Η Ψυχική Υγεία είναι από τα πρώτα και πιο ‘εύκολα’ θύματα της οικονομικής κρίσης και του μνημονίου. Δεν περνάει μέρα που η κυβέρνηση των εντολοδόχων της τρόικας, με άμεσο εκτελεστή τον Λοβέρδο και το επιτελείο του, να μην επινοούν, προς άμεση εφαρμογή, σωρεία μέτρων που παράγουν αρρώστια αντί για υγεία, που φράζουν το δρόμο στους πολλούς για λήψη βοήθειας, κάνοντάς την προνόμιο όσων έχουν να πληρώσουν, οδηγώντας συχνά, αντί στη φροντίδα και στη θεραπεία, στην εξόντωση και στο θάνατο.

Η Ψυχική Υγεία, όπως και η Υγεία γενικά, έχει μετατραπεί, πλέον, σε ένα ζωτικό ζήτημα προς άμεση αντιμετώπιση. Η ραγδαία αποδόμηση του μέχρι τώρα βιοτικού επιπέδου, των εργασιακών σχέσεων και του όποιου κράτους πρόνοιας υπήρχε, έχει σπρώξει εκατοντάδες χιλιάδες σε καταστάσεις απελπισίας και ποικίλες μορφές ψυχικής οδύνης. Οι πάσχοντες από σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας βλέπουν τους στοιχειώδεις κοινωνικούς (και τους, συνδεδεμένους με αυτούς, υπαρξιακούς) όρους, που τους κρατούσαν εντός, ή στα όρια, του κοινωνικού ιστού, να καταρρέουν και να σπρώχνονται σ΄ ένα πραγματικό (και όχι μεταφορικό) Καιάδα. Και την ίδια στιγμή που το αίτημα για παροχή υπηρεσιών εκρήγνυται και γίνεται πιο πολύπλοκο, η ίδια ακριβώς πολιτική του μνημονίου, που το προκαλεί και το συγκροτεί, είναι αυτή που ταυτόχρονα διαλύει και μεταλλάσσει το δημόσιο σύστημα της Υγείας και της Ψυχικής Υγείας σε μια κατεύθυνση αχαλίνωτης ιδιωτικοποίησης, από τη μια και επιβολής κατασταλτικών πρακτικών, δομών και υπηρεσιών, από την άλλη.

Με μια πολιτική για το φάρμακο υποταγμένη στις επιταγές για θηριώδεις περικοπές, από τη μια, και στο πώς, από την άλλη, θα μοιραστεί αυτό που απομένει ως κερδοφορία των φαρμακοβιομηχάνων – κάνοντας, έτσι, το φάρμακο, δυσεύρετο, που συχνά, όταν το βρεις, πρέπει να το πληρώσεις και επιπλέον, αναξιόπιστο.

Με ραγδαία αυξανόμενο τον αριθμό των ανασφάλιστων, που μάλιστα καλούνται να πληρώσουν ακόμα και για την (συχνά ακούσια) νοσηλεία τους, που προμηθεύονται με όλο και μεγαλύτερη δυσκολία τα εκάστοτε αναγκαία φάρμακα, με τα γλίσχρα επιδόματα των πιο φτωχών περικομμένα, με δυσπρόσιτες γραφειοκρατικές διαδικασίες για να τους χορηγηθούν, ή για να τα ανανεώσουν και με τον άμεσο κίνδυνο να τα χάσουν τελείως.

Με όλες τις υπηρεσίες στο δρόμο της ιδιωτικοποίησης: ακόμα και τα, μέχρι τώρα δημόσια, Κέντρα Ψυχικής Υγείας παραδίδονται στις ΜΚΟ, ενώ, την ίδια στιγμή που συρρικνώνεται η κρατική χρηματοδότηση των ΜΚΟ για την λειτουργία των ξενώνων και των οικοτροφείων που τους έχουν ανατεθεί από το κράτος (με επικρεμάμενο τον κίνδυνο επιστροφής των φιλοξενουμένων στα ψυχιατρεία), ανοίγει ο δρόμος για την μετατροπή τους σε καθαρά κερδοσκοπικές οργανώσεις με τη ρύθμιση που πρόσφατα πέρασε από τη Βουλή ο Λοβέρδος να κατακρατείται (υψηλό) ποσοστό της σύνταξης των φιλοξενούμενων στις στεγαστικές δομές. Δεν ξεχνάμε ότι αντίστοιχη διάταξη έχει ψηφιστεί και για τις στεγαστικές δομές του δημόσιου από πέρσι και απλώς δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα. Προφανώς, όποιος δεν έχει σύνταξη ή δεν συναινεί να πληρώσει, θα πετιέται στο δρόμο. Στην ίδια κατεύθυνση λειτουργούν προτάσεις για απαίτηση, από τις ΜΚΟ, χρημάτων από τους συγγενείς για την ‘φιλοξενία’ του ασθενούς στη στεγαστική δομή,

Από την άλλη, με δεδομένη την «κοινωνική ανάθεση» για την διατήρηση της κατεστημένης κοινωνικής τάξης, στη βάση της οποίας λειτουργεί, η ψυχιατρική, που πάντα συνέχεε την θεραπεία με τον κοινωνικό έλεγχο, ωθείται, προγραμματίζεται, αλλά και επιλέγει να γράψει, σ΄ αυτή την περίοδο, νέες, χωρίς προηγούμενο, σελίδες στην ιστορία της ψυχιατρικής καταστολής. Από τα ψυχιατρικά τμήματα νοσηλείας στα γενικά νοσοκομεία, όπου προγραμματίζεται η ίδρυση, εντός αυτών, κλειδωμένων τμημάτων (με ‘λευκά κελιά’ κλπ), όπου θα μπορούν να εγκλείονται ακόμα και νοσηλευόμενοι εκουσίως, μέχρι τα (εισαγόμενα από την Μ. Βρετανία) ‘υψηλής’ και ‘μέσης’ ασφαλείας δικαστικά ψυχιατρεία (με υψηλούς τοίχους, συρματοπλέγματα, κάμερες κλπ) για τον έλεγχο και τον εγκλεισμό των ανθρώπων που κρίνονται ως οι φορείς αυτού που κατασκευάζεται και εν συνεχεία ορίζεται και αναλόγως αντιμετωπίζεται, ως ‘κοινωνική επικινδυνότητα’.

Η ψυχική υγεία πρέπει να τεθεί ως ένα ζήτημα (εξίσου με άλλα) άμεσης προτεραιότητας παντού, για μια διαδικασία που θα ενώσει, σε κοινό αγώνα στους δρόμους, χρήστες των υπηρεσιών, οικογένειες, λειτουργούς ψυχικής υγείας στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, φοιτητές, συνδικαλιστικές οργανώσεις, κοινωνικές συλλογικότητες που μάχονται για την κοινωνική χειραφέτηση.

Για να δημιουργήσουμε τους κοινωνικούς και κινηματικούς όρους (αλλά και της εναλλακτικής κουλτούρας), που θα επιτρέψουν ν΄ ακουστεί η φωνή της ψυχικής οδύνης, η διαφορετική εμπειρία, αλήθειες και λογικές καταπιεσμένες και ακυρωμένες από την κατεστημένη «κανονικότητα», ν΄ αναδειχτεί η σημασία μιας εναλλακτικής προσέγγισης σε μια «κανονικότητα» πιο άρρωστη από αυτό που, αυτή η «κανονικότητα» (του μνημονίου, της εξαθλίωσης και της κοινωνικής εξόντωσης), ορίζει ως «αρρώστια».

Για να μπει φρένο στις πολιτικές του κοινωνικού Καιάδα και της εξόντωσης των πιο ευάλωτων και αποκλεισμένων στρωμάτων αυτής της κοινωνίας.

Καλούμε όλους να συμμετάσχουν στην διαδήλωση στο Υπουργείο Υγείας, στις 13 Μαρτίου, ώρα 10 πμ. Μια διαδήλωση – στιγμή ενός αγώνα διαρκείας.

Στο πλαίσιο της διαδήλωσης έχει προγραμματιστεί να συμμετάσχουν και να αναδείξουν τα περιεχόμενά της με τον δικό τους τρόπο :

Τα συγκροτήματα Active Member, Lost Bodies, Chewing Gun.

Η τραγουδίστρια Μάρθα Φριντζήλα.

Η θεατρική ομάδα Playback Ψ, σ’ ένα διαδραστικό δρώμενο.

Η θεατρική ομάδα Mute, που θα παρουσιάσει τον ‘Ντελάλη’.

Το ‘Θέατρο Σκιών’ Αθως Δανέλης.

Η συλλογική κουζίνα στεκιoύ μεταναστών «el chef».