ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Η μεταπολίτευση μαζί με την αποκατάσταση της «δημοκρατίας» που ποτέ δεν εφαρμόστηκε ως άμεση όπως ορίστηκε εξαρχής, έφερε μαζί και την παλινόρθωση του καπιταλιστικού συστήματος, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της εκάστοτε άρχουσας τάξης, ξεπουλώντας το μόχθο του λαού στις διεθνείς αγορές και δανείζοντάς τον σε αετονύχηδες και αφεντικά παγκοσμίως.
Η νεοελληνική κοινωνία κατόρθωνε να επιβιώνει μέσα σε ένα πελατειακό δίκτυο σχέσεων συναλλαγής και διαφθοράς. Οι εκλογές ήταν πάντα το εργαλείο για τη συντήρηση της «δημοκρατίας τους», μιας κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας που βασίζεται ανέκαθεν στην παθητικότητα του λαού, επιβάλλοντας εκβιαστικά ψευτοδιλήμματα για την ψήφιση του λιγότερο κακού.Μετά το τέλος μιας παρτίδας, ξεκινάει η επόμενη παρτίδα. Όμως η σκακιέρα διατηρεί τη σύνθεσή της και ο πολίτης τον ρόλο του ως πιόνι , έχοντας στερηθεί το βασικό δικαίωμα, δομικό και αναπόσπαστο χαρακτηριστικό της δημοκρατίας: να αποφασίζει ο ίδιος για τη ζωή του, να μην δέχεται να αποφασίζουν άλλοι γι’ αυτόν, χωρίς αυτόν.
Ο ελληνικός λαός ως αντικείμενο στο παίγνιο της «δημοκρατίας τους» αλλά και σε ρόλο μαριονέτας στο διεθνές σκηνικό, οδηγήθηκε στην κατοχή, στον εμφύλιο και στη χούντα των συνταγματαρχών. Το δημοκρατικό πολίτευμα κατάφερε να παραδώσει τη χώρα στα χέρια αλεπάλληλων συμμοριών πολεμοχαρών, αετονύχηδων, δοσίλογων, στη χούντα για μια επταετία ώσπου η κοινωνία ξύπνησε από το λήθαργο χάρη κυρίως σ’ ένα υποκείμενο που έμελλε να καθορίσει τις εξελίξεις επί τρεις μέρες με την κατάληψη του Πολυτεχνείου. Το υποκείμενο αυτό δεν ήταν άλλο από τους νέους, εργαζόμενους, μαθητές και φοιτητές που άρχιζαν να φωνάζουν ό,τι συζητιόταν σιωπηλά, να τολμούν ό,τι μέχρι τότε θεωρούνταν αδύνατον γιατί οι «αντικειμενικές συνθήκες δεν το επέτρεπαν». «Προβοκάτορες» στην αρχή, «ήρωες» μετά, η γενιά του ’73 έμπαινε σε ευρωπαϊκή τροχιά με 10 χρόνια καθυστέρηση. Το ευρωπαϊκό κίνημα του ΄60 είχε δημιουργήσει τις πρώτες ρωγμές που όμως γρήγορα και με βίαιο τρόπο μπήκαν στον δρόμο όχι της ανατροπής του καθεστώτος αλλά της διαδοχής του, παλινορθώνοντας τις παραδοσιακές αντιθέσεις. Η αριστερά έκανε αυτό που ήθελε: να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη». Η χούντα κατέρρευσε, το πολιτικό σύστημα διασώθηκε και παλινορθώθηκε. Η γενιά του πολυτεχνείου άνθησε, όμως μπήκε στην εξουσία και σήμερα τρώει τα παιδιά της.
Η εξουσία διαφθείρει, η καρέκλα βολεύει και η δόξα αλλοτριώνει. Η μεταπολίτευση έστησε ξανά τη σκακιέρα και μοίρασε την τράπουλα από την αρχή. Οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου, έγιναν σύντομα η νέα οικονομική και κυβερνητική ελίτ της μεταπολίτευσης. Έκατσαν στις καρέκλες των κομμμάτων εξουσίας, ανακάλυψαν το δικό τους πελατειακό τους δίκτυο κι έφτιαξαν νόμους για να κρατάνε «τα μπόσικα» της δημοκρατίας τους, για να μεγιστοποιούν τα κέρδη τους ή τα κέρδη των μαέστρων που τους διευθύνουν διεθνώς στην παγκόσμια ορχήστρα του κέρδους και του κεφαλαίου. Σύντομα δέχτηκαν να γίνουν οι διαχειριστές ενός παραρτήματος του πολυεθνικού franchising, του λόμπυ του παγκόσμιου κεφαλαίου και των τραπεζών, χρεώνοντας την κοινωνία και υποθηκεύοντας τις ελπίδες των ερχόμενων γενιών. Στο σενάριο του παγκόσμιου καπιταλισμού οι λαοί ως θεατρίνοι καλούνται να παίξουν το ρόλο τους σύμφωνα με τους εμπνευστές του έργου: τραπεζίτες και αφεντικά διεθνώς. Προσάπτουμε ευθύνες στους διαχειριστές του νοτιοανατολικού franchise της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, που υπηρετώντας το διεθνές κεφάλαιο βουλιάζουν τα όνειρα όλων μας και με τις εκλογές τους μας δίνουν το περιθώριο να επιλέξουμε τον καταλληλότερο δεσμοφύλακα στη φυλακή της δημοκρατίας τους. Όμως ελευθερία είναι να επιλέγεις σε ποιά φυλακή θέλεις να ζήσεις;
Ακόμη και άνθρωποι της γενιάς του Πολυτεχνείου που δεν εξαργύρωσαν τη συνείδησή τους και δεν κεφαλαιοποίησαν τον αγώνα τους σε ψήφους θρονιασμένοι στις καρέκλες των κομμάτων εξουσίας, σήμερα υποκύπτουν στο εκβιαστικό ψευτοδίλημμα των εκλογών, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο το ήδη διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Συμμετέχουν σε ένα στημένο παιχνίδι με «σημαδεμένα χαρτιά» και γίνονται αυτόματα συνένοχοι και συνεργοί με την αποδοχή των όρων του παιχνιδιού.
Το σύνθημα «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» που έθρεψε ιδεολογικά τις πρώτες μετά το ΄73 γενιές και που αυτιστικά και αντανακλαστικά ανασύρεται κάθε τέτοια εποχή, εγκλώβισε, αποκοίμησε και κατέστειλλε οτιδήποτε αμφισβητούσε και αμφισβητεί το κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό. Το νόημα της εξέγερσης εκποιήθηκε στον κόσμο του εμπορεύματος και το κυρίαρχο σύνθημα «ψωμί, παιδεία ελευθερία» έμεινε ανήμπορο να ασκήσει οποιαδήποτε κριτική. Το ψωμί έγινε κάτι παραπάνω από καρβέλι, έγινε αυτοκίνητο, εξοχικό, τηλεόραση σε κάθε δωμάτιο και στυλ ενάντια στην ελεύθερη δημιουργία. Η παιδεία άνοιξε τα φτερά της στα φτωχότερα στρώματα για να εμπεδώσουν όλοι τη διαχωρισμένη γνώση , την προσαρμογή στον κόσμο της αγοράς, τον ανταγωνισμό, την ιεραρχία, την ένταξη στην κοινωνική πυραμίδα. Η παιδεία που εξορίζει κάθε κριτική για το ίδιο της το περιεχόμενο. Γι’ αυτό δεν είναι ουδέτερη αξία που της λείπει ο καλός διαχειριστής . Η ουσία της «ταξικότητάς» της βρίσκεται στον αποκλεισμό της ελεύθερης σκέψης και πρακτικής που δημιουργεί πρακτικά έναν ελεύθερο κόσμο και όχι στον αποκλεισμό των φτωχών (που αν συμβαίνει, συμβαίνει συγκυριακά). Η ελευθερία θρονιάστηκε στην ελεύθερη πρόσβαση στην κατανάλωση, στο πλαστικό χρήμα, στις μετοχές, στο εμπόριο των εμπειριών, στον οργανωμένο πανικό των τριημέρων. Στην ελεύθερη χώνεψη του κομφορμισμού που σφυροκοπά με το ίδιο μένος το μυαλό όπως και τότε λίγες ώρες πριν το πολυτεχνείο: «οι συνθήκες δεν επιτρέπουν αλλαγές, δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά».
Όμως θέλουμε δεν θέλουμε η φούσκα έσκασε. Το κοινωνικό συμβόλαιο της μεταπολίτευσης έχει πάει κι αυτό στα σκουπίδια. Δουλειά, μόρφωση, δικαιώματα απονοηματοδοτημένα απ’ όλους αυτούς που πάνω του στήριζαν την πολιτική, οικονομική και κοινωνική τους σταδιοδρομία. Η παραδοσιακή διαμαρτυρία ψάχνει με ανύπαρκτες ελευθερίες να συνδέσει την ανύπαρκτη γνώση με την ανύπαρκτη παραγωγή. Ο κόσμος του χρήματος επιβεβαιώνεται αρνητικά Οι κάτοχοί του θριαμβολογούν πάνω στα αδιέξοδα του παραδοσιακού κόσμου.
Μπήκαμε στην τροχιά της ολικής εξαίρεσής μας από κάθε απόφαση που μας αφορά με τελευταία πράξη του έργου, τον ευτελισμό αυτών που καμώνονταν πως μας εκφράζουν πολιτικά κα συνδικαλιστικά.
Επειδή η ζωή είναι εδώ και δεν είναι αλλού ή θα την πάρουμε στα χέρια μας συμμετέχοντας και χαράζοντας άμεσα και πρακτικά όλο της το εύρος, ή θα τους αφήσουμε να καγχάζουν πάνω στο σβέρκο μας.
ΤΙ ΤΟΥΣ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ;
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ
Η νεοελληνική κοινωνία κατόρθωνε να επιβιώνει μέσα σε ένα πελατειακό δίκτυο σχέσεων συναλλαγής και διαφθοράς. Οι εκλογές ήταν πάντα το εργαλείο για τη συντήρηση της «δημοκρατίας τους», μιας κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας που βασίζεται ανέκαθεν στην παθητικότητα του λαού, επιβάλλοντας εκβιαστικά ψευτοδιλήμματα για την ψήφιση του λιγότερο κακού.Μετά το τέλος μιας παρτίδας, ξεκινάει η επόμενη παρτίδα. Όμως η σκακιέρα διατηρεί τη σύνθεσή της και ο πολίτης τον ρόλο του ως πιόνι , έχοντας στερηθεί το βασικό δικαίωμα, δομικό και αναπόσπαστο χαρακτηριστικό της δημοκρατίας: να αποφασίζει ο ίδιος για τη ζωή του, να μην δέχεται να αποφασίζουν άλλοι γι’ αυτόν, χωρίς αυτόν.
Ο ελληνικός λαός ως αντικείμενο στο παίγνιο της «δημοκρατίας τους» αλλά και σε ρόλο μαριονέτας στο διεθνές σκηνικό, οδηγήθηκε στην κατοχή, στον εμφύλιο και στη χούντα των συνταγματαρχών. Το δημοκρατικό πολίτευμα κατάφερε να παραδώσει τη χώρα στα χέρια αλεπάλληλων συμμοριών πολεμοχαρών, αετονύχηδων, δοσίλογων, στη χούντα για μια επταετία ώσπου η κοινωνία ξύπνησε από το λήθαργο χάρη κυρίως σ’ ένα υποκείμενο που έμελλε να καθορίσει τις εξελίξεις επί τρεις μέρες με την κατάληψη του Πολυτεχνείου. Το υποκείμενο αυτό δεν ήταν άλλο από τους νέους, εργαζόμενους, μαθητές και φοιτητές που άρχιζαν να φωνάζουν ό,τι συζητιόταν σιωπηλά, να τολμούν ό,τι μέχρι τότε θεωρούνταν αδύνατον γιατί οι «αντικειμενικές συνθήκες δεν το επέτρεπαν». «Προβοκάτορες» στην αρχή, «ήρωες» μετά, η γενιά του ’73 έμπαινε σε ευρωπαϊκή τροχιά με 10 χρόνια καθυστέρηση. Το ευρωπαϊκό κίνημα του ΄60 είχε δημιουργήσει τις πρώτες ρωγμές που όμως γρήγορα και με βίαιο τρόπο μπήκαν στον δρόμο όχι της ανατροπής του καθεστώτος αλλά της διαδοχής του, παλινορθώνοντας τις παραδοσιακές αντιθέσεις. Η αριστερά έκανε αυτό που ήθελε: να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη». Η χούντα κατέρρευσε, το πολιτικό σύστημα διασώθηκε και παλινορθώθηκε. Η γενιά του πολυτεχνείου άνθησε, όμως μπήκε στην εξουσία και σήμερα τρώει τα παιδιά της.
Η εξουσία διαφθείρει, η καρέκλα βολεύει και η δόξα αλλοτριώνει. Η μεταπολίτευση έστησε ξανά τη σκακιέρα και μοίρασε την τράπουλα από την αρχή. Οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου, έγιναν σύντομα η νέα οικονομική και κυβερνητική ελίτ της μεταπολίτευσης. Έκατσαν στις καρέκλες των κομμμάτων εξουσίας, ανακάλυψαν το δικό τους πελατειακό τους δίκτυο κι έφτιαξαν νόμους για να κρατάνε «τα μπόσικα» της δημοκρατίας τους, για να μεγιστοποιούν τα κέρδη τους ή τα κέρδη των μαέστρων που τους διευθύνουν διεθνώς στην παγκόσμια ορχήστρα του κέρδους και του κεφαλαίου. Σύντομα δέχτηκαν να γίνουν οι διαχειριστές ενός παραρτήματος του πολυεθνικού franchising, του λόμπυ του παγκόσμιου κεφαλαίου και των τραπεζών, χρεώνοντας την κοινωνία και υποθηκεύοντας τις ελπίδες των ερχόμενων γενιών. Στο σενάριο του παγκόσμιου καπιταλισμού οι λαοί ως θεατρίνοι καλούνται να παίξουν το ρόλο τους σύμφωνα με τους εμπνευστές του έργου: τραπεζίτες και αφεντικά διεθνώς. Προσάπτουμε ευθύνες στους διαχειριστές του νοτιοανατολικού franchise της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, που υπηρετώντας το διεθνές κεφάλαιο βουλιάζουν τα όνειρα όλων μας και με τις εκλογές τους μας δίνουν το περιθώριο να επιλέξουμε τον καταλληλότερο δεσμοφύλακα στη φυλακή της δημοκρατίας τους. Όμως ελευθερία είναι να επιλέγεις σε ποιά φυλακή θέλεις να ζήσεις;
Ακόμη και άνθρωποι της γενιάς του Πολυτεχνείου που δεν εξαργύρωσαν τη συνείδησή τους και δεν κεφαλαιοποίησαν τον αγώνα τους σε ψήφους θρονιασμένοι στις καρέκλες των κομμάτων εξουσίας, σήμερα υποκύπτουν στο εκβιαστικό ψευτοδίλημμα των εκλογών, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο το ήδη διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Συμμετέχουν σε ένα στημένο παιχνίδι με «σημαδεμένα χαρτιά» και γίνονται αυτόματα συνένοχοι και συνεργοί με την αποδοχή των όρων του παιχνιδιού.
Το σύνθημα «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» που έθρεψε ιδεολογικά τις πρώτες μετά το ΄73 γενιές και που αυτιστικά και αντανακλαστικά ανασύρεται κάθε τέτοια εποχή, εγκλώβισε, αποκοίμησε και κατέστειλλε οτιδήποτε αμφισβητούσε και αμφισβητεί το κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό. Το νόημα της εξέγερσης εκποιήθηκε στον κόσμο του εμπορεύματος και το κυρίαρχο σύνθημα «ψωμί, παιδεία ελευθερία» έμεινε ανήμπορο να ασκήσει οποιαδήποτε κριτική. Το ψωμί έγινε κάτι παραπάνω από καρβέλι, έγινε αυτοκίνητο, εξοχικό, τηλεόραση σε κάθε δωμάτιο και στυλ ενάντια στην ελεύθερη δημιουργία. Η παιδεία άνοιξε τα φτερά της στα φτωχότερα στρώματα για να εμπεδώσουν όλοι τη διαχωρισμένη γνώση , την προσαρμογή στον κόσμο της αγοράς, τον ανταγωνισμό, την ιεραρχία, την ένταξη στην κοινωνική πυραμίδα. Η παιδεία που εξορίζει κάθε κριτική για το ίδιο της το περιεχόμενο. Γι’ αυτό δεν είναι ουδέτερη αξία που της λείπει ο καλός διαχειριστής . Η ουσία της «ταξικότητάς» της βρίσκεται στον αποκλεισμό της ελεύθερης σκέψης και πρακτικής που δημιουργεί πρακτικά έναν ελεύθερο κόσμο και όχι στον αποκλεισμό των φτωχών (που αν συμβαίνει, συμβαίνει συγκυριακά). Η ελευθερία θρονιάστηκε στην ελεύθερη πρόσβαση στην κατανάλωση, στο πλαστικό χρήμα, στις μετοχές, στο εμπόριο των εμπειριών, στον οργανωμένο πανικό των τριημέρων. Στην ελεύθερη χώνεψη του κομφορμισμού που σφυροκοπά με το ίδιο μένος το μυαλό όπως και τότε λίγες ώρες πριν το πολυτεχνείο: «οι συνθήκες δεν επιτρέπουν αλλαγές, δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά».
Όμως θέλουμε δεν θέλουμε η φούσκα έσκασε. Το κοινωνικό συμβόλαιο της μεταπολίτευσης έχει πάει κι αυτό στα σκουπίδια. Δουλειά, μόρφωση, δικαιώματα απονοηματοδοτημένα απ’ όλους αυτούς που πάνω του στήριζαν την πολιτική, οικονομική και κοινωνική τους σταδιοδρομία. Η παραδοσιακή διαμαρτυρία ψάχνει με ανύπαρκτες ελευθερίες να συνδέσει την ανύπαρκτη γνώση με την ανύπαρκτη παραγωγή. Ο κόσμος του χρήματος επιβεβαιώνεται αρνητικά Οι κάτοχοί του θριαμβολογούν πάνω στα αδιέξοδα του παραδοσιακού κόσμου.
Μπήκαμε στην τροχιά της ολικής εξαίρεσής μας από κάθε απόφαση που μας αφορά με τελευταία πράξη του έργου, τον ευτελισμό αυτών που καμώνονταν πως μας εκφράζουν πολιτικά κα συνδικαλιστικά.