Με μία πρώτη ματιά, φαίνεται ξεκάθαρα ότι η χούντα του ΠΑΣΟΚ έπεσε. Η πράσινη λαίλαπα, ο μεγαλύτερος εξουσιαστικός μηχανισμός που γνώρισε ο τόπος τα τελευταία 30 χρόνια, τελείωσε, μαζί με τα εντυπωσιακά χαρακτηριστικά που τη συνόδευαν σε σεβαστές ποσότητες (ολοκληρωτισμός, αλαζονεία, αυθάδεια, καιροσκοπισμός). Μπορεί να δημιουργηθεί ένα καινούριο κόμμα, μπορεί να αλλάξουν όνομα, λογότυπο, αρχηγό, ηγετικά στελέχη, αλλά είναι σίγουρο ότι τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Αυτό είναι αρκετά σημαντικό και ταυτόχρονα ελπιδοφόρο γιατί αποδυκνείει στην πράξη, ότι όλες οι χούντες κάποτε τσακίζονται. Περιμέναμε ολόκληρες δεκαετίες για να δούμε αυτά τα ξυνισμένα μούτρα της Τρέμη, του Πρετεντέρη, του Καψή και των λοιπών αστείων, που κοντέψανε να πάθουνε εγκεφαλικό όταν είδανε ότι οι εκβιασμοί τους και η άκρατη καταστροφολογία δεν περνάνε. Παρόλα αυτά, είναι σίγουρο ότι με τα κυρίαρχα ΜΜΕ και την προκλητική προπαγάνδα τους δεν τελειώσαμε και θα μας ταλαιπωρήσουν για πολύ καιρό ακόμα.
Μαζί με το ΠΑΣΟΚ, φάνηκε ότι και η υποτιθέμενη μόνιμη εναλλακτική λύση, η παλαιολιθική γαλάζια πρόταση εξουσίας, το κόμμα που γέννησε τη διαφθορά και τη λαμογιά, δεν μπορεί να πείσει. Ο Σαμαράς θα έβγαινε δεύτερος, ακόμα και σε κούρσα που τρέχει μόνος του. Επίσης, φάνηκε ότι δεν μπορούν να πείσουν και όσοι/όσες είναι προσηλωμένοι με τσιμεντένια σταθερότητα σε όσα λένε, χωρίς να έχουν καμία επίγνωση το τι συμβαίνει γύρω τους. Πολλά πράγματα έχουν αλλάξει και κανείς δεν έχει δικαίωμα να αγνοεί τα βάσανα που έχει υποστεί ο κόσμος για να συνεχίσει η οικονομική ολιγαρχία να αυξάνει τα κέρδη και τα προνόμια της.
Απο εκεί και πέρα, είναι προφανές ότι όλοι όσοι κράτησαν μία στάση ενάντια στο μνημόνιο, το ΔΝΤ και τις πολιτικές ακραίας λιτότητας (χωρίς να ξέρουμε αν πιστεύουν αυτά που λένε, ή αν απλά το “παίζουνε”) εξαργυρώσανε απόλυτα τις θέσεις τους. Τρανό παράδειγμα ο Τσίπρας και η παρέα του Καμμένου, που μέσα σε λίγους μήνες, είπε τα αυτονόητα και πήρε δυσανάλογα μεγάλα ποσοστά. Επιπλέον, αυτό που έκανε εντύπωση είναι η αποχή (μία συνειδητή πολιτική πράξη) που πλησίασε το 35% και η είσοδος των ναζί στο πολιτικό προσκήνιο.
Οι ναζί τελικά μπήκανε στη Βουλή και μάλιστα με χαρακτηριστική άνεση. Εκμεταλλεύτηκαν την πολιτική συγκυρία, αξιοποίησαν στο έπακρο τα τρομερά λάθη και τις παραλείψεις του ευρύτερου αντιφασιστικού χώρου και βέβαια αντιλήφθηκαν ότι χωράνε και αυτοί μέσα στο κοινοβουλευτικό τοπίο. Είχαμε γράψει και σε προηγούμενο κείμενο ότι οι ναζιστικές πολιτικές έγιναν αποδεκτές πολύ πριν γίνουν αποδεκτοί οι ίδιοι οι ναζί. Ξέρεις κάτι, ανώνυμε-μαλάκα έλληνα ψηφοφόρε των ναζί, που μέσα στην απόγνωση σου έβαλες το λύκο να φυλάει τα πρόβατα, παρόλο που δεν δηλώνεις οπαδός του ναζισμού; Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, η μαζική ρίψη δακρυγόνων, οι εκατοντάδες προληπτικές προσαγωγές και οι εξοντωτικές προφυλακίσεις είναι καθαρά ναζιστικές πρακτικές. Αυτά τα φαινόμενα, τα γέννησε, τα εξέθρεψε και τα γιγάντωσε το φάντασμα της δημοκρατίας για να προστατευθεί από τον αγωνιζόμενο λαό και οι ναζί δεν έκατσαν με σταυρωμένα χέρια. Δήλωσαν περήφανα ότι αφού μία μερίδα της κοινωνίας δέχεται ή επιθυμεί ή γουστάρει το “σκληρό παιχνίδι”, αυτοί μπορούν να το κάνουν καλύτερα. Γιατί να αρκεστείς στο υποκατάστατο, όταν μπορείς να διαλέξεις το πρωτότυπο;
Τα κυρίαρχα ΜΜΕ έκαναν συστηματική προβολή της πολιτικής ατζέντας των ναζί, χωρίς να προβάλλουν καθόλου τους εκπροσώπους των ναζί. Το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό. Δηλαδή τι περιμένεις να συμβεί, όταν νούμερο ένα θέμα στην επικαιρότητα είναι οι μετανάστες, οι δηλώσεις ρατσισμού του Λοβέρδου και του Χρυσοχουντίδη, οι επιχειρήσεις σκούπα των μπάτσων και οι οροθετικές πόρνες; Να ευνοηθούν π.χ. οι οικολόγοι; Η οικονομική ολιγαρχία χρειάζεται τους ναζί σαν αντίβαρο απέναντι στους ξεσηκωμένους πολίτες. Καθήκον μας είναι να διαλύσουμε το ναζισμό και τις αιτίες που τον μεγαλώνουν. Όσο απαραίτητο είναι να στείλεις τους ναζί στο νοσοκομείο, άλλο τόσο απαραίτητο είναι να θάψουμε τα αίτια που τον δημιουργούν. Και να οπλιστούμε με μαχητικότητα και κουράγιο για τη συνέχεια. Ραντεβού στους δρόμους.