Το καλοκαίρι πλησιάζει στο τέλος του και μία νέα τηλεοπτική σεζόν αρχίζει. Η κατανάλωση των συνηθισμένων τηλεσκουπιδιών έχει πέσει δραματικά (ακόμα και ο πιο εξαρτημένος τηλεθεατής δυσκολεύεται να δει την ίδια τηλεσαπουνόπερα για δέκατη φορά). Ο διαρκής βομβαρδισμός του μυαλού με τρομολαγνικά σενάρια από τα δελτία ειδήσεων, έχει μπει από καιρό για τα καλά στα σαλόνια των σπιτιών μας. Η Κυβέρνηση της «επαναδια-πραγμάτευσης του Μνημονίου», με συνιστώσες που μιλούν για «απαγκίστρωση από το Μνημόνιο» και «Ανάπτυξης» εντός της Ευρωπαϊκής «Ένωσης», ετοιμάζεται να λάβει τα πιο αντικοινωνικά μέτρα λιτότητας που έχουν ληφθεί ποτέ – μέτρα που, κατά κάποιον τρόπο, ήταν προαποφασισμένα ήδη από τον Φεβρουάριο 2012, όταν ο σημερινός πρωθυπουργός και ο αρχηγός του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεσμεύτηκαν ενυπόγραφα πως θα τα υιοθετήσουν. Η μετεκλογική επιστράτευση των κλόουνς της Δημοκρατικής «Αριστεράς» και η εξειδίκευση που πραγματοποιείται αυγουστιάτικα των όσων συμφωνήθηκαν πριν 6 μήνες, κάπως πρέπει να συγκαλυφθεί. Με όποιον τρόπο γίνεται, για όσες περισσότερες ημέρες είναι δυνατόν.

Επειδή τα μέτρα λιτότητας (στην κυριολεξία: τα μέτρα κοινωνικοποίησης των ζημιών που υπέστησαν οι οικονομικές ελίτ μέσα στο περιβάλλον του σύγχρονου καπιταλισμού-καζίνο) δεν μπορεί παρά να γίνουν αισθητά από όλους με τον πιο επώδυνο τρόπο και από στιγμή σε στιγμή, η Κυβέρνηση, με την βοήθεια των επικοινωνιακών της συμμάχων, των ΜΜΕ, θα προσπαθήσει να μάς κάνει να πιστέψουμε πως δεν υπάρχει άλλη λύση πέρα από την εφαρμογή των μέτρων. Όμως το έργο αυτό έχει παιχτεί ήδη πολύ, και, όπως όλα δείχνουν, ακόμα και ο πιο απαθής τηλε-πολίτης ενδέχεται να μην είναι σε θέση να καταπιεί αμάσητο το ίδιο χιλιοπαιγμένο, μέσα σε τόσο μικρό διάστημα, σενάριο. Μακριά, φυσικά, από τις προ διμήνου προεκλογικές δηλώσεις περί αναδιαπραγμάτευσης, ανάπτυξης κτλ, ο Α.Σαμαράς δεν εξέπληξε κανέναν και σήμερα, παραδεχόμενος πως θα εφαρμόσει ό,τι θέλει η Τρόικα.

Υπό αυτές τις συνθήκες είναι ορατή η προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Το υπερθέαμα των τελευταίων ημερών είναι φτιαγμένο για όλη την οικογένεια. Μετά την πολιτική εκμετάλλευση από εθνικιστές και ακροδεξιούς του αποτρόπαιου βιασμού της 15χρονης, που με τη βοήθεια των ΜΜΕ, επιχείρησαν να αποδείξουν την ορθότητα των πολιτικών τους (παρα)λογισμών με σημείο αναφοράς ένα ανθρώπινο δράμα – που θα μπορούσε να είχε συμβεί οποτεδήποτε, οπουδήποτε και με πρωταγωνιστές οποιουσδήποτε – και τις αγριότητες που κάνουν οι «λεβέντες» της ΕΛ.ΑΣ. μαντρώνοντας μετανάστες σε στρατόπεδα «φιλοξενίας» (όπως διέταξε ο αρμόδιος υπουργός, Δένδιας, αμέσως μετά την εγρήγορση των πιο συντηρητικών αντανακλαστικών της Ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο υπαρκτό πρόβλημα του μεταναστευτικού) και με τη συνοδεία της επιφανειακής πολιτικής προσέγγισης των Μ.Μ.Ε (σημείο των καιρών της ασημαντότητας και της διανοητικής ένδειας που εξουδετερώνει κάθε διάθεση για αναζήτηση νέων ιδεών και νέας θέσμισης), σαν να πρόκειται για βούτυρο στο ψωμί του κατάφωρου λαϊκισμού (είτε πρόκειται για τον γνωστό λαϊκισμό της άκρας δεξιάς και των αριστερών, όπου βλέπουν παντού κρυφές συνωμοσίες, επιλέγοντας να ρίξουν την ευθύνη πάντα σε κάποιον εξωτερικό στόχο, είτε για τον λαϊκισμό των υπεραπλουστευτικών αναλύσεων της κάθε Νεοφιλελεύθερης αυθεντίας και των ιδεολογικών φορέων των «πραγματιστών» οικονομολόγων που έχουν βαφτίσει την συμφιλίωση με την εξαθλίωση «υπεύθυνη πολιτική στάση») το θλιβερό περιστατικό της 15χρονης ήρθε και έδεσε με την περιβόητη υπόθεση «τρομοκρατίας» της Πάρου.

Ένας άνθρωπος ο οποίος αρνείται κάθε εμπλοκή του στην υπόθεση ληστείας μετά φόνου της Πάρου, ο οποίος απλώς αυτοπροσδιορίζεται ως αναρχικός, ο οποίος θα μπορούσε να είχε ενεργήσει (αν ενήργησε ποτέ) παρακινούμενος από οποιοδήποτε κίνητρο, μετονομάστηκε από την κυβερνώσα συντηρητική παράταξη και τον ακροδεξιό χώρο, σε μέγα τρομοκράτη. Οδηγούμενος στον Εισαγγελέα και τον Ανακριτή, όλη η χώρα είδε το πρόσωπο του καινούργιου «ανθρωπόμορφου τέρατος», να περιστοιχίζεται από κουκουλοφόρους ασφαλίτες και μπάτσους, που τρέχουν σαν να θέλουν να κάνουν πανελλήνιο ρεκόρ σε αγώνες ταχύτητας. Η αδρεναλίνη ανεβαίνει: άσπρα αλεξίσφαιρα γιλέκα για τον κακό που σαν χαμένος κοιτάζει γύρω του, μαύρες κουκούλες από τα όργανα της τάξης που έχουν επιφορτιστεί με την δύσκολη αποστολή να «βγάλουν τις κουκούλες από τους κουκουλοφόρους»…!!! Σ’ αυτή την χώρα όμως, τις κουκούλες τις φορούν κατ’ επάγγελμα οι δωσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες και οι απόγονοί τους. Τις φορούν μπροστά σε όλους, παίζοντας στο reality της ελληνικής τρομο-όρασης, χωρίς κανένα λόγο… Ποιό τεκμήριο αθωότητας και ανοησίες…; Τι σημασία έχει αν τα στοιχεία της δικογραφίας δεν είναι αρκετά ώστε να εκτεθεί ένας άνθρωπος τόσο; Τι σημασία έχει αν αρνείται οποιαδήποτε ανάμειξή του στην υπόθεση; Αν υποστηρίζει πως δεν ήταν καν στην Πάρο την επίμαχη ημέρα; Αν υποστηρίζει ότι το γενετικό υλικό, που αποτέλεσε την βασική αιτία σύλληψής του και απαγγελίας κατηγοριών, λήφθηκε με τρόπο παράνομο και κατά παράβαση των σχετικών δικονομικών διατάξεων; Αν καμία συλλογικότητα ή ομάδα του αναρχικού αντιεξουσιαστικού χώρου δεν τον αναγνωρίζει ως «δικό της»; Αυτά είναι ψιλά γράμματα στην μεταμνημονιακή Ελλάδα της κοινωνικής εξαθλίωσης, του ρατσισμού, της άμετρης και πέρα από κάθε φαντασία καταστολής των κινημάτων.

Αλλά ακόμα κι αν υπήρχαν αδιάσειστες αποχρώσες ενδείξεις ενοχής του φερόμενου ως δράστη – ικανές να δικαιολογήσουν την άσκηση ποινικής δίωξης, ποιος πιστεύει ότι θ’ άλλαζε κάτι στον τρόπο δραματοποίησης του μιντιακού γεγονότος; Άνδρες της ΕΛ.ΑΣ τρέχουν χωρίς λόγο, κουκουλωμένοι χωρίς λόγο, φορώντας άσπρα αλεξίσφαιρα γιλέκα χωρίς λόγο, σέρνοντας και τραβολογώντας έναν κατηγορούμενο που επίσης φοράει την ίδια κωμικοτραγική συμβολική στολή χωρίς λόγο, ο οποίος εκτίθεται δημόσια στο πανελλήνιο… χωρίς λόγο. Ή μήπως υπάρχει κάποιος λόγος που παρακολουθούμε όλο αυτό το θλιβερής ποιότητας τρομακτικό reality που θυμίζει ταινίες του Μαστοράκη την εποχή της ξενιτιάς του στην Αμερική; Πού απευθύνονται αυτές οι εικόνες; Σε ποια μυαλά, σε ποιούς ανθρώπους; Τι πραγματικά δείχνουν και τι καλύπτουν;

«Μα σε μια Δημοκρατία το έγκλημα πρέπει να παταχτεί», θα μπορούσε να πει κανείς σαν αντίλογο. Αλήθεια, έχουμε δημοκρατία; Υπάρχει κανείς που πραγματικά πιστεύει ότι το καθεστώς στο οποίο ζούμε είναι, έστω και κατ’ επίφαση δημοκρατικό; Ή μήπως προσπαθούμε να επιβιώσουμε κάτω από την μπότα μιας ολιγαρχίας, η οποία μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο κατασταλτική; Στην πραγματικότητα, αυτή η εκπόρνευση της λέξης δημοκρατία από το κυρίαρχο καπιταλιστικό φαντασιακό, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μια αντανάκλαση της φτωχοποίησης της πολιτικής σκέψης, εντός του μεταμοντέρνου χαοϊσμού. Αν, πραγματικά, κάποιος πιστεύει ότι ζούμε σε δημοκρατική κοινωνία, τότε ας αναρωτηθεί τα εξής: Πόσες φορές είδαμε τους νεοναζί και κάθε είδους φασίστες που σφάζουν άντρες, γυναίκες και παιδιά επειδή δεν έχουν «ελληνικό αίμα», που σέρνουν στις επαρχίες μετανάστες σε χωματόδρομους, δεμένους σε αυτοκίνητα (μιμούμενοι πρακτικές Φαρ Ουέστ και της ΚΚΚ) να οδηγούνται από τα πρώτα τους ξαδέρφια, τους Έλληνες αστυνομικούς, υπό τις ίδιες συνθήκες, όπως ένας αναρχικός (ή «αναρχικός») ενώπιον εισαγγελέων, ανακριτών και δικαστηρίων; Καμία. Ούτε για δείγμα! Φυσικά,  για την περίπτωση ενός χρήση του Facebook, που έχει ανοίξει λογαριασμό  στο όνομα Ανδρέας Ασημακόπουλος , και σε συζήτηση με άλλους χρήστες  ομολόγησε το ότι συμμετείχε στο μαχαίρωμα ενός Ιρακινού μετανάστη (ο  οποίος τελικά απεβίωσε), γι’ αυτό το άτομο δεν θα φροντίσει κανείς να  μας ενημερώσει, καθώς, κατά πάσα πιθανότητα, οι πολιτικές του  πεποιθήσεις δεν τον καθιστούν «ανθρωπόμορφο τέρας»! Έτσι, δεν θα δούμε  την φωτογραφία του να κατακλείζει το διαδίκτυο, και μάλλον, κανείς δεν  πρόκειται να εξιχνιάσει την συγκεκριμένη υπόθεση, (πέρα από την χακτιβιστική ομάδα των Anonymous, οι οποίοι ήταν οι μόνοι που μπήκαν σε  διαδικασία αναζήτησης πληροφοριών για το ποιόν του). Έτσι, λοιπόν, στο σημείο αυτό, ας σκεφτούμε το εξής: μπορεί να υπάρξει δημοκρατία δίχως ισότητα; Θα μπορούσε μια κοινωνία που κάνει τα στραβά μάτια μπροστά στις ρατσιστικές εξάρσεις (που, σιωπηλά, μεγάλο κομμάτι της τις αποδέχεται), που αδιαφορεί στην ποινικοποίηση ιδεών ν’ αποκαλείται δημοκρατική; Ή μήπως η δημοκρατία προϋποθέτει και δημοκρατικούς πολίτες;

Συνεπώς, μιλάμε για ένα σύστημα διωκτικών αρχών δύο ταχυτήτων, το οποίο στηρίζεται από ένα σύστημα ΜΜΕ δύο ταχυτήτων, τα οποία συνεργαζόμενα και αλληλεπιδρώντας, εκτός από το να γλείφουν τον ακροδεξιό όχλο και να τσιγκλήζουν τον βαθιά ριζωμένο μικροαστισμό του – πεινασμένου πλέον – «μέσου» (και ακόμα πιο κάτω από «μέσου» πλέον) Έλληνα, καταφέρνουν να στρέψουν την προσοχή μας από την πολιτική στο άτομο, από τα εγκλήματα της Κυβέρνησης και των ολιγαρχιών κατά της κοινωνίας (τα οποία είναι αναμφισβήτητα και τετελεσμένα), στις πιθανές εγκληματικές ενέργειες ατόμων, αρκεί αυτά ν’ ανήκουν ή να πιθανολογείται ότι ανήκουν (ή να πρέπει να ανήκουν…) στον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο ή να είναι μετανάστες.

Το χειρότερο όμως είναι ότι όλη αυτή η επιθετική προπαγάνδα, παρά την καταφανή της γελοιότητα και την ολοφάνερη, και καθόλου ουδέτερη και αντικειμενική, πολιτική της διάσταση (συντηρητική – φιλοφασιστική), καταφέρνει να επηρεάσει και μέρος του ίδιου του αντιεξουσιαστικού χώρου, σπέρνοντας σύγχυση και πανικό. Άτομα του χώρου σπεύδουν να υποστηρίξουν κάποιον ο οποίος αρνείται πως έχει οποιαδήποτε ανάμειξη με την συγκεκριμένη υπόθεση. [1] Πράξη πολιτικά αφελής αλλά συναισθηματικά δικαιολογημένη – δεδομένης της διαχρονικής και ακραίας καταστολής που έχει δεχτεί ο αναρχικός και ευρύτερος αντιεξουσιαστικός χώρος κατά την μεταπολιτευτική περίοδο (και όχι μόνο). Το χειρότερο όμως είναι ότι βρέθηκαν και μέντορες της Αναρχίας, οι οποίοι, από τη θέση του «έμπειρου», του «διαβασμένου», του «παλιού», του «υποψιασμένου» καλλιεργούν και αναπαράγουν την μιντιακή σαπίλα, σπεύδοντας, πρώτοι από όλους, να καταδικάσουν το αυτονόητο, τον θάνατο ενός ανθρώπου, απολογούμενοι για τα λάθη των αναρχικών, ουσιαστικά ενοχοποιώντας και όλο τον χώρο αλλά και συγκεκριμένα άτομα για τα οποία, αν μη τι άλλο, το τεκμήριο αθωότητας έπρεπε να γίνει απόλυτα σεβαστό. Τι να πεις για αυτούς τους «αναρχικούς» που αποκαλούν τους υπόλοιπους αναρχικούς «επαναστατικές ελίτ» κλπ., υιοθετώντας (αβασάνιστα, αφελώς, εσκεμμένα – κανείς δεν μπορεί ν’ απαντήσει σ’ αυτό) την αντι-αναρχική προπαγάνδα στο έπακρο; Τι να πεις γι αυτούς που υποτίθεται ότι αν και ανήκουν στον «ελευθεριακό» πολιτικό χώρο, πέφτουν (;) στην ίδια παγίδα: α) ενοχοποιώντας εντελώς άδικα και χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο, β) ενοχοποιούν εμμέσως πλην σαφώς, ανθρώπους που κατηγορούνται για πράξεις τις οποίες αρνούνται κατηγορηματικά και οι οποίες, σε κάθε περίπτωση θα μπορούσαν να μην είναι «πολιτικές» ενέργειες, αλλά προσωπικές πράξεις, γ) συμβάλλουν στην μετατόπιση του ενδιαφέροντος της κοινωνίας, από την κοινωνική γενοκτονία που συντελείται μπροστά στα μάτια όλων μας, στο αστυνομικό ρεπορτάζ, και μάλιστα από την θέση του «Άσωτου Υιού» που είδε πια την Αλήθεια και, προκειμένου να αποστασιοποιηθεί, δεν διστάζει να ταυτιστεί, έστω και έμμεσα με τις πιο συντηρητικές και κακοπροαίρετες απόψεις που ίπτανται σαν αδέσποτες σφαίρες στην μπλογκόσφαιρα, στα social media και στα υπόλοιπα ΜΜΕ.

Προς επίρρωση της επιχειρηματολογίας μας, ας θυμηθούμε κάποια πολιτικά ζητήματα της επικαιρότητας που επισκιάζονται από την γνωστή καραμέλα της «Τρομοκρατίας» και της «Λαθρομετανάστευσης»: Τη στιγμή που, νέα επώδυνα μέτρα του ύψους 11,5 δις έχουν ανακοινωθεί (μάλιστα ήδη από την 23.8.2012 άρχισε να γίνεται λόγος για μέτρα 19 και πλέον δις ευρώ) και ενώ βασικά πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα (τα οποία κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες κατά τους προηγούμενους αιώνες) καταστρατηγούνται ή καταργούνται, όπως ακριβώς συμβαίνει και με κοινωνικά κεκτημένα που από κάποιους, αφελώς, εθεωρούντο αυτονόητα (δωρεάν παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση κλπ.), το καθεστώς της φιλελεύθερης ολιγαρχίας [2], έχει πια εισέλθει σε φάση απο-φιλελευθεροποίησης και το στυγνό – μα πραγματικό – του πρόσωπο, γίνεται όλο και πιο σκληρό. Προφανώς, για αρκετούς συμπολίτες μας, δεν έχει γίνει πλήρως κατανοητό ότι τα μέτρα που λήφθηκαν από το πρώτο Μνημόνιο έως τις εκλογές του Ιουνίου 2012, τα οποία βύθισαν το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας στην εξαθλίωση, την φτώχεια και την απόγνωση, απέφεραν στο κράτος περί τα 5,5 δισ. ευρώ, ενώ παράλληλα εκτόξευσαν το χρέος ακόμα περισσότερο – τόσο ώστε να φτάσουμε στη γνωστή ιστορία του «κουρέματος», του νέου δανείου και του τελευταίου Μνημονίου.

Η προσπάθεια κλοπής από την κοινωνία, υπερδιπλάσιων ποσών μέσω της λήψης νέων μέτρων λιτότητας –  και μάλιστα τη στιγμή που ήδη η κοινωνία έχει λυγίσει οριστικά και αμετάκλητα (βλ. π.χ.τα απίστευτα ποσοστά ανεργίας, ύφεσης κλπ.) – εκτός από αδύνατη, ανέφικτη και παρανοϊκή, προεχόντως είναι βάρβαρη και ευθέως, κυριολεκτικά και απερίφραστα εγκληματική, αφού στρέφεται ποικιλοτρόπως κατά του συνόλου των κατοίκων αυτής της χώρας. Πώς, άραγε, θα επιχειρήσουν οι ντόπιες και διεθνείς ολιγαρχίες να λάβουν τόσο ακραία μέτρα; Φυσικά, με την ίδια τακτική που κατάφεραν να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους στις εκλογές του Ιουνίου, τρομοκρατώντας (όπως, ακριβώς, συνέβη και κατά την προ-εκλογική περίοδο, όπου οι διάφοροι σαλτιμπάγκοι «ρεαλιστές» συνεχώς βομβάρδιζαν το κοινό με απειλές του είδους «πως σε περίπτωση που δεν εφαρμοστούν τα μέτρα θα έρθει η απόλυτη καταστροφή») και καταστέλλοντας. Αν, πραγματικά, δεν πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, αν δεν εμπιστευτούμε τις δυνάμεις μας ώστε ν’ αλλάξουμε την ροή των πραγμάτων, ίσως τότε να ζήσουμε στιγμές ακόμα σκληρότερης καταστολής και λογοκρισίας. Ήδη οι καθεστωτικές tabloid φυλλάδες έχουν αρχίσει να μιμούνται κατά πολύ τις αντίστοιχες του εξωτερικού, κάνοντας λόγο για επέμβαση του στρατού με στόχο τον περιορισμό της εγκληματικότητας! Αναμφισβήτητα η εγκληματικότητα είναι υπαρκτό πρόβλημα. Μήπως, όμως, η έξαρσή της οφείλεται στην όξυνση της κρίσης χρέους, στην εξαθλίωση και την σταδιακή υποβάθμιση του επιπέδου ζωής στις μεγάλες πόλεις (και όχι μόνο); Μήπως ένα πολύ μεγάλο μέρος της προέρχεται από Έλληνες (σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Αστυνομίας), νεο-ναζί, αστυνομικούς; Θα μπορούσε άραγε αυτή η εγκληματικότητα να περιοριστεί μέσω της καταστολής; Όσο και αν οι διάφοροι προπαγανδιστές σάπιων ιδεών, ή αλλιώς, οι λαϊκιστές με προσωπείο υπευθυνότητας, προσπαθούν να ταυτίσουν την εγκληματικότητα με το μεταναστευτικό, κάνοντας λόγο για την «ανάγκη να εφαρμοστούν ακόμη πιο σκληρά κατασταλτικά μέσα» είναι αποδεδειγμένο πως ιστορικά, ουδέποτε η αύξηση της καταστολής, τόσο σε νομοθετικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο εφαρμογής της δεν μείωσε την εγκληματικότητα, ενώ τίποτα και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι το φοβερό αυτό όπλο της Εξουσίας δεν θα χρησιμοποιηθεί κάποια στιγμή και εναντίον όσων ορθώνουν το ανάστημά τους ενάντια στο γερασμένο αυτό σύστημα και την Νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα, από τη θέση του πολιτικού αντιπάλου [3]

Σε όλους όσους βιώνουν την Νεοφιλελεύθερη τραγωδία στην Ελλάδα, τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικο-κοινωνικό επίπεδο (βαθιά φτωχοποίηση του συνόλου σχεδόν της κοινωνίας και στροφή προς μια άνευ προηγουμένου αυταρχικότητα – η οποία είναι εντελώς αναμενόμενη αφού τέτοιες πολιτικές μπορούν να εφαρμοστούν μόνο δια πυρός και σιδήρου) και ταυτόχρονα αντιστέκονται ή τείνουν να αντισταθούν στην σύγχρονη αυτή βαρβαρότητα μέσα από τη συμμετοχή τους σε κοινωνικά κινήματα, αντιδομές, πολιτικές οργανώσεις, χώρους εργασίας κλπ., είναι απόλυτα ξεκάθαρο πως το όλο επικοινωνιακό παιχνίδι με το «μεταναστευτικό» και την «τρομοκρατία», τους δύο – κατά τα συστημικά κόμματα, τις ολιγαρχίες και τα ΜΜΕ – βασικούς πυλώνες της εγκληματικότητας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια γενική πρόβα καταστολής που διεξάγεται ταυτόχρονα σε δύο επίπεδα: 1) Σε επίπεδο ψυχολογικό: να ποιος φταίει, φταις εσύ! Να τι θα πάθεις αν δεν πληρώσεις (ηθική της ενοχής). 2) Σε πρακτικό επίπεδο (ασκήσεις καταστολής με τη συμμετοχή του στρατού, εν όψει των αναμενόμενων αντιδράσεων μια κοινωνίας που ψυχορραγεί).

Επανερχόμενοι στο θέμα που αποτέλεσε το κίνητρο για να γραφτούν αυτές εδώ οι γραμμές, την υπόθεση ληστείας μετά φόνου της Πάρου, αξίζει να γίνουν κάποιες τελευταίες διευκρινίσεις:

• Στην χώρα της φτώχειας, της καταστολής, των μαζικών και καθημερινών εγκλημάτων των νεο-ναζί και των ρατσιστών, η εστίαση της δημόσιας συζήτησης στα περί τρομοκρατίας και εγκληματικότητας των μεταναστών, είναι απλώς μια ακόμη απέλπιδα προσπάθεια αποπροσανατολισμού των πολιτών.

• Η εντελώς άδικη και ηθελημένη διαφορετική αντιμετώπιση εκ μέρους της Πολιτείας και των ΜΜΕ των μαζικών εγκλημάτων του ακροδεξιού χώρου σε σχέση με ενέργειες που αβασάνιστα, βεβιασμένα και προκλητικά αποδίδονται στον αντεξουσιαστικό χώρο ή και στην Αριστερά (ορολογία Α. Γεωργιάδη), είναι περισσότερο επικίνδυνη από όσο φαίνεται – τόσο περισσότερο ώστε να προκαλεί σύγχυση ακόμα και στον ίδιο τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο που σπεύδει, ηλιθιωδώς, είτε να υπερασπιστεί είτε να καταδικάσει γεγονότα που πιθανότατα δεν συνδέονται με αυτόν άμεσα ή έμμεσα (το τεκμήριο αθωότητας παραβιάζεται από όλες τις πλευρές και αγνοείται ότι ένας άνθρωπος, δράστης ή όχι, ένοχος ή αθώος, μπορεί πάντα να λειτουργεί και να ενεργεί από προσωπικά κίνητρα, απόψεις, συναισθήματα κλπ.).

• Η μετατόπιση του ενδιαφέροντος, ακόμα και εντός της συζήτησης περί εγκληματικότητας, από την πολιτική της διάσταση στις λεπτομέρειες μιας συγκεκριμένης υπόθεσης, είναι αδόκιμη, πολιτικά αφελής και εσφαλμένη και ηθικά αδικαίωτη, ενώ ταυτόχρονα, ηθελημένα ή μη, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η αναπαραγωγή (θετικά ή αρνητικά, φιλικά ή εχθρικά) της επίσημης προπαγάνδας που αποπροσανατολίζει και νανουρίζει όλους εμάς με αίμα, ίντριγκες, συνωμοσίες και μυστήρια, μετατρέποντάς μας σε τηλεθεατές που παρακολουθούν με ανοιχτό το στόμα τα μοντέρνα σίριαλ της ελληνικής καθημερινότητας, τη στιγμή που μας κλέβουν τις ζωές μας.

• Η ελευθερία λόγου βάλλεται από παντού. Μάλιστα οι γνωστοί παπαγάλοι της ακροδεξιάς συνιστώσας της Ν.Δ. (πρώην μέλη του ΛΑ.Ο.Σ. και όχι μόνο), άρχισαν και πάλι να βάλλουν ενάντια στο athens.indymedia, προσπαθώντας να καταστείλουν ακόμη περισσότερο την αντιπληροφόρηση και να περιορίσουν την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Η ποινικοποίηση, όχι μόνο του ακραίου πολιτικού λόγου, αλλά και της υποψίας πως κάποιο άτομο θα μπορούσε να είναι υποστηρικτής κάποιας ακροαριστερής οργάνωσης, με αργά και σταθερά μέσα οδηγεί στην αυταρχικοποίηση του κρατικού μηχανισμού. Έτσι, καθίσταται τρομακτικό ακόμα και εντός μας, να ομολογήσουμε στον εαυτό μας τι θεωρούμε σωστό και τι όχι.

Δεν ήρθε η ώρα να βάλουμε τέρμα στις χωρίς κανένα λόγω απολογίες για πράγματα που δεν κάνουμε; Μπορούμε και να αισθανόμαστε απέχθεια και στενοχώρια για κάθε φόνο και ταυτόχρονα να πιστεύουμε πως οι πραγματικοί ληστές είναι οι οικονομικές ολιγαρχίες (μαζί με όλους τους οργανισμούς που τις προστατεύουν: κράτος, τράπεζες, πολυεθνικές), ότι και οι ίδιες, ακόμη, αποτελούν γέννημα θρέμμα των αξιών που διέπουν το καπιταλιστικό σύστημα: του αδηφάγου κέρδους και της αλόγιστης και απεριόριστης εξάπλωσης των παραγωγικών δυνατοτήτων, στο βαθμό που ο μισός πλανήτης να έχει καταντήσει νεκροταφείο πλαστικών σκουπιδιών, η χημική σύσταση πολλών θαλασσών να είναι ακαθόριστη και ο αέρας που αναπνέουμε γεμάτος τοξικές ουσίες! Μπορούμε να πούμε ότι δεν μας ενδιαφέρει να ληστέψουμε μια τράπεζα γιατί είναι κουτό και ανώφελο από πολιτική άποψη και, ταυτόχρονα, έχουμε το θάρρος της γνώμης μας και λέμε ανοιχτά ότι σκοπός μας είναι η πλήρης κατάργηση των τραπεζών με την έννοια του ξεπεράσματος του καπιταλισμού μια για πάντα.

Δεν θα μπούμε στη διαδικασία να λέμε τα αυτονόητα επειδή οι κακοπροαίρετοι μας εξαναγκάζουν να αισθανόμαστε ενοχές! Ξαναλέμε, για μια ακόμη φορά, πως καταδικάζουμε τον φόνο ενός ανθρώπου. Όμως, παράλληλα σεβόμαστε το τεκμήριο αθωότητας ενός κατηγορουμένου, έχοντας μάλιστα και την εμπειρία από ένα σύστημα δικαιοσύνης που έχει το αριστερό μάτι ορθάνοιχτο και το δεξιό αιωνίως κλειστό. Σκοπός μας δε, είναι η δημιουργία ενός όσο το δυνατόν μεγαλύτερου ενιαίου κοινωνικού μετώπου που με το σκεπτικό της συνδιαμόρφωσης, της αυτοδιαχείρισης και μέσα από αντι-ιεραρχικές δομές θα έρθει σε ευθεία σύγκρουση με τον καπιταλισμό και τις ολιγαρχίες, διεκδικώντας από τις πιο μικρές, καθημερινές νίκες, έως το τελικό ξεπέρασμα και την καταστροφή ενός πολιτικο-οικονομικό-κοινωνικού συστήματος που μας σκοτώνει. [4]
 

Σημειώσεις:

[1] Κάτι,τέτοιο, φυσικά, δεν σημαίνει ότι υπερασπιζόμαστε πράξεις που έχουν ως  αυτοσκοπό τους την αιματοχυσία. Αρκεί, κάποιος, να ρίξει μια μόνο ματιά  στην ιστορία προκειμένου να δει πού οδηγούν όλες αυτές οι τάσεις  λουμπενοποίησης των τσαρλατάνων αυτο-αποκαλούμενων επαναστατών. Στην  συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό που λέμε εμείς, ξεκάθαρα είναι το εξής: Αν ο  ίδιος ο κατηγορούμενος είναι πραγματικά (συν)υπεύθυνος για την  δολοφονία συμπολίτη μας κατά τη διάρκεια της ληστείας στην Πάρο, αυτό θα  πρέπει να εξακριβωθεί! Έτσι, θα πρέπει να παραπεμφθεί σε δίκαιη δίκη,  αλλά μόνο όταν τα αποδεικτικά στοιχεία (τα οποία κάτω από αντικειμενική και εξονυχιστική έρευνα) αποδείξουν την ενοχή του. Αυτό, φυσικά, συνεπάγεται και την άρση του τρομονόμου, και όλων των μέτρων που  επισύρουν ποινές σε άτομα συγκεκριμένων πολιτικών χώρων. Διαφορετικά, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει δίκαιη δίκη, δεδομένου και της διαφθοράς  που έχει διαβρώσει όχι μόνο κομμάτι του κρατικού μηχανισμού (δεν είναι,  άλλωστε, τυχαίο που ένας στους δύο αστυνομικούς επέλεξε το κόμμα της  Χρυσής Αυγής στις πρόσφατες εκλογές), αλλά και ολόκληρης της Ελληνικής κοινωνίας. Άλλωστε, ακόμα και οι  εγκληματίες Γερμανοί Ναζί, μετά το  τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, είχαν το δικαίωμα να παραπεμφθούν σε δίκαιη δίκη, στη Νυρεμβέργη).
[2] Έτσι αποκαλούσε ο Κορνήλιος Καστοριάδης την αστική «δημοκρατία».
[3] Κανείς δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει ότι για την εγκληματικότητα ευθύνονται και μετανάστες (και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό – όχι όμως μεγαλύτερο από τους γηγενείς). Ωστόσο, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως πρόκειται για τις πιο εξαθλιωμένες κοινωνικές ομάδες, πράγμα που, αναπόφευκτα, τους εξωθεί στην παρανομία, προκειμένου να επιβιώσουν.
[4] Ως καταστροφή του υπάρχοντος πολιτικο-οικονομικό-κοινωνικού συστήματος, δεν εννοούμε ότι θα πρέπει κάποια μέρα να πάμε να βομβαρδίσουμε τα μουσεία και όλα τα κυβερνητικά κτίρια. Πρόκειται για τον στόχο της ριζικής αλλαγής της πορείας που έχει χαράξει η ανθρωπότητα τους τρεις τελευταίους αιώνες, για την αναζήτηση ενός προτάγματος πραγματικού κοινωνικού αυτομετασχηματισμού, για την αναζήτηση νέας κοινωνικής θέσμισης και την νοηματοδότησης της ζωής μας κάτω από αξίες που θα μας επιτρέπουν να συμβιώνουμε αρμονικότερα, αξίες ικανές να προωθήσουν την ισότητα (πολιτική, οικονομική, κοινωνική) και να επιτρέψουν τον συλλογικό επανακαθορισμό των αναγκών για μια κοινωνία πιο ανθρώπινη, πιο δίκαιη.

Συνδιαμόρφωση: Ian Delta, Efor, Μιχάλης Θ

Σύντομο URL: http://wp.me/pyR3u-ba8