του Κώστα Μπαϊρακτάρη
Σήμερα στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου, είμαστε μάρτυρες μιας περιόδου βίαιης ανακατανομής του πλούτου —μίας καπιταλιστικής κρίσης. Η κρίση αυτή προσλαμβάνει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά σε μία χώρα, όπως η Ελλάδα, στην οποία συναντάμε τον καπιταλισμό στην πιο χυδαία και διεφθαρμένη μορφή του. Μία χώρα που διαχρονικά κυβερνάται από το πιο παρασιτικό, το πιο απάνθρωπο —άρα και πιο παθολογικό— κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που τη μετέτρεψε σε οικονομικό προτεκτοράτο των τραπεζιτών ,του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των δυνάμεων εκείνων που ηγεμονεύουν μονοπωλιακά ως σύγχρονοι αποικιοκράτες στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αναφερόμαστε σε ένα πολιτικο-κοινωνικό σύστημα το οποίο για να μπορέσει να διατηρήσει και να αναπαράγει την εξουσία του ακυρώνει τους ίδιους τους αστικοδημοκρατικούς του θεσμούς ξευτιλίζοντας το ίδιο το αστικό κοινοβούλιο, τρομοκρατεί τον πληθυσμό και ενεργοποιεί τα πιο κτηνώδη ένστικτα για εξουσία, απαξιώνει τον άνθρωπο και αναδεικνύει την απανθρωπιά ως βασικό συστατικό της υπόστασής του. Χρησιμοποιεί μέσα οικονομικού εκμαυλισμού του λαού και προάγει συστηματικά τον ατομικισμό με στόχο την ανάδειξη του ανθρώπου σε καταναλωτή και πελάτη. Προάγει τον ανταγωνισμό, την ξενοφοβίακαι την αλληλοεξόντωση, δηλαδή την πιο ακραία μορφή της αλλοτρίωσης. Διεισδύει και διαχέει τον έλεγχό του στο κοινωνικό σώμα, ενισχύει την κρατική βία και καταστολή έχοντας στην υπηρεσία του διαπλεκόμενες επιχειρήσεις μέσων ενημέρωσης που μετατρέπουν τη βαρβαρότητα σε «είδηση» και τους αναγνώστες/τηλεθεατές σε θεατές της ίδιας της εξαθλίωσής τους, ανταποκρινόμενες, με αυτόν τον τρόπο, στο συστημικό τους ρόλο ως εργαλεία μνημονιακής χειραγώγησης αλλά και χύτρες κοινωνικής εκτόνωσης. Τα καθημερινά πλήγματα που δέχονται οι εργαζόμενοι σε μισθούς, συντάξεις, ασφάλιση και εργασιακά δικαιώματα αποτυπώνονται με τον πιο επώδυνο τρόπο στους τομείς της Υγείας, της Παιδείας και της Κοινωνικής Πολιτικής.
Σε αυτό το πολιτικο-οικονομικό περιβάλλον εντάσσεται και η επιβαλλόμενη από του τοκογλύφους μνημονιακή υποχρέωση των κυβερνώντων για μείωση του αριθμού των δημοσιών υπαλλήλων και επιτάχυνση του «εκσυγχρονισμού» και της «μεταρρύθμισης» της ψυχικής υγείας μέσω της με δημοσιονομικά κριτήρια κατάργησης των ψυχιατρείων. Η άκριτη και ξαφνική, σε στενά μνημονιακά χρονοδιαγράμματα, διακομιδή ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία σε «ψυχοκοινωνικές μονάδες» του ιδιωτικού και του κρατικοδίαιτου μη-κυβερνητικού/ μη- κερδοσκοπικού τομέα, όπως αυτή περιγράφεται και στο έκτρωμα του αναθεωρημένου προγράμματος «Ψυχαργώς» δεν προκύπτει από την ιστορική ανάγκη αναθεώρησης του κυρίαρχου ψυχιατρικού παραδείγματος και την εφαρμογή εναλλακτικών μορφών υποστήριξης των συνανθρώπων μας αλλά από την δημοσιονομική ανάγκη για συρρίκνωση του δημόσιου αγαθού της υγείας και στον τομέα της ψυχικής υγείας. Παράλληλα αναδεικνύεται και ένα«εκσυγχρονιστικό» και δήθεν αποϊδεολογικοποιημένο νέο-ψυχιατρικό κατεστημένο (ως πλυντήριο της κλασσικής ψυχιατρικής) που στηρίζει «επιστημονικά» τα ανομήματα των εντολοδόχων της Τροϊκα και αδίστακτων πολιτικών τους.
Οφείλουμε όμως να ομολογήσουμε ότι οι όψιμες αντιδράσεις πολλών εργαζομένων στον τομέα της ψυχικής υγείας ενάντια στις μετακινήσεις, τις απολύσεις και τον νεοφιλελεύθερο εκσυγχρονισμό δεν ακυρώνουν το βάρος της μέχρι τώρα αδιαφορίας στον εγκλεισμό και την εξαθλίωση πολλών επαγγελματιών απέναντι σε αυτούς που τώρα επικαλούνται ότι προστατεύουν, δηλαδή τα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία. Δεν ακυρώνουν το βάρος της παραγωγής και αναπαραγωγής στο κοινωνικό σώμα κοινωνικά επικίνδυνωνεννοιών όπως αυτή της επικινδυνότητας και της κατασκευής της ανάγκης επιτήρησης και ελέγχου των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία που προκύπτουν από αυτές.
Χαρακτηριστικά είναι τα επιχειρήματα που εμπεριέχονται στo εξώδικο που κατέθεσαν πρόσφατα εργαζόμενοι του ΨΝΘ με αφορμή την βίαιη μετεγκατάσταση των εγκλείστων στα πλαίσια εφαρμογής των μνημονιακών δεσμεύσεων:
«…Οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν ότι οι επιλεγέντες χώροι είναι ακατάλληλοι, δεν πληρούν τις προϋποθέσεις που προβλέπονται για την εγκατάσταση και λειτουργία ψυχιατρικών κλινικών και εγκυμονούν κινδύνους για τους ψυχικά ασθενείς, τους εργαζόμενους και τους επισκέπτες των νοσοκομείων..”
Η λογική αυτή και οι πρακτικές που προκύπτουν από αυτήν είναι και οι παράγοντες που συνοδεύουν ιστορικά την διεργασία δημιουργίας των ψυχιατρικών ασύλων και του ιδρυματικού εγκλεισμού
Αν δεν συνδεθούν οι αντιδράσεις των εργαζομένων με την ανάγκη υποστήριξης των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία, αν οι εργαζόμενοι δεν ακυρώνουν καθημερινά στην πράξη την ψυχιατρική βαρβαρότητα, αν δεν καταγγείλουν και αν δεν αγωνιστούν από κοινού με τα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία για την αποκατάσταση αυτών των δικαιωμάτων δικαίως θα κατηγορηθούν για συντεχνιακά κίνητρα και έλλειμμα αλληλεγγύης σε έναν κοινό αγώνα.
πηγή: http://www.psyspirosi.gr/