Ονομάζομαι Γιαννουλόπουλος Γιώργος.
Είμαι ιδρυτικό μέλος της Πανελλήνιας Επιτροπής Χρηστών, πρώην χρηστών και επιζώντων της ψυχιατρικής, και εργάζομαι στην εργασιακή δομή «ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΜΑΣ» στο Ψ.Ν.Α. – Δαφνί.
Θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω γιατί μας αφορά όλους χαρακτηρισμένους ή μη τρελούς. Και όποιος χαρακτηρισμένος τρελός προτιμά μια πολιτικά ορθή ορολογία για να περιγράφει αυτή την κατάσταση , λυπάμαι αλλά εγώ δεν κρύβομαι πίσω από το δάκτυλό μου.
Η σημερινή κατάσταση πραγμάτων και στη χώρα μας και διεθνώς απορυθμίζει και τρελαίνει όλο και πιο πολλούς κυρίως ευαίσθητους ανθρώπους οι οποίοι με τις κάτω από καθεστώς αδιεξόδου και οδύνης ενέργειές τους χαρακτηρίζονται – καταγράφονται ως ψυχασθενείς και εξουδετερώνονται δια παντώς.
Πρώτα όμως ορισμένα πράγματα για να μην νομίζετε ότι όλοι σε αυτόν το χώρο είμαστε ίδιοι, όπως μου είπε προ καιρού κάποιος θρασύτατα και με πείραξε άσχημα. Δυο κατηγορίες ανθρώπων το σύστημα χαρακτηρίζει τρελούς. Πρώτα τον αποκαλούμενο «τρελό του χωριού» για τον οποίο το σύστημα αδιαφορεί και την άλλη κατηγορία για την οποία η εξουσία, η κάθε εξουσία κάνει τα πάντα για να τη βάλει στο περιθώριο και κατά περιόδους ευκαιρίας δοθείσης να την εξοντώσει βιολογικά, ως πλεονάζουσα, ως περιττό βάρος, ως ενοχλητικό, ως διαλυτικό παράγοντα, ως απειλή για τη συνοχή της κοινωνίας , συνοχή την οποία χρειάζεται για να εξυπηρετεί τα οικονομικά της συμφέροντα.
Αυτός είναι ο λόγος που η χώρα μας πχ το σύστημα διατηρεί ένα μηχανισμό που απασχολεί εκατοντάδες χιλιάδες άτομα τα οποία άμεσα ή έμμεσα ζουν, κινούνται, τρέφονται – πολλοί κερδοσκοπούν , χτίζουν καριέρες γύρω από την κατ’ ευφημισμό αποκαλούμενη ψυχική υγεία. Όποιος νομίζει ότι είναι υπερβολικός ο αριθμός ας σκεφτεί πόσες δεκάδες χιλιάδες οικογένειες εργάζονται άμεσα στη λεγόμενη ψυχική υγεία επί πόσα άτομα η κάθε οικογένεια και πόσες έμμεσα. Από αυτή τη δεύτερη κατηγορία χαρακτηρισμένων τρελών, μια υποκατηγορία η αποκαλούμενη από εμένα ΦΡΕΝΟΒΛΑΒΗΣ θα μας απασχολήσει ιδιαίτερα.
Πρόκειται για άτομα τα οποία δυστυχώς όχι μόνο τα έχουμε ανεχτεί, αλλά έχουν καταφέρει να μας καπελώσουν εν μέρει με την άμεση ή με την ακόμα πιο διαβρωτική έμμεση βοήθεια ορισμένων επιχειρηματιών που δραστηριοποιούνται και όπως περιόδους γράφονται και στον τύπο κερδοσκοπούν στον χώρο της ψυχικής υγείας και τμήματος του ψυχιατρικού κατεστημένου, ή όπως αναφέρεται συχνά και ιερατείο το οποίο ενδιαφέρεται για τη χωρίς κραδασμούς διαιώνισή του και διαιώνιση των προνομίων του. Αυτοί θεωρούν τους αποκαλούμενους και από εμένα φρενοβλαβείς ως τα πρότυπα για εμάς τους υπόλοιπους.
Δυστυχώς όπως ανέφερα πριν γίνονται προσπάθειες από διάφορα κυκλώματα να προωθούν φρενοβλαβείς ως εκπρόσωπους δήθεν όλου του χώρου γιατί οι φρενοβλαβείς ελέγχονται εύκολα με την κολακεία και με την υπόσχεση παροχών για τις οποίες έχουν ιδιαίτερη αδυναμία. Σε κάθε ευκαιρία θα τους λένε να ζητούν μόνο οικονομικές παροχές.
Αυτό, το να βάλει κανείς παντιέρα την κατάστασή του ζητώντας μονίμως λεφτά δεν είναι παρά εκπόρνευση όπως είπε και κάποιος νεαρός γιατρός πριν χρόνια, και πολύ σωστά το είπε.
Σας καλώ όλους σε κάθε σχετική εκδήλωση να ζητάτε να πληροφορήστε ποια είναι η οικονομική κατάσταση και από πού προέρχονται τα έσοδα οποιουδήποτε ψυχασθενή απαιτεί οικονομικές παροχές από το κράτος γιατί υπάρχει περίπτωση να χρησιμοποιηθείτε σαν άλλοθι για οικονομικές διεκδικήσεις ατόμων των οποίων τα εισοδήματα είναι πολλαπλάσια και μονιμότερα από τα δικά σας.
Δεν χρησιμοποιώ αναίτια τη λέξη φρενοβλαβείς.
Εδώ να σημειώσω ότι οι έχοντες νευρολογικές διαταραχές ή σωματικές ή εγκεφαλικές κακώσεις που επηρεάζουν τον ψυχισμό τους δεν είναι τρελοί. Οι άνθρωποι αυτοί πάσχουν σωματικά και χρειάζονται νευρολόγο, όχι ψυχίατρο. Δεν πρέπει να είναι σε ψυχίατρο οι άνθρωποι αυτοί.
Λίγα πράγματα για τους συλλόγους και τις διάφορες ομάδες και ομίλους. Η εξουσία και οι διάφοροι υποστηρικτές της θα μας ήθελαν να ήμαστε σαν τις μαϊμούδες στους ζωολογικούς κήπους, σαν εκθέματα για να μας επιδεικνύουν όπως κάνανε πριν μερικούς αιώνες οι αποικιοκράτες με τη μεταφορά και επιδείξεις στα τσίρκα τους των ιθαγενών από τις διάφορες αποικίες τους, και θα ήθελαν πολύ να τοποθετήσουν, και κάνουν προσπάθειες γι’ αυτό στις ηγεσίες των συλλόγων – ομάδων κλπ ομίλων απολύτως ελεγχόμενα άτομα ή καλύτερα κάποιους για να προσέχουν να κινείτε ο χώρος στα όρια που αυτοί θέτουν για εμάς και να μας απασχολούν με διάφορες απλοϊκές δραστηριότητες λες και έχουμε δείκτη νοημοσύνης ηλιθίων, όλοι μας, ή τίποτε χειρότερο, μέχρις ότου αργά ή γρήγορα να τεζάρουμε από τα δηλητήρια που αυτοί μας πείσει ότι είναι ο μόνος δρόμος για να ελέγξουμε την «πάθησή μας».
Προσέξτε, έλεγχος, όχι θεραπεία γιατί ο στόχος δεν είναι ή θεραπεία είναι ό έλεγχος.
Ο θεραπευόμενος ψυχικά ή σωματικά είναι ένας πελάτης λιγότερος για τις πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρίες. Αυτοί θα είναι οι τρελοί αν θεραπεύσουμε οποιονδήποτε από οποιαδήποτε πάθηση.
(Με αυτό δε θέλω να πω ότι οι ψυχικές «παθήσεις» δεν «θεραπεύονται».
Το δρόμο θα τον δρόμο θα τον βρει ο καθένας μόνος του ακόμη κι αν χρειαστεί να ψάξει σε πολύ περίεργα μέρη. Να είστε βέβαιοι ότι τον έχουν βρει μερικοί. Η συνταγή δεν δίνεται στο πιάτο, ψάχτε το).
Βέβαια το ντόπιο υπηρετικό τους προσωπικό –των εταιριών- ακούει τη φωνή του κυρίου του και πράττει ανάλογα, κάνοντας και καμιά προβοκάτσια αν χρειαστεί. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσω ότι η συμμετοχή στις διάφορες ομάδες – ενώσεις κλπ ψυχασθενών, θα πρέπει να είναι για όσους το επιθυμούν ανώνυμη, γιατί κάθε καταγεγραμμένος ως ψυχικά διαταραγμένο άτομο καταστρέφεται στην ουσία επαγγελματικά ή και κοινωνικά και δεν γίνεται να πηγαίνει κάποιος για να ζητήσει βοήθεια νομίζοντας ότι πηγαίνει σε φίλους και να πέφτει σε σφηκοφωλιά με ωραίο περιτύλιγμα.
Και μην μου πει κανείς ότι πιστεύει αυτά που λένε κατά καιρούς οι αρμόδιοι ότι το να πας σε ψυχίατρο είναι τόσο απλό και χωρίς συνέπειες για το μέλλον σου σαν να πηγαίνεις σε οδοντίατρο. Και όσο για τις προτροπές των μελών αυτών των ενώσεων σε οποιοδήποτε, το τονίζω, μη καταγεγραμμένο μέλος το οποίο κατά τη γνώμη τους χρειάζεται ψυχιατρική βοήθεια να προσφύγει σε ψυχιάτρους και ψυχιατρείο σαν κάτι το απλό ή να το αναλαμβάνουν οι γιατροί μέλη αυτών των ενώσεων για «θεραπεία» καταγράφοντας τα στοιχεία του, θεωρώ ότι είναι εγκληματικό και τα εμπλεκόμενα άτομα τίποτα άλλο παρά προέκταση των χεριών της εξουσίας.
Όποιος έχει αντίρρηση ας μου εξηγήσει γιατί να καταγράφονται τα στοιχεία οποιουδήποτε έχει ή του έχουν πει ότι έχει κάποιο πρόβλημα ψυχικής φύσης και να μην είναι ανώνυμος. Και αν μου πει κάποιος που έχει αντίρρηση ότι κάπου πρέπει να χρεωθούν τα ψυχοφάρμακα που ενδεχομένως να χρειαστούν θα προσβάλει τη νοημοσύνη μου.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ψυχιατρική δημιουργήθηκε σαν σώμα δίωξης «αντιφρονούντων» και σαν τέτοιο παραμένει. Κάθε κράτος ή συνασπισμός έχει άλλα κριτήρια για να χαρακτηρίσει κάποιον τρελό. Σήμερα τα κριτήρια βασίζονται στα κριτήρια της Αμερικανικής κατάταξης των ψυχικών ασθενειών.
Δηλαδή ότι πει πλέον το μεγάλο αφεντικό. Όταν αναφέρω ότι η ψυχιατρική δημιουργήθηκε σαν σώμα δίωξης αντιφρονούντων δεν εννοώ αυτό που πιστεύουν πολλοί ότι είναι απλώς η συνέχεια της ιεράς εξέτασης του μεσαίωνα. Η ψυχιατρική πήρε το χαρακτήρα σώματος δίωξης μετά την οριοθέτηση από το σύστημα της καρτεσιανής λογικής. Βαθμηδόν όποιος δεν σκεφτόταν με έναν ορισμένο τρόπο, δεν αντιλαμβανόταν την πραγματικότητα, από τη γωνία που επέτρεπε η εξουσία, βαφτιζόταν άρρωστος, τρελός, μη κανονικός, επικίνδυνος. Η εξουσία χρησιμοποίησε ιατρικούς όρους και ονόμασε γιατρούς του εγκληματίες μισθοφόρους της γιατί τότε οι γιατροί ήταν σε πολύ υψηλή εκτίμηση από όλο τον πληθυσμό ιδιαίτερα τα χαμηλά στρώματα, για τα οποία η άποψη του γιατρού ήταν θέσφατο. Και η ζωή ήταν πολύ πολύ φτηνή εκείνα τα χρόνια.
Αυτή είναι πολύ μεγάλη συζήτηση αλλά μπορείτε να ψάξετε μόνοι σας να ανακαλύψετε πόσο πίσω και τι καταστροφές προκάλεσε και προκαλεί η υιοθέτηση από την ανθρωπότητα αυτού του άψυχου τρόπου σκέψης.
Αν η εξουσία είχε περισσότερο θράσος θα έβγαζε τρελό και τον Κάντ από τους κύριους αμφισβητίες της καρτεσιανής λογικής. Και κάτι για όσες κυρίες και όσους κυρίους συναδέλφους μου επιζητούν να ενσωματωθούν σε μυήσεις και συλλόγους σωματικά αναπήρων, πρώτον να αποδεχτούν σε μόνιμη βάση να τους ονομάζουν ανάπηρους και όχι όποτε θέλουν αυτοί για δικούς τους λόγους. Δεύτερον αφού πηγαίνουν να ενσωματωθούν σε αυτούς τους συλλόγους αποδεχόμενοι φυσικά ότι είναι ανάπηροι στο μυαλό, στη σκέψη, στην κρίση πως απαιτούν ίσα δικαιώματα, ίσες ευκαιρίες, ίση μεταχείριση, με τους μη ανάπηρους στο μυαλό αφού για να αξιοποιήσουν όλα αυτά που απαιτούν χρειάζεται ορθή κρίση, την οποία αφού ενσωματώνονται σε κινήματα αναπήρων ως ανάπηροι στο μυαλό αποδέχονται ότι δεν την έχουν. Δεν ξέρω αν κάπου εδώ μπερδευτήκατε αλλά είμαι βέβαιος ότι με λίγη προσπάθεια θα καταλάβετε τι εννοώ. Πιστεύω ότι εκείνοι που σπρώχνουν τους χαρακτηριζόμενους ψυχασθενείς να ενταχθούν σε κινήσεις αναπήρων το κάνουν για να στερήσουν τη σοβαρότητα και αντικειμενικότητα του λόγου τους, γιατί ποιος δίνει σημασία στο τι λέει, τι ισχυρίζεται ή τι απαιτεί κάποιος που έχει αποδεχτεί ότι είναι ανάπηρος στο μυαλό. Στην καλύτερη των περιπτώσεων τα λόγια του τα θεωρούν φλυαρίες. Άρα θα θεωρείτε αυτονόητο ότι θα μιλάει για λογαριασμό του κάποιος άλλος. Εκεί είναι και το μεγάλο θέμα: αυτός ο κάποιος άλλος, αυτοί οι κάποιοι άλλοι. Σήμερα το τονίζω ακόμη μια φορά το να μιλά κάποιος για λογαριασμό μας λες και εμείς είμαστε ηλίθιοι μας προσβάλει όλους. Εκτός βέβαια τους φρενοβλαβείς. Εμείς οι άλλοι έχουμε μια έντονη απέχθεια σε κάθε είδους λόμπυ, μεσάζοντες, νταβατζίδες, ψυχοπατέρες από το εργατοπατέρες και σε κάθε είδους επαφή ή συνεννόηση όταν δεν γίνεται κάτω από το φως του ήλιου. Η λέξη λόμπυ και τα συναφή σημαίνουν για εμάς πρακτικές με τις οποίες δεν θέλουμε να έχουμε καμία σχέση.
Βέβαια είναι κατανοητό ότι κάθε επιχειρηματίας οποιασδήποτε φύσης φροντίζει πρώτα από όλα την επιχείρησή του, το μαγαζί του άσχετα αν το χαβιάρι που ενδεχομένως τρώει προέρχεται από τον πόνο και την οδύνη των άλλων. Και αυτό δεν το υποστηρίζουν μόνο οι αριστεροί. Επιστρέφοντας στο θέμα μας εμείς υποστηρίζουμε ότι οι παροχές του κράτους προς τους ψυχασθενείς θα πρέπει να είναι αντιστρόφως ανάλογες της οικονομικής κατάστασης του αιτούντος, την κρατική βοήθεια, γιατί ενώ πολύ ψυχασθενείς ζουν σε ένδεια κάποιοι άλλοι ενώ ζουν σαν μπέηδες απαιτούν κι’ άλλες παροχές από το κράτος.
Πριν κλείσω δεν αντέχω να μην αναφέρω ορισμένα πράγματα που μπορεί να φαίνονται ασύνδετα αλλά μπορεί και να μην είναι.
Πρώτον. Ίσως έχετε ακούσει ότι το 25% περίπου του πληθυσμού και μάλιστα με τις αναμενόμενες δυσκολότερες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες του μέλλοντος ίσως περισσότερο από 25% θα χρειαστεί σε κάποια φάση της ζωής του ψυχιατρική βοήθεια. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι σε κάθε σπίτι αντιστοιχεί μία ψυχιατρική περίπτωση.
Δεύτερον. Στη Δανία όπως ενημερώθηκα από ένα δελτίο μιας ένωσης ψυχασθενών στο παρά πέντε ακύρωσαν μια νομοθετική ρύθμιση σύμφωνα με την οποία σε περίπτωση άρνησης λήψης ψυχοφαρμάκων θα τα χορηγούσαν με τη βία. Στην Αγγλία έχω πληροφορηθεί ισχύει η υπό όρους με τη βία χορήγηση ψυχοφαρμάκων. Σε λίγο πιθανόν θα ισχύσει και εδώ με κάποιο καλό πλασάρισμα και προπαγάνδα.
Τρίτον. Ήδη συζητείται ότι τα άτομα που προβαίνουν σε ορισμένες ακραίες πολιτικές πρακτικές είναι ψυχικά διαταραγμένα.
Τέταρτο. Αν πάρουμε σαν δεδομένο ότι η αστυνομική βία του κράτους μπορεί να φέρει αντίδραση ενώ η ψυχιατρική βία όπως έχει αποδειχτεί είναι ηλιθίως αποδεκτή από τον πληθυσμό.
Πέμπτο. Αν πάρουμε πάλι ως δεδομένο ότι μόνο οι φτωχοί και οι ανυπεράσπιστοι διώκονται στην ουσία ποινικά ή ψυχιατρικά, γιατί βλέπετε είναι ευκολότερο να χαρακτηριστεί τρελός ή κακοποιός ένας φτωχός και να καταστραφεί η ζωή του ενώ δεν τολμά να κάνει το ίδιο σε έναν πλούσιο και εδώ δεν εννοώ τους φρενοβλαβείς που οι ίδιοι στην ουσία επιζητούν να βγουν τρελοί και μπορείς να καταλάβεις τους λόγους παρατηρώντας τη συμπεριφορά τους.
Αν συνδέσουμε όλα τα παραπάνω ίσως μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι στο εγγύς μέλλον η ψυχιατρικές αρχές θα μπορούν να επεμβαίνουν σε κάθε σπίτι ενοχλητικού και να χορηγούν με τη βία ψυχοφάρμακα. Σε περίπτωση άρνησης λήψης τους από φτωχά άτομα που οι πράξεις τους τώρα δεν είναι δηλωτικές ψυχικής διαταραχής αλλά στο μέλλον θα είναι.
Και μάλιστα με την ανοχή του πληθυσμού ό όποιος θα τα έχει αποδεχτεί ως συνηθισμένη πρακτική ως κάτι το φυσιολογικό, όπως έχει αποδεχτεί πολλά άλλα, ένα είναι σίγουρο. Το μέλλον θα είναι πολύ άσχημο για όλους μας, ιδιαίτερα για όσους δεν έχουν ή δεν θα έχουν αποκτηνοποιηθεί. Και η έσχατη βλακεία των μη προνομιούχων είναι το να εμπιστευτούν αυτούς οι οποίοι τους αντιμετωπίζουν σαν ζώα προς εκμετάλλευση και η εκμετάλλευση έχει πολλά πρόσωπα. Το ίδιο και η ευγονική.
Ευχαριστώ.
Αφού σκουπίσουμε καλά-καλά τα δάκρυά μας, έχουμε να πούμε, πως οι ανακοινώσεις σωματείων εργαζομένων, ένθεν και ένθεν, και δη οι ανακοινώσεις με καταγγελτικό ύφος που εστιάζουν σε γενικές γραμμές πάνω σε αδικίες που υπέστησαν οι εργαζόμενοι, εξυπηρετούν ένα συγκεκριμένο σκοπό:
