Είναι η προσωπική μου ιστορία και οπτική απέναντι στην ψυχιατρική η οποία βγαίνει μέσα από την εμπειρία που πέρασα και ύστερα από διεξοδική μελέτη των στοιχείων. Τίποτα από όσα λέω δεν είναι αστήρικτο ή ψευδές.

πηγή: http://freeradicalsgreece.blogspot.gr/

Το καλοκαίρι πλησιάζει στο τέλος του και μία νέα τηλεοπτική σεζόν αρχίζει. Η κατανάλωση των συνηθισμένων τηλεσκουπιδιών έχει πέσει δραματικά (ακόμα και ο πιο εξαρτημένος τηλεθεατής δυσκολεύεται να δει την ίδια τηλεσαπουνόπερα για δέκατη φορά). Ο διαρκής βομβαρδισμός του μυαλού με τρομολαγνικά σενάρια από τα δελτία ειδήσεων, έχει μπει από καιρό για τα καλά στα σαλόνια των σπιτιών μας. Η Κυβέρνηση της «επαναδια-πραγμάτευσης του Μνημονίου», με συνιστώσες που μιλούν για «απαγκίστρωση από το Μνημόνιο» και «Ανάπτυξης» εντός της Ευρωπαϊκής «Ένωσης», ετοιμάζεται να λάβει τα πιο αντικοινωνικά μέτρα λιτότητας που έχουν ληφθεί ποτέ – μέτρα που, κατά κάποιον τρόπο, ήταν προαποφασισμένα ήδη από τον Φεβρουάριο 2012, όταν ο σημερινός πρωθυπουργός και ο αρχηγός του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεσμεύτηκαν ενυπόγραφα πως θα τα υιοθετήσουν. Η μετεκλογική επιστράτευση των κλόουνς της Δημοκρατικής «Αριστεράς» και η εξειδίκευση που πραγματοποιείται αυγουστιάτικα των όσων συμφωνήθηκαν πριν 6 μήνες, κάπως πρέπει να συγκαλυφθεί. Με όποιον τρόπο γίνεται, για όσες περισσότερες ημέρες είναι δυνατόν.

Επειδή τα μέτρα λιτότητας (στην κυριολεξία: τα μέτρα κοινωνικοποίησης των ζημιών που υπέστησαν οι οικονομικές ελίτ μέσα στο περιβάλλον του σύγχρονου καπιταλισμού-καζίνο) δεν μπορεί παρά να γίνουν αισθητά από όλους με τον πιο επώδυνο τρόπο και από στιγμή σε στιγμή, η Κυβέρνηση, με την βοήθεια των επικοινωνιακών της συμμάχων, των ΜΜΕ, θα προσπαθήσει να μάς κάνει να πιστέψουμε πως δεν υπάρχει άλλη λύση πέρα από την εφαρμογή των μέτρων. Όμως το έργο αυτό έχει παιχτεί ήδη πολύ, και, όπως όλα δείχνουν, ακόμα και ο πιο απαθής τηλε-πολίτης ενδέχεται να μην είναι σε θέση να καταπιεί αμάσητο το ίδιο χιλιοπαιγμένο, μέσα σε τόσο μικρό διάστημα, σενάριο. Μακριά, φυσικά, από τις προ διμήνου προεκλογικές δηλώσεις περί αναδιαπραγμάτευσης, ανάπτυξης κτλ, ο Α.Σαμαράς δεν εξέπληξε κανέναν και σήμερα, παραδεχόμενος πως θα εφαρμόσει ό,τι θέλει η Τρόικα.

Υπό αυτές τις συνθήκες είναι ορατή η προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Το υπερθέαμα των τελευταίων ημερών είναι φτιαγμένο για όλη την οικογένεια. Μετά την πολιτική εκμετάλλευση από εθνικιστές και ακροδεξιούς του αποτρόπαιου βιασμού της 15χρονης, που με τη βοήθεια των ΜΜΕ, επιχείρησαν να αποδείξουν την ορθότητα των πολιτικών τους (παρα)λογισμών με σημείο αναφοράς ένα ανθρώπινο δράμα – που θα μπορούσε να είχε συμβεί οποτεδήποτε, οπουδήποτε και με πρωταγωνιστές οποιουσδήποτε – και τις αγριότητες που κάνουν οι «λεβέντες» της ΕΛ.ΑΣ. μαντρώνοντας μετανάστες σε στρατόπεδα «φιλοξενίας» (όπως διέταξε ο αρμόδιος υπουργός, Δένδιας, αμέσως μετά την εγρήγορση των πιο συντηρητικών αντανακλαστικών της Ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο υπαρκτό πρόβλημα του μεταναστευτικού) και με τη συνοδεία της επιφανειακής πολιτικής προσέγγισης των Μ.Μ.Ε (σημείο των καιρών της ασημαντότητας και της διανοητικής ένδειας που εξουδετερώνει κάθε διάθεση για αναζήτηση νέων ιδεών και νέας θέσμισης), σαν να πρόκειται για βούτυρο στο ψωμί του κατάφωρου λαϊκισμού (είτε πρόκειται για τον γνωστό λαϊκισμό της άκρας δεξιάς και των αριστερών, όπου βλέπουν παντού κρυφές συνωμοσίες, επιλέγοντας να ρίξουν την ευθύνη πάντα σε κάποιον εξωτερικό στόχο, είτε για τον λαϊκισμό των υπεραπλουστευτικών αναλύσεων της κάθε Νεοφιλελεύθερης αυθεντίας και των ιδεολογικών φορέων των «πραγματιστών» οικονομολόγων που έχουν βαφτίσει την συμφιλίωση με την εξαθλίωση «υπεύθυνη πολιτική στάση») το θλιβερό περιστατικό της 15χρονης ήρθε και έδεσε με την περιβόητη υπόθεση «τρομοκρατίας» της Πάρου.

Ένας άνθρωπος ο οποίος αρνείται κάθε εμπλοκή του στην υπόθεση ληστείας μετά φόνου της Πάρου, ο οποίος απλώς αυτοπροσδιορίζεται ως αναρχικός, ο οποίος θα μπορούσε να είχε ενεργήσει (αν ενήργησε ποτέ) παρακινούμενος από οποιοδήποτε κίνητρο, μετονομάστηκε από την κυβερνώσα συντηρητική παράταξη και τον ακροδεξιό χώρο, σε μέγα τρομοκράτη. Οδηγούμενος στον Εισαγγελέα και τον Ανακριτή, όλη η χώρα είδε το πρόσωπο του καινούργιου «ανθρωπόμορφου τέρατος», να περιστοιχίζεται από κουκουλοφόρους ασφαλίτες και μπάτσους, που τρέχουν σαν να θέλουν να κάνουν πανελλήνιο ρεκόρ σε αγώνες ταχύτητας. Η αδρεναλίνη ανεβαίνει: άσπρα αλεξίσφαιρα γιλέκα για τον κακό που σαν χαμένος κοιτάζει γύρω του, μαύρες κουκούλες από τα όργανα της τάξης που έχουν επιφορτιστεί με την δύσκολη αποστολή να «βγάλουν τις κουκούλες από τους κουκουλοφόρους»…!!! Σ’ αυτή την χώρα όμως, τις κουκούλες τις φορούν κατ’ επάγγελμα οι δωσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες και οι απόγονοί τους. Τις φορούν μπροστά σε όλους, παίζοντας στο reality της ελληνικής τρομο-όρασης, χωρίς κανένα λόγο… Ποιό τεκμήριο αθωότητας και ανοησίες…; Τι σημασία έχει αν τα στοιχεία της δικογραφίας δεν είναι αρκετά ώστε να εκτεθεί ένας άνθρωπος τόσο; Τι σημασία έχει αν αρνείται οποιαδήποτε ανάμειξή του στην υπόθεση; Αν υποστηρίζει πως δεν ήταν καν στην Πάρο την επίμαχη ημέρα; Αν υποστηρίζει ότι το γενετικό υλικό, που αποτέλεσε την βασική αιτία σύλληψής του και απαγγελίας κατηγοριών, λήφθηκε με τρόπο παράνομο και κατά παράβαση των σχετικών δικονομικών διατάξεων; Αν καμία συλλογικότητα ή ομάδα του αναρχικού αντιεξουσιαστικού χώρου δεν τον αναγνωρίζει ως «δικό της»; Αυτά είναι ψιλά γράμματα στην μεταμνημονιακή Ελλάδα της κοινωνικής εξαθλίωσης, του ρατσισμού, της άμετρης και πέρα από κάθε φαντασία καταστολής των κινημάτων.

Αλλά ακόμα κι αν υπήρχαν αδιάσειστες αποχρώσες ενδείξεις ενοχής του φερόμενου ως δράστη – ικανές να δικαιολογήσουν την άσκηση ποινικής δίωξης, ποιος πιστεύει ότι θ’ άλλαζε κάτι στον τρόπο δραματοποίησης του μιντιακού γεγονότος; Άνδρες της ΕΛ.ΑΣ τρέχουν χωρίς λόγο, κουκουλωμένοι χωρίς λόγο, φορώντας άσπρα αλεξίσφαιρα γιλέκα χωρίς λόγο, σέρνοντας και τραβολογώντας έναν κατηγορούμενο που επίσης φοράει την ίδια κωμικοτραγική συμβολική στολή χωρίς λόγο, ο οποίος εκτίθεται δημόσια στο πανελλήνιο… χωρίς λόγο. Ή μήπως υπάρχει κάποιος λόγος που παρακολουθούμε όλο αυτό το θλιβερής ποιότητας τρομακτικό reality που θυμίζει ταινίες του Μαστοράκη την εποχή της ξενιτιάς του στην Αμερική; Πού απευθύνονται αυτές οι εικόνες; Σε ποια μυαλά, σε ποιούς ανθρώπους; Τι πραγματικά δείχνουν και τι καλύπτουν;

«Μα σε μια Δημοκρατία το έγκλημα πρέπει να παταχτεί», θα μπορούσε να πει κανείς σαν αντίλογο. Αλήθεια, έχουμε δημοκρατία; Υπάρχει κανείς που πραγματικά πιστεύει ότι το καθεστώς στο οποίο ζούμε είναι, έστω και κατ’ επίφαση δημοκρατικό; Ή μήπως προσπαθούμε να επιβιώσουμε κάτω από την μπότα μιας ολιγαρχίας, η οποία μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο κατασταλτική; Στην πραγματικότητα, αυτή η εκπόρνευση της λέξης δημοκρατία από το κυρίαρχο καπιταλιστικό φαντασιακό, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μια αντανάκλαση της φτωχοποίησης της πολιτικής σκέψης, εντός του μεταμοντέρνου χαοϊσμού. Αν, πραγματικά, κάποιος πιστεύει ότι ζούμε σε δημοκρατική κοινωνία, τότε ας αναρωτηθεί τα εξής: Πόσες φορές είδαμε τους νεοναζί και κάθε είδους φασίστες που σφάζουν άντρες, γυναίκες και παιδιά επειδή δεν έχουν «ελληνικό αίμα», που σέρνουν στις επαρχίες μετανάστες σε χωματόδρομους, δεμένους σε αυτοκίνητα (μιμούμενοι πρακτικές Φαρ Ουέστ και της ΚΚΚ) να οδηγούνται από τα πρώτα τους ξαδέρφια, τους Έλληνες αστυνομικούς, υπό τις ίδιες συνθήκες, όπως ένας αναρχικός (ή «αναρχικός») ενώπιον εισαγγελέων, ανακριτών και δικαστηρίων; Καμία. Ούτε για δείγμα! Φυσικά,  για την περίπτωση ενός χρήση του Facebook, που έχει ανοίξει λογαριασμό  στο όνομα Ανδρέας Ασημακόπουλος , και σε συζήτηση με άλλους χρήστες  ομολόγησε το ότι συμμετείχε στο μαχαίρωμα ενός Ιρακινού μετανάστη (ο  οποίος τελικά απεβίωσε), γι’ αυτό το άτομο δεν θα φροντίσει κανείς να  μας ενημερώσει, καθώς, κατά πάσα πιθανότητα, οι πολιτικές του  πεποιθήσεις δεν τον καθιστούν «ανθρωπόμορφο τέρας»! Έτσι, δεν θα δούμε  την φωτογραφία του να κατακλείζει το διαδίκτυο, και μάλλον, κανείς δεν  πρόκειται να εξιχνιάσει την συγκεκριμένη υπόθεση, (πέρα από την χακτιβιστική ομάδα των Anonymous, οι οποίοι ήταν οι μόνοι που μπήκαν σε  διαδικασία αναζήτησης πληροφοριών για το ποιόν του). Έτσι, λοιπόν, στο σημείο αυτό, ας σκεφτούμε το εξής: μπορεί να υπάρξει δημοκρατία δίχως ισότητα; Θα μπορούσε μια κοινωνία που κάνει τα στραβά μάτια μπροστά στις ρατσιστικές εξάρσεις (που, σιωπηλά, μεγάλο κομμάτι της τις αποδέχεται), που αδιαφορεί στην ποινικοποίηση ιδεών ν’ αποκαλείται δημοκρατική; Ή μήπως η δημοκρατία προϋποθέτει και δημοκρατικούς πολίτες;

Συνεπώς, μιλάμε για ένα σύστημα διωκτικών αρχών δύο ταχυτήτων, το οποίο στηρίζεται από ένα σύστημα ΜΜΕ δύο ταχυτήτων, τα οποία συνεργαζόμενα και αλληλεπιδρώντας, εκτός από το να γλείφουν τον ακροδεξιό όχλο και να τσιγκλήζουν τον βαθιά ριζωμένο μικροαστισμό του – πεινασμένου πλέον – «μέσου» (και ακόμα πιο κάτω από «μέσου» πλέον) Έλληνα, καταφέρνουν να στρέψουν την προσοχή μας από την πολιτική στο άτομο, από τα εγκλήματα της Κυβέρνησης και των ολιγαρχιών κατά της κοινωνίας (τα οποία είναι αναμφισβήτητα και τετελεσμένα), στις πιθανές εγκληματικές ενέργειες ατόμων, αρκεί αυτά ν’ ανήκουν ή να πιθανολογείται ότι ανήκουν (ή να πρέπει να ανήκουν…) στον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο ή να είναι μετανάστες.

Το χειρότερο όμως είναι ότι όλη αυτή η επιθετική προπαγάνδα, παρά την καταφανή της γελοιότητα και την ολοφάνερη, και καθόλου ουδέτερη και αντικειμενική, πολιτική της διάσταση (συντηρητική – φιλοφασιστική), καταφέρνει να επηρεάσει και μέρος του ίδιου του αντιεξουσιαστικού χώρου, σπέρνοντας σύγχυση και πανικό. Άτομα του χώρου σπεύδουν να υποστηρίξουν κάποιον ο οποίος αρνείται πως έχει οποιαδήποτε ανάμειξη με την συγκεκριμένη υπόθεση. [1] Πράξη πολιτικά αφελής αλλά συναισθηματικά δικαιολογημένη – δεδομένης της διαχρονικής και ακραίας καταστολής που έχει δεχτεί ο αναρχικός και ευρύτερος αντιεξουσιαστικός χώρος κατά την μεταπολιτευτική περίοδο (και όχι μόνο). Το χειρότερο όμως είναι ότι βρέθηκαν και μέντορες της Αναρχίας, οι οποίοι, από τη θέση του «έμπειρου», του «διαβασμένου», του «παλιού», του «υποψιασμένου» καλλιεργούν και αναπαράγουν την μιντιακή σαπίλα, σπεύδοντας, πρώτοι από όλους, να καταδικάσουν το αυτονόητο, τον θάνατο ενός ανθρώπου, απολογούμενοι για τα λάθη των αναρχικών, ουσιαστικά ενοχοποιώντας και όλο τον χώρο αλλά και συγκεκριμένα άτομα για τα οποία, αν μη τι άλλο, το τεκμήριο αθωότητας έπρεπε να γίνει απόλυτα σεβαστό. Τι να πεις για αυτούς τους «αναρχικούς» που αποκαλούν τους υπόλοιπους αναρχικούς «επαναστατικές ελίτ» κλπ., υιοθετώντας (αβασάνιστα, αφελώς, εσκεμμένα – κανείς δεν μπορεί ν’ απαντήσει σ’ αυτό) την αντι-αναρχική προπαγάνδα στο έπακρο; Τι να πεις γι αυτούς που υποτίθεται ότι αν και ανήκουν στον «ελευθεριακό» πολιτικό χώρο, πέφτουν (;) στην ίδια παγίδα: α) ενοχοποιώντας εντελώς άδικα και χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο, β) ενοχοποιούν εμμέσως πλην σαφώς, ανθρώπους που κατηγορούνται για πράξεις τις οποίες αρνούνται κατηγορηματικά και οι οποίες, σε κάθε περίπτωση θα μπορούσαν να μην είναι «πολιτικές» ενέργειες, αλλά προσωπικές πράξεις, γ) συμβάλλουν στην μετατόπιση του ενδιαφέροντος της κοινωνίας, από την κοινωνική γενοκτονία που συντελείται μπροστά στα μάτια όλων μας, στο αστυνομικό ρεπορτάζ, και μάλιστα από την θέση του «Άσωτου Υιού» που είδε πια την Αλήθεια και, προκειμένου να αποστασιοποιηθεί, δεν διστάζει να ταυτιστεί, έστω και έμμεσα με τις πιο συντηρητικές και κακοπροαίρετες απόψεις που ίπτανται σαν αδέσποτες σφαίρες στην μπλογκόσφαιρα, στα social media και στα υπόλοιπα ΜΜΕ.

Προς επίρρωση της επιχειρηματολογίας μας, ας θυμηθούμε κάποια πολιτικά ζητήματα της επικαιρότητας που επισκιάζονται από την γνωστή καραμέλα της «Τρομοκρατίας» και της «Λαθρομετανάστευσης»: Τη στιγμή που, νέα επώδυνα μέτρα του ύψους 11,5 δις έχουν ανακοινωθεί (μάλιστα ήδη από την 23.8.2012 άρχισε να γίνεται λόγος για μέτρα 19 και πλέον δις ευρώ) και ενώ βασικά πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα (τα οποία κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες κατά τους προηγούμενους αιώνες) καταστρατηγούνται ή καταργούνται, όπως ακριβώς συμβαίνει και με κοινωνικά κεκτημένα που από κάποιους, αφελώς, εθεωρούντο αυτονόητα (δωρεάν παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση κλπ.), το καθεστώς της φιλελεύθερης ολιγαρχίας [2], έχει πια εισέλθει σε φάση απο-φιλελευθεροποίησης και το στυγνό – μα πραγματικό – του πρόσωπο, γίνεται όλο και πιο σκληρό. Προφανώς, για αρκετούς συμπολίτες μας, δεν έχει γίνει πλήρως κατανοητό ότι τα μέτρα που λήφθηκαν από το πρώτο Μνημόνιο έως τις εκλογές του Ιουνίου 2012, τα οποία βύθισαν το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας στην εξαθλίωση, την φτώχεια και την απόγνωση, απέφεραν στο κράτος περί τα 5,5 δισ. ευρώ, ενώ παράλληλα εκτόξευσαν το χρέος ακόμα περισσότερο – τόσο ώστε να φτάσουμε στη γνωστή ιστορία του «κουρέματος», του νέου δανείου και του τελευταίου Μνημονίου.

Η προσπάθεια κλοπής από την κοινωνία, υπερδιπλάσιων ποσών μέσω της λήψης νέων μέτρων λιτότητας –  και μάλιστα τη στιγμή που ήδη η κοινωνία έχει λυγίσει οριστικά και αμετάκλητα (βλ. π.χ.τα απίστευτα ποσοστά ανεργίας, ύφεσης κλπ.) – εκτός από αδύνατη, ανέφικτη και παρανοϊκή, προεχόντως είναι βάρβαρη και ευθέως, κυριολεκτικά και απερίφραστα εγκληματική, αφού στρέφεται ποικιλοτρόπως κατά του συνόλου των κατοίκων αυτής της χώρας. Πώς, άραγε, θα επιχειρήσουν οι ντόπιες και διεθνείς ολιγαρχίες να λάβουν τόσο ακραία μέτρα; Φυσικά, με την ίδια τακτική που κατάφεραν να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους στις εκλογές του Ιουνίου, τρομοκρατώντας (όπως, ακριβώς, συνέβη και κατά την προ-εκλογική περίοδο, όπου οι διάφοροι σαλτιμπάγκοι «ρεαλιστές» συνεχώς βομβάρδιζαν το κοινό με απειλές του είδους «πως σε περίπτωση που δεν εφαρμοστούν τα μέτρα θα έρθει η απόλυτη καταστροφή») και καταστέλλοντας. Αν, πραγματικά, δεν πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, αν δεν εμπιστευτούμε τις δυνάμεις μας ώστε ν’ αλλάξουμε την ροή των πραγμάτων, ίσως τότε να ζήσουμε στιγμές ακόμα σκληρότερης καταστολής και λογοκρισίας. Ήδη οι καθεστωτικές tabloid φυλλάδες έχουν αρχίσει να μιμούνται κατά πολύ τις αντίστοιχες του εξωτερικού, κάνοντας λόγο για επέμβαση του στρατού με στόχο τον περιορισμό της εγκληματικότητας! Αναμφισβήτητα η εγκληματικότητα είναι υπαρκτό πρόβλημα. Μήπως, όμως, η έξαρσή της οφείλεται στην όξυνση της κρίσης χρέους, στην εξαθλίωση και την σταδιακή υποβάθμιση του επιπέδου ζωής στις μεγάλες πόλεις (και όχι μόνο); Μήπως ένα πολύ μεγάλο μέρος της προέρχεται από Έλληνες (σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Αστυνομίας), νεο-ναζί, αστυνομικούς; Θα μπορούσε άραγε αυτή η εγκληματικότητα να περιοριστεί μέσω της καταστολής; Όσο και αν οι διάφοροι προπαγανδιστές σάπιων ιδεών, ή αλλιώς, οι λαϊκιστές με προσωπείο υπευθυνότητας, προσπαθούν να ταυτίσουν την εγκληματικότητα με το μεταναστευτικό, κάνοντας λόγο για την «ανάγκη να εφαρμοστούν ακόμη πιο σκληρά κατασταλτικά μέσα» είναι αποδεδειγμένο πως ιστορικά, ουδέποτε η αύξηση της καταστολής, τόσο σε νομοθετικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο εφαρμογής της δεν μείωσε την εγκληματικότητα, ενώ τίποτα και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι το φοβερό αυτό όπλο της Εξουσίας δεν θα χρησιμοποιηθεί κάποια στιγμή και εναντίον όσων ορθώνουν το ανάστημά τους ενάντια στο γερασμένο αυτό σύστημα και την Νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα, από τη θέση του πολιτικού αντιπάλου [3]

Σε όλους όσους βιώνουν την Νεοφιλελεύθερη τραγωδία στην Ελλάδα, τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικο-κοινωνικό επίπεδο (βαθιά φτωχοποίηση του συνόλου σχεδόν της κοινωνίας και στροφή προς μια άνευ προηγουμένου αυταρχικότητα – η οποία είναι εντελώς αναμενόμενη αφού τέτοιες πολιτικές μπορούν να εφαρμοστούν μόνο δια πυρός και σιδήρου) και ταυτόχρονα αντιστέκονται ή τείνουν να αντισταθούν στην σύγχρονη αυτή βαρβαρότητα μέσα από τη συμμετοχή τους σε κοινωνικά κινήματα, αντιδομές, πολιτικές οργανώσεις, χώρους εργασίας κλπ., είναι απόλυτα ξεκάθαρο πως το όλο επικοινωνιακό παιχνίδι με το «μεταναστευτικό» και την «τρομοκρατία», τους δύο – κατά τα συστημικά κόμματα, τις ολιγαρχίες και τα ΜΜΕ – βασικούς πυλώνες της εγκληματικότητας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια γενική πρόβα καταστολής που διεξάγεται ταυτόχρονα σε δύο επίπεδα: 1) Σε επίπεδο ψυχολογικό: να ποιος φταίει, φταις εσύ! Να τι θα πάθεις αν δεν πληρώσεις (ηθική της ενοχής). 2) Σε πρακτικό επίπεδο (ασκήσεις καταστολής με τη συμμετοχή του στρατού, εν όψει των αναμενόμενων αντιδράσεων μια κοινωνίας που ψυχορραγεί).

Επανερχόμενοι στο θέμα που αποτέλεσε το κίνητρο για να γραφτούν αυτές εδώ οι γραμμές, την υπόθεση ληστείας μετά φόνου της Πάρου, αξίζει να γίνουν κάποιες τελευταίες διευκρινίσεις:

• Στην χώρα της φτώχειας, της καταστολής, των μαζικών και καθημερινών εγκλημάτων των νεο-ναζί και των ρατσιστών, η εστίαση της δημόσιας συζήτησης στα περί τρομοκρατίας και εγκληματικότητας των μεταναστών, είναι απλώς μια ακόμη απέλπιδα προσπάθεια αποπροσανατολισμού των πολιτών.

• Η εντελώς άδικη και ηθελημένη διαφορετική αντιμετώπιση εκ μέρους της Πολιτείας και των ΜΜΕ των μαζικών εγκλημάτων του ακροδεξιού χώρου σε σχέση με ενέργειες που αβασάνιστα, βεβιασμένα και προκλητικά αποδίδονται στον αντεξουσιαστικό χώρο ή και στην Αριστερά (ορολογία Α. Γεωργιάδη), είναι περισσότερο επικίνδυνη από όσο φαίνεται – τόσο περισσότερο ώστε να προκαλεί σύγχυση ακόμα και στον ίδιο τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο που σπεύδει, ηλιθιωδώς, είτε να υπερασπιστεί είτε να καταδικάσει γεγονότα που πιθανότατα δεν συνδέονται με αυτόν άμεσα ή έμμεσα (το τεκμήριο αθωότητας παραβιάζεται από όλες τις πλευρές και αγνοείται ότι ένας άνθρωπος, δράστης ή όχι, ένοχος ή αθώος, μπορεί πάντα να λειτουργεί και να ενεργεί από προσωπικά κίνητρα, απόψεις, συναισθήματα κλπ.).

• Η μετατόπιση του ενδιαφέροντος, ακόμα και εντός της συζήτησης περί εγκληματικότητας, από την πολιτική της διάσταση στις λεπτομέρειες μιας συγκεκριμένης υπόθεσης, είναι αδόκιμη, πολιτικά αφελής και εσφαλμένη και ηθικά αδικαίωτη, ενώ ταυτόχρονα, ηθελημένα ή μη, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η αναπαραγωγή (θετικά ή αρνητικά, φιλικά ή εχθρικά) της επίσημης προπαγάνδας που αποπροσανατολίζει και νανουρίζει όλους εμάς με αίμα, ίντριγκες, συνωμοσίες και μυστήρια, μετατρέποντάς μας σε τηλεθεατές που παρακολουθούν με ανοιχτό το στόμα τα μοντέρνα σίριαλ της ελληνικής καθημερινότητας, τη στιγμή που μας κλέβουν τις ζωές μας.

• Η ελευθερία λόγου βάλλεται από παντού. Μάλιστα οι γνωστοί παπαγάλοι της ακροδεξιάς συνιστώσας της Ν.Δ. (πρώην μέλη του ΛΑ.Ο.Σ. και όχι μόνο), άρχισαν και πάλι να βάλλουν ενάντια στο athens.indymedia, προσπαθώντας να καταστείλουν ακόμη περισσότερο την αντιπληροφόρηση και να περιορίσουν την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Η ποινικοποίηση, όχι μόνο του ακραίου πολιτικού λόγου, αλλά και της υποψίας πως κάποιο άτομο θα μπορούσε να είναι υποστηρικτής κάποιας ακροαριστερής οργάνωσης, με αργά και σταθερά μέσα οδηγεί στην αυταρχικοποίηση του κρατικού μηχανισμού. Έτσι, καθίσταται τρομακτικό ακόμα και εντός μας, να ομολογήσουμε στον εαυτό μας τι θεωρούμε σωστό και τι όχι.

Δεν ήρθε η ώρα να βάλουμε τέρμα στις χωρίς κανένα λόγω απολογίες για πράγματα που δεν κάνουμε; Μπορούμε και να αισθανόμαστε απέχθεια και στενοχώρια για κάθε φόνο και ταυτόχρονα να πιστεύουμε πως οι πραγματικοί ληστές είναι οι οικονομικές ολιγαρχίες (μαζί με όλους τους οργανισμούς που τις προστατεύουν: κράτος, τράπεζες, πολυεθνικές), ότι και οι ίδιες, ακόμη, αποτελούν γέννημα θρέμμα των αξιών που διέπουν το καπιταλιστικό σύστημα: του αδηφάγου κέρδους και της αλόγιστης και απεριόριστης εξάπλωσης των παραγωγικών δυνατοτήτων, στο βαθμό που ο μισός πλανήτης να έχει καταντήσει νεκροταφείο πλαστικών σκουπιδιών, η χημική σύσταση πολλών θαλασσών να είναι ακαθόριστη και ο αέρας που αναπνέουμε γεμάτος τοξικές ουσίες! Μπορούμε να πούμε ότι δεν μας ενδιαφέρει να ληστέψουμε μια τράπεζα γιατί είναι κουτό και ανώφελο από πολιτική άποψη και, ταυτόχρονα, έχουμε το θάρρος της γνώμης μας και λέμε ανοιχτά ότι σκοπός μας είναι η πλήρης κατάργηση των τραπεζών με την έννοια του ξεπεράσματος του καπιταλισμού μια για πάντα.

Δεν θα μπούμε στη διαδικασία να λέμε τα αυτονόητα επειδή οι κακοπροαίρετοι μας εξαναγκάζουν να αισθανόμαστε ενοχές! Ξαναλέμε, για μια ακόμη φορά, πως καταδικάζουμε τον φόνο ενός ανθρώπου. Όμως, παράλληλα σεβόμαστε το τεκμήριο αθωότητας ενός κατηγορουμένου, έχοντας μάλιστα και την εμπειρία από ένα σύστημα δικαιοσύνης που έχει το αριστερό μάτι ορθάνοιχτο και το δεξιό αιωνίως κλειστό. Σκοπός μας δε, είναι η δημιουργία ενός όσο το δυνατόν μεγαλύτερου ενιαίου κοινωνικού μετώπου που με το σκεπτικό της συνδιαμόρφωσης, της αυτοδιαχείρισης και μέσα από αντι-ιεραρχικές δομές θα έρθει σε ευθεία σύγκρουση με τον καπιταλισμό και τις ολιγαρχίες, διεκδικώντας από τις πιο μικρές, καθημερινές νίκες, έως το τελικό ξεπέρασμα και την καταστροφή ενός πολιτικο-οικονομικό-κοινωνικού συστήματος που μας σκοτώνει. [4]
 

Σημειώσεις:

[1] Κάτι,τέτοιο, φυσικά, δεν σημαίνει ότι υπερασπιζόμαστε πράξεις που έχουν ως  αυτοσκοπό τους την αιματοχυσία. Αρκεί, κάποιος, να ρίξει μια μόνο ματιά  στην ιστορία προκειμένου να δει πού οδηγούν όλες αυτές οι τάσεις  λουμπενοποίησης των τσαρλατάνων αυτο-αποκαλούμενων επαναστατών. Στην  συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό που λέμε εμείς, ξεκάθαρα είναι το εξής: Αν ο  ίδιος ο κατηγορούμενος είναι πραγματικά (συν)υπεύθυνος για την  δολοφονία συμπολίτη μας κατά τη διάρκεια της ληστείας στην Πάρο, αυτό θα  πρέπει να εξακριβωθεί! Έτσι, θα πρέπει να παραπεμφθεί σε δίκαιη δίκη,  αλλά μόνο όταν τα αποδεικτικά στοιχεία (τα οποία κάτω από αντικειμενική και εξονυχιστική έρευνα) αποδείξουν την ενοχή του. Αυτό, φυσικά, συνεπάγεται και την άρση του τρομονόμου, και όλων των μέτρων που  επισύρουν ποινές σε άτομα συγκεκριμένων πολιτικών χώρων. Διαφορετικά, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει δίκαιη δίκη, δεδομένου και της διαφθοράς  που έχει διαβρώσει όχι μόνο κομμάτι του κρατικού μηχανισμού (δεν είναι,  άλλωστε, τυχαίο που ένας στους δύο αστυνομικούς επέλεξε το κόμμα της  Χρυσής Αυγής στις πρόσφατες εκλογές), αλλά και ολόκληρης της Ελληνικής κοινωνίας. Άλλωστε, ακόμα και οι  εγκληματίες Γερμανοί Ναζί, μετά το  τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, είχαν το δικαίωμα να παραπεμφθούν σε δίκαιη δίκη, στη Νυρεμβέργη).
[2] Έτσι αποκαλούσε ο Κορνήλιος Καστοριάδης την αστική «δημοκρατία».
[3] Κανείς δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει ότι για την εγκληματικότητα ευθύνονται και μετανάστες (και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό – όχι όμως μεγαλύτερο από τους γηγενείς). Ωστόσο, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως πρόκειται για τις πιο εξαθλιωμένες κοινωνικές ομάδες, πράγμα που, αναπόφευκτα, τους εξωθεί στην παρανομία, προκειμένου να επιβιώσουν.
[4] Ως καταστροφή του υπάρχοντος πολιτικο-οικονομικό-κοινωνικού συστήματος, δεν εννοούμε ότι θα πρέπει κάποια μέρα να πάμε να βομβαρδίσουμε τα μουσεία και όλα τα κυβερνητικά κτίρια. Πρόκειται για τον στόχο της ριζικής αλλαγής της πορείας που έχει χαράξει η ανθρωπότητα τους τρεις τελευταίους αιώνες, για την αναζήτηση ενός προτάγματος πραγματικού κοινωνικού αυτομετασχηματισμού, για την αναζήτηση νέας κοινωνικής θέσμισης και την νοηματοδότησης της ζωής μας κάτω από αξίες που θα μας επιτρέπουν να συμβιώνουμε αρμονικότερα, αξίες ικανές να προωθήσουν την ισότητα (πολιτική, οικονομική, κοινωνική) και να επιτρέψουν τον συλλογικό επανακαθορισμό των αναγκών για μια κοινωνία πιο ανθρώπινη, πιο δίκαιη.

Συνδιαμόρφωση: Ian Delta, Efor, Μιχάλης Θ

---

Σύντομο URL: http://wp.me/pyR3u-ba8

Σε πρώτο τίτλο άς διαβασθεί σάν μιά ακόμη προσωπική μου κριτική επίθεση στήν επιμόλυνση τού Αναρχισμού (και τού εδώ αναρχικού χώρου ιδιαίτερα) απ΄τόν θανατηφόρο ιό τού πολιτικού μηδενισμού. Σάν δεύτερος τίτλος άς διαβασθεί ως τα ελάχιστα λόγια συμπάθειας και αλληλεγγύης στήν οικογένεια τού δολοφονημένου ταξιτζή κατά τήν διάρκεια ληστείας στήν Πάρο….

ΓΡΑΜΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΕΝΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΥ ΤΑΞΙΤΖΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΛΗΣΤΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟ

 

Οι χειρότεροι εχθροί τού

Aναρχισμού και τής Aντιεξουσίας δέν είναι η "μικρή οικογένεια" πού κυβερνά  καί οι στενοί της φίλοι καί ακόλουθοι-προστάτες καί γλύφτες γύρω από τίς καθεστωτικές επαύλεις.

Οι χειρότεροι εχθροί τού Aναρχισμού είναι μέσα σέ αυτόν και στήν αδυναμία τους να τόν κατανοήσουν καί να τόν εκφράσουν, συμβάλλουν τά μέγιστα για τήν συκοφάντιση τής…. Aναρχικής ιδεολογίας,τήν όλο καί πιό ακραία φασιστικοποίηση τής πολιτικής δράσης,τήν παράδοση τής κοινωνίας στόν ρατσισμό,στήν σιωπή και στόν φόβο,τήν ανανέωση τού χρόνου βασιλείας τής εξουσιαστικής τάξης.

Στήν πραγματικότητα τό να γράφεις πώς η δολοφονία ενός πολίτη κατά τήν διάρκεια τής ληστείας τραπέζης στήν Πάρο είναι τό πιό "ευχάριστο γεγονός" τού καλοκαιριού ή πώς τό λουτρό αίματος τού εξεγερμένου λαού τής Συρίας ενάντια στόν τύραννο ΄Ασαντ "ξεπλένεται" μέ ένα άλλο λουτρό αίματος από θεατές και αθλητές(και τηλεθεατές ίσως?)στήν Ολυμπιάδα τού "χορτασμένου" Κόσμου…..,τότε είσαι η πιό ξεκάθαρη και πειστικότερη επιβεβαίωση τής εξουσιαστικής βαρβαρότητας και κυριαρχίας.

Οτι σιχαινόμουνα πάντα μέσα σέ έναν Εξουσιαστικό Κόσμο,τό βρήκα στά γραφτά σας!

Ποτέ το ψευτοαναρχικό φασισταριό,ποτέ ο φαιοκόκκινος τυχοδιωκτισμός και χουλιγκανισμός,ποτέ μά ποτέ η περιφρόνηση και η απαξίωση τής ανθρώπινης ζωής δέν βρήκε συνταξιδιώτες,συναγωνιστές και συντρόφους στόν

Αναρχισμό.

Ποτέ οι Αναρχικοί δέν είχαν επιλεκτικές ευαισθησίες,δύο μέτρα και δύο σταθμά μπροστά στήν "χαριστική βολή" τής Βίας πού χαίρεται με τό αίμα και το πτώμα τού "άλλου",τού διπλανού μας,ντόπιου ή μετανάστη…..

Αλλη μιά φορά ΄Ατυπες μα Τυπικές Μηδενιστικές Ψόφιες Βλακείες ενός ψόφιου βλακώδη λόγου σε αποσύνθεση, ανέβηκαν μέσα σέ ένα κείμενο στό διαδίκτυο ,

 

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1417170

 

αναλαμβάνοντας τήν ευθύνη γιά τόν εμπρησμό εταιρείας.

Εδώ δεν μιλάμε για Aναρχισμό,αλλά για ωδή στην Bαρβαρότητα. Η συνείδηση αυτής τής μηδενιστικής σας οργής ,τυφλά,ωμά και με λύσσα γιά όλους(δέν είναι η πρώτη φορά) ,τοποθετεί τήν Κοινωνία στόν Εχθρό(Κράτος και Εξουσία),τήν καταδικάζει ως "ίδια,συνυπεύθυνη και συνένοχη" και τήν "εκτελεί" Μαζί του.

Πολύ σύντομα, αυτή η "αναρχική επιχειρηματολογία" θα διαπιστώσει(άν βρεί το ελάχιστο θάρρος να τό κάνει) πως τό "πνεύμα" και η δράση της συμμετείχε σέ πρώτο ρόλο μαζί μέ λούμπεν γκρουπούσκουλα και ακροδεξιούς τραμπούκους στήν αύξηση του πολιτικού φασισμού και τής κοινωνικής βίας πού (καί)η ίδια αναπαράγει!Οι "φλόγες αντάρτικου" φωτίζουν μόνο τά αδιεξοδά του καί όχι τίς Νύχτες τών "προσκυνημένων" ……Καί στό Αδιέξοδο πάλι ,σβήνουν!

Αλλη μια φορά δέν έχουμε να κάνουμε με Αναρχικό λόγο αλλά με έναν πολιτικό μηδενισμό πού γεννιέται στίς "καλύτερες συνθήκες"(στήν μήτρα τού γενικότερου κοινωνικού μηδενισμού πού σαρώνει σήμερα τόν ανθρώπινο πολιτισμό ), υψώνοντας κι από τήν μεριά του Τείχη από τό ίδιο "Εγώ" πού είναι η ταυτότητα κάθε εξουσιαστικής,καθεστωτικής καί "ανώτερης" τάξης καί ομάδας!

 

ΑΤΥΠΕΣ

μά ΤΥΠΙΚΕΣ ΨΕΥΤΟΑΝΑΡΧΙΚΕΣ ΨΟΦΙΕΣ ΒΛΑΚΕΙΕΣ ,Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ

Εχετε χρόνια ξεκινήσει έναν "πόλεμο" μπροστά στά κομπιουτεράκια σας πού μόνο εσείς τόν βλέπετε και τόν κάνετε μέσα στήν φαντασιακή σας οθόνη , δέν βγάζει πουθενά παρά μόνο θά φθάσει τούς φασίστες στό 20% καί βάλε, μέ ότι συνέπειες έχει αυτό γιά μιά κοινωνία πού κοντά της ως "παρελθόν" είναι τά πέτρινα χρόνια και τά σημάδια από τήν Κατοχή,τόν Εμφύλιο,τήν Χούντα,τα ξερονήσια……

Μια κοινωνία πού έχει σκόπιμα και μεθοδευμένα διασπασθεί ως σώμα και ενότητα απ τούς εξουσιαστές καί τό μόνο πού έχουμε νά κάνουμε είναι αντί να τήν βάζουμε στό ίδιο "τσουβάλι" με τούς δυνάστες της όπως κάνετε εσείς (ακολουθώντας πιστά τήν φύση τού ναζισμού,τό δόγμα τής "συλλογικής ευθύνης"),είναι να μείνουμε κοντά της στά δύσκολα,να τής "ξυπνήσουμε" αισθήματα πού έχει ξεχάσει ή δέν έχει γνωρίσει, τήν αντίσταση,τήν φιλία και τήν αλληλεγγύη πού "κοιμάται" κάτω από τόν παρασιτισμό τού ατομικισμού και τήν αρρώστεια τού εθνοφασισμού πού καννιβαλίζουν τήν ψυχή καί έχουν κάνει αρένα τήν καθημερινότητα.

Στόν "πόλεμο" αυτό πού κηρύξατε με μίσος σέ όλους,μά όλους αδιάκριτα,καταπιεστές και καταπιεσμένους,άρχοντες και σκλάβους,εργάτες και "νοικοκυραίους", τό μόνο πού ανάληψη τήν ανάληψη σταδιακά καταφέρατε είναι ο Αναρχισμός να ξεπέσει από ελπίδα σε βρισιά καί η κοινωνία να γεμίσει από εχθρικά αισθήματα για τούς Αναρχικούς!

Παντού Λάθος κάνετε…..

Η εξουσία είναι τόσο συμπαγής , συσπειρωμένη,ύπουλη και αποτελεσματική πού η παντοδυναμία της εισχωρεί παντού,ακόμα και μέσα στά δικά μας τα κεφάλια και γίνεται μισανθρωπισμός και ναζισμός.

Στό μυαλό είναι ο στόχος,τό νού σου ρέ ,έλεγε κάπου κάποτε η Γώγου……

Δέν υπάρχει και δέν θα υπάρξει πουθενά Αναρχικός αγωνιστής πού εύχεται ποταμούς αίματος απο αθλητές και θεατές καί δέν θα υπάρξει ποτέ και πουθενά καί γιά κανένα στόχο ή σκοπό ικανοποίηση,εγκωμιασμός ή χαρά από Αναρχικούς γιά τό όποιο έγκλημα, τήν εκτέλεση ενός απλού πολίτη πού έπεσε νεκρός στήν Πάρο κατά τήν διάρκεια ληστείας……

Αυτά είναι "ιδεώδη" μιάς Αθλιότητας πού υψώνουν κι άλλο τά Τείχη ενός ανελεύθερου Κόσμου πού έχει κτισθεί με πρώτα υλικά τόν Τρόμο και τόν Φόβο μεταξύ όλων, τήν "συμβίωση" και τήν ανοχή στήν κτηνωδία και στον εκφασισμό.

Ο Αναρχισμός δέν σας "χρωστά" τίποτα,ούτε σας ζήτησε τίς "τιμές" σας…..

Θά είναι απεναντί σας……

Γιατί τόν συκοφαντείτε και τού κάνετε κακό με τούς λεκέδες τής υπογραφής σας ,με τό ΑΛΦΑΔΙ πού τό κλέψατε απο τήν ιστορία του καί ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΞΙΖΕΙ,

Γιατί κλέβετε

το "μελάνι" του πού δέν είναι άλλο απ τό αίμα τού αγώνα του για μια ζωή χωρίς σκοτωμένους στα μέτωπα τών χρημάτων,χωρίς τα χρήματα πού σκλαβώνουν καί σκοτώνουν …….

Χάσουμε ή νικήσουμε,μόνοι μας ή μέ όλους τούς άλλους,μία καί μόνο μία η Αλήθεια μας μέχρι το Τέλος!…..Δέν θά γίνουμε ποτέ η ορχήστρα καί η συνοδεία τού Κτήνους!

(όταν όλοι μπαίνουν στόν ίδιο τσουβάλι με τούς εξουσιαστές,αλήθεια,με ποιούς θα γίνει ο αγώνας

για λευτεριά και δικαιοσύνη?Θα μείνει κανένας τελικά δίπλα μας εκτός από "γεννημένους επαναστάτες" και "σωτήρες αντάρτες" από τόν σούπερ-ουρανό τής γαμημένης σας πρωτοπορίας?…..)
 

21/8/2012

 

Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)

μεμονωμένο άτομο απ τό Αναρχικό Κίνημα

erozer2000@yahoo.gr

Δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών τάσσεται υπέρ των μαζικών απελάσεων – συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει εύκολα κανείς χωρίς να χρειαστεί να προβεί σε οποιαδήποτε έρευνα αφού είναι ολοφάνερο ότι στον πολιτικό λόγο κυριαρχούν οι αντι-μεταναστευτικές φωνές (άλλωστε σχεδόν όλες οι διαδικτυακές αναρτήσεις που καταπιάνονται με το θέμα αυτό, «κοσμούνται» από αρνητικά, έως και επιθετικά σχόλια), κρίνουμε αναγκαίο να θέσουμε προς συζήτηση, για μια ακόμη φορά το ζήτημα της μετανάστευσης και της σχέσης μεταξύ εγκληματικότητας και μεταναστών, αλλά και τη στάση διαφόρων φορέων της πολιτικής εξουσίας πάνω σ’ ένα τόσο λεπτό ζήτημα.

Οι στιγμές που ζούμε στην γηραιά μας Ήπειρο, τους τελευταίους μήνες είναι πραγματικά εφιαλτικές, ιδιαίτερα αν συμπεριλάβουμε μέσα σ’ όλα την άνοδο του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν στην Γαλλία, του Γκιρτ Βίλντερς στην Ολλανδία και, πολύ περισσότερο, την είσοδο της Χρυσής Αυγής στην Βουλή. Δεν έφτανε η απίστευτη μεταμνημονιακή εξαθλίωση που έσπρωξε περίπου το 1/3 των Ελλήνων πολιτών κάτω από το όριο της φτώχειας (ενώ σχεδόν η πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας δυσκολεύεται αφάνταστα να τα βγάλει πέρα), ή η ακραία και βάρβαρη επίδειξη δύναμης του Κράτους σε επίπεδο καταστολής οποιασδήποτε κινηματικής προσπάθειας πήγε (ή πάει) να ξεπηδήσει, τελευταία, μας προέκυψε, μαζί με την άθλια και παραπειστική ακροδεξιά προπαγάνδα για το μεταναστευτικό, και η συζήτηση για την «εγκληματικότητα». Τα εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ, μαζί με όλα τα πολιτικά κόμματα που εκπροσωπούν τα κυρίαρχα στρώματα (από την άκρα δεξιά – σε όλες της τις εκφάνσεις – μέχρι και την πότε συντηρητική πότε φιλελεύθερη κεντροδεξιά) πρόλαβαν να ταυτίσουν την κοινωνική και οικονομική (όπως επίσης και την αξιακή και πολιτισμική) κρίση με την «κατάρα των μεταναστών». Εκμεταλλευόμενα τους ενδόμυχους φόβους του μέσου πολίτη (τον φόβο της ανεργίας μέσω του περιβόητου «οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές» και τον φόβο της εγκληματικότητας λόγω της υπερσυσσώρευσης εξαθλιωμένων μαζών στις αναπτυγμένες χώρες), κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν αποδιοπομπαίο τράγο. Στην Ελλάδα, ιδιαίτερα, αν δεν βρεθεί ο απόλυτος Διάβολος, ο απόλυτος Έλληνας δεν μπορεί να κοιμηθεί ήσυχος χωνεύοντας όποια αντικοινωνική, και αντιδημοκρατική πολιτική αποφασίζεται να εφαρμοστεί (και) σε βάρος του.

Θα ήταν σωστό, φυσικά, μέσα σ’ αυτήν την βαρβαρότητα να συμπεριλάβουμε, την απο-πολιτικοποίηση και την απάθεια που συνεπάγεται την έλλειψη κινήτρων καθώς και νέων δημοκρατικών προταγμάτων που έχουν βυθίσει ολόκληρο τον Δυτικό κόσμο στην αδράνεια, συμβάλλοντας έτσι στην παράλυση της δυνατότητας για ενδοσκόπηση των κοινωνιών, και στην περαιτέρω αποδυνάμωση της ικανότητάς των ν’ αμφισβητούν τον εαυτό τους. Η πολιτική φτώχεια που έχει κατακυριεύσει τις Δυτικές κοινωνίες έχει μέχρι στιγμής καταφέρει να εγκλωβίσει τον καθένα από εμάς στην ιδιωτική του σφαίρα, θεμελιώνοντας έτσι ένα ατομικιστικό lifestyle, όπου κανείς δεν ενδιαφέρεται για τίποτα περισσότερο από την προσωπική του ευημερία, η οποία ταυτίζεται με την κατανάλωση άχρηστων προϊόντων και (συν)αισθημάτων, μεταμορφωνόμενος σε τηλε-πολίτη (όλα είναι ανώδυνες εικόνες στην TV- μέρος ενός δράματος που φαίνεται πως εκτυλίσσεται «αλλού»). Υπό αυτές τις συνθήκες, το δράμα των μεταναστών χτυπά στον τοίχο της αδιαφορίας του Δυτικού ανθρώπου, ο οποίος ανησυχεί μονάχα για την δική του αγοραστική δυνατότητα. Σε περιόδους αντικειμενικής αδυναμίας για υπερκατανάλωση, δηλαδή σε περιόδους ένδειας, ο ίδιος άνθρωπος που πριν αδιαφορούσε, ακριβώς εξαιτίας της αποπολιτικοποίησής του, εύκολα (μετα)στρέφεται προς τερατώδη ιδεολογήματα: όταν αισθάνεται ότι δεν μπορεί πια να καταναλώνει ό,τι «επιθυμεί» μετονομάζει το απροσδιόριστο αυτό κενό σε «ασύμμετρη απειλή» η οποία εντοπίζεται στην παρουσία των φτωχών μεταναστών που «θα του πάρουν τη δουλειά».

Τα Ελληνικά ΜΜΕ, στην πιο ταραγμένη πολιτική περίοδο της μεταπολίτευσης, σε μια εποχή που η εξαθλίωση αρχίζει, μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο, να θυμίζει την περίοδο που ακολούθησε την κατοχή και τον αιματοβαμμένο Εμφύλιο, τις μέρες που ένα τεράστιο ποσοστό ανέργων πολιτών προσπαθεί να μεταναστεύσει με το σκεπτικό «όπου φύγει, φύγει» και ήδη αντιμετωπίζεται ρατσιστικά από τις «χώρες υποδοχής» (για τις οποίες ο μέσος Έλληνας είναι ένας τεμπέλης, χαραμοφάης και απατεώνας), φροντίζουν να παρουσιάζουν με μεγάλους τίτλους και ψεύτικη ευαισθησία, την αγωνία που τάχα περνά ο διαρκώς απειλούμενος από τους «λαθρομετανάστες» και τους «ξένους» Έλληνας πολίτης, ενώ, στα μικρά γράμματα, κάπου εκεί κοντά στα ζώδια και τις μικρές αγγελίες, γίνονται – όπως είναι και το «πολιτικά ορθό» και όπως επιτάσσει η «δημοσιογραφική δεοντολογία» – και κάποιες αναφορές στην απίστευτη βία που ασκείται από τα στρατιωτάκια της Χρυσής Αυγής εναντίον των μεταναστών. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, φυσικά, η ρατσιστική προπαγάνδα του Πρώτου Θέματος, που καλεί μέχρι και τον στρατό στο δρόμο, διαφημίζοντας στην ουσία το μιλιταρισμό που προωθούν οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής.

Όλα ανακατεύονται στο μπλέντερ του «ελληνόψυχου» και στο βάθος, Νεοφιλελεύθερου, θεάματος, και το υβρίδιο που βγαίνει από την τηλεοπτική ή σχιζοφρενικο-διαδικτυακή, αλλά και έντυπη δημοσιογραφική, μήτρα, είναι ένα εκτόπλασμα παραπληροφόρησης που σκόπιμα ή μη (αυτό δεν μας ενδιαφέρει σ’ αυτή τη φάση), στρέφει το βλέμμα του κόσμου εκεί που, σε μια κοινωνία με μέσο δείκτη πολιτικής συνειδητοποίησης, θα ήταν εντελώς αφύσικο, σχεδόν τρελό, να στραφεί.

Τόσο η άκρα δεξιά και όλοι οι εθνικιστές, αλλά και η αριστερά, υιοθετούν μια τελείως απλουστευτική ανάλυση πάνω στο μεταναστευτικό. Οι μεν κάνουν λόγο για επαναπατρισμό (και, φυσικά, βρίσκουν σύμφωνη την κοινή γνώμη), ενώ η αριστερά, απεναντίας, κρατώντας μια πιο διαλεκτική στάση, προσπαθεί να προσεγγίσει το ζήτημα, με γνώμονα τον σεβασμό στις ελεύθερες μετακινήσεις, θέση που προφανώς είναι σωστή. Βέβαια, για τους περισσότερους αριστερούς, οι μετανάστες αποτελούν ένα είδος σύγχρονου προλεταριάτου. Χρησιμοποιούνται ως επαναστατικό υποκείμενο για την ανατροπή του καπιταλισμού και αγνοείται το γεγονός ότι ένα μεγάλο ποσοστό μεταναστών μένει παγερά αδιάφορο για την πολιτική, ενώ, απλά και μόνο, επιθυμεί μια θέση εργασίας (εντός του συστήματος) ώστε να εξασφαλιστούν τα προς το ζην. Έτσι, αφήνοντας για την ώρα στην άκρη την εθνικιστική ρητορική και τον όχλο που τυφλά την υποστηρίζει, θα προσπαθήσουμε να έρθουμε σ’ επαφή με μια πραγματικότητα που απ’ ό,τι δείχνει, ελάχιστη σχέση έχει με αυτήν που η αριστερά και ένα κομμάτι του αναρχικού χώρου φαντάζονται.

Όπως ειπώθηκε και παραπάνω, σπανίως οι μετανάστες ενδιαφέρονται για την κοινωνική μεταστροφή, ενώ δεν θα πρέπει ν’ αγνοήσουμε ότι πολλοί από αυτούς, έρχονται από χώρες οι οποίες υπέφεραν από κάποιο Σταλινικό καθεστώς, και για το λόγο αυτό, στο άκουσμα και μόνο της λέξης «κομμουνισμός», κυριεύονται από απέχθεια και τρόμο (δεδομένου ότι οι Σταλινικές δικτατορίες του πρώην Ανατολικού μπλοκ θανάτωσαν, φυλάκισαν, εξόρισαν, βασάνισαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, αρκεί να υπήρχε έστω και η υποψία ότι κάποιος εναντιωνόταν ή διαφωνούσε με την κυρίαρχη καθεστωτική ιδεολογία).

Οι αριστεροί και πολλοί αναρχικοί βλέπουν τους μετανάστες σαν ένα σώμα που ενωμένο θα μπορούσε να συντρίψει τα αφεντικά και τις οικονομικές ελίτ οι οποίες καρπώνονται την υπεραξία από την «μαύρη» εργασία των βασανισμένων αυτών ανθρώπων. Είναι τέτοια η εξαθλίωσή τους, που θα μπορούσαν να εργαστούν, ακόμα και για μεροκάματα πολύ χαμηλότερα από τα κατώτερα της αγοράς εργασίας. Αγνοείται, ωστόσο, το γεγονός πως η ένωση όλων των μεταναστών με σκοπό την σύγκρουση με το κατεστημένο είναι σχεδόν αδύνατη, όχι μόνο γιατί οι ακροδεξιοί και η κυρίαρχη προπαγάνδα επιχειρεί να διχάσει τα κατώτερα στρώματα, αλλά συχνά γιατί και οι ίδιοι οι μετανάστες αρνούνται να απαρνηθούν δικές τους προκαταλήψεις που τους διχάζουν: είναι γεγονός πως ούτε οι μετανάστες έχουν (και δεν επιθυμούν να έχουν) συγκρουσιακή συνείδηση (και γι’ αυτό ευθύνεται και η ίδια η Αριστερά, όπως ευθύνεται και για την αντίστοιχη έλλειψη των μη προνομιούχων γηγενών κοινωνικών στρωμάτων). Ο ρατσισμός δεν είναι προνόμιο μόνο των γηγενών ενάντια στους αλλοδαπούς, αλλά, όπως έχει παρατηρηθεί, μίσος και μισαλλοδοξία μπορεί να τρέφει και κάποιος μετανάστης για κάποιον άλλον (ένας Άραβας για κάποιον μαύρο Αφρικανό, για παράδειγμα), ενώ η ίδια η ιστορία έχει αποδείξει ότι φυλετικές συγκρούσεις μεταξύ μεταναστών έχουν λάβει χώρα πολλές φορές (ενδεικτική είναι η περίπτωση της Νέας Υόρκης, όπου Ιταλοί, Ιρλανδοί και Κινέζοι, ουκ ολίγες φορές ήρθαν στα χέρια με σκοπό τον έλεγχο κάποιας περιοχής). Έτσι, εάν πραγματικά στοχεύουμε στην κοινωνική μεταστροφή προς μια δημοκρατική κατεύθυνση, θα ήταν σωστό να μην αγνοήσουμε και το γεγονός πως όχι μόνο οι γηγενείς αλλά και καμιά φορά οι ίδιοι οι μετανάστες μπορεί να είναι εξίσου εθνικιστές, ρατσιστές ή και σεξιστές – γεγονός που βέβαια δεν συμβαδίζει με την (πραγματική) δημοκρατία.

Η εσφαλμένη προσέγγιση της Αριστεράς στο θέμα (μιας Αριστεράς που στο αποκορύφωμα της καπιταλιστικής κρίσης δείχνει ανίκανη να αναλύσει σωστά τα δεδομένα και αδύναμη να αντιδράσει), σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι δικαιώνεται ούτε στο παραμικρό ή ακροδεξιά και εθνικιστική δημαγωγία. Κι αυτό γιατί μια αμφισβητήσιμη πολιτική προσέγγιση δεν μπορεί, δεν πρέπει και δεν γίνεται να συγκριθεί με την εσκεμμένη βία που καλλιεργείται από κάθε ρατσιστική ιδεοληψία.

Στην Ελλάδα του Μνημονίου, της Τρόϊκας, της αστυνομοκρατίας, πρέπει να προσθέσουμε πια και την Ελλάδα της γενικευμένης μισαλλοδοξίας, που τροφοδοτείται από όλα τα κόμματα εξουσίας, από την άκρα δεξιά και ένα μεγάλο κομμάτι των ΜΜΕ. Μια πράξη βίας από μετανάστη γίνεται σε δευτερόλεπτα, το δημοσιογραφικό hit της ημέρας, μια ανεπανάληπτη τρομολαγνική επιτυχία, που κοπανιέται από όλους τους προαναφερόμενους κύκλους με τέτοια επιμονή που θα τρελαινόταν ακόμα και γνωστικός – πόσο μάλλον ο απαθής, απολίτικος και εξαθλιωμένος πια, τηλεπολίτης. Τα ΜΜΕ ξεχειλίζουν από αίμα αθώων Ελλήνων και σπέρμα σατανικών μεταναστών, ερεθίζοντας ποικιλοτρόπως τους κουρασμένους εγκεφάλους του άτυχου κοινού τους. Οι φυλλάδες και τα φασιστολόγια λυσσάνε, ομάδες ανεγκέφαλων βασανιστών σπεύδουν να λιντσάρουν ήδη συλληφθέντες και κατηγορούμενους ανθρώπους που ίσως να είναι ίσως και όχι, ένοχοι, «καθώς πρέπει» νοικοκυραίοι αφήνουν τις δουλειές τους (κι αν είναι άνεργοι, εγκαταλείπουν τις μικρές αγγελίες ή το ωραίο τους κρεβάτι – πράγμα ακόμα χειρότερο) για να μαζευτούν έξω από τις εισαγγελίες προκειμένου να διαπομπεύσουν τα «αλλοδαπά αιμοσταγή τέρατα»… (και άλλες φορές για να αποθεώσουν τους Έλληνες Τιμωρούς που έπραξαν τα αντίστοιχα, είτε αυτοδικώντας είτε απονέμοντας δικαιοσύνη ως αυτόκλητοι μπάτσοι, δικαστές και δήμιοι ταυτόχρονα).

Κι όμως, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ίδιας της Ελληνικής Αστυνομίας (η οποία εκτός από το θεσμικό μαντρόσκυλο της εξουσίας, είναι και το συγκοινωνούν δοχείο με την φιάλη της υπερφίαλης Χρυσής Αυγής), αποδεικνύεται περίτρανα ότι η καραμέλα της εγκληματικότητας-προνομίου και επαγγέλματος των μεταναστών, δεν είναι παρά ακόμα ένας μύθος, τόσο όσον αφορά τα ποσοστά αλλά και τα είδη των εγκλημάτων για τα οποία κατηγορούνται, που, τις περισσότερες φορές είναι πλημμεληματικού ή και πταισματικού χαρακτήρα και με σαφώς μικρότερη κοινωνική απαξία  (εδώ πρέπει και να συνυπολογιστεί ότι για κάποια είδη βαριάς εγκληματικότητας, όπως π.χ. οι βιασμοί, ο σκοτεινός αριθμός [1] είναι υψηλότατος και εκ των πραγμάτων δεν μπορεί παρά να αφορά κυρίως Έλληνες αφού και οι συνθήκες το ευνοούν – ενδοοικογενειακή βία τη στιγμή που συχνότατα οι μετανάστες έρχονται στην Ελλάδα μόνοι, χωρίς οικογένεια – αλλά και το γεγονός πως οι αρχές δείχνουν εντελώς απρόθυμες να δείξουν και για τους Έλληνες δράστες τον υπερβάλλοντα ζήλο που δείχνουν όταν πρόκειται για αλλοδαπούς, ειδικά για κάποια είδη εγκλημάτων όπως διαρρήξεις, ναρκωτικά και οικονομικά εγκλήματα).

Η εσκεμμένη (ή μη) σύγχυση της εγκληματικότητας της καθημερινότητας και μάλιστα σε μία χώρα που έχει παντελώς εξαθλιωθεί, είτε πρόκειται για εγκλήματα πάθους, είτε για εγκλήματα συμφέροντος, είτε για εγκλήματα που στρέφονται κατά της ζωής, της σωματικής ακεραιότητας, της σεξουαλικής ελευθερίας, της αξιοπρέπειας κλπ. (κοινωνικό φαινόμενο που ανέκαθεν υπήρχε), σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγκρίνεται με την ιδεολογικοποιημένη ναζιστική – ρατσιστική βία, η οποία καλεί μαζικά μια μερίδα του κόσμου να στοχοποιήσει ολόκληρες κοινωνικές ομάδες (μετανάστες, αλλόφυλοι, αλλόθρησκοι, ομοφυλόφιλοι, αναρχικοί, κομμουνιστές κ.ο.κ.) αλλά και να βιαιοπραγήσει εναντίον τους με σκοπό, αφ’ ενός την εξαφάνισή τους, την εκμηδένισή τους και, αφ’ ετέρου την πλήρη απο-ανθρωποποίηση των θυμάτων, μέσω της επιβολής, του πλήρους εξευτελισμού τους, του εξαναγκασμού τους να ζουν μέσα στο φόβο και την ντροπή ή να παραδοθούν στα χέρια του θύτη τους. Κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν σημαίνει ότι εμείς μπορούμε έτσι απλά ν’ αγνοήσουμε αυτά τα καθημερινά εγκλήματα, καθώς, πρόκειται για πράξεις που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στρέφονται όχι μόνο κατά της σωματικής ακεραιότητας συμπολιτών μας, αλλά και της ίδιας μας της ζωής πολλές φορές. Έτσι, η φρικτή επίθεση που δέχθηκε η 15χρονη Μυρτώ στην Πάρο από 21χρονο Πακιστανό (ο οποίος, μάλιστα, με έντονα προκλητικό τρόπο ομολόγησε το έγκλημά του), εκτός από το γεγονός πως θα πρέπει να καταδικαστεί στην συνείδηση όλων, δεν διαφέρει σε τίποτα από οποιαδήποτε απόπειρα (σεξουαλικής ή μη) κακοποίησης ανηλίκου από ημεδαπό πρόσωπο. Κάθε άνθρωπος που δίχως να βρίσκεται σε νόμιμη άμυνα, επιλέγει την βία ως μέσο συναναστροφής με σκοπό και μόνο να ικανοποιεί τις δικές του επιθυμίες, θα πρέπει να είναι έτοιμος να υποστεί τις συνέπειες των πράξεών του, είτε πρόκειται για Έλληνα είτε για αλλοδαπό. Η εξ ολοκλήρου, όμως, στοχοποίηση κάποιας φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας, με σκοπό τον αφανισμό της, αποτελεί προτροπή σε βία ή οποία βρίσκεται σε πολύ υψηλότερη διαβάθμιση απ’ ό,τι η μεμονωμένη περίπτωση ενός βιασμού, καθώς, δεν στοχεύει στην απονομή δικαιοσύνης, αλλά πρόκειται για μια πλήρως ανορθολογική αντίδραση που ικανοποιεί, ίσως, ένα είδος μεταφυσικής ανάγκης για εκδίκηση, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Πρόκειται για μια εγκληματικότητα που εξισώνεται με την τυφλή, άμετρη, παράλογη και ακραία βία η οποία υποκινείται από ιδεοληψίες και αποσκοπεί όχι σε κάποιο υλικό ή ψυχικό αντάλλαγμα (όπως συνήθως συμβαίνει με την κοινή εγκληματικότητα) αλλά στην πλήρη εκμηδένιση, ταπείνωση και αφανισμό του «άλλου», του «εχθρού», του «ξένου», του «διαφορετικού».

Βέβαια, το έγκλημα, διαχρονικά, είναι μια διαρκώς μεταλλασσόμενη έννοια. Πράξεις που σε κάποιες κοινωνίες ήταν ειδεχθείς, σε άλλες κοινωνίες ή άλλες ιστορικές περιόδους, ήταν απόλυτα αποδεκτές και νόμιμες, ή πράξεις που σε κάποιες κοινωνίες αποτελούσαν βαριά εγκλήματα σε άλλες θεωρούνταν πολύ πιο ασήμαντες και αντίστροφα. Σε μια σύγχρονη, όμως, κοινωνία οφείλουμε ν’ αναγνωρίσουμε με απόλυτη αντικειμενικότητα το δικαίωμα κάθε ανθρώπου, ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος και ηλικίας, να συμβιώνει ειρηνικά, δίχως ν’ απειλείται από κάποια άλλη ομάδα, φυσικά, υπό την προϋπόθεση ότι το ίδιο το άτομο δεν εξυπηρετεί συμφέροντα επιζήμια για τους υπόλοιπους πολίτες. Αν και στο άρθρο αυτό δεν είναι δυνατό να αναλυθεί ούτε η ανθρώπινη φύση, ούτε η φύση του εγκλήματος, ούτε ο Νόμος και οι θεσμοί των κοινωνιών διαχρονικά (ούτε είναι η πρόθεσή μας αυτή εξάλλου), πρέπει να γίνει επιτέλους κατανοητή η ολοφάνερη αλλά, όπως φαίνεται όχι και αυτονόητη, ποσοτική και κυρίως ποιοτική διαφορά μεταξύ του εγκλήματος ως διαχρονικού κοινωνικού φαινομένου, είτε μιλάμε για εποχές σχετικής ομαλότητας είτε για εποχές κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, από την ιδεολογικοποιημένη εγκληματικότητα που γεννά ο φασισμός, ο ρατσισμός και ο άρρωστος εθνικισμός.

Δυστυχώς, μιλάμε για ακόμη μια φορά για την ρατσιστική βία των μελών της κοινοβουλευτικής πλέον ναζιστικής οργάνωσης Χ.Α. (κυρίως), αλλά και κάποιων άλλων εν δυνάμει φασιστών, της Ελληνικής Ρατσιστικής Αστυνομίας, των Ελληνικών Δικαστηρίων που αρκετά συχνά ξεχνούν πως «όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο», του Σωφρονιστικού Συστήματος αυτής της σύγχρονης εφιαλτικής Ελλάδας και της βαριά και βαθιά νοσούσης ελληνικής κοινωνίας. Ας γίνει λοιπόν σαφές πώς ούτε κουτόχορτο μασάμε, ούτε σπεύδουμε να υπερασπιστούμε οποιονδήποτε εγκληματία. Απλώς θυμόμαστε ότι σύμφωνα με τις αρχές ακόμα και της αστικής, αντιπροσωπευτικής, «Δημοκρατίας», κάθε κατηγορούμενος είναι αθώος αν δεν αποδειχτεί πλήρως και αμετάκλητα η ενοχή του (όσον αφορά την κλασσική εγκληματικότητα), και πως οι ναζιστές, οι φασίστες, οι ρατσιστές, είναι οι διεστραμμένοι υπηρέτες της αιώνιας βίας που στρέφεται κατά ολόκληρης της κοινωνίας. Αυτοί να ξέρουν πως όση οικονομική στήριξη κι αν έχουν από διάφορα συμφέροντα, όση κάλυψη κι αν τους παρέχει το Κράτος, όση διαφήμιση κι αν τους προσφέρουν τα Μέσα Μαζικής Προπαγάνδας, όσους μπράβους κι αν εντάξουν στο δυναμικό τους, ο φασισμός τους θα έχει και πάλι τη θέση που του αξίζει, στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας και ότι, όσο κι αν έχουν δηλητηριαστεί οι ίδιοι από το μίσος και την ανοησία τους, δεν θα καταφέρουν ν’ αλλοτριώσουν κι εμάς.

Οι φονιάδες δεν έχουνε πατρίδα, ο ρατσισμός όμως έχει και δυστυχώς φαίνεται πως στις μέρες μας λέγεται Ελλάδα…

1. Περιπτώσεις τετελεσμένων εγκλημάτων ή απόπειρας τέλεσής τους που δεν γνωστοποιήθηκαν ποτέ σε κάποια αρμόδια αρχή.

H εικόνα στην αρχή του κειμένου πρόκειται για επεξεργασία παλιότερης δημιουργίας του εξαιρετικού antistachef

Συνδιαμόρφωση από Ian Delta, Michael Theo

Πηγή: eagainst.com

«Περήφανε» Ελληναρά, αυτό το κείμενο απευθύνεται σ’ εσένα. Εσένα που ξαφνικά πιστεύεις πως…ξύπνησες!

Εσένα που θεωρείς πως ξύπνησες τοποθετώντας την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι του σπιτιού σου και σαν avatar στο facebook. Εσένα που ξαφνικά αντιλήφθηκες πως… σε πούλησαν οι «αλήτες – προδότες – πολιτικοί», αλλά φυσικά ξαναπήγες να τους ψηφίσεις ώστε να αποκρούσεις τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» και να προστατεύσεις τις καταθέσεις που δεν έχεις από τον «κίνδυνο της εξόδου της Πατρίδας από το ευρώ και την άτακτη χρεοκοπία». Εσένα που πιστεύεις πως πίσω απ’ το κάθε τί κρύβεται μια μυστική συνωμοσία Εβραίων και μασόνων, που κοιτάς τον ουρανό κάθε τρεις και λίγο για να δεις αν «μας ψεκάζουν ή όχι», που επικροτείς την βία κατά των μεταναστών που «σου παίρνουν τις δουλειές»…

Εσένα ρατσιστή που επιδιώκεις να συνδέσεις το όνομα του τόπου στον οποίο γεννήθηκε η Δημοκρατία και πρωτοδοκιμάστηκε η αυτοκυβέρνηση, με τον μιλιταρισμό, και την ξενοφοβία. Εσένα που αφού μάσησες απλωμένος στην ξαπλώστρα τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, θυμήθηκες πως πρέπει «να επιστρέψουν τα κλεμμένα». Εσένα που ξαφνικά θέλεις να «ξεβρωμίσει ο τόπος», να δίνεται φαγητό «μόνο σε Έλληνες», να γίνονται μεταγγίσεις αίματος «μόνο σε Έλληνες», αφού βέβαια ξεζούμισες πρώτα μετανάστες στα χωράφια, στα εργοστάσια, στα δημόσια έργα, αλλά και μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, να ξεσκατίζουν την ανήμπορη μάνα σου και να αισθάνεσαι οσιομάρτυρας που παραχωρούσες μια τρίωρη έξοδο την Κυριακή… Εσένα που αντιμετωπίζεις ως εχθρούς τους αριστερούς και τους αναρχικούς, αλλά ποτέ δεν κάθισες να διαβάσεις τι στο διάολο μπορεί να λέει αυτός ο Μαλατέστα, ή εκείνος ο Μαρξ, ή η άλλη, η Έμμα Γκόλντμαν, αλλά αρκέστηκες να αναμασάς από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου τις χιλιοειπωμένες παπαριές της ακροδεξιάς για «ανθέλληνες», «άπλυτους» κτλ. Αλήθεια…ποιός μισεί τη χώρα στην οποία γεννήθηκε; Αυτός που χρόνια τώρα αγωνιζόταν στους δρόμους για ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερίες, ισότητα, ισονομία, δικαιοσύνη ή αυτός που σχημάτιζε λακκούβες στους καναπέδες παρακολουθώντας reality και τσόντες;

Σ’ ακούω να γελάς ειρωνικά… «περήφανε» Ελληναρά του πληκτρολογίου! Σε βλέπω να σερφάρεις στο διαδίκτυο από το πρωί μέχρι το βράδυ, να σχολιάζεις σε κάθε ανάρτηση και όποτε σε πιάνουν τα υπαρξιακά σου, να μιλάς για την «Πόλη» που «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δική σου θα ‘ναι»! Να κάνεις λόγο για τις «προφητείες του Γέροντα Παίσιου», να μιλάς για Ορθόδοξα και Βυζαντινά μεγαλεία και ταυτόχρονα να εκθειάζεις τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη – τι τρομερός συνδυασμός! Αρχαία Ελλάδα και Βυζάντιο… (από τη μια η δημοκρατία και από την άλλη ο θεοκρατικός σκοταδισμός… ή μάλλον σκοταδισμός και στις δύο περιπτώσεις, μιας και δεν είσαι σε θέση ν’ αντιληφθείς ούτε καν την φιλοσοφική δημοκρατική σκέψη των αρχαίων Αθηναίων, και απεναντίας, φετιχίζεσαι είτε με εικόνες του Λεωνίδα είτε με έναν από τους μεγαλύτερους σφαγείς της αρχαιότητας, τον Μέγα Αλέξανδρο)!

Που ήσουν λοιπόν τιμητή της αριστεράς και της αντιεξουσίας; Ενδεικτικά και μόνο ερωτώ τα παρακάτω:

Πού ήσουν όταν ψηφίστηκε ο νόμος [1] περί κηρύξεως μιας απεργίας παράνομης και καταχρηστικής και πότε συνειδητοποίησες ότι σ’ αυτή την χώρα, εδώ και 30 χρόνια, δεν υπήρξε ούτε μία σημαντική ή δυναμική απεργία που να μην κηρύχθηκε παράνομη ή/και καταχρηστική [2] από κάποιο ελληνικό δικαστήριο; Γιατί τώρα παραπονιέσαι που είσαι άνεργος, που σε θεωρούν «συνεργάτη» και δεν έχεις άδειες, επιδόματα, αποζημίωση απόλυσης κλπ.; Πότε αγωνίστηκες στον χώρο της δουλειάς σου; Πότε προσπάθησες να συνδικαλιστείς αυτο-οργανωνόμενος, μακριά από πουλημένες ή ανίκανες συνδικαλιστικές ηγεσίες ή εργατοπατέρες; Πού ήσουν όταν εργάτες απολύονταν στην προσπάθεια τους να ιδρύσουν σωματείο στα εργοστάσια και τις εταιρίες; Και ποιό ρόλο είχες, αλήθεια, στις απεργίες; Του απεργού, ή μήπως του απεργοσπάστη;

Πού ήσουν το Φλεβάρη του 1991, όταν οι εργαζόμενοι της ΕΑΣ (νυν ΕΘΕΛ) ξεκίνησαν απεργία διαρκείας ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που ήταν βγαλμένα απευθείας απ’ τις σημειώσεις της Θάτσερ και του Ρήγκαν; Όταν στις 21 Μάρτη του ’91 τα ΜΑΤ γνώρισαν τι θα πει εργατική αντίσταση από πρώτο χέρι ή όταν τον επόμενο χρόνο οι ίδιοι εργαζόμενοι κατέλαβαν κάθε αμαξοστάσιο, περιφρούρησαν την απεργία σε κάθε αφετηρία και στάση και πέτυχαν να μην κυκλοφορήσει κανένα λεωφορείο, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ΕΑΣ, τις απολύσεις και τις μειώσεις μισθών; Ήσουν κάποιος από τους φουρνάρηδες που τους έδιναν δωρεάν ψωμί, ή κάποιος από τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς που προσέφεραν δωρεάν μαθήματα στα παιδιά τους ή έστω κάποιος από τους 40.000 που στήριξαν τους απεργούς σε συναυλία αλληλεγγύης στο στάδιο της ΑΕΚ;

Πού ήσουν όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη άρχισε τις ιδιωτικοποιήσεις το 1992, ξεπουλώντας την ΑΓΕΤ-ΗΡΑΚΛΗΣ, αρχίζοντας μια τακτική που τότε επικροτούσες επειδή το Δημόσιο σου φαινόταν «υδροκέφαλο» και για όλα έφταιγαν πάντα και μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ τώρα, που ξεπουλιούνται τα πάντα, από ενεργειακές πηγές και υπηρεσίες μέχρι νοσοκομεία, φωνάζεις επειδή η κόρη σου είναι κατά 99% μέσα στους 150.000 δημοσίους υπαλλήλους που θ’ απολυθούν ως περιττοί σε μία χώρα που έχει το μικρότερο δημόσιο τομέα και τους πιο κακοπληρωμένους δημοσίους υπαλλήλους από όλες όσες την κατηγορούν για «υπέρογκο Δημόσιο Τομέα»;

Ξέρω! Ναι για τότε ξέρω! Ήσουν στα συλλαλητήρια του «Η Μακεδονία είναι Ελληνική», ανεμίζοντας ένα ριγέ γαλανόλευκο πανί με ένα σταυρουδάκι. Καταλαβαίνεις πόσο μακριά νυχτωμένος ήσουν όταν είχαν αρχίσει ήδη να σου κλέβουν τη ζωή κι εσύ φορούσες μια περικεφαλαία ενώ ήσουν έτοιμος να πάθεις εγκεφαλικό σκεφτόμενος ότι κάποιοι «γυφτοσκοπιανοί» (γειά σου ρε Άριε Έλληνα…!) τόλμησαν ν’ αμφισβητήσουν την ελληνικότητα του Βουκεφάλα και του αναβάτη του;

Αλήθεια, τί έκανες όταν το 1992 οι ασφαλιστικές εισφορές εκτοξεύτηκαν ενώ, με τον πρώτο ασφαλιστικό νόμο, οι ασφαλισμένοι χωρίστηκαν στους «πριν την 1.1.1993» και στους «μετά την 1.1.1993», με τους τελευταίους να είναι γνωστό ήδη από τότε, πριν από 19 χρόνια, ότι αν ποτέ έφταναν να συνταξιοδοτηθούν θα έπρεπε να ζήσουν με χρήματα που δεν φτάνουν ούτε για φαγητό 10 ημερών; Τώρα που μειώθηκε στο ήμισυ η σύνταξη του γέρου σου, μήπως αναρωτιέσαι αν είσαι και εσύ συνυπεύθυνος που αντί να αντισταθείς τότε, προτίμησες να ρεφάρεις με τζογαρίσματα σε αεριτζίδικες επιχειρήσεις και σε χρηματιστήρια;

Και όταν οι πολιτικοί που ψήφισες με υπερηφάνεια (και μυαλό) παγωνιού, επικύρωναν την Συνθήκη του Μάαστριχτ, γιατί δεν μπήκες καν στον κόπο να μάθεις τί αφορούσε και πώς θα επηρεαζόταν η ζωή σου και η ζωή στην χώρα που ζεις; Δεν σου πέρασε από το μυαλό ότι ο Νεοφιλελευθερισμός δεν έχει χώρο στην βάρκα του παρά μόνο για ελάχιστους; Πώς σου ήρθε ότι εσύ θα ήσουν μέσα σ’ αυτούς; Επειδή ήσουν το καλό παιδί και ψήφιζες καμαρωτά; Επειδή δεν απεργούσες ή επειδή ανέμιζες όλο χαρά την γαλάζια και πράσινη σημαία; Επειδή δεν ήξερες τι σημαίνει πορεία διαμαρτυρίας, πίστεψες ότι θα σε λυπηθούν εσένα και την οικογένειά σου… ;

Όταν ο Σημίτης και οι φίλοι του σε έβαλαν να παίξεις στο χρηματιστήριο γιατί ήσουν τόσο αδικαιολόγητα αμόρφωτος ή αφελής ώστε να πιστέψεις ότι «όλοι μπορούν να πλουτίσουν έτσι»; Υποτίθεται ότι σπούδασες, ναι; Πώς δεν κατάλαβες κάτι που ακόμα και ένα παιδί του δημοτικού θα υποπτευόταν; Υπήρξες κυρίως ηλίθιος, κυρίως κάθαρμα ή και τα δύο μαζί;

Μπορείς να μου εξηγήσεις με δικά σου λόγια, γιατί το 1998 πανηγύριζες σε κατάσταση ιερής μανίας επειδή ανατέθηκαν στην χώρα οι Ολυμπιακοί αγώνες του 2004, λες και ήταν δύσκολο να φανταστείς, ότι με την μίζα και την γνωστή μαφία που εκμεταλλεύεται τέτοιου είδους παγκόσμια happenings…, θα πλούτιζε μια μικρή ντόπια και μη, μειοψηφία, ενώ έμπαιναν οι βάσεις για την πιο βαθιά εξαθλίωση του λαού σε μια χώρα που σπαταλούσε σαν νεόπλουτος μικροαστός; Από που σκέφτηκες ότι θα βγουν αυτά τα λεφτά; Από το μαγικό καπέλο του Σημίτη ή της Αγγελοπούλου ή από την δική σου τσέπη και πάνω στα πτώματα των μεταναστών εργατών που τότε, για χάρη της Ολυμπιάδας ήταν εργάτες, ενώ μετά μεταμορφώθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη σε «λαθρομετανάστες»;

Πού ήσουν τον Ιούνη του 2003, όταν στη σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Πόρτο Καρράς της Χαλκιδικής 25.000 άνθρωποι διαδήλωσαν ενάντια στις ολιγαρχίες αυτού του πλανήτη; Όταν αναρχικοί συγκρούονταν με τα ΜΑΤ, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το κτίριο της συνεδρίασης, προσπαθώντας να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό;

Που ήσουν από το Μάη 2006 ως τον Απρίλη 2007, όταν δεκάδες χιλιάδες φοιτητές κατέλαβαν τα πανεπιστήμια όλης της χώρας, ρισκάροντας ή και χάνοντας εξάμηνα από τις σπουδές τους, ώστε να αποτρέψουν την ψήφιση του νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση που πρότεινε η Γιαννάκου ; Όταν οι φοιτητές κατέβαιναν καθημερινά στους δρόμους, αντιμετωπίζοντας την κρατική καταστολή, μέσα από ποιά φωνή εκφραζόσουν τότε ενάντια στους φοιτητές και τις διεκδικήσεις τους, αν όχι από τη ΔΑΠάρα της Μυκόνου;

Όταν οι δάσκαλοι απεργούσαν επί 35 ημέρες διεκδικώντας ένα καλύτερο δημόσιο σχολείο και τους χτυπούσαν τα ΜΑΤ σε καθημερινή βάση, γιατί χαιρόσουν; Επειδή πίστευες ότι το δημόσιο σχολείο ήταν για φούντο έτσι κι αλλιώς αφού είχε γεμίσει με παιδάκια μεταναστών; Τώρα γιατί γκρινιάζεις που το παιδί σου θα μπει σε μία τάξη 25 τ.μ. μαζί με άλλα 40 παιδιά;

Πού ήσουν όταν βγήκε στη φόρα το σκάνδαλο του Bατοπαιδίου, της Siemens, του παραδικαστικού κυκλώματος, των υποκλοπών, των βασανιστηρίων κατά των Αφγανών και των απαγωγών των Πακιστανών ; Χαίρεσαι ακόμα που οι μπάτσοι αθωώθηκαν λόγω αμφιβολιών; Σου λέει κάτι ότι από την εποχή του Μελίστα [3], οι μόνοι ποινικοί που έχουν πλήρη ασυλία σ’ αυτήν την χώρα που αποκαλείς ακόμα Πατρίδα, είναι οι μπασκίνες (και, εσχάτως, και οι νεοναζιστές);

Πού ήσουν όταν το Κράτος έβαφε τα χέρια του με αίμα; Όταν δολοφονούσε τον Μιχάλη Καλτεζά, πυροβολώντας τον πισώπλατα. Όταν ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ, της νεολαίας της σημερινής κυβερνητικής παράταξης, δολοφόνησε χτυπώντας με λοστό στο κεφάλι το Νίκο Τεμπονέρα, κατά τη διάρκεια κατάληψης ενάντια στο νομοσχέδιο του τότε Υπουργού Παιδείας, Βασίλειου Κοντογιαννόπουλου. Όταν σκότωνε εν ψυχρώ τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο. Όταν όλοι εμείς ήμασταν στο δρόμο, ενάντια στο Κράτος της Καταστολής και της Τρομοκρατίας, εσύ που ακριβώς βρισκόσουν;

Πού ήσουν πέρσι όταν ο κόσμος προσπαθούσε να συνδιαμορφώσει προτάσεις μέσα από λαϊκές συνελεύσεις; Μούντζωνες τη Βουλή φορώντας μια γαλανόλευκη σαν μπέρτα και έτρωγες καλαμποκάκι; Όταν στα τέλη του περσινού Ιούνη χιλιάδες διαδηλωτών δέχτηκαν τη βίαιη καταστολή της Αστυνομίας, εσύ βοηθούσες πρόθυμα σαν παρακρατικός ακροδεξιός ή έβριζες για την καταστροφή των μαρμάρων του κέντρου απ’ αυτούς που θες ν’ αποκαλείς κουκουλοφόρους; Τον Φλεβάρη του ’12, θρηνούσες για την πυρκαγιά στο Αττικόν ή σήκωνες την πέτρα ενάντια στα χακί τάγματα ασφαλείας; Αλήθεια, πότε επιτέλους θα σταματήσεις να μασάς την καραμέλα της Μαρφίν, αποδίδοντας σε χιλιάδες ανθρώπους το εσκεμμένο ή όχι έγκλημα ενός-δύο-τριών ανθρώπων;

Και κάτι ακόμα: Τώρα πού είσαι; Τώρα που κατηγορείς για τα πάντα τους πάντες και τα πάντα, από τον Σόρος έως τους εξωγήινους, αλλά κυρίως βέβαια τους «κουκουλοφόρους, ανθέλληνες, προδότες, αναρχικούς των Εξαρχείων» και τους «ξένους – που – ήρθαν – και – σου – πήραν – την – χώρα». Είσαι έστω και τώρα ελάχιστα συγκεντρωμένος ώστε να καταλάβεις ποιός είναι ο εχθρός και ποιός ο φίλος και ο σύμμαχος; Τι ρωτάω; Εσύ είσαι έτοιμος, στο όνομα της Πατρίδας… να ψηφίσεις ακόμα και τα παιδιά του Αδόλφου…

Δεν σου γράφω για να σε αφορίσω – δεν είμαι παπάς εξάλλου. Ούτε για να αποδείξω αυτάρεσκα πως εγώ είμαι ο αγωνιστής που δεν ευθύνεται για τίποτα κι εσύ αυτός που αξίζει να κοιμηθεί όπως έστρωσε. Σου γράφω για να διαλύσω, όσο μπορώ, αυτό το τοπίο της ανορθολογικής ομίχλης που έχεις δημιουργήσει στον ορίζοντα σου. Προσπαθώ, αναλαμβάνοντας κι εγώ τις δικές μου ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση, να κόψω το δέντρο, που μας κρύβει το δάσος. Κατάλαβε το, κι εμπέδωσε το, πως είτε το θέλουμε είτε όχι μαζί θα συνεχίσουμε στο δρόμο της εξαθλίωσης ή μαζί θα αγωνιστούμε για ν’ αλλάξουμε ριζικά ό,τι στρεβλό δημιουργήσαμε ή αφήσαμε να δημιουργηθεί όλα αυτά τα χρόνια. Αν επιλέξεις να συγκρουστείς μαζί μου, γυρίζοντας την πλάτη στα πραγματικά σου προβλήματα, να ξέρεις πως έχω κι εγώ την ψυχή να συγκρουστώ, ενάντια σε κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς εξουσίας και καταπίεσης. Άλλωστε δεν θα ‘ναι η πρώτη φορά για μένα. Και θα το κάνω. Γιατί απαιτώ να ζήσω ελεύθερος και ως ίσος μεταξύ ίσων. Αλλά, προτεραιότητα μου είναι να είσαι δίπλα μου, κι εγώ σ’ εσένα.

Σημειώσεις

1.  Ν.1264/1982 ο οποίος τροποποιήθηκε κυρίως με τον Ν.1915/1990.
2. Μια απεργία θεωρείται παράνομη όταν κηρύχθηκε χωρίς την τήρηση των διατυπώσεων κήρυξης που προβλέπονται στο νόμο, ενώ καταχρηστική όταν, παρόλο που κηρύχθηκε σύμφωνα με τις τυπικές προϋποθέσεις, θεωρείται ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση η προσφυγή σε απεργία υπερβαίνει προφανώς τον κοινωνικό ή και οικονομικό σκοπό του δικαιώματος των εργαζομένων να επιδιώξουν με αυτή την ικανοποίηση κάποιου αιτήματός τους. Η κρίση περί παρανομίας και καταχρηστικότητας υπάγεται στην αρμοδιότητα των δικαστηρίων τα οποία σχεδόν ποτέ δεν έκριναν απεργία νόμιμη ή μη καταχρηστική…
3. Ο αστυνομικός που πυροβόλησε εν ψυχρώ τον Μιχάλη Καλτεζά την 17.11.1985

Συνδιαμόρφωση κειμένου από Ian Delta, Efor, Michael Th

---

Σύντομο URL: http://wp.me/pyR3u-b5Z

πηγή: eagainst.com