Τροφή για σκέψη, προβληματισμό και στρατηγική προς μια πραγματική άμεση δημοκρατία.

Παρατηρώντας τους αγανακτισμένους μπορούμε να διακρίνουμε τα κοινωνικά χαρακτηριστικά που κυριαρχούν στην πλειοψηφία των ανθρώπων που κατεβαίνουν (αλλά δεν συμμετέχουν απαραίτητα στις διαδικασίες της συνέλευσης). Δεν θα αναφερθώ στα θετικά, αλλά στα αρνητικά στοιχεία των κινητοποιήσεων, με σκοπό να υπάρξει ένας προβληματισμός και μια στρατηγική για μια ελευθεριακή προοπτική.

1)Υπάρχει έλλειψη ελευθεριακής συνείδησης. Δεν αμφισβητείται ο ρόλος των βουλευτών, αυτός καθαυτός, δηλ η εξουσιαστική δομή του, αλλά οι πολιτικοί χαρακτηρίζονται απλά ως κλέφτες και μάλιστα ως εθνικοί προδότες!!!
Δεν αμφισβητείται δηλαδή ο ρόλος της πολιτικής εξουσίας καθαυτός ώς εξωκοινωνικός φορέας οργάνωσης της κοινωνίας. Το κυνήγι “διευθαρμένων πολιτικών” είναι τουλάχιστον αποπροσανατολιστικό για τα πραγματικά
αίτια της κρίσης. Σε αυτή την θέση-συνθηματολογία υποβόσκει η αντίληψη ότι θα μπορούσαν να έρθουν στην θέση των βουλευτών, κάποιοι άλλοι ηγέτες, φωστήρες, “εθνοσωτήρες”. Δεν αμφισβητούνται οι σχέσεις εξουσίας
στην πολιτικό σύστημα, αλλά και στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Το “κλέφτες,κλέφτες, ο εθνικός ύμνος, και το “Αφήστε τα όπλα και ελάτε από δω” προς τους ματατζήδες της βουλής είναι ενδεικτικά της κατάστασης που επικρατεί. Τα αριστερά κόμματα προφανώς είναι μέρος του προβλήματος και όχι η απάντηση σε όλο αυτό.

2)Το καπιταλιστικό φαντασιακό καλά κρατεί. Δεν υπάρχει η ριζική αμφισβήτηση του καπιταλισμού ως σύστημα, και ως τρόπος ζωής αλλά ένα είδος ταξικής ζήλειας από τους αγανακτισμένους προς τους πλούσιους. Πολλοί από αυτούς που αγανακτούν, θα θελαν να βρεθούν στην θέση των πλούσιων αυτού του τόπου, αλλά όχι να αλλάξουν το ίδιο το σύστημα που μας έφερε ως εδώ. Δεν αμφισβητείται ο αξιακός πυρήνας του καπιταλισμού ( η αέναη ανάπτυξη των μέσων παραγωγής, ο καταναλωτισμός, το θέαμα, η ιδιώτευση, οι ανταγωνιστικές σχέσεις, οι σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης μεταξύ αφεντικών/εργαζομένων κλπ), αλλά αμφισβητείται η τρόικα,το μνημόνιο, η κυβέρνηση κλπ. (κι αυτό ισχύει και για τα αριστερά κόμματα που ζητάνε πιο κρατικό καπιταλισμό)Οι πολιτικοί μπορεί να κλέψανε αλλά ταλεφτά είναι ελάχιστα σε σχέση με το ελληνικό χρέος. Στην τελική η πολιτική ήταν, είναι, και θα είναι μια μπίζνα, όσο υπάρχει ο καπιταλισμός, και η διαφθορά είναι απλά ένα μικρό μέρος του παιχνιδιού, κάτι που φαίνεται να ξεχνάνε, αρκετοί από τους αγανακτισμένους. Ελάχιστοι θα πουν ότι η κρίση του χρέους, είναι αποτέλεσμα της δομικής φύσης του καπιταλισμού και του χρηματοπιστωτικού συστήματος σε παγκόσμιο επίπεδο, ελάχιστοι θα πουν ότι φτάσαμε εδώ επειδή, τα πράγματα “πήγαν όπως ήταν
να πάνε” σε ένα τέτοιο οικονομικό-κοινωνικό σύστημα.

3)Υπάρχει τρομακτική έλλειψη ταξικής συνείδησης. Με τον όρο ταξική συνείδηση, εννοώ την συνείδηση της υπάρξης των τάξεων, της αναγνώρισης σχέσεων εξουσίας,εκμετάλευσης και αντικρουόμενων συμφερόντων, μεταξύ κεφαλαίου/εργασίας στην παραγωγή, καθώς και την αναγκαιότητα συλλογικής συνείδησης και πάλης των εργαζόμένων για να διεκδικήσουν τον πλούτο που παράγουν, από τα αφεντικά. Ο συνδικαλισμός ως μέσο πάλης, απαξιώνεται από τον πολύ κόσμο, ενώ το “εμείς” ως εργαζόμενοι επισκιάζεται από το “εμείς” ως έλληνες. Το ΔΝΤ αντιμετωπίζεται ως ζήτημα εθνικής κυριαρχίας,και όχι ως μηχανισμός μιας ακόμα πιο στυγνής ταξικής και κοινωνικής εκμετάλλευσης του κόσμου της εργασίας (είτε ισπανοί,είτε έλληνές είτε μετανάστες), από τα αφεντικά (κατάργηση συλλογικών συμβάσεων από τους ελληνες εργοδότες, αντίστοιχα από τους ισπανους κλπ).

4)Από την πρώτη στιγμή των κινητοποιήσεων υπάρχει μια έντονη εκδήλωση μιας “εθνικής υπερηφάνιας”. Η συλλογική συνείδηση που έχουν ανάγκη οι αγανακτισμένοι, προσπαθώντας να τονώσουν το ηθικό τους, και να νιώσουν δυνατοί, έχει ως συνδετικό κρίκο την εθνική ενότητα. Τα σημαιάκια, τα “Ελλάς ελλάς,και ο εθνικός ύμνος που τραγουδούσανε οι γραφικοί πατριώτες, από μόνα τους μπορεί να είναι ακίνδυνα, αλλά η αντίληψεις του στυλ ότι “έχουμε κατοχή του έθνους” από το ΔΝΤ, ότι ξένα κέντρα αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς (λες και έχει σημασία αν ο εκμεταλλευτής μου θα είναι έλληνας η γερμανός), σε συνδυασμό με το ότι, οι πολιτικοί είναι “εθνικοί προδότες”, και όχι εξουσιαστές και τσιράκια των καπιταλιστών (ντόπιων και μη), μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια. Η εθνική ενότητα “αποκλείει”στο να ενωθούμε με εργαζομένους άλλων λαών που τραβάνε τα ίδια λούκια, και ταυτόχρονα λειτουργεί ως ταξική και κοινωνική ειρήνη μεταξύ των ελλήνων εργαζομένων και των ελλήνων αφεντικών που μας εκμεταλεύονται και μας εξουσιάζουν τις ζωές.

5)Αυτή η κρίση έχει ως αποτέλεσμα την οικονομική και κοινωνική εξαθλείωση. Κι αυτή με την σειρά της σε συνδυασμό με το καπιταλιστικό φαντασιακό στα μυαλά των περισσοτέρων ανθρώπων, έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της εγκληματικότητας και του κοινωνικού κανιβαλισμού μεταξύ των φτωχών λαικών στρωμάτων. Αυτή η εγκληματικότητα έχει ως αποτέλεσμα την γενικευμένη ανασφάλεια και συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, και την θέλησή της (ίσως και την απαίτηση) για περισσότερο κράτος ασφάλειας. Αυτό πρακτικά σημαίνει αστυνομοκρατία, κάμερες στους δρόμους, τάση για καταγραφή “ύποπτων και παραβατικών συμπεριφορών” και ρουφιανιά , μια κατάσταση που “νομιμοποιεί” κοινωνικά, φασιστικές και αυταρχικές συμπεριφορές από το ίδιο το κράτος και τους “καλοθελητές” του.

6)Επίσης οι μετανάστες ως η πιο εξαθλιωμένη κοινωνική ομάδα, ακριβώς επειδή είναι περιθωριοποιμένη, ένα μέρος τους για να επιβιώσει, θα δημιουργήσει γκέτο και μικρομαφίες. Αυτό το υπαρκτό πρόβλημα σε ορισμένες γειτονιές, σε συνδυασμό με την ανάγκη “για τόνωση της εθνικής υπερηφάνειας των ελλήνων” δίνει έδαφος σε ακροδεξιές ομάδες μαχαιροβγαλτών (αλλά και γραβατοφόρων της βουλής) να βγάλουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο και να επηρεάσουν τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις του τόπου. Πολύ μεγάλο μέρος, ίσως οι περισσότεροι λένε ήδη “Εξω οι λαθρομετανάστες. Δηλαδή ας τους εκμεταλευτούμε για τις δουλειές μας (όσους χρειαζόμαστε) και μετά αν λήξει η κάρτα τους και δεν τους χρειαζόμαστε, “να φάνε πόδι”. Μεγάλο μέρος αυτών που κατεβαίνουν δυστυχώς υιοθετούν αυτήν την στάση.

Με λίγα λόγια
1) Η έλλειψη ελευθεριακής συνείδησης, του ότι μπορεί δηλαδή η ίδια η κοινωνία να αποφασίζει, και όχι μια εξωκοινωνική εξουσιαστική δομή που λέγεται Κρατική εξουσία, με αποτέλεσμα αρκετοί αγανακτισμένοι αντί για αυτο-οργάνωση,
να ψάχνουν για “ικανούς και τίμιους ηγέτες”

2)Η έλλειψη αμφισβήτησης του ίδιου του καπιταλισμού, και του καπιταλιστικού τρόπου ζωής (που είναι πχ η αέναη ανάπτυξη των μέσων παραγωγής, ο καταναλωτισμός, το θέαμα, η ιδιώτευση, οι ανταγωνιστικές σχέσεις, οι σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης μεταξύ αφεντικών/εργαζομένων, η εμπορευματοποίηση κάθε πτυχής της ζωής μας κλπ)

3)Η τρομακτική έλλειψη ταξικής συνείδησης (άρα και η απαξίωση του συνδικαλισμού ως τρόπος πάλης)άρα και η έλειψη συνείδησης του “εργαζόμενοι όλων των λαών ενωθείτε” (έλληνες,μετανάστες,ισπανοί κλπ)

4)Η εθνική ενότητα-εθνική υπερηφάνεια ως βασικό συστατικό του κινήματος (όλοι οι Ελληνες ενωθείτε..)

5)Η εγκληματικότητα και η γενικευμένη ανασφάλεια και συντηρητικοποίηση σε ένα αρκετά μεγάλο μέρος της κοινωνίας,με αποτέλεσμα να ζητάνε, περισότερο κράτος ελέγχου και περισσότερη αστυνόμευση

6)Η ξενοφοβία και ο γενικευμένος ρατσισμός μεγάλου μέρους της κοινωνίας, προς τους μετανάστες, λόγω υπαρκτών προβλημάτων, αλλά και προπαγάνδας. Μεγάλο μέρος των αγανακτισμένων δεν αποτελεί εξαίρεση..

Ολα αυτά είναι αρνητικά στοιχεία ενός μεγάλου μέρους των αγανακτισμένων που έρχονται στο σύνταγμα (μεγάλο μέρος των οποίων δεν συμμετέχει στις διαδικασίες της συνέλευσης) και θα πρέπει να μας προβληματίσουν, αν θέλουμε το κίνημα να έχει μια ελευθεριακή προοπτική.
Τα πράγματα είναι ρευστά, υπάρχουν πολλές πολιτικές δυνάμεις και προφανώς η συμμετοχή στις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες των συνελεύσεων των πλατειών (και όχι η αποχή) είναι η μόνη λύση.

athens.indymedia.com