρατικός σκοταδισμός… ή μάλλον σκοταδισμός και στις δύο περιπτώσεις, μιας και δεν είσαι σε θέση ν’ αντιληφθείς ούτε καν την φιλοσοφική δημοκρατική σκέψη των αρχαίων Αθηναίων, και απεναντίας, φετιχίζεσαι είτε με εικόνες του Λεωνίδα είτε με έναν από τους μεγαλύτερους σφαγείς της αρχαιότητας, τον Μέγα Αλέξανδρο)!

Που ήσουν λοιπόν τιμητή της αριστεράς και της αντιεξουσίας; Ενδεικτικά και μόνο ερωτώ τα παρακάτω:

Πού ήσουν όταν ψηφίστηκε ο νόμος [1] περί κηρύξεως μιας απεργίας παράνομης και καταχρηστικής και πότε συνειδητοποίησες ότι σ’ αυτή την χώρα, εδώ και 30 χρόνια, δεν υπήρξε ούτε μία σημαντική ή δυναμική απεργία που να μην κηρύχθηκε παράνομη ή/και καταχρηστική [2] από κάποιο ελληνικό δικαστήριο; Γιατί τώρα παραπονιέσαι που είσαι άνεργος, που σε θεωρούν «συνεργάτη» και δεν έχεις άδειες, επιδόματα, αποζημίωση απόλυσης κλπ.; Πότε αγωνίστηκες στον χώρο της δουλειάς σου; Πότε προσπάθησες να συνδικαλιστείς αυτο-οργανωνόμενος, μακριά από πουλημένες ή ανίκανες συνδικαλιστικές ηγεσίες ή εργατοπατέρες; Πού ήσουν όταν εργάτες απολύονταν στην προσπάθεια τους να ιδρύσουν σωματείο στα εργοστάσια και τις εταιρίες; Και ποιό ρόλο είχες, αλήθεια, στις απεργίες; Του απεργού, ή μήπως του απεργοσπάστη;

Πού ήσουν το Φλεβάρη του 1991, όταν οι εργαζόμενοι της ΕΑΣ (νυν ΕΘΕΛ) ξεκίνησαν απεργία διαρκείας ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που ήταν βγαλμένα απευθείας απ’ τις σημειώσεις της Θάτσερ και του Ρήγκαν; Όταν στις 21 Μάρτη του ’91 τα ΜΑΤ γνώρισαν τι θα πει εργατική αντίσταση από πρώτο χέρι ή όταν τον επόμενο χρόνο οι ίδιοι εργαζόμενοι κατέλαβαν κάθε αμαξοστάσιο, περιφρούρησαν την απεργία σε κάθε αφετηρία και στάση και πέτυχαν να μην κυκλοφορήσει κανένα λεωφορείο, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ΕΑΣ, τις απολύσεις και τις μειώσεις μισθών; Ήσουν κάποιος από τους φουρνάρηδες που τους έδιναν δωρεάν ψωμί, ή κάποιος από τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς που προσέφεραν δωρεάν μαθήματα στα παιδιά τους ή έστω κάποιος από τους 40.000 που στήριξαν τους απεργούς σε συναυλία αλληλεγγύης στο στάδιο της ΑΕΚ;

Πού ήσουν όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη άρχισε τις ιδιωτικοποιήσεις το 1992, ξεπουλώντας την ΑΓΕΤ-ΗΡΑΚΛΗΣ, αρχίζοντας μια τακτική που τότε επικροτούσες επειδή το Δημόσιο σου φαινόταν «υδροκέφαλο» και για όλα έφταιγαν πάντα και μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ τώρα, που ξεπουλιούνται τα πάντα, από ενεργειακές πηγές και υπηρεσίες μέχρι νοσοκομεία, φωνάζεις επειδή η κόρη σου είναι κατά 99% μέσα στους 150.000 δημοσίους υπαλλήλους που θ’ απολυθούν ως περιττοί σε μία χώρα που έχει το μικρότερο δημόσιο τομέα και τους πιο κακοπληρωμένους δημοσίους υπαλλήλους από όλες όσες την κατηγορούν για «υπέρογκο Δημόσιο Τομέα»;

Ξέρω! Ναι για τότε ξέρω! Ήσουν στα συλλαλητήρια του «Η Μακεδονία είναι Ελληνική», ανεμίζοντας ένα ριγέ γαλανόλευκο πανί με ένα σταυρουδάκι. Καταλαβαίνεις πόσο μακριά νυχτωμένος ήσουν όταν είχαν αρχίσει ήδη να σου κλέβουν τη ζωή κι εσύ φορούσες μια περικεφαλαία ενώ ήσουν έτοιμος να πάθεις εγκεφαλικό σκεφτόμενος ότι κάποιοι «γυφτοσκοπιανοί» (γειά σου ρε Άριε Έλληνα…!) τόλμησαν ν’ αμφισβητήσουν την ελληνικότητα του Βουκεφάλα και του αναβάτη του;

Αλήθεια, τί έκανες όταν το 1992 οι ασφαλιστικές εισφορές εκτοξεύτηκαν ενώ, με τον πρώτο ασφαλιστικό νόμο, οι ασφαλισμένοι χωρίστηκαν στους «πριν την 1.1.1993» και στους «μετά την 1.1.1993», με τους τελευταίους να είναι γνωστό ήδη από τότε, πριν από 19 χρόνια, ότι αν ποτέ έφταναν να συνταξιοδοτηθούν θα έπρεπε να ζήσουν με χρήματα που δεν φτάνουν ούτε για φαγητό 10 ημερών; Τώρα που μειώθηκε στο ήμισυ η σύνταξη του γέρου σου, μήπως αναρωτιέσαι αν είσαι και εσύ συνυπεύθυνος που αντί να αντισταθείς τότε, προτίμησες να ρεφάρεις με τζογαρίσματα σε αεριτζίδικες επιχειρήσεις και σε χρηματιστήρια;

Και όταν οι πολιτικοί που ψήφισες με υπερηφάνεια (και μυαλό) παγωνιού, επικύρωναν την Συνθήκη του Μάαστριχτ, γιατί δεν μπήκες καν στον κόπο να μάθεις τί αφορούσε και πώς θα επηρεαζόταν η ζωή σου και η ζωή στην χώρα που ζεις; Δεν σου πέρασε από το μυαλό ότι ο Νεοφιλελευθερισμός δεν έχει χώρο στην βάρκα του παρά μόνο για ελάχιστους; Πώς σου ήρθε ότι εσύ θα ήσουν μέσα σ’ αυτούς; Επειδή ήσουν το καλό παιδί και ψήφιζες καμαρωτά; Επειδή δεν απεργούσες ή επειδή ανέμιζες όλο χαρά την γαλάζια και πράσινη σημαία; Επειδή δεν ήξερες τι σημαίνει πορεία διαμαρτυρίας, πίστεψες ότι θα σε λυπηθούν εσένα και την οικογένειά σου… ;

Όταν ο Σημίτης και οι φίλοι του σε έβαλαν να παίξεις στο χρηματιστήριο γιατί ήσουν τόσο αδικαιολόγητα αμόρφωτος ή αφελής ώστε να πιστέψεις ότι «όλοι μπορούν να πλουτίσουν έτσι»; Υποτίθεται ότι σπούδασες, ναι; Πώς δεν κατάλαβες κάτι που ακόμα και ένα παιδί του δημοτικού θα υποπτευόταν; Υπήρξες κυρίως ηλίθιος, κυρίως κάθαρμα ή και τα δύο μαζί;

Μπορείς να μου εξηγήσεις με δικά σου λόγια, γιατί το 1998 πανηγύριζες σε κατάσταση ιερής μανίας επειδή ανατέθηκαν στην χώρα οι Ολυμπιακοί αγώνες του 2004, λες και ήταν δύσκολο να φανταστείς, ότι με την μίζα και την γνωστή μαφία που εκμεταλλεύεται τέτοιου είδους παγκόσμια happenings…, θα πλούτιζε μια μικρή ντόπια και μη, μειοψηφία, ενώ έμπαιναν οι βάσεις για την πιο βαθιά εξαθλίωση του λαού σε μια χώρα που σπαταλούσε σαν νεόπλουτος μικροαστός; Από που σκέφτηκες ότι θα βγουν αυτά τα λεφτά; Από το μαγικό καπέλο του Σημίτη ή της Αγγελοπούλου ή από την δική σου τσέπη και πάνω στα πτώματα των μεταναστών εργατών που τότε, για χάρη της Ολυμπιάδας ήταν εργάτες, ενώ μετά μεταμορφώθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη σε «λαθρομετανάστες»;

Πού ήσουν τον Ιούνη του 2003, όταν στη σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Πόρτο Καρράς της Χαλκιδικής 25.000 άνθρωποι διαδήλωσαν ενάντια στις ολιγαρχίες αυτού του πλανήτη; Όταν αναρχικοί συγκρούονταν με τα ΜΑΤ, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το κτίριο της συνεδρίασης, προσπαθώντας να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό;

Που ήσουν από το Μάη 2006 ως τον Απρίλη 2007, όταν δεκάδες χιλιάδες φοιτητές κατέλαβαν τα πανεπιστήμια όλης της χώρας, ρισκάροντας ή και χάνοντας εξάμηνα από τις σπουδές τους, ώστε να αποτρέψουν την ψήφιση του νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση που πρότεινε η Γιαννάκου ; Όταν οι φοιτητές κατέβαιναν καθημερινά στους δρόμους, αντιμετωπίζοντας την κρατική καταστολή, μέσα από ποιά φωνή εκφραζόσουν τότε ενάντια στους φοιτητές και τις διεκδικήσεις τους, αν όχι από τη ΔΑΠάρα της Μυκόνου;

Όταν οι δάσκαλοι απεργούσαν επί 35 ημέρες διεκδικώντας ένα καλύτερο δημόσιο σχολείο και τους χτυπούσαν τα ΜΑΤ σε καθημερινή βάση, γιατί χαιρόσουν; Επειδή πίστευες ότι το δημόσιο σχολείο ήταν για φούντο έτσι κι αλλιώς αφού είχε γεμίσει με παιδάκια μεταναστών; Τώρα γιατί γκρινιάζεις που το παιδί σου θα μπει σε μία τάξη 25 τ.μ. μαζί με άλλα 40 παιδιά;

Πού ήσουν όταν βγήκε στη φόρα το σκάνδαλο του Bατοπαιδίου, της Siemens, του παραδικαστικού κυκλώματος, των υποκλοπών, των βασανιστηρίων κατά των Αφγανών και των απαγωγών των Πακιστανών ; Χαίρεσαι ακόμα που οι μπάτσοι αθωώθηκαν λόγω αμφιβολιών; Σου λέει κάτι ότι από την εποχή του Μελίστα [3], οι μόνοι ποινικοί που έχουν πλήρη ασυλία σ’ αυτήν την χώρα που αποκαλείς ακόμα Πατρίδα, είναι οι μπασκίνες (και, εσχάτως, και οι νεοναζιστές);

Πού ήσουν όταν το Κράτος έβαφε τα χέρια του με αίμα; Όταν δολοφονούσε τον Μιχάλη Καλτεζά, πυροβολώντας τον πισώπλατα. Όταν ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ, της νεολαίας της σημερινής κυβερνητικής παράταξης, δολοφόνησε χτυπώντας με λοστό στο κεφάλι το Νίκο Τεμπονέρα, κατά τη διάρκεια κατάληψης ενάντια στο νομοσχέδιο του τότε Υπουργού Παιδείας, Βασίλειου Κοντογιαννόπουλου. Όταν σκότωνε εν ψυχρώ τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο. Όταν όλοι εμείς ήμασταν στο δρόμο, ενάντια στο Κράτος της Καταστολής και της Τρομοκρατίας, εσύ που ακριβώς βρισκόσουν;

Πού ήσουν πέρσι όταν ο κόσμος προσπαθούσε να συνδιαμορφώσει προτάσεις μέσα από λαϊκές συνελεύσεις; Μούντζωνες τη Βουλή φορώντας μια γαλανόλευκη σαν μπέρτα και έτρωγες καλαμποκάκι; Όταν στα τέλη του περσινού Ιούνη χιλιάδες διαδηλωτών δέχτηκαν τη βίαιη καταστολή της Αστυνομίας, εσύ βοηθούσες πρόθυμα σαν παρακρατικός ακροδεξιός ή έβριζες για την καταστροφή των μαρμάρων του κέντρου απ’ αυτούς που θες ν’ αποκαλείς κουκουλοφόρους; Τον Φλεβάρη του ’12, θρηνούσες για την πυρκαγιά στο Αττικόν ή σήκωνες την πέτρα ενάντια στα χακί τάγματα ασφαλείας; Αλήθεια, πότε επιτέλους θα σταματήσεις να μασάς την καραμέλα της Μαρφίν, αποδίδοντας σε χιλιάδες ανθρώπους το εσκεμμένο ή όχι έγκλημα ενός-δύο-τριών ανθρώπων;

Και κάτι ακόμα: Τώρα πού είσαι; Τώρα που κατηγορείς για τα πάντα τους πάντες και τα πάντα, από τον Σόρος έως τους εξωγήινους, αλλά κυρίως βέβαια τους «κουκουλοφόρους, ανθέλληνες, προδότες, αναρχικούς των Εξαρχείων» και τους «ξένους – που – ήρθαν – και – σου – πήραν – την – χώρα». Είσαι έστω και τώρα ελάχιστα συγκεντρωμένος ώστε να καταλάβεις ποιός είναι ο εχθρός και ποιός ο φίλος και ο σύμμαχος; Τι ρωτάω; Εσύ είσαι έτοιμος, στο όνομα της Πατρίδας… να ψηφίσεις ακόμα και τα παιδιά του Αδόλφου…

Δεν σου γράφω για να σε αφορίσω – δεν είμαι παπάς εξάλλου. Ούτε για να αποδείξω αυτάρεσκα πως εγώ είμαι ο αγωνιστής που δεν ευθύνεται για τίποτα κι εσύ αυτός που αξίζει να κοιμηθεί όπως έστρωσε. Σου γράφω για να διαλύσω, όσο μπορώ, αυτό το τοπίο της ανορθολογικής ομίχλης που έχεις δημιουργήσει στον ορίζοντα σου. Προσπαθώ, αναλαμβάνοντας κι εγώ τις δικές μου ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση, να κόψω το δέντρο, που μας κρύβει το δάσος. Κατάλαβε το, κι εμπέδωσε το, πως είτε το θέλουμε είτε όχι μαζί θα συνεχίσουμε στο δρόμο της εξαθλίωσης ή μαζί θα αγωνιστούμε για ν’ αλλάξουμε ριζικά ό,τι στρεβλό δημιουργήσαμε ή αφήσαμε να δημιουργηθεί όλα αυτά τα χρόνια. Αν επιλέξεις να συγκρουστείς μαζί μου, γυρίζοντας την πλάτη στα πραγματικά σου προβλήματα, να ξέρεις πως έχω κι εγώ την ψυχή να συγκρουστώ, ενάντια σε κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς εξουσίας και καταπίεσης. Άλλωστε δεν θα ‘ναι η πρώτη φορά για μένα. Και θα το κάνω. Γιατί απαιτώ να ζήσω ελεύθερος και ως ίσος μεταξύ ίσων. Αλλά, προτεραιότητα μου είναι να είσαι δίπλα μου, κι εγώ σ’ εσένα.

Σημειώσεις

1.  Ν.1264/1982 ο οποίος τροποποιήθηκε κυρίως με τον Ν.1915/1990.
2. Μια απεργία θεωρείται παράνομη όταν κηρύχθηκε χωρίς την τήρηση των διατυπώσεων κήρυξης που προβλέπονται στο νόμο, ενώ καταχρηστική όταν, παρόλο που κηρύχθηκε σύμφωνα με τις τυπικές προϋποθέσεις, θεωρείται ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση η προσφυγή σε απεργία υπερβαίνει προφανώς τον κοινωνικό ή και οικονομικό σκοπό του δικαιώματος των εργαζομένων να επιδιώξουν με αυτή την ικανοποίηση κάποιου αιτήματός τους. Η κρίση περί παρανομίας και καταχρηστικότητας υπάγεται στην αρμοδιότητα των δικαστηρίων τα οποία σχεδόν ποτέ δεν έκριναν απεργία νόμιμη ή μη καταχρηστική…
3. Ο αστυνομικός που πυροβόλησε εν ψυχρώ τον Μιχάλη Καλτεζά την 17.11.1985

Συνδιαμόρφωση κειμένου από Ian Delta, Efor, Michael Th

Σύντομο URL: http://wp.me/pyR3u-b5Z

πηγή: eagainst.com

Είμαι σιγουρος ότι όλοι οσοι ανηκουν στον αντιεξουσιστικο χωρο εχουν σε καποια στιγμη θεσει στον εαυτο τους το ερωτημα κατα ποσο μπορει να θεωρηθει αντιεξουσιαστικη σταση η υπερασπιση του "δημοσιου" οπως εχει επικρατησει να λεγεται ο,τιδηποτε βρισκεται κατω απο τον ελεγχο του κρατους.
Η αληθεια ειναι οτι εδω υπαρχει μια αντιφαση,η οποια δεν υπαρχει βεβαιως σε μια μαρξιστικη-λενινιστικη τοποθετηση υπαρασπισης του κρατους.

Γι αυτο πρεπει να ξεκαθαριστει κατι.
Οταν οι αναρχικοι διαμαρτυρονται εναντιον των ιδιωτικοποιησεων δεν υπερασπιζονται το Κρατος  – το οποιο δεν εχει καμμια σχεση με το πραγματικα δημοσιο συμφερον – αλλα αντιστεκονται στην πληρη κυριαρχια της αγορας και στην καταπατηση ολων των εραγσιακων δικαιωματων.
Ο αναρχισμος στρεφεται εναντιον του Κρατους και της καπιταλιστικης αγορας τα οποια δεν βρισκονται σε σχεση αντιθεσης/εναντιωσης αλλα συνθεσης /συνεργασιας.
Κατα καποιο τροπο λοιπον,στρεφομενος εναντια στην αγορα στρεφεσαι και εναντια στο κρατος.
Αρκετοι νεοφιλελευθεροι θελουν να μπερδευουν τον αναρχικο αντικρατισμο με τον νεοφιλελευθερο αντικρατισμο ο οποιος επιδιωκει την εξεφανιση του κρατους μοναχα σε οτι εχει να κανει με δημοσιες δαπανες,προνοια και παροχες και οχι ως μηχανισμο καταστολης ,ελεγχου και πολιτικης κυριαρχιας ,δηλαδη ως μηχανισμο εξουσιας που υπαρασπιζεται τα συμφεροντα τους.

Με απλα λογια.
Ο νεοφιλελευθευρισμος ειναι μια οικονομικη θεωρια και αρνειται το κρατος μονο ως προς την οικονομια (αν και εκει ακομα μοναχα μεχρι καποια ορια,κανεις νεοφιλελευθερος σημερα δεν πιστευει στο "ελευθερο χερι της αγορας").
Ο αναρχισμος ειναι μια κοινωνικη πολιτικη θεωρια που αρνειται το κρατος στο συνολο του ως μηχανισμο ο οποιος στηριζει κα αναπαραγει το εκμεταλλευτικο καθεστως της καπιταλιστικης ελευθερης αγορας που οι νεοφιλελευθεροι υποστηριζουν.

Δεν μπορεις να συγκρινεις δυο ανομοια πραγματα.
Η λογικη της συγκρισης που κανει το αρθρο ειναι του στυλ  "ο μπατσος ειναι οργανο,το μπουζουκι ειναι οργανο αρα ο μπατσος ειναι μπουζουκι".

Το πείραμα του Μίλγκραμ είναι ένα από τα πιο γνωστάαντιδεοντολογικά πειράματα της ψυχολογίας, ουσιαστικά μια «φάρσα» που ξεγύμνωσετην ανθρώπινη ψυχή. Το 1961, ο είκοσι εφτάχρονος Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίαςστο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία. Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί…

 Το πείραμα του Μίλγκραμ είναι ένα από τα πιο γνωστάαντιδεοντολογικά πειράματα της ψυχολογίας, ουσιαστικά μια «φάρσα» που ξεγύμνωσετην ανθρώπινη ψυχή.

Το 1961, ο είκοσι εφτάχρονος Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίαςστο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία.
Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και γινόταν μιαπροσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών και αξιωματικών τωνSS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων.
Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση -πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η αυταρχικήτευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη -κυρίως σεξουαλικά- παιδική ηλικίατων Γερμανών.
Όμως ο Μίλγκραμ ήταν κοινωνικός ψυχολόγος και πίστευε ότι αυτού του είδους ηυπακοή -που οδηγεί στο έγκλημα- δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο τηςπροσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών.
Και το απέδειξε κάνοντας τη «φάρσα» του.

Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοικαλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τημνήμη.

Χώριζε τους φοιτητές σε ζεύγη και -μετά από μιαεικονική κλήρωση- ο ένας έπαιρνε το ρόλο του «μαθητευομένου» και ο άλλος του«δασκάλου».
Ο έκπληκτος «μαθητευόμενος» δενόταν χειροπόδαρα σε μια ηλεκτρική καρέκλα καιτου περνούσαν ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα. Έπειτα του έδιναν να μάθει δέκα ζεύγηλέξεων.
Ο «δάσκαλος», από την άλλη, καθόταν μπροστά σε μια κονσόλα ηλεκτρικήςγεννήτριας. Μπροστά του δέκα κουμπιά με ενδείξεις: «15 βολτ, 30 βολτ, 50 βολτκλπ.» Το τελευταίο κουμπί έγραφε: «450 βολτ. Προσοχή! Κίνδυνος!»
Πίσω από το «δάσκαλο» στεκόταν ο πειραματιστής, ο υπεύθυνος του πειράματος.

(Και περνάμε σε ενεστώτα για να γίνουμε μέτοχοι της στιγμής.)
«Θα λέτε την πρώτη λέξη από τα ζεύγη στο μαθητευόμενο. Αν κάνει λάθος θασηκώσετε το πρώτο μοχλό και θα υποστεί ένα ηλεκτροσόκ 15 βολτ. Σε κάθε λάθος θασηκώνετε τον αμέσως επόμενο μοχλό», λέει ο πειραματιστής και ο «δάσκαλος»αισθάνεται ήδη καλά που δεν του έτυχε στην κλήρωση ο άλλος ρόλος.

Το πείραμα ξεκινάει. Ο «δάσκαλος» λέει τις λέξεις από το μικρόφωνο. Ο«μαθητευόμενος», ήδη τρομαγμένος, απαντάει σωστά, αλλά όχι για πολύ.
Μόλις κάνει το πρώτο λάθος ο «δάσκαλος» γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή.Εκείνος του λέει να προχωρήσει στο πρώτο ηλεκτροσόκ. Ο «δάσκαλος» υπακούει.
15 βολτ δεν είναι πολλά, αλλά ο «μαθητευόμενος» έχει αλλάξει ήδη γνώμη. Παρ'όλα αυτά απαντάει σωστά σε άλλη μια ερώτηση, αλλά στο επόμενο λάθος δέχεται 30βολτ.
«Αφήστε να φύγω», λέει ο «μαθητευόμενος» που δεν μπορεί να λυθεί. «Δε θέλω νασυμμετάσχω σε αυτό το πείραμα.»
Ο «δάσκαλος» κοιτάει τον πειραματιστή. Εκείνος του κάνει νόημα να συνεχίσει.

Τα βολτ αυξάνονται και τώρα πια ο πόνος είναιεμφανής στο πρόσωπο του «μαθητευόμενου», που εκλιπαρεί να τον αφήσουν ελεύθερο.
Στα 200 βολτ ταρακουνιέται ολόκληρος. Ο «δάσκαλος» πριν κάθε ηλεκτροσόκ γυρνάεινα κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος, με σταθερή φωνή, του λέει ότι το πείραμαπρέπει να συνεχιστεί.
Ο «δάσκαλος» συνεχίζει να βασανίζει έναν άγνωστο, έναν απλό φοιτητή που κλαίει,ζητάει τη βοήθεια του Θεού και παρακαλεί να τον λυπηθούν. Δεν μπορεί πια νααπαντήσει στις ερωτήσεις, αλλά ο πειραματιστής λέει στο «δάσκαλο»:
«Τη σιωπή την εκλαμβάνουμε ως αποτυχημένη απάντηση και συνεχίζουμε με τηντιμωρία.»
Στα 345 βολτ ο «μαθητευόμενος» τραντάζεται ολόκληρος, ουρλιάζει και χάνει τιςαισθήσεις του.
Ο «δάσκαλος», ιδρωμένος και με τα χέρια του να τρέμουν, κοιτάει τονπειραματιστή.
«Μην ανησυχείτε», λέει εκείνος, «το πείραμα είναι απολύτως ελεγχόμενο…Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»
«Μα είναι λιπόθυμος», λέει ο «δάσκαλος».
«Δεν έχει καμιά σημασία. Το πείραμα πρέπει να ολοκληρωθεί. Συνεχίστε με τοντελευταίο μοχλό.»

Πόσοι από τους εθελοντές έφτασαν ως τον τελευταίο μοχλό;

Πριν ξεκινήσει το πείραμα του ο Μίλγκραμ είχε κάνει μια «δημοσκόπηση» ανάμεσαστους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους, ρωτώντας 'τους τι ποσοστό των εθελοντώνθα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό.

Σχεδόν όλοι απάντησαν ότι κανείς δε θα έφτανε ωςτον τελευταίο μοχλό, πέρα ίσως από κάποια άτομα με κρυπτοσαδιστικές τάσεις,καθαρά παθολογικές.
Δυστυχώς έκαναν λάθος.

Μόλις το 5% των «δασκάλων» αρνήθηκαν εξ' αρχής να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιοπείραμα και αποχώρησαν -συνήθως βρίζοντας τον πειραματιστή.
Το υπόλοιπο 95% προχώρησε πολύ το πείραμα, πάνω από τα 150 βολτ.
Και το 65%… Έφτασε μέχρι τον τελευταίο μοχλό, τα πιθανότατα θανατηφόρα 450βολτ!

Που έγκειται η φάρσα;
Ο «μαθητευόμενος» δεν ήταν φοιτητής, αλλά ηθοποιός, που είχε προσληφθεί από τοΜίλγκραμ για αυτόν ακριβώς το «ρόλο».
Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ούτε ηλεκτροσόκ. Ο ηθοποιός υποκρινόταν.
Το μοναδικό πειραματόζωο ήταν ο «δάσκαλος».

Όμως τα αποτελέσματα ήταν αληθινά: Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων θαυπακούσει και θα βασανίσει -ίσως και θα σκοτώσει- έναν άγνωστο του, αρκεί ναδέχεται εντολές από κάποιον με κύρος (στην προκειμένη περίπτωση επιστημονικό)και ταυτόχρονα να αισθάνεται ότι δεν τον βαρύνει η ευθύνη για ό,τι συμβεί -αφούεκείνος «απλά ακολουθούσε τις διαταγές».

Και φυσικά οι περισσότεροι από εμάς θα σκεφτούν όταν μάθουν για αυτό τοπείραμα: «Εγώ αποκλείεται να έφτανα ως τον τελευταίο μοχλό.»

Όμως δείτε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, κάθε μέρα.
Ο υπάλληλος της ΔΕΗ που δέχεται να κόψει το ρεύμα από έναν άνεργο ή άπορο, ξέρονταςότι έτσι τον ταπεινώνει, τον υποβάλει σε ένα διαρκές βασανιστήριο καιπιθανότατα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, ανήκει στο 65% του τελευταίου μοχλού.Και δεν είναι καθόλου κρυπτοσαδιστής. Απλά ακολουθάει τις εντολές που τουέδωσαν.

Ο υπάλληλος του σούπερ-μάρκετπου σου δίνει το χαλασμένο ψάρι και σε διαβεβαιώνει ότι είναι φρέσκο (μιλώ εξ'ιδίας πείρας, ως αγοραστής) δε σε μισεί, παρότι γνωρίζει ότι μπορεί να πάθειςκαι δηλητηρίαση. Απλώς ακολουθάει εντολές.

Ο αστυνομικός ο οποίος ραντίζει με χημικά τους διαδηλωτές δεν είναικρυπτοσαδιστής -αν και πολλοί θα διαφωνήσουν στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Απλώςκάνει τη δουλειά του.

Ο υπάλληλος της εφορίας ή της τράπεζας που υπογράφει την κατάσχεση κάποιουσπιτιού για 1.000 ευρώ χρέος, θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό στο πείραμα.Γιατί υπακούει.

Ο πολιτικός που υπογράφει το μνημόνιο το οποίο οδηγεί ένα ολόκληρο έθνος στηνεξαθλίωση του νεοφιλελευθερισμού θα έφτανε μέχρι τον τελευταίο μοχλό. Και αυτόςυπακούει, σε εντολές πολύ πιο ισχυρές από εκείνες του πειραματιστή με την άσπρηφόρμα.

Αν όμως δούμε το πείραμα του Μίλγκραμ από την ανθρωπιστική-ηθική του πλευρά(από την πλευρά του 5% που αρνήθηκε να υπακούσει) θα καταλάβουμε ότι κανέναςδεν είναι άμοιρος ευθυνών. Αν σε διατάζουν να κάνεις κάτι που προκαλεί κακόστον άλλον, στο συμπολίτη σου, σε έναν μετανάστη, σε έναν άνθρωπο (ή σε έναζώο, αλλά αυτό περιπλέκει πολύ τα πράγματα, εφόσον συνεχίζουμε να τρώμε κρέας),πρέπει να αρνηθείς να υπακούσεις. Ακόμα κι αν χάσεις το μπόνουςπαραγωγικότητας, την προαγωγή, την επανεκλογή, τη δουλειά σου.

Μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε ναυπακούσουμε στις «μικρές» και καθημερινές εντολές βίας -με τις οποίες οιπερισσότεροι ασυνείδητα συμμορφωνόμαστε, μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι ναπροβούμε σε μια γενικευμένη και μέχρι τέλους πολιτική, κοινωνική, καταναλωτικήανυπακοή, μόνο όταν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ως αυτεξούσιοι άνθρωποι και όχιως ανεύθυνοι υπάλληλοι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να γκρεμίσουμε τη λαίλαπα τουνεοφιλελευθερισμού που μας θέλει υπάνθρωπους, υπάκουους και υπόδουλους.

Και μια τελευταία παρατήρηση:
Τα υποκείμενα του πειράματος του Μίλγκραμ, οι εθελοντές φοιτητές, μάθαιναν απόεκείνον ποιος ήταν ο στόχος του πειράματος. Μάθαιναν ότι ο «μαθητευόμενος» ήτανηθοποιός και ότι δεν είχε ποτέ υποστεί ηλεκτροσόκ.
Ο Μίλγκραμ το έκανε αυτό για να τους ανακουφίσει, αλλά πέτυχε το ακριβώςαντίθετο.
Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά το 65% που είχε φτάσει ως τον τελευταίο μοχλό,πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους κυνηγημένοι από τις Ερινύες της πράξης τους.Γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν τόσο αθώοι και τόσο «καλοί» όσο ήθελαν ναπιστεύουν για τον εαυτό τους.

πηγη: athens.indymedia.org

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε γίνει θεατές πογκρόμ, εναντίον τοξικοεξαρτημένων  στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων,από άτομα που συχνάζουν στην περιοχή ή που ακόμα αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί ή αντιεξουσιαστές.Και λέμε "αυτοπροσδιορίζονται", γιατί σε καμία περίπτωση άνθρωποι που λειτουργούν κατ'αυτόν τον τρόπο,δεν μπορεί να είναι αναρχικοί .Και το ακόμα πιο θλιβερό της ιστορίας,είναι ότι αυτή η λογική έχει επικρατήσει ως η μόνη φαινομενικά σωστή και λειτουργική όσον αφορά την εκκαθάριση ή και καθαρότητα του χώρου,και μάλιστα μιας περιοχής, που εδώ και δεκαετίες αποτελεί σημείο αναφοράς και συνεύρεσης ανθρώπων αντίθετων θεωρητικά και έμπρακτα απέναντι στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς. 

Έχει επικρατήσει ,όχι γιατί είναι όλοι σύμφωνοι με τέτοιες πρακτικές,αλλά πολύ απλά γιατί όταν δεν παίρνεις θέση και ειδικά σε τόσο,κατά την γνώμη μας,σημαντικα ζητήματα όπως αυτό,ουσιαστικά άθελα κι αναπόφευκτα συναινείς σιωπώντας .Εξάλλου …που να μπλέκεις τώρα… Από την άλλη μεριά,όσοι στο παρελθόν πήραν θέση απέναντι σε τέτοιες ακραίες και τραμπουκίστικες συμπεριφορές,είτε χαρακτηρίστηκαν ακόμα κι ως ρουφιάνοι είτε "κρυφόπιναν (ηρωίνη) και γι'αυτό τάχθηκαν υπέρ των τοξικοεξαρτημένων"! 

Γιατί όμως τόση απέχθεια απέναντι στην ηρωίνη; Γιατί ο όρος ναρκομανής (αφού ναρκωτικό δεν είναι μόνο η ηρωίνη) αποδίδεται σχεδόν εξ'ολοκλήρου στους ηρωινομανείς; Γιατί όλος αυτός ο διαχωρισμός μεταξύ των ουσιών; Γιατί η ηρωίνη είναι η κακούργα,η στιγματισμένη,η πρόστυχη και οι χρήστες αυτής οι ελεεινοί, οι άθλιοι, τα καθάρματα;

Αναφέραμε πιο πάνω ότι η ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων,λειτουργούσε και λειτουργεί ακόμα ως ένα σημείο αναφοράς και συγκέντρωσης,ως επί των πλείστων ανθρώπων με κοινές σε γενικές γραμμές ιδέες κι απόψεις που προσανατολίζονται στην αναρχική-αντιεξουσιαστική προοπτική. Κι αν και,κατα την γνώμη μας,με την πάροδο των χρόνων την αγωνιστική διάθεση και την ζύμωση πολιτικού λόγου που γεννάει συνειδήσεις στον δρόμο, τείνει να παίρνουν ολοένα και περισσότερο το lifestyle,η διασκέδαση και η κατανάλωση (αλκοόλ κι όχι μόνο) παρόλ'αυτα δεν παύει να παραμένει ένα προπύργιο της εξεγερτικότητας στον ελλαδικό χώρο. Γι'αυτόν τον λόγο λοιπόν αναφερόμαστε στα Εξάρχεια και την ηρωίνη, κι όχι γιατί δεν μας ενδιαφέρει το πρόβλημα των ναρκωτικών γενικότερα σε κάθε γειτονιά ή γιατί θεωρούμε την "πρέζα" την πιο επικίνδυνη ουσία από όλες τις άλλες, αλλά γιατί δημιουργούνται μεγάλα προβλήματα από τον τρόπο που η κοινωνία  χειρίζεται το ζήτημα.

Η ηρωίνη,πρωτοέκανε την εμφάνιση της λίγο μετά τα μέσα του 19ου αιωνα,σε μια προσπάθεια να εφευρεθεί μια ουσία η οποία θα αντικαθιστούσε την μορφίνη λόγω των εθιστικών της ιδιοτήτων,κάτι που στην πορεία διέψευσε και τους πιο θερμούς υποστηρικτές της.Και ήταν ο εγγλέζος χημικός Wright,αυτός που έφερε εις πέρας αυτήν την προσπάθεια.Η ημισυνθετική ουσία που είχε ανακαλύψει,είχε φέρει τόσο μεγάλο ενθουσιασμό που της δόθηκε το όνομα ηρωίνη (δηλαδή ηρωίδα-hero).Μαζί με την μορφίνη (1806) και την υποδερμική σύριγγα ( το 1856 έγινε η πρώτη ένεση μορφίνης στην Αμερική) ήταν οι 3 σημαντικότερες εφευρέσεις στην δύση κατά τον 19ο αιώνα,όσον αφορά την χρήση των οπιούχων,που μέχρι τότε είχε κυρίως θεραπευτικό χαρακτήρα κι ο όρος "ναρκωτικό" αποδιδόταν από τους γιατρούς σε αυτές κυρίως τις ουσίες λόγω των ισχυρών αναλγητικών τους ιδιοτήτων.

Τα πρώτα πειραματόζωα ουσιαστικά ήταν οι στρατιώτες,γιατί τα οπιούχα και σε συνδυασμό με την ενέσιμη μορφή δρούσαν αποτελεσματικά και σχεδόν αστραπιαία σε 3 βασικά προβλήματα στο πεδίο της μάχης:  στον πόνο από τους τραυματισμούς ,στην κακή διάθεση και στην δυσεντερία. Έτσι μπορούσαν ευκολότερα να μετατρέπονται σε δολοφονικές μηχανές από τους αφέντες τους,μη νοιώθοντας τόσο τον πόνο από τα δικά τους τραύματα αλλά και με αισθητά μειωμένο το αίσθημα της ενοχής,στο να σκοτώνουν τον συνάνθρωπο τους στο όνομα της πατρίδας,λόγω της "νιρβάνας" που προκαλούσαν οι ουσίες.

Οι εξουσιαστές όμως δεν αρκέστηκαν στο πεδίο της μάχης και τα στρατόπεδα.Η δίψα τους για χειραγώγηση,κυριαρχία και κέρδος επέβαλε είτε με "νόμιμους" είτε με "παράνομους" τρόπους,να διοχετεύσουν τα ναρκωτικά σε όλο το εύρος της κοινωνίας. Κι αυτο το κατάφεραν με τεράστια άνεση, αφού την ίδια περίπου περίοδο αλλάζει κι ο τρόπος ζωής στον δυτικό κόσμο. Η βιομηχανική επανάσταση, που είχε ήδη ξεκινήσει από τον 18ο αιώνα, απαίτησε από τους λαούς αυστηρά και μακρά ωράρια εργασίας,σε επίπονες και μη παραδοσιακές μέχρι τότε δουλειές. Ο άνθρωπος είχε πάρει θέση πλάι στα μηχανήματα κι έτσι έγινε ένα μέρος της γραμμής παραγωγής. Αυτή η αλλαγή,πέρα από τις διατροφικές συνήθειες που έπρεπε να αλλάξουν στο διαιτολόγιο του δυτικού ανθρώπου,ώστε να είναι πιο ενεργητικός και παραγωγικός προκειμένου να ανταπεξέρχεται στις απαιτήσεις μιας κουραστικότερης και διαρκέστερης εργασιακής ημέρας, επέφερε και την αντίστοιχη αύξηση της κατανάλωσης ευφορικών μέσων, που μπορούσαν να καταστήσουν "ηρεμότερο" κι "απολαυστικότερο" τον πολύ περιορισμένο χρόνο της ανάπαυσης. Ενδεικτικά από το 1860 εως το 1900 στην Αμερική,οι εισαγωγές οπίου και των αλκαλοειδών του,όπως η μορφίνη αυξάνονται κατά 466 και 3300%  αντίστοιχα!

Από νωρίς δηλαδή διαφαίνεται, ότι η ποσοτική εξέλιξη της χρήσης ψυχοδραστικών ουσιών, είναι ακριβώς ή περίπου αντίστοιχη με την καπιταλιστική ανάπτυξη, και θα ήταν αδύνατο να ξεφύγει από το γενικό μοντέλο κατανάλωσης,πρώτη κινητήρια δύναμη της "ανάπτυξης".        Η μόνη διαφορά που θα μπορούσε να σημειωθεί εδώ,είναι η ανακατανομή των ουσιών κατά χώρα ή περιοχή και κατά είδος, ανάλογα με την αγοραστική δύναμη της κάθε μιας κι ενδεχομένως την κουλτούρα της.Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε, αν και δεν το κάνουμε για λόγους συντομίας, αναρίθμητα περιστατικά και γεγονότα πολέμων,απαγορεύσεων και νομιμοποιήσεων, ποινικοποιήσεων κι αποποινικοποιήσεων, ερμηνειών του φαινομένου της χρήσης κι άλλα πολλά τεχνάσματα που χρησιμοποιήθηκαν κατα καιρούς από πάσης φύσεως εξουσιαστές,φαρμακοβιομηχανίες κι ανθρώπους του ιατρικού κόσμου,ώστε να μην φαίνονται αυτοί ως οι κύριοι υπαίτιοι του φαινομένου των ναρκωτικών. Αν και πολλοί από αυτούς,πιθανόν μέσα σε όλο αυτό το διάστημα των δυο αιώνων περίπου,πολλές φορές να σάστισαν, μη γνωρίζοντας κι ίδιοι επακριβώς με τι έχουν να κάνουν και σε τι μεγάλη περιπέτεια έμπαινε η ανθρωπότητα.

Η σημερινή κατάσταση είναι πάνω κάτω γνωστή. Το κράτος ελέγχει το εμπόριο των ναρκωτικών και μέσω της αστυνομίας καθορίζει τις πιάτσες,καθώς και ποιοι συλλαμβάνονται ή  αφήνονται ελεύθεροι από την παρακάτω αλυσίδα : Καλλιεργητές-επεξεργαστές-διακινητές-διαμεσολαβητές-μεγαλέμποροι-διευκολυντές-"πλυντηριούχοι" μαύρου χρήματος-λιανέμποροι και τα λεγόμενα "βαποράκια".Με κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις καλλιεργητών και λιανεμπόρων (κι αυτό πιθανότατα κάτω από συνθήκες και πιέσεις),αυτοί που πληρώνουν το μάρμαρο είναι ο αδύναμος κρίκος της αλυσίδας,τα λεγόμενα βαποράκια, που στην πλειοψηφία τους είναι και οι ίδιοι καταναλωτές. Αυτοί είναι που συχνά θα συναντήσουμε στο κελί μιας φυλακής,θα ακούσουμε για κάποιον θάνατο,θα βλέπουμε να είναι άστεγοι και να ζητιανεύουν,και γενικότερα να επωμίζονται όλο το βάρος τις κατακραυγής της κοινωνίας γι'αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως ‘’μάστιγα των ναρκωτικών’’. Και δυστυχώς, είναι ο ηρωινομανής αυτός που συνήθως εξαθλιώνεται από την χρήση της συγκεκριμένης ουσίας,λόγω των πολύ ισχυρών (εθιστικών) της ιδιοτήτων (ηρεμιστικών, καταπραϋντικών κι αγχολυτικών).Πολλές φορές, μπορεί να έχει τύχει κάπου να ακούσουμε ότι είναι "το ναρκωτικό που στα παίρνει όλα".Η εξάρτηση που προκαλεί είναι τόσο ισχυρή, κι από φαρμακευτικής κι απο σωματικής αλλά κι από ψυχολογικής κατάστασης,που την καθιστά ίσως την πιο δύσκολη ουσία για αποτοξίνωση.Περίπου μόλις το 3-4% των χρηστών καταφέρνει να κόψει δια παντός από την ουσία.

Τι είναι όμως αυτό που λέμε εξάρτηση κι εξαρτητική προσωπικότητα; Σύμφωνα με τoν  Craig Nakken  εξάρτηση είναι "Η εκτός ελέγχου κι άσκοπη αναζήτηση της ολοκλήρωσης, ευτυχίας και ηρεμίας, μέσα από την σχέση με ένα αντικείμενο ή ένα γεγονός,με το οποίο κάθε εξαρτημένος δεσμεύεται,με σκοπό να παράγει μια επιθυμητή αλλαγή στην διάθεση του ή μια επιθυμητή κατάσταση μέθης ή έκστασης,άσχετα με το είδος της εξάρτησης" κι εξαρτητική προσωπικότητα είναι "Το δημιούργημα της ασθένειας της εξάρτησης, κι αντιπροσωπεύει μια αλλαγή, που είναι αποτέλεσμα της εθιστικής διαδικασίας η οποία συντελείται μέσα στο άτομο. Αυτή η προσωπικότητα δεν υφίσταται πριν από την ασθένεια, ούτε σημαίνει ότι υπήρχε προδιάθεση για εξάρτηση. Μάλλον προκύπτει από την εξαρτητική διαδικασία".

Συμπεραίνουμε λοιπόν, ότι η σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία,δημιούργησε ένα περιβάλλον στο οποίο οι εξαρτήσεις κι οι εξαρτημένοι να πολλαπλασιάζονται ολοένα και περισσότερο. Όσο οι κοινωνίες εξελίσσονται με βάση το καπιταλιστικό μοντέλο, τόσο θα εξελίσσονται και οι κάθε λογής εξαρτήσεις κι εξαρτημένοι, με κυριότερη αναφορά στο σήμερα την εξάρτηση από το διαδίκτυο.

Άλλα ας επανέλθουμε στο θέμα μας. Όπως αναφέραμε παραπάνω, το κράτος μέσω των μηχανισμών  του καθορίζει τις πιάτσες,το πότε, που και πως. Είναι φυσικό επόμενο,μια περιοχή που φημίζεται για την αντικρατική της στάση,να μην έμενε έξω από το παιχνίδι των ουσιών. Η "πρέζα",πρωτομπήκε στην πλατεία Εξαρχείων (και γενικότερα στις πλατείες), ουσιαστικά στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, σε μια προσπάθεια να αναχαιτιστεί και με αυτόν τον τρόπο κάθε εξεγερτική διάθεση και πρακτική της ανυπότακτης νεολαίας,και δυστυχώς δεν είναι λίγοι αυτοί που εξαρτήθηκαν, είναι ακόμα εξαρτημένοι ή ακόμα και εκλιπόντες από την ζωή λόγω της χρήσης.

Αυτό όμως που προξενεί απορία και σύγχυση,είναι οτι ευδοκίμησε (κι ευδοκιμεί ακόμα), μια θεωρία ακόμα και μέσα σε κύκλους ανθρώπων με τάσεις προς την αντιεξουσία και την αναρχία. Και δεν είναι άλλη από αυτή του διαχωρισμού των ουσιών,σε "μαλακές" και "σκληρές", "καλές" και "κακές", "νόμιμες" και "παράνομες". Έτσι π.χ. το αλκοόλ,το χασίς ή ακόμα και κάποια διεγερτικά,όπως η κοκαΐνη,είναι κατα κάποιο τρόπο κοινωνικά αποδεκτά και σχεδόν απο κανέναν κατακριτέα.Οπότε κάποιος που καθημερινά καταναλώνει κάποιες διόλου ευκαταφρόνητες ποσότητες αλκοόλ, κάνει χρήση χασίς και που και που "σνιφάρει και καμιά κόκα",δεν είναι ναρκομανής… Επίσης κάλλιστα μπορεί να είναι κι "αναρχικός", κι επειδή αηδιάζει στην θέα των ηρωινομανών απέναντι του, μιας και του χαλάνε το image της τόσο αγωνιστικής περιοχής "του", που πλέον κατακλύζεται απο δεκάδες μαγαζιά κατανάλωσης και ψευτοδιασκέδασης, φτιάχνει και μια συμμορία νταήδων,δείχνει σε όλους ποιο είναι το αφεντικό, το τυλίγει όλο αυτό με ιδεολογικό μανδύα, ξεσπάει την οργή του πάνω σε μισοπεθαμένους ανθρώπους-έρμαια του κράτους κι έτσι "έχει βάλει" άλλο ένα λιθαράκι σε αυτό που λέμε αναρχική προοπτική. Έτσι είναι όλοι ευχαριστημένοι. Οι μεν "εκκαθαριστές" της πλατείας και του χώρου "τους", γιατί έτσι μπορούν να απολαμβάνουν τις ουσίες της αρεσκείας τους (για όσους κάνουν χρήση αυτών) "νόμιμες ή παράνομες", χωρίς να έχουν παρεμβολές από ενοχλητικά μιάσματα στην θέα τους. Οι δε μαγαζάτορες, κρατώντας ακέραιο το στοιχείο που πουλάει και προσελκύει κόσμο στα μαγαζιά της περιοχής (αυτό της ανυπακοής κι εξεγερτικότητας), χωρίς το λούμπεν-παρακμιακό στοιχείο των ηρωινομανών,που όσο να'ναι χαλάνε την μόστρα.

Και για να μην παρεξηγούμαστε…Δεν θεωρούμε ότι όλοι οι μαγαζάτορες έχουν κακές προθέσεις κι είναι όλοι υπέρ των πογκρόμ. Ούτε κι όλος ο κόσμος που συχνάζει στην περιοχή. Ούτε και θεωρούμε ότι είναι ναρκομανής κάποιος που πίνει μια μπύρα. Ούτε κι ακόμα κάποιος που κάνει χρήση κάποιας-ων ψυχοδραστικών ουσιών(ουσίες που κατα την χρήση τους μεταβάλλεται η ψυχική διάθεση),δεν είναι πολιτικοποιημένος. Τώρα στο εάν είναι εξαρτημένος, αυτό είναι μια απάντηση που ο καθένας οφείλει να την δώσει μόνος του στον εαυτό του. Γι’αυτό πιο πάνω δώσαμε κι έναν ορισμό της εξάρτησης (από τους πολλούς που κατά καιρούς έχουν δοθεί για να ερμηνεύσουν το φαινόμενο αυτό).Και τώρα κάλλιστα κάποιος θα αναρωτηθεί …ωραία, και τι προτείνετε;

Είναι αλήθεια, ότι ζητήματα όπως αυτό των ναρκωτικών ή το μεταναστευτικό,λόγω της πολυσυνθετότητας τους,μοιάζουν πολλές φορές να μας ξεπερνούν, και προσεγγίσεις όπως συνελεύσεις ,εκδηλώσεις ή πορείες για τα  συγκεκριμένα θέματα,όσο καλά και αν προετοιμάστηκαν και με όσο καλές προθέσεις κι αν έγιναν,η αποτελεσματικότητα ή έστω απήχηση τους,δεν ήταν αυτή που κάποιοι θα θέλαμε ή θα προσδοκούσαμε.Σίγουρα όμως, το να επιτιθέμαστε στα πρωτοκλασάτα θύματα του κρατικού μηχανισμού,δεν έχει ουδεμία σχέση με εξεγερτική πρακτική. Σαφώς,το να βλέπεις μια ομάδα ανθρώπων σε αυτήν την κατάσταση,δεν είναι κι ότι το καλύτερο. Ακόμα, μπορεί και να νευριάσεις βλέποντας κάποιον να κλέβει για την δόση του ή να χτυπήσει την-τον σύντροφο του σε κάποιο καυγά, που συνήθως γίνεται για το μοίρασμα του "stuff , κι εν πάσει περιπτώση όλα αυτά τα οδυνηρά που επιφέρει η χρόνια χρήση ηρωίνης.

Όταν όμως μπαίνουμε στην λογική της "εκκαθάρισης" ενός χώρου,μπαίνουμε και στην λογική της ιδιοκτησίας και της επιβολής. Με λίγα λόγια σε εξουσιαστικές λογικές.Οι πλατείες και οι περιοχές είναι ολονών, και δεν υπάρχουν "καλές" και "κακές" ουσίες. Ας γίνουν οι πλατείες χώροι ζύμωσης πολιτικού λόγου και προπύργια εξεγερτικών πρακτικών, κι όχι "τρόπαια γοήτρου" κάποιων κι επίκεντρα συνεύρεσης για τα μαγαζιά της κατανάλωσης και της "διασκέδασης". Να σπάσουμε κάθε λογής εξάρτηση και να απελευθερωθούμε από κάθε λογής εξουσιαστική τάση,αν θέλουμε να έχουμε κάποια ελπίδα,γι’αυτό που οραματιζόμαστε και ονομάζουμε αναρχική προοπτική.                                                                                                                                                                                                                                  ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ

Θα συνεχίσεις, λοιπόν, ν’ αναζητάς την τέλεια θεωρία για την επόμενη ημέρα, ή θα επιδιώξεις να φτιάξεις εσύ τη μέρα, ώρα προς ώρα, μέσα από τη δράση;Πες μας τον τρόπο, πες μας πώς το σκέφτεσαι εσύ, έλα μαζί μας ή να ‘ ρθουμε εμείς.Σκέψου μόνο ότι μπορεί να’ ρθει η σειρά σου..
Όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά, είναι οι άνθρωποι που έχουν αποφασίσει να μην είναι ραγιάδες,είναι αυτοί που ιστορικά σώζουν την αξιοπρέπεια αυτού του τόπου.Είναι αυτοί που γέμισαν φυλακές και αντιστάθηκαν στις Χούντες.Είναι τα παιδιά τους,είναι τα εγγόνια τους.Είναι εδώ και δεν είναι λίγοι..





Πόσα χρόνια ακόμη θα βλέπω το ίδιο ρεπορτάζ σε διακαναλικές διασκευές; Μεσήλικες στη λαϊκή να απευθύνονται οργισμένοι στις κάμερες λέγοντας πως «θα μπούμε στη Βουλή», υπάλληλοι γραφείων που συνωμοτούν την ώρα του καφέ κάτω από τη μύτη του προϊστάμενου, μιλώντας για την απεργία..που θα ήθελαν να κάνουν αλλά δεν μπορούν λόγω δανείων και πιστωτικών καρτών, χιλιάδες διαδηλωτών να στρέφουν τις ανοιχτές παλάμες στο κοινοβούλιο ελπίζοντας σε «μια νύχτα μαγική, σαν την Αργεντινή» και άλλοι, εργάτες οργισμένοι, να την περιφρουρούν γιατί αυτοί μόνο ξέρουν να διαμαρτύρονται όπως πρέπει.


Οι επαναστάτες του facebook, εγκλωβισμένοι στο μικρόκοσμο της διαδικτυακής εκτόνωσης να εξυβρίζουν νύχτα-μέρα πολιτικούς, δημοσιογράφους και «αντίπαλους» bloggers.. Διανοούμενοι της ξύλινης γλώσσας να γράφουν νέα μανιφέστα αναμασώντας σαν τσίχλα νεκρές κουβέντες, σκονισμένες από την πολυετή κι ανέξοδη χρήση. 


Το κεντρικό δελτίο των ειδήσεων να μιλά για «τεμπέληδες και ανεύθυνους πολίτες», για τον εθνικό διασυρμό και την «αμαύρωση της εικόνας της χώρας μας στο εξωτερικό» ενώ η απάθεια φουντώνει κάθε μέρα όλο και περισσότερο, φουντώνει κάτω από τα σενάρια θεωριών συνωμοσίας που μεταδίδουν εκπομπές που ξαφνικά ανακάλυψαν τα μυστικά των κυβερνήσεων που δεν τα έβλεπε ούτε ο ήλιος, πως για όλα φταίνε οι Εβραίοι και οι μετανάστες (αμέτρητες στρατιές να καταριούνται τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, που σαν μια πανούκλα χειρότερη και από εκείνη του 14ου αιώνα, απειλεί να αφανίσει το έθνος, τα έθνη και ολόκληρη την ανθρωπότητα), και ο Λαζόπουλος να κατευνάζει τα πλήθη που «επιθυμούν εξέγερση».


Έτσι αποχαυνωμένοι όλοι στον ηδονισμό της τηλεκατανάλωσης, αναζητούν διεξόδους, αλλά ανοίγουν την ίδια στιγμή νέους λαβυρίνθους, δίχως αναισθησία. Άλλοι, τέλος, συμβιβάζονται με την ιδέα της «κινεζοποίησης» και ψάχνουν λύσεις ώστε να εξασφαλίσουν τα παιδιά τους, στέλνοντάς τα είτε στην Ευρώπη, είτε στην Αυστραλία. Στ’ αλήθεια, θέλεις σύγκρουση μωρό μου;


Όταν έρχεται η ώρα της σύγκρουσης, όμως.. τότε γίνεσαι «πράος», σκεπτικιστής και «καθώς πρέπει». Τότε οι συγκρουσιακοί γίνονται είτε κουκουλοφόροι, παρακρατικοί και υποκινούμενοι, είτε απλώς πλιατσικολόγοι και καταστροφικοί για το «κίνημα» που θέλεις, το «κίνημα» που ονειρεύεσαι, που μπορεί να μπει στη Βαστίλη χωρίς να ρισκάρει απολύτως τίποτα. 


Νοσταλγείς το 2004 με την πολυχρωμία της εορταστικής πρωτεύουσας, τους χαζεμένους τουρίστες και το ξένοιαστο καλοκαίρι – εκείνες τις 24 ημέρες αδείας μετ’ επιδόματος που χάθηκαν για πάντα.


Στ’ αλήθεια, πόσο πολύ φοβάσαι τελικά; Ζητάς ένα «στέρεο έδαφος», έστω κι αν αυτό σημαίνει εκμετάλλευση, στέρηση, περιορισμό της δημοκρατίας, ιδιώτευση και (αυτο)λογοκρισία. Κι αν ξεβολευτείς απ’ τον καναπέ, θα είναι για μια ειρηνική βόλτα στους δρόμους της πόλης, ώστε να κάνεις τι; Να δείξεις πως αντιδράς και διαμαρτύρεσαι.. 


Σε ποιούς; Σ’ αυτούς που δεν δίστασαν να δώσουν εντολή επίθεσης στην κοινωνία την 15η και την 29η του Ιούνη; Ώστε να κάνουν τι; Να σε λυπηθούν ή να δώσουν σημασία στα δίκαια αιτήματα σου; Εκτός κι αν το κάνεις για να λες πως ήσουν εκεί, πίσω, έτοιμος ν’ αντισταθείς αλλά όχι και συγκρουόμενος ! – προς θεού – το κίνημα δεν πρέπει να αμυνθεί γιατί θα διώξει αυτούς που μόλις ήρθαν: «κάντε καθιστική διαμαρτυρία – εγώ πάω για καφέ και έρχομαι να πιάσω θέση» ή «ας φτιάξουμε ένα κόμμα για ν’ αλώσουμε το σύστημα από τα μέσα» ή «καλύτερα να μην κλείνουμε τους δρόμους και εμποδίζουμε την κυκλοφορία, ζημιώνεται και η αγορά, καταστρέφεται και η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό».


 Περιμένεις λες «τον θεό να μας σώσει.. Πού ήταν ο θεός να βοηθήσει τους Κομμουνάρους, τους Κρονστανδιώτες, τους Ισπανούς; Ο θεός πέθανε! Γιατί πέθανες κι εσύ! Δεν ζεις πλέον, παρά μόνο επιβιώνεις!


Σου έχουν κηρύξει πόλεμο και σου ζητάνε να τηρήσεις την ειρήνη. Θα συνεχίσεις, λοιπόν, ν’ αναζητάς την τέλεια θεωρία για την επόμενη ημέρα, ή θα επιδιώξεις να φτιάξεις εσύ τη μέρα, ώρα προς ώρα, μέσα από τη δράση; Πες μας τον τρόπο, πες μας πώς το σκέφτεσαι εσύ, έλα μαζί μας ή να ‘ ρθουμε εμείς, αλλά μην μας ζητάς μια συνδρομή για την οργάνωση, μην έρχεσαι και φεύγεις συνέχεια, μην σιωπάς και μην μιλάς ασταμάτητα. Μην περιμένεις ότι θα μας συγκινήσεις δημοσιεύοντας το δράμα των θυμάτων της καταστολής. Σκέψου μόνο ότι μπορεί να’ ρθει η σειρά σου.


Για πες μας εσύ: πώς θα υπάρξει ειρήνη χωρίς ισότητα, ελευθερία και δικαιοσύνη; (Αλλά αυτός ο καθρέφτης ποτέ δεν απαντά – μας κοιτάζει ένα αμήχανο είδωλο και μοιάζουμε και οι δυο με μαριονέτες).


ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ:


Καταπληκτικό άρθρο!!! Πράγματι φαινομενικά όλα είναι όπως τα περιγράφετε.Είναι οι συνταξιούχοι,οι δημόσιοι υπάλληλοι (συμπεριλαμβανομένων των παπάδων και των ενστόλων γενικώς),οι μεταπράτες έμποροι και οι μικρομεσαίοι έως μεσαίοι επιχειρηματίες που σκούζουνε και οσονούπω έρχονται στην παρέα και οι του ιδιωτικού τομέα εργαζόμενοι. 


Όλοι μαζί αποτελούν την σπονδυλική στήλη της οικονομίας  κατά τον Κώνστα, με δύο λόγια είναι οι γνωστοί ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΊΟΙ.Πολλούς από αυτούς η νεότερη Ιστορία της Ελλάδας τους αναφέρει ως διαμεσολαβητές μεταξύ κοτζαμπάσηδων δηλ προυχόντων  Ελλήνων  και Τούρκων,πριν και μετά την Επανάσταση του 1821.


Οι λεγόμενοι και ραγιάδες.Είναι αυτοί που με την ψήφο τους  στο Λαϊκό κόμμα το1920 εξέλεξαν  τον Δημ. Γούναρη που ανέλαβε την πρωθυπουργία το 1921 όπου παρέα με τον βασιλιά τον παππού του Κοκού οδήγησαν στην   καταστροφή της Σμύρνης.Είναι αυτοί που χειροκρότησαν τον Μεταξά το 1936.Είναι αυτοί που η Ιστορία τους ονόμασε προδότες, δοσιλόγους, είναι αυτοί που επάνδρωσαν τα τάγματα ασφαλείας των Γερμανών1941-1944.


Πολλοί από αυτούς τους λεγόμενους και Γερμανοτσολιάδες ανήκουν σήμερα στην οικονομική ελίτ της χώρας π.χ.πριν το  1940 τον Λάτση, τον Βαρδινογιάννη, τον Αγγελόπουλο,τον Αλαφούζο κ.α. δεν τους ήξερε ούτε η μάννα τους.Είναι αυτοί που ακουσίως έχουν κάνει φριχτά εγκλήματα με την ψήφο τους και που δυστυχώς εξακολουθούν να κάνουν..π.χ.Λαμπράκης,Α.Παναγούλης,Τεμπονέρας,Καλτεζάς, Κανελλοπούλου, Κουμής,Λ.Φούντας,Τσουτσουβής,Μαρίνος, Γρηγορόπουλος,μερικά από τα θύματά τους


    Είναι αυτοί που επευφημούσαν και γέμιζαν τα στάδια κατά την επταετία των συνταγματαρχών.


    Είναι αυτοί που  η Ιστορία τους καταγράφει ως ΡΑΓΙΑΔΕΣ.


    Είναι αυτοί που μεταφράζουν το χαμό μιας Ζωής  σε χρήμα κι αυτή η Ζωή μπορεί να είναι η δική μου ή η δική σου ή του παιδιού μου.


    Δεν περιμένω τίποτα από αυτούς, αυτοί λουφάρουν και μόνο αν δουν ότι ένας ξεσηκωμός είναι σε καλό δρόμο τότε ακολουθούν για τα οφίτσια.


    Όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά, είναι οι άνθρωποι που έχουν αποφασίσει να μην είναι ραγιάδες,είναι αυτοί που ιστορικά σώζουν την αξιοπρέπεια αυτού του τόπου.


    Είναι αυτοί που γέμισαν φυλακές και αντιστάθηκαν στις Χούντες.


    Είναι τα παιδιά τους,είναι τα εγγόνια τους.Είναι εδώ και δεν είναι λίγοι..



πηγη  eagainst.com

Ναι, το ξέρουμε πως η ελληνική κοινωνία, όντας βυθισμένη στην οικονομική, πολιτική και πνευματική μιζέρια, έχει ανάγκη από συλλογικές χαρές. Ναι, καταναλώσαμε κι εμείς δεκάδες μπύρες κολλημένοι στην οθόνη το 2004, ανεχόμενοι τον υστερικό σχολιαστή που κραύγαζε για το “πειρατικό”. Ναι, είμαστε κι εμείς μέρος της κοινωνίας του θεάματος, όσο κι αν παλεύουμε ν΄ απεξαρτηθούμε απ’ αυτό. Ναι, πράγματι, η πολιτική της Γερμανίας είναι αυτή τη στιγμή ο πιο σκληρός εκφραστής του Νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη. Ναι, συμμετέχουμε κι εμείς στην διαδικασία της αποδόμησης της ιδεολογίας αυτής που προτάσσει ως βασικό της γεγονός τη διάκριση ανάμεσα σε διευθυντές κι εκτελεστές, σε αφεντικά και υπαλλήλους, σε ολιγάρχες κι υπηκόους• της ιδεολογίας που προωθεί τον ατομικισμό, την διάλυση της κοινωνίας με την φτωχοποίησή της, ανάβοντας λαμπάδες στην “Ανάπτυξη” που δεν είναι τίποτα άλλο από δείκτες που μετρούν την παραγωγή πλαστικών σκουπιδιών. Ναι, μας τη σπάει η Μέρκελ, το ίδιο όμως και ο εθνικιστής Σαμαράς ή ο νεοναζί Μιχαλολιάκος. Ναι, τσατιζόμαστε όταν οι αυτόκλητοι οίκοι αξιολόγησης των χωρών μάς στέλνουν χαράτσια με ραβασάκια, το ίδιο όμως παθαίνουν κι οι αυτόκλητοι σεκιουριτάδες της Χρυσής Αυγής που μαχαιρώνουν με γνώμονα το χρώμα, την “τάξη” και την α-πολιτική άποψη. Αλλά αυτοί, οι τελευταίοι, όταν ακούν τον εθνικό ύμνο βλέποντας τα σώβρακα του Κατσουράνη, ηδονίζονται. Δεν ξέρουμε γιατί… αλλά εκεί είναι μια ακόμα διαφορά μας.

Ναι, θέλουμε κι εμείς να υψώσουμε μια σημαία, αυτήν που θα συμβολίζει την κοινωνική επανάσταση για την ατομική και συλλογική αυτονομία κι όχι μια σταυροφόρα γαλανόλευκη που άλλοι καθόρισαν για μας, κι άλλα συμβόλιζε γι΄αυτούς. Δεν μισούμε την Ελλάδα, αντιθέτως αγαπούμε κάθε νοηματοδότηση που χουμε δώσει στον τόπο που μας έλαχε να γεννηθούμε και να ζήσουμε (όπως αγαπάμε κάθε τόπο που ζούμε κι ας μην γεννηθήκαμε εκεί), δίνουμε όμως προτεραιότητα στους ανθρώπους που συμβαίνει να ζουν δίπλα μας, και όχι στους πασάλους στο χώμα, που στήθηκαν με μόνο σκοπό να διαχωρίζουν και να αναζωπυρώνουν εθνικισμούς κάθε φορά που η εκάστοτε τοπική εξουσία κινδυνεύει.

Δεν αντιπαθούμε τον πολίτη της Γερμανίας, όπως ούτε της Τουρκίας, του Πακιστάν ή της Τανζανίας. Δεν θα αισθανθούμε εθνικά υπερήφανοι αν 11 ποδοσφαιριστές (είτε εκατομμυριούχοι είτε όχι) με σκούρες μπλε στολές κερδίσουν 11 ποδοσφαιριστές με ασπρόμαυρες στολές. Ούτε εθνικά ντροπιασμένοι αν συμβεί το αντίθετο. Δεν θέλουμε καμία νίκη, ούτε ήττα, καμία “εκδίκηση” απέναντι σε κανένα λαό, είτε αυτό συμβεί σε μάχη με μπάλες, είτε σε μάχη με οπλοπολυβόλα.

Ο μόνος αγώνας για τον οποίο θα δώσουμε την ψυχή μας, η μόνη νίκη για τον οποία θα αγωνιστούμε, και δεν θα στηθούμε στις οθόνες δίνοντας το χρίσμα σε αντιπροσώπους κανενός έθνους-κράτους-κοινωνίας, είναι η κατάρρευση κάθε θεσμού καταπίεσης, το ξεπέρασμα του καπιταλισμού, το πέρασμα στην αυτονομία. Η πραγματική μας νίκη είναι η κοινωνία εκείνη στην οποία τα μέλη της ξέρουν πως ό,τι είναι να γίνει, πρέπει να το κάνουν αυτά τα ίδια και να το προσφέρουν στον εαυτό τους και στο κοινωνικό σύνολο. Η κοινωνία που αμφισβητεί, όμως όχι για την ευχαρίστηση της αμφισβήτησης. Που επαναστατεί, όχι για την εναλλαγή των τάξεων στην εξουσία, αλλά για τη συνεχή της εξέλιξη και δημιουργία.

Οπότε, Κατσουράνη, αν θέλεις βάλε γκολ, αν θέλεις αυτογκόλ ή κάνε πως σε πονάει το πόδι σου και κάτσε στα αποδυτήρια. Δεν έχει σημασία…

πηγή: eagainst.com

«… Αναλύοντας  την αναρχική  άρνηση της εκλογικής πολιτικής σε σχέση με το συγκεκριμένο επίπεδο του κοινωνικού αγώνα μπορούμε να πούμε τα εξής.  Αν το επαναστατικό κίνημα αποτελεί την πλειοψηφία, κάθε σκέψη για συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες κρίνεται θανατηφόρα, διότι «θα ενδυνάμωνε την νομιμοποίηση» των υπαρχουσών μορφών κυριαρχίας, τη στιγμή μάλιστα που το πλειοψηφικό κίνημα μπορεί κάλλιστα να κινηθεί προς την αποκεντρωμένη, συμμετοχική και ελευθεριακή θέσμιση της κοινωνίας.
Όταν το επαναστατικό κίνημα αποτελεί τη μειοψηφία, η υιοθέτηση της εκλογικής τακτικής κρίνεται εξίσου θανατηφόρα, διότι αφ΄ ενός μεν εμποδίζει την ανάδυση και την ανάπτυξη αποτελεσματικότερων αμεσοδημοκρατικών αγώνων, αφ΄ ετέρου δε, οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια θα λέγαμε, «στη δημιουργία ενός νέου στρώματος ηγετών στης τάξης των εργαζομένων». … Xρειάζεται να δούμε   την αναρχική  άρνηση  συμμετοχής στης εκλογές προοπτικά και σε σχέση με το συγκεκριμένο επίπεδο του κοινωνικού αγώνα στο  σήμερα.
    «…H άρνηση της εκλογικής πολιτικής δεν έχει το χαρακτήρα της μικροαστικής απάθειας και αποχής, που παρατηρείται στις μέρες μας, ούτε το χαρακτήρα της «άρνησης για την άρνηση», αλλά απορρέει οργανικά από τη βαθειά πίστη των αναρχικών στην ικανότητα όλων των ανθρώπων για αυτοπροσδιορισμό και αυτοστοχασμό, εδράζεται δηλαδή, στη θεμελιώδη αναρχική αρχή της Αυτοδιεύθυνσης.
Στη σημερινή πραγματικότητα, κατά τη γνώμη μας, δε μπορεί να κριθεί η αντιεκλογική πολιτική των αναρχικών εν σχέση με την κατάσταση του επαναστατικού κινήματος. Δεν μπορεί να γίνει λόγος για επαναστατικό κίνημα, είτε πλειοψηφικό είτε μειοψηφικό. Και δεν μπορεί να γίνει λόγος, διότι απλούστατα δεν υπάρχει επαναστατικό κίνημα, ανεξάρτητα από την ύπαρξη κάποιων ομάδων και ατόμων, που προβαίνουν σε ορισμένες ενέργειες στο μέτρο των δυνατοτήτων τους. Μια τέτοια συγκυρία, όμως, δεν αίρει την αναρχική αντιεκλογική άποψη.
Ο αναρχικός δεν μπορεί να εννοηθεί, παρά μόνο ως ηθική οντότητα. Και ηθική οντότητα σημαίνει, λειτουργία στη βάση της λογικής  των ποιοτήτων του καλού και του κακού, του δέοντος και του μη δέοντος. Ανεξάρτητα, λοιπόν από την ύπαρξη ή την ανυπαρξία του ταξικού και του κοινωνικού αγώνα καθώς και ανεξάρτητα από το επίπεδό τους, ο αναρχικός και ο αναρχισμός δεν μπορούν ως εκ της φύσεως τους να μετέχουν καθ’  οιονδήποτε τρόπο στην ποσοτική λογική του «μικρότερου κακού», που χαρακτηρίζει καίρια την εκλογική διαδικασία.
Πέρα όμως από αυτή την  ηθική διάσταση, η αναρχική αντιεκλογική πολιτική ενέχει και τη δική της φιλοσοφική διάσταση. Και εννοούμε τη θεμελίωσή της στον πλατωνικό «πρωταγόρειο μύθο» και στη γενικότερη αρχαιοελληνική σκέψη. Η εκλογική διαδικασία αυτή καθ΄ εαυτή αναγάγει την πολιτική, δηλαδή την οργάνωση της κοινωνίας, σε τεχνική. Όπως υπάρχουν άνθρωποι που κατέχουν την ιατρική τεχνική, άλλοι τη δικηγορική, άλλοι την οικοδομική, κ.ο.κ., υπάρχουν και κάποιοι που κατέχουν την πολιτική τεχνική, για την άσκηση της οποίας επιζητούν τη ψήφο των άλλων. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η ουσία του κοινοβουλευτισμού και της σύγχρονης κατεστημένης «πολιτικής» δεξιάς και αριστεράς.
Στον αντίποδα αυτής της «πολιτικής των ειδικών» τοποθετείται η αναρχική φιλοσοφία, που συλλαμβάνει τη διεύθυνση των κοινών, δηλαδή την αυθεντική πολιτική, ως ανήκουσα στο σύνολο των ανθρώπων, που  εύστοχα ονομάστηκε από τον Αισχύλο «πολισσούχος λεώς»*.
Αλλά από την ίδια ακριβώς λογική εμφορείται και η αρχαιοελληνική πολιτική σκέψη. Όλοι να μετέχουν στην πολιτική, υποστηρίζει ο Πρωταγόρας στον ομώνυμο διάλογο του Πλάτωνα. Διότι, δε θα μπορούσαν να υπάρχουν πόλεις, αν μετείχαν μόνο λίγοι, όπως γίνεται στις άλλες τέχνες. «… Πάντες μετεχόντων . Ού γαρ αν γένοιντο πόλεις, ει ολίγοι αυτών μετέχειεν ώσπερ των άλλων τεχνών»…» 

*  (σε ελεύθερη μετάφραση ο λαός που κατέχει και διευθύνει  την πόλη.   Αισχύλος  Ευμενίδες )

http://eleftheriakos.gr/

«Έχουμε να φτιάξουμε ελεύθερα σχολεία, η εκπαίδευση είναι η βάση του αγώνα μας»

Matilde Felix Carrasquer

 H παρακάτω προσπάθεια προέκυψε μετά από επίσκεψη συντρόφων από τη συλλογικότητα F.A.R.M.A και την κατάληψη κτήματος Πραποπούλου, για 3 ημέρες στο ελευθεριακό σχολείο Παιδεία στη Μέριδα της Ισπανίας το Πάσχα του 2008.

Τα κείμενα είναι μεταφράσεις από τα ισπανικά βιβλία:
Paideia:25 anos de educacion libertaria
Paideia:Escuela Libre.

Ιστοσελίδα του σχολείου: www.paideiaescuelalibre.org

Ευχαριστούμε τους συντρόφους, τις συντρόφισσες, τις φίλες και τους φίλους για την πολύτιμη βοήθεια τους στη μετάφραση, στη πραγματοποίηση των εκδηλώσεων και στη γραφιστική επιμέλεια..

F.A.R.M.Α: farmazapatista.blogspot.com
Κατάληψη κτήματος Πραποπούλου: protovouliaxalandriou.blogspot.com
Επικοινωνία: klapeto@riseup.net, paner@riseup.net   

 

Άλλη μια μέρα στο σχολείο…

Ξυπνήσαμε γρήγορα, ήπιαμε ένα καφέ και κατεβήκαμε τρέχοντας στο δρόμο για να προλάβουμε το σχολικό. Οι αναμνήσεις από τα σχολικά μας χρονιά ήταν ήδη εκεί… Περιμέναμε λίγο, παρέα με τους γονείς, τα παιδάκια και τα χαμόγελά τους. Στο σχολικό γνωρίσαμε ένα σύντροφο από την Μαδρίτη που ήταν στο σχολείο για ένα μήνα κάνοντας μια εργασία. Σπούδαζε παιδαγωγική ή κάτι σχετικό. Ένα ένα τα παιδιά άρχισαν να μας ρωτάνε «Από πού είστε;» και «Τι κάνετε εδώ;». Αρχίσαμε την κουβέντα και πλησιάζοντας αργά προς το σχολείο, οι αναμνήσεις μας έφευγαν και ανοίγονταν μπροστά μας κάτι άλλο, ανθρώπινο, συντροφικό και ελεύθερο.
Φτάνοντας στο σχολείο κατεβήκαμε από το λεωφορείο και όλα τα μεγαλύτερα παιδιά πήραν από το χέρι τα μικρά (δυο μέχρι τεσσάρων χρονών) και σιγά σιγά περπάτησαν προς το χώρο που περνάγανε την μέρα τους τα μικρά. Περιμένοντας και εμείς έξω από το λεωφορείο, μας πήραν και εμάς από το χέρι τα μικρά, νομίζοντας από συνήθεια πως θα τα οδηγούσαμε κάπου αλλά στην ουσία, αυτά μας οδηγούσαν με τα απλά τους λόγια και βήματα στο εσωτερικό του σχολείου. Μπαίνοντας στις αίθουσες και βλέποντας τα να κατεβάζουν τις καρέκλες, που είχαν σχεδόν το ίδιο μέγεθος με αυτά, από τα τραπέζια που και αυτά ήταν στο ύψους του κεφαλιού τους, αρχίσαμε να μπαίνουνε στο κλίμα.
Όλα άρχισαν να κυλούν στο σχολείο, όπως κάθε μέρα, με τις συλλογικές εργασίες. Παιδάκια άρχισαν να σκουπίζουν το πάτωμα με σκούπες και φαράσια, με πολλή έμπνευση και διάφορους τρόπους μιας και ήταν πολύ μεγαλύτερα από αυτά, μιλώντας, τρέχοντας, με χαρά.
Εμείς στεκόμασταν εκεί, παρατηρώντας χωρίς να ξέρουμε τι να κάνουμε. Αποφασίσαμε να δράσουμε. Σταματήσαμε δυο κοριτσάκια και τα ρωτήσαμε… «Τι κάνετε εδώ;». Αυτή ήταν η αφορμή για να μαζευτούν και να μας ξεναγήσουν στο σχολείο. Μας εξήγησαν για τις συλλογικές εργασίες, το παιχνίδι, τον κήπο, το φαγητό, τις κάρτες δεσμεύσεων, την συνέλευση, την διαχείριση των οικονομικών και την πνευματική εργασία. Αφού γυρίσαμε τους χώρους, ξαπλώσαμε στο πάτωμα και κουβεντιάζαμε. Χρειαζόμασταν την πληροφορία αλλά πιο πολύ απ’ όλα χρειαζόμασταν τα απλά και παιδικά τους λόγια, τις κινήσεις τους. Κάτι περίεργο είχε αρχίσει να συμβαίνει όσο περνούσε η ώρα. Συνειδητοποιούσαμε πως αυτά τα κοριτσάκια που μας έφταναν ίσα ως την τσέπη του παντελονιού, ήταν συντρόφισσες.
Αυθόρμητα (τρομάρα μας!) αποφασίσαμε να προβοκάρουμε… Ρωτάμε… «Δηλαδή τι είναι η συνέλευση;». «Η συνέλευση είναι όταν μαζευόμαστε όλοι μαζί και συζητάμε για τα πράγματα που συμβαίνουν. Έρχονται όλοι όσοι θέλουν να συμμετέχουν. Εκεί παίρνουμε όλες τις αποφάσεις. Είναι το μέρος που κάνουμε τις προτάσεις. Είναι πολύ σημαντικές οι προτάσεις. Χωρίς αυτές δεν μπορούμε να προχωρήσουμε…»
Έχετε πάρει ποτέ μαθήματα ελευθεριακής σκέψης και πράξης από ένα εξάχρονο; Είναι ότι πιο απελευθερωτικό, ελπιδοφόρο και ουτοπικό μπορεί να συμβεί. Δεν μπορέσαμε να πούμε κάτι. Απλά θυμηθήκαμε τις ατελείωτες συνελεύσεις, χωρίς προτάσεις, χωρίς διάθεση για διάλογο και σύνθεση, χωρίς αποτελέσματα. Για να ξεπεράσουμε την έκπληξη και την αμηχανία μας, ξεκινήσαμε ένα παιχνίδι με παλαμάκια, το «Αν θέλεις να χορέψεις;» που συνήθιζαν να παίζουν τα παιδιά…
Περπατώντας στον χώρο, διαβάζαμε τα ρητά στους τοίχους. Μίλαγαν για την αλληλεγγύη, την ισότητα, την αυτοδιάθεση, την ελευθερία. Είχαμε μπει σε μια διαδικασία μάθησης, ρουφάγαμε την ουτοπία με όλες μας της αισθήσεις, το συναίσθημα και την σκέψη.
Μετά το πρωινό, ήρθε η ώρα της πνευματικής εργασίας. Κάποια παιδιά ήταν σε ένα μεγάλο τραπέζι και διάβαζαν, άλλα είχαν βιβλία στον κήπο, μόνα τους ή σε ομάδες. Εμείς πήγαμε σε ένα εργαστήριο(δηλαδή μάθημα)  «Δημιουργικών Μαθηματικών» με παιδάκια 5-7 χρονών. Μόνα τους κάθονταν στα θρανία, σηκώνονταν στον πίνακα, έπαιρναν τον λόγο, έκαναν πράξεις, διόρθωναν το ένα το άλλο. Εκεί βρισκόταν και μια ενήλικας. Όταν κόλλαγαν κάπου, σήκωνε το χέρι, έπαιρνε τον λόγο όπως όλοι και όλες και βοηθούσε την κατάσταση. Μετά το εργαστήριο της ζητήσαμε να μας πει λίγα λόγια για το πώς λειτουργούν τα εργαστήρια. Ήταν η πρώτη μας επαφή με ενήλικα, αρκετές ώρες μετά την άφιξη μας στο σχολείο.
Κατεβαίνοντας κάτω είδαμε δυο κοριτσάκια συγχισμένα. Συνειδητοποιήσαμε πώς δεν είχαμε δει άνθρωπο να κλαίει, να γκρινιάζει ή να φωνάζει ως τότε. Δεν καταλάβαμε τι έγινε, μέχρι την ώρα της γενικής συνέλευσης που τέθηκε το θέμα, αλλά είδαμε πως διαχειρίστηκαν το πρόβλημα. Το ένα κοριτσάκι προσπαθούσε να πείσει το άλλο πως έπρεπε να μιλήσουν για αυτό που είχε συμβεί μεταξύ τους και να μην το αφήσουν άλυτο. Το άλλο κοριτσάκι δεν ήθελε να μιλήσει και έτσι η ομάδα στην οποία συμμετείχαν τα κορίτσια, κάλεσε επιτόπου συνέλευση. Κουβέντιασαν λίγο και αποφάσισαν να το αφήσουν για την κεντρική συνέλευση του σχολείου. Αργότερα μάθαμε πως διαχειρίζονται τα προβλήματα στις διαπροσωπικές τους σχέσεις με την λογική πως πρέπει να λύνονται όταν προκύπτουν, με εργαλεία τον διάλογο και χωρίς βία, γιατί αν αφεθούν τότε πολλαπλασιάζονται σε άλλα, δηλαδή λειτουργούν σαν αφορμές για προστριβές ξεχνώντας με τον καιρό το αρχικό πρόβλημα.
Ήταν ένας διάλογος και σκέψεις που δεν μπορούσαμε να τα μεταφέρουμε ούτε καν σε μεγαλύτερες ηλικίες. Δεν είχαμε τις αναφορές. Πως διαχειρίζονταν έτσι τα παιδιά τις σχέσεις τους; Πως διαχειριζόμαστε τις δικές μας; Έχουμε το θάρρος να αντιμετωπίσουμε με ειλικρίνεια και διάθεση για λύση, χωρίς εξουσιαστικές σχέσεις, ανταγωνισμούς και βία, τα προβλήματα που προκύπτουν ανάμεσα μας;
Η εμπειρία είχε αρχίσει να γίνεται ριζοσπαστική, η εμβάθυνση στην ελευθεριακή σκέψη αναπόφευκτη και ιδιαίτερα συναρπαστική μιας και οι οδηγοί μας σε αυτό το ταξίδι ήταν οι πιο μικροί σύντροφοι και συντρόφισσες που είχαμε γνωρίσει ποτέ.

«Η συνέλευση είναι όταν μαζευόμαστε όλοι μαζί και συζητάμε για τα πράγματα που συμβαίνουν. Έρχονται όλοι όσοι θέλουν να συμμετέχουν. Εκεί παίρνουμε όλες τις αποφάσεις. Είναι το μέρος που κάνουμε τις προτάσεις. Είναι πολύ σημαντικές οι προτάσεις. Χωρίς αυτές δεν μπορούμε να προχωρήσουμε…»

Συνεχίσαμε να περιφερόμαστε, να μιλάμε, να παίζουμε, να ρωτάμε, ώσπου ήρθε η ώρα για την κεντρική συνέλευση της εβδομάδας και σιγά σιγά άρχισαν να συγκεντρώνονται τα παιδιά. Υπήρχε συντονιστής που έδινε τον λόγο, κρατούσαν πρακτικά (ένας από τους πιο σοβαρούς λόγους για να μάθουν να γραφούν και να διαβάζουν, απ’ ότι μάθαμε αργότερα), συμμετείχαν οι ενήλικες ισότιμα με τα παιδιά και παραβρισκόμασταν και εμείς. Είδαμε πολύ μικρά και μεγάλα παιδιά να παίρνουν το λόγο, σχεδόν όλα και να μιλάνε για τα θέματα που τους απασχολούν, να κάνουν προτάσεις για λύσεις, να σέβονται όποιον μιλούσε και να μιλάνε με ειλικρίνεια. Είδαμε την αλληλεγγύη που υπάρχει μεταξύ τους, τα μικρά παιδάκια που κάθονταν στα πόδια των μεγαλύτερων, τις πολύ ουσιαστικές τοποθετήσεις των ενηλίκων και την βροχή από ευρηματικές προτάσεις για λύση κάθε είδους θέματος και προβλήματος που προέκυπτε. Ήταν μια συνέλευση τριών ωρών που μέσα από πολύ ανθρώπινες, αλληλέγγυες, μη βίαιες αλλά διαλεκτικές, οριζόντιες διαδικασίες κατέληξε σε πολλά αποτελέσματα για την καλύτερη αυτοδιαχείριση της καθημερινότητας όλων στο σχολείο. Μια συνέλευση παράδειγμα που θα κουβαλάμε μέσα μας για πολύ καιρό.
Έτσι, και με πολλά άλλα που θα ανακαλύψουμε στην πορεία, κύλισαν οι τρεις μέρες στο ελευθεριακό σχολείο «Παιδεία», ένα σχολείο και για εμάς, το πρώτο πραγματικό σχολείο, που μας βοήθησε να κατανοήσουμε καλύτερα τις ατομικές και συλλογικές μας πρακτικές, στα πλαίσια της ελευθεριακής σκέψης, στον μακρύ δρόμο προς την αναρχική ουτοπία και την διερεύνηση – διεύρυνση της ελευθερίας.
Γυρνώντας στην πόλη το απόγευμα ξαπλώσαμε στα γρασίδια… Προσπαθούσαμε να κατανοήσουμε αυτό που είχαμε ζήσει. Τόσο ριζοσπαστικό και ταυτόχρονα τόσο αυθόρμητο, φυσικό και ελεύθερο. Ο καθένας και η κάθε μια με το δικό της και το δικό του βήμα, αλλά όλοι και όλες μαζί, προς την ελευθερία.
…και τότε ήρθε σαν αστραπή, η δική μας ανάμνηση, τα δικά μας σχολικά χρόνια, οι εξετάσεις, οι παρουσίες, το κουδούνι, τα χριστιανικά και εθνικά σύμβολα, οι φωνές και τα κλάματα, οι δάσκαλοι, η καταστολή, η απάθεια και η υποταγή, η αντίδραση, η απέχθεια για την γνώση, ο ανταγωνισμός, η ψυχολογική και σωματική βία…
Που ήταν όλα αυτά, όλες αυτές τις μέρες στο σχολείο που βρισκόμασταν; Σιγά σιγά αισθανόμασταν τι μας είχαν στερήσει… Τι μας είχαν αρνηθεί… Φύγαμε με μια υπόσχεση. Να κάνουμε ότι μπορούμε, για να μην στερήσουμε και εμείς τα ίδια από τις επόμενες γενιές…

Αντί Επιλόγου

Στο κόσμο έχουν υπάρξει και υπάρχουν αρκετά ελεύθερα σχολεία, δημοκρατικά σχολεία, ελευθεριακά.. πολλά από τα οποία είτε είναι λιγότερο αυταρχικά από τα ¨κανονικά¨ και οι μαθητές-τριες συμμετέχουν στη λήψη αρκετών αποφάσεων, αλλά ο έλεγχος και η υπακοή είναι ορατοί, είτε δεν αμφισβητούν τις κυρίαρχες κοινωνικές δομές και δεν σκοπεύουν στη κοινωνική αλλαγή. Το ελευθεριακό σχολείο Paideia από την άλλη, είναι ένα παράδειγμα όπου τα ελευθεριακά, αντιεξουσιαστικά προτάγματα εφαρμόζονται στην πράξη και ταυτόχρονα γίνεται μια ριζοσπαστική κριτική της κοινωνικής κατάστασης, του πολιτικού συστήματος, των οικονομικών σχέσεων, των σχέσεων μεταξύ φύλων και κάθε σχέσης εξουσίας.
Η Paideia είναι ένας ζωντανός και υπαρκτός χώρος που δείχνει πως τα προτάγματα και οι προτάσεις μας για την κοινωνική οργάνωση δεν είναι κάποιες ουτοπικές, ασαφείς διακηρύξεις, αλλά μπορούν να πάρουν σάρκα και οστά ακόμα και σήμερα σε ένα τόσο εχθρικό περιβάλλον. Είναι ένας τόπος όπου και εμείς οι ίδιοι μπορούμε να κατανοήσουμε βαθύτερα, να γνωρίσουμε καλύτερα και να αγγίξουμε τον κόσμο για τον οποίο παλεύουμε. Είναι ένα εργαστήριο συνεχούς πειραματισμού, από όπου μπορούμε να μάθουμε λίγο περισσότερο τί είναι η ελευθερία: ατομική και συλλογική, τί είναι ο διάλογος, πώς να συμβιώνουμε χωρίς βία, τί είναι η οριζόντια συνέλευση, να μάθουμε, να γνωρίσουμε… Να μάθουμε και για τον ατομικό μας δρόμο προς την ελευθερία, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίον συμμετέχουμε και συμβιώνουμε με άλλους ανθρώπους σε συλλογικές διαδικασίες περπατώντας μαζί προς την κοινωνική απελευθέρωση.
Η κυρίαρχη εκπαίδευση αποτελούσε και αποτελεί ίσως τον σημαντικότερο μηχανισμό ελέγχου, χειραγώγησης και δημιουργίας πειθήνιων προσωπικοτήτων μέσα από μια νεκρή διαδικασία που γεμίζει τους ανθρώπους με φοβίες, άγχη και τους κάνει ανταγωνιστικούς. Από την άλλη, όταν κομμάτια της κοινωνίας παίρνουν την εκπαίδευση στα χέρια τους από τα κάτω, δημιουργούν διαδικασίες ζωντανές που κάνουν τους ανθρώπους που συμμετέχουν σε αυτές πιο ελεύθερους και ευτυχισμένους και συμβάλλουν στη κοινωνική αλλαγή. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν στα Ζαπατιστικά σχολεία, στα αυτοοργανωμένα σχολεία ιθαγενικών ,και όχι μόνο, κινημάτων ανά τον κόσμο, σε εργαστήρια και μαθήματα σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και καταλήψεις, σε παιδικά στέκια και σε σχολεία όπως η Paideia.
Έτσι, είναι ιδιαίτερα σημαντικό για μας να απελευθερώσουμε τη δυναμική της δημιουργικότητας μας και να προσπαθήσουμε στο ΤΩΡΑ και στο ΕΔΩ να χτίσουμε διαδικασίες μάθησης όπου η ελευθερία, η αλληλεγγύη και η ισότητα θα αποκτούν υπόσταση καθημερινά στη πράξη, στη ζωή μας.

 Οι σύντροφοι που βρέθηκαν εκεί…

Το ελεύθερο σχολείο Παιδεία δημιουργήθηκε στη Μέριδα τον Ιανουάριο του 1978, μετά από πρωτοβουλία τριών γυναικών αφοσιωμένων στο χώρο της εκπαίδευσης και έχοντας ξεκάθαρες ιδεολογικές αναφορές. Μπροστά στο αδύνατο να πραγματοποιήσουν μια ελεύθερη εκπαίδευση στο δημόσιο σχολείο αποφάσισαν να δημιουργήσουν το Ελεύθερο Σχολείο Παιδεία.

Η φιλοσοφία που διέπει το Ελεύθερο Σχολείο είναι μια αναρχική φιλοσοφία που υπερασπίζεται πρώτα από όλα μια ηθική της αναρχίας. Σκοπό έχει τη δημιουργία ενός τύπου ανθρώπου, που μέσα από την καθημερινότητα μαθαίνει να ζει, ζώντας σε ανθρώπινες σχέσεις διαμετρικά αντίθετες από τις καθιερωμένες. Από αυτές που έχει επιβάλλει ένα σύστημα εξουσιαστικό στη δομή του, φιλελεύθερο στην οικονομία του και πολύ περιορισμένο δημοκρατικά σε ό,τι αφορά το σεβασμό των ατομικών ελευθεριών . Παράλληλα χωρίς να ξεχνά τη φασιστική κληρονομιά της συγκεκριμένης χώρας ,με την οποία έχουν μεγαλώσει τέσσερις γενιές ισπανών-ισπανίδων.

Το Ελεύθερο Σχολείο υπερασπίζεται τον αναρχισμό σαν μια ουτοπία, θεωρώντας τoν σαν μια ανθρώπινη διαδικασία εξέλιξης, δημιουργίας, αλλαγής, αναζήτησης και πολιτισμού με στόχο να παράξει ένα τρόπο σκέψης που επαναστατικοποιεί τις διαπροσωπικές σχέσεις και τις σχέσεις μεταξύ ομάδων, μέσα από μια διαδικασία εσωτερικής επανάστασης, για να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε μια άλλη επανάσταση εξωτερική, που θα προκαλέσει μια σημαντική μεταβολή στις υπάρχουσες δομές, στις σχέσεις και στους τρόπους επικοινωνίας.

Αυτή η προσωπικότητα που το Ελεύθερο Σχολείο προσπαθεί να διαμορφώσει βασίζεται στην ίδια την ηθική της Αναρχίας που μεταβάλλει τον υπάρχοντα τρόπο ζωής εγκαθιστώντας σχέσεις Ισότητας. (μεταξύ φύλων, ηλικιών, φυλών, κουλτούρας και κοινωνικών τάξεων.) και Αλληλεγγύης, όπου η αμοιβαία βοήθεια εξαλείφει την ανασφάλεια και την ανθρώπινη μοναξιά. και ταυτόχρονα δεν παράγει μάζες πανομοιότυπες στη σκέψη που χρειάζονται προστατευτισμούς κρατικούς ή πατερναλιστικούς. Το Ελεύθερο Σχολείο εφαρμόζει και χρησιμοποιεί την ατομική και συλλογική Ελευθερία πάνω στη βάση της λήψης ευθυνών σύμφωνα με τις δυνατότητες του κάθε ανθρώπου. Υπερασπίζεται και καθιερώνει τη Δικαιοσύνη την οποία θεωρεί ως «συνεισφορά του καθενός και καθεμίας σύμφωνα με τις δυνατότητές του-της προς καθένα και καθεμία σύμφωνα με τις ανάγκες του-της». Η Δημιουργικότητα λειτουργεί ως αναζήτηση νέων τρόπων ζωής και κοινωνικής οργάνωσης, η αυτοδιαχείριση ως εναλλακτική στην ιεραρχία και η συνέλευση ως αποφασιστικό και συμβουλευτικό όργανο για κάθε τι που αφορά τη συλλογικότητα.

 Ο τελικός σκοπός είναι η αναζήτηση του αυτοκαθορισμού και της ευτυχίας. 

Ένα σύστημα εξουσιαστικό και άδικο έχει παράξει ένα τύπο ανθρώπου με σχέσεις όπου η βία, ο ανταγωνισμός, η απουσία επικοινωνίας, η απομόνωση, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και οι διακρίσεις σε όλες τις μορφές κυριαρχούν και αποδεικνύουν μια κοινωνία άδεια, απαθή, κομφορμιστική, άδικη και εξαρτημένη, όπου «ο φόβος μπροστά στην ελευθερία» είναι ιδιαίτερα ενταμένος και η επιθυμία για ανθρώπινη εξέλιξη ανύπαρκτη. Το σημερινό φιλελεύθερο-αστικό σύστημα έχει προκαλέσει μια κοινωνία δυστυχισμένη , γιατί αναπαράγει σύγχυση όσον αφορά το ποιο είναι το νόημα της ζωήςκαι κατά συνέπεια γίνεται κάθε μέρα πιο βίαιο, πιο καταστροφικό και πιο παράλογο.

Η εκπαίδευση, η οποία είναι η επιστήμη και η τέχνη που μας διευκολύνει να μάθουμε να ζούμε ανθρώπινα, έχει μετατραπεί σε ένα όργανο χειραγώγησης που εύκολα απανθρωποποιεί τους ανθρώπους. Με δεδομένο ότι σήμερα μπορούμε να μάθουμε για τα πάντα ,αλλά όχι για το πώς να ζήσουμε – το οποίο πιστεύουμε είναι η πιο δύσκολη υπόθεση και η μόνη που βαδίζει με σκοπό τη μέγιστη δυνατή ελευθερία και ευτυχία – οι θεμελιώδεις στόχοι που τίθενται είναι :

Είναι σαφές πως για να υπάρξει μια κοινωνική αλλαγή είναι απαραίτητο πρώτα να υπάρξει μια αλλαγή στη προσωπικότητα των ανθρώπινων όντων και στη συνέχεια για να μπορέσει η προσωπική αλλαγή να γενικευτεί χρειάζεται να στηρίζεται σε ουσιαστικές αλλαγές στη δομή της κοινωνίας και στη δομή της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.

Το παραδοσιακό σχολείο με τα προγράμματα του, τη γραφειοκρατία του, τα επίπεδα και τις εξετάσεις του , έχει τα απαραίτητα μέσα για να επιτύχει τους σκοπούς του, για αυτό και πρέπει να εξαλείψουμε κάποια στοιχεία του και να προσαρμόσουμε άλλα, ώστε να αποφύγουμε την αποτυχία του Ελεύθερου Σχολείου και να επιτύχουμε τη διατήρηση και την επιρροή του.

Σε αυτή τη δική μας ιστορική στιγμή, γνωρίζουμε πως η αναρχία είναι η μόνη ζωντανή ουτοπία που έχει απομείνει και πως ο κόσμος για να συνεχίζει να προοδεύει χρειάζεται μια ουτοπία. Όμως, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να αρχίσουμε να την χτίζουμε από τα κάτω, σιγά-σιγά αντί να καταναλώνουμε την ενέργεια μας σε αγώνες που δεν πρόκειται να κερδίσουμε.

Η εξουσία, το γνωρίζουμε, μας κάνει εξαρτημένους και μας δίνει ασφάλεια, για αυτό είναι τόσο αποτελεσματική και αποδεκτή. Η ελευθερία μας γεννά φόβο και ανασφάλεια, η οποία όμως αντικαθίσταται από την συλλογική αλληλεγγύη, την αμοιβαία βοήθεια.

Για να αγαπήσουμε την ελευθερία πρέπει να μάθουμε να την ασκούμε, πρέπει να μάθουμε να την κατανοούμε, πρέπει να μάθουμε… Όπως όλα στο ανθρώπινο είδος, το να είσαι ελεύθερος-η μαθαίνεται, δεν γίνεσαι ελεύθερος-η αυθόρμητα, όπως δεν γίνεσαι γνώστης αυθόρμητα, όπως δεν γίνεσαι τίποτα σε αυτό το κόσμο αν δεν το μάθεις.

Συνεχίζουμε σκεπτόμενοι το ίδιο με την πρώτη μέρα που ξεκινήσαμε αυτό το μονοπάτι. Το να διδάσκουμε σύμφωνα με τις αξίες της αναρχίας είναι ο καλύτερος τρόπος για να διδάσκουμε, αν θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο.

Τα εμπόδια ήταν πολλά, θα μπορούσαμε να γράψουμε βιβλία για αυτά. Η ζωή, όταν πρόκειται για τη ελευθερία, δεν είναι σε καμία στιγμή βαρετή και παρά τις πολλές δυσκολίες, συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για αυτό που πιστεύουμε, συνεχίζουμε να αγαπάμε κάθε ανθρώπινο ον και πάνω από όλα εκείνους που είναι πιο αδύναμοι, πιο άδικα μεταχειριζόμενοι από ένα κόσμο διακρίσεων, αδικίας, βίας που παράγει μια κοινωνία εξουσιαστική, καταπιεστική και επιφανειακή.

=======================================================

Διαβάστε πιο αναλυτικά στην μπροσούρα :

• Η αυτοδιαχειριζόμενη εκπαίδευση

• Η αυτονομία των μαθητών

• Κάρτες Δεσμεύσεων

• Χρήση του Διαλόγου

• Πως μεταφέρεται η γνώση;

• Η Συνέλευση

• Μάθηση της ελευθερίας μέσω της ελευθερίας.

• Σχεδιασμός έτους

• Εργαστήρια (Μαθήματα)

• Ελευθεριακή Σκέψη

απο το IndymediaAthens