Yearly Archives: 2012
Συναντήσεις: Αντίσταση στην Ψυχολογικοποίηση
Ενδοσχολική Βία: η ψυχολογικοποίηση στην εκπαίδευση
Ο καθρέφτης και ο κλόουν
Το παραδέχομαι. Δεν μπορώ να συνηθίσω την καθημερινή βία που ασκείται συνεχώς πάνω μου. Βία από την σπιτονυκοκοιρά που ζητά επιμόνως το ενοίκιο κάθε πρώτη του μηνός, βία από τον βενζινοπώλη που ζητά μια μικρή περιουσία για να ζεστάνω τα λιγοστά δωμάτια του σπιτιού μου, βία από τον περιπτερά που μου αδειάζει την τσέπη για μια χούφτα καπνό, βία από τον εισπράκτορα που ελέγχει εξονυχιστικά το τσαλακωμένο εισιτήριο αστικού λεωφορείου. Φυσικά, δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν τους. Όλοι τους μπλεγμένοι, κι εγώ ακόμα, σ΄ αυτό το παιχνίδι με την αλυσίδα της βίας. Μια αλυσίδα που αν τραβήξω εγώ, θα πρέπει να τραβήξει κι ο διπλανός μου για να μην πέσει, κι ο παραδίπλα το ίδιο κι ούτω καθεξής. Και φυσικά, αρχηγός κι εμπνευστής του παιχνιδιού της βίας, με το οποίο λίγοι μόνο διασκεδάζουν, το Κράτος, οι καπιταλιστικοί θεσμοί και τα παιδιά τους, ο πελώριος αυτός κλόουν που δεσπόζει τρομακτικά πάνω απ’ τα κεφάλια ολονών μας και περπατά ανέμελος, άλλες φορές φορώντας την αποκριάτικη στολή της Πρόνοιας, άλλες δείχνοντας το πραγματικό του πρόσωπο, αυτό της Τρομοκρατίας και της καταστολής. Φουσκωμένος με μπόλικες εφημερίδες, από την Καθημερινή έως το Πρώτο Θέμα, αρκετούς πομπούς τηλεοπτικού σήματος, από το Mega έως και το Σκάι, αλλά και server διαδικτυακών ιστοτόπων επαναλαμβάνει ψέμματα, ώστε να ‘πουλήσει’ αλήθειες (ένα επαναλαμβανόμενο ψέμα γίνεται πιστευτό, έλεγε κάποτε ο Γκέμπελς, ο υπουργός προπαγάνδας του μεγαλύτερου τρομοκράτη της ανθρωπότητας, του Αδόλφου Χίτλερ). Αυτός ο κλόουν, καταπίνοντας ψυχοφάρμακα, φορτωμένος με ηλεκτρικά ναρκωτικά, συνωμοσιολογεί, διχάζει, κατηγορεί, σκαρφίζεται νέες τιμωρίες για όποιον πάει να ξεγλιστρήσει απ΄το παιχνίδι της βίας. Καταστέλλει συνειδήσεις, πουλά ελπίδες και εξαγοράζει φόβους, τιμωρεί χωρίς να τιμωρείται, σκοτώνει δίχως αφορμή κι αιτία, μόνο και μόνο για να δαμάσει την σκέψη και την φαντασία, για να με κλείσει στο κουτί δίχως παράθυρα και πόρτα, στην φυλακή μιας καταθλιπτογόνας καταστροφικής μανίας, της κοινωνικής ασημαντότητας.
Βλέπω γύρω μου ανθρώπους να δέχονται αλλεπάλληλα χτυπήματα, να ματώνουν και παρ’ όλ΄ αυτά να φωνάζουν δυνατά «Συνεχίστε το παιχνίδι, ίσως στο τέλος να νικήσω». Βλέπω άλλους να λυγίζουν και να χάνουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους βουτώντας στο κενό απ’ τον τέταρτο όροφο της γκρίζας πολυκατοικίας. Βλέπω κάποιους σαλτιμπάγκους, που δυσκολεύονται να αρθρώσουν έστω και μία πολιτική σκέψη (πόσο μάλλον να εμπνεύσουν), εκ των οποίων οι περισσότεροι είτε κατάγονται από οικογένειες άλλων πρώην πολιτικών σαλτιμπάγκων είτε έπαιρναν επί χρόνια ανταποδοτικές πίπες σε πολιτικά γραφεία και κομματικές νεολαίες, να υπόσχονται, να ψεύδονται, να συκοφαντούν, να παίζουν ολοφάνερα επικοινωνιακά παιχνιδάκια στις πλάτες εκατομμυρίων ανθρώπων που βυθίζονται στη δυστυχία. Βλέπω αυτο-αποκαλούμενους δημοσιογράφους, να μιλάνε για βία, να καταγγέλουν την «αντι-κοινωνική συμπεριφορά» των φοβισμένων, επιχειρώντας να βαφτίσουν την συμφιλίωση με τον τρόμο και την κατάθλιψη, ως ρεαλισμό. Να ταυτίσουν την συμφιλίωση με την εξαθλίωση ως κοινό νου… Αυτό που αποφεύγω, όμως, να δω, είναι ο καθρέφτης. Διότι είναι εύκολο να δεις τον κλόουν του Κράτους. Είναι απλά ζήτημα λογικής και καθαρής ματιάς να δεις την βαρβαρότητα του Καπιταλισμού. Είναι λυτρωτική η κριτική…στους άλλους. Στον καθρέφτη; Ναι στον καθρέφτη βρίσκονται όλες οι απαντήσεις. Αλλά ο καθρέφτης τρομάζει πιο πολύ από το ίδιο το Κράτος και τον στοιχειωμένο του κλόουν. Γιατί ο καθρέφτης (αντέχεις;) αποκαλύπτει ποιός πραγματικά δημιούργησε αυτό το Κράτος. Είμαι εγώ, εσύ, αυτοί, εμείς, εσείς, όλοι…
Κοιτάζοντας τον, μου ρχεται η πικρή γεύση του τέλους μιας πορείας. Και, ακόμη χειρότερα, η ίδια πικρία που βλέπω στα μάτια των περισσότερων γύρω μου σαν ολοκληρώνεται η εκάστοτε πορεία. Πόσες φορές σκέφτηκα να φωνάξω σε όλους «ας στήσουμε μια συνέλευση εδώ και τώρα», και δεν το έκανα; Είναι δυνατόν να αλλάξουμε κάτι επαναλαμβάνοντας χιλιοειπωμένα συνθήματα, χωρίς καν να κάτσουμε να συζητήσουμε, έξω από κινηματικούς τοίχους και με την ανοιχτή συμμετοχή όλων; Φοβόμαστε να εκτεθούμε ή να εκθέσουμε προς κρίση τις ιδέες μας; Μήπως οι ξερές πορείες αποτελούν μια αυτοϊκανοποίηση πως «έκανα αυτό που περνάει απ΄το χέρι μου»; Μήπως ο ιδεολογικός μας μικρόκοσμος, ως ένα βαθμό, μας έχει παρασύρει στην απραγία, στην ιδιοτέλεια, την ησυχία, την την ριζοσπαστική γκρίνια που τον διακατέχει;
Ρίχνοντας στον καθρέφτη μια δεύτερη ματιά, λιγότερο λοξή, μου ρχεται ξανά στο στόμα αυτή η λέξη, η τόσο συνηθισμένη, τόσο διαφημισμένη, μα τόσο απαγορευμένη στην ουσία της. Η επανάσταση. Μιλάμε γι’ αυτή, συζητάμε γι’ αυτή, γράφουμε γι΄ αυτή, ζωγραφίζουμε γι’ αυτή, στην ουσία όμως…ποτέ δεν αναφερόμαστε σ’ αυτή. Ποτέ δεν την εννοούμε πραγματικά. Συνεπώς, η λέξη αυτή στερείται κάθε νοήματος! Μοιάζει με το ακριβό περιτύλιγμα ενός καλαίσθητου προϊόντος που βρίσκουμε στα supermarket. Ένα απολιθωμένο μνημείο, στο μουσείο της ανθρώπινης σκέψης, δίπλα με την λέξη δημοκρατία, να ποζάρει σαν άγαλμα ξεχασμένων εποχών, τότε που οι άνθρωποι δεν ήξεραν τί πάει να πει τηλεόραση. Την δημοκρατία την συναντάς επίσης και στα λεξικά. Σε κάποιο σκονισμένο εγχειρίδιο μιας αραχνιασμένης βιβλιοθήκης, που κανείς δεν δίνει σημασία πια. Άσε που στην εποχή της ασημαντότητας πολύ αγνοούν και την ύπαρξή της! Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι την επανάσταση την θεωρούμε ως κάτι απροσδιόριστο, αφού ποτέ δεν κάτσαμε να την προσδιορίσουμε… Είχαμε, βλέπεις, πιο σημαντικά πράγματα! Να ξεσπάσουμε μπροστά στο χαζοκούτι βλέποντας τον Λαζόπουλο και τον Λιακόπουλο, τον Μιχαλολιάκο να λέει πως «τα χέρια αυτά μπορεί να χαιρετάνε ναζιστικά αλλά είναι καθαρά χέρια»!!! Κι εδώ είναι που αναρρωτιέται κανείς; Τί είναι προτιμότερο; Ναζιστής ή κλέφτης;
Ο Μαλατέστα είχε πει πως «αν είναι να νικήσουμε στήνοντας κρεμάλες στις πλατείες, τότε θα ήταν καλύτερα να χάσουμε», κάτι που με βρίσκει σύμφωνο. Πολύ αμφιβάλλω για την πλειοψηφία των συμπολιτών μου, που εκφράζουν την ψυχολογία του όχλου, πριν καν αναμιχθούν στον όχλο. Είναι ο εμφύλιος, για τον οποίο πολλοί εν έτη 2012 συνθηματολογούν φωνάζοντας «ΕΑΜ ΕΛΑΣ Μελιγαλάς», κάτι επιθυμητό; Είναι ο εμφύλιος και η αλληλοσφαγή η επανάσταση για την οποία αγωνιζόμαστε; Είναι επανάσταση οι εκτελέσεις στα υπόγεια, οι απαγχονισμοί, οι γραφειοκράτες που ροκανίζουν τα μαχαίρια τους την ώρα που ονειρεύονται νέα γκουλάγκ; Τελικά, τί είναι αυτή η περιβόητη επανάσταση; Θα υιοθετήσουμε τη φασιστική λογική του «αίμα να χυθεί, κι ότι είναι να γίνει ας γίνει;». Αν δεν μιλήσουμε για την επανάσταση ΤΩΡΑ, τότε ίσως παρασυρθούμε στο εμφυλιακό παιχνίδι που στήνει το σύστημα εξουσίας με τη συνεργασία της νεοναζιστικής γκρούπας της Χρυσής Αυγής και των περισσότερων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένων και δήθεν ανεξάρτητων ειδησεογραφικών ιστολογίων; Τί πραγματικά σημαίνει εξέγερση; Υπομονή μέχρι την ημέρα που οι «ηγέτες» του κινήματος θα καλέσουν για γενική απεργία, όπου θα συγκρουστούμε για μια ακόμη φορά με τους θύλακες ασφαλείας και προστάτες του αυστηρά ιεραρχημένου τούτου άθλιου πολιτισμού, τον στρατό και την αστυνομία; Και μόλις πέσουν τα πρώτα δακρυγόνα… επιστροφή στους καναπέδες! Στην «ασφάλεια» των τεσσάρων τειχών, στην αδράνεια και την ησυχία μας! Και όλα αυτά την στιγμή που μπορούμε ν΄αποκεντρώσουμε τις δράσεις μας, ν’ αρχίσουμε να δημιουργούμε μικρές αντι-κοινωνίες, συλλογικής αυτοδιαχείρησης, σε γειτονιές και πλατείες, με συνελεύσεις, ανταλλαγές προϊόντων, μέσω της δημιουργίας δικτύων αλληλεγγύης…
πηγή: eagainst.com
Σαρώνουν μισθούς, συντάξεις, κοινωνικά επιδόματα και δαπάνες
Προς το παρόν και από 14.2.12 οι τριετίες παραμένουν παγωμένες. Δηλαδή κανένας εργαζόμενος δεν παίρνει την καινούργια τριετία που συμπληρώνει.
Στη συνέχεια εκτόξευε δημαγωγικές απειλές κι αυτοί γελούσαν πιο ηχηρά. Ο Σαμαράς τους φώναξε δυο φορές στο Μαξίμου, για να καταλήξουν σ’ αυτή την επονείδιστη για το αστικό πολιτικό σύστημα ρύθμιση.
Οπως είπε η Χριστοφιλοπούλου, αυτός δέχτηκε (μένει να δούμε πώς θα διαμορφωθεί τελικά το πολυνομοσχέδιο). Δεν αλλάζει τίποτα, όμως, και ως προς την ουσία και ως προς τον τύπο. Από τη στιγμή που η επί διετία αυξησούλα στη φορολόγηση των πλοίων θα γίνει με υπογραφή συνυποσχετικού μεταξύ της κυβέρνησης και των εφοπλιστών, έχουμε ρύθμιση υπό την αίρεση των τελευταίων. Αρα, πρόκειται για «οικειοθελή συνεισφορά», όπως γράφτηκε. Με ή χωρίς αυτές τις δυο λέξεις, το ίδιο κάνει.
ΚΟΝΤΡΑ – ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 10 ΝΟΕΜΒΡΗ
Μια προσεκτικότερη ματιά στην επανάσταση της Συρίας (ένας αναρχικός μεταξύ των τζιχαντιστών)
Αυτή ήταν σε κάποιο βαθμό η κατάστασή μου όταν ήμουν μέσα στα «απελευθερωμένα εδάφη» της Συρίας, που είναι τα εδάφη που ελέγχονται από τον ελεύθερο στρατό, τις ένοπλες δυνάμεις της συριακής αντιπολίτευσης. Αλλά και πάλι δεν είναι όλη η αλήθεια.
Είναι γεγονός ότι δεν είναι όλοι οι ελεύθεροι μαχητές αφιερωμένοι τζιχαντιστές, αν και οι περισσότεροι από αυτούς νομίζουν, ή λένε, ότι αυτό που ασκούν είναι «Τζιχάντ». Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλοί απλοί άνθρωποι, ακόμα και κλέφτες, κλπ. μεταξύ αυτών, όπως και σε κάθε ένοπλο αγώνα.
Η πρώτη και μόνιμη εντύπωση μου σχετικά με την τρέχουσα κατάσταση στη Συρία, είναι ότι δεν υπάρχει πλέον λαϊκή επανάσταση. Αυτό που συμβαίνει στη Συρία είναι μια ένοπλη επανάσταση που θα μπορούσε απλά να εκφυλιστεί σε εμφύλιες συγκρούσεις.
Ο λαός της Συρίας, ο οποίος έχει δείξει πρωτοφανές θάρρος και αποφασιστικότητα κατά τους πρώτους μήνες της επανάστασης αψηφώντας το καθεστώς Άσαντ, έχει πραγματικά εξαντληθεί τώρα. Δεκαεννέα μήνες άγριας καταστολής και τον τελευταίο καιρό η πείνα, η εκτεταμένη ανέχεια και οι συνεχείς βομβαρδισμοί από το στρατό του καθεστώτος, αποδυνάμωσε το πνεύμα του. Στο τέλος αυτός που επωφελήθηκε από όλο αυτό δεν ήταν το καθεστώς, αλλά η αντιπολίτευση, ειδικά οι ισλαμιστές.
Λόγω των διεθνών σχέσεων της, ειδικά με τις πλούσιες δεσποτικές κυβερνήσεις του Κόλπου, η αντιπολίτευση μπορεί τώρα να τροφοδοτήσει και να στηρίξει τον πληθυσμό στις περιοχές που ελέγχονται από τις δυνάμεις της. Θα υπήρχε πολύ σοβαρή ανθρωπιστική κρίση χωρίς μια τέτοια υποστήριξη. Αλλά η στήριξη αυτή δεν παρέχεται δωρεάν, ούτε από τους ηγεμόνες του Κόλπου, ούτε από τους ηγέτες της αντιπολίτευσης. Αυτό που ζητάνε, όπως και κάθε άλλη εξουσιαστική δύναμη, είναι η υπακοή και η υποταγή. Αυτό στην πραγματικότητα θα μπορούσε μόνο να σημαίνει τον θάνατο της συριακής επανάστασης ως μιας θαρραλέας πράξης του συριακού λαού.
Ναι, βοήθησα κάποιους τζιχαντιστές να επιβιώσουν [1] και άλλους να επιστρέψουν στην μάχη. Αλλά η πραγματική πρόθεση μου ήταν να βοηθήσω τις μάζες στις οποίες ανήκω, κατ 'αρχάς ως γιατρός, και,
δεύτερον, ως αναρχικός.
Για να πω την αλήθεια, δε νομίζω ότι το πρόβλημά μας είναι με το ίδιο το Ισλάμ. Το Ισλάμ μπορεί επίσης να είναι ισότιμο, ή ακόμα και αναρχικό. Στην ιστορία του Ισλάμ υπήρξαν λόγιοι που ζητούσαν μια ακρατική και ελεύθερη μουσουλμανική κοινωνία, ακόμη και ένα ελεύθερο σύμπαν χωρίς κανενός είδους εξουσία.
Το πρόβλημα με αυτό που συμβαίνει τώρα στη Συρία δεν είναι μόνο η δύσκολη και αιματηρή διαδικασία αλλαγής μιας ανελέητης δικτατορίας, αλλά ίσως είναι κάτι ακόμη χειρότερο: να αντικατασταθεί η μια δικτατορία με μιαν άλλη, η οποία θα μπορούσε να είναι χειρότερη και πιο αιματηρή. Στις αρχές της επανάστασης ένας μικρός αριθμός ανθρώπων, κυρίως αφοσιωμένοι ισλαμιστές, ισχυρίστηκαν ότι εκπροσωπούν επαναστατημένες μάζες και αυτο-διορίστηκαν οι ίδιοι ως οι αληθινοί επαναστάτες, οι αληθινοί εκπρόσωποι της επανάστασης. Αυτό ήταν κάτι που έγινε δεκτό από το ρεύμα των επαναστατημένων μαζών και των διανοουμένων. Εμείς αντιταχθήκαμε σ' αυτούς τους εξουσιαστικούς και ακόμη και ψευδείς ισχυρισμούς, αλλά ήμασταν, και εξακολουθούμε να είμαστε, πολύ λίγοι για να κάνουμε οποιαδήποτε πραγματική διαφορά.
Αυτοί οι άνθρωποι υποστήριξαν ότι αυτό που γινόταν ήταν ένας θρησκευτικός πόλεμος, όχι μια απλή επανάσταση των καταπιεσμένων μαζών ενάντια στον καταπιεστή τους. Χρησιμοποίησαν πολύ έντονα το γεγονός ότι ο καταπιεστής ήταν από άλλη αίρεση του Ισλάμ, διαφορετική από την αίρεση της πλειοψηφίας των ανθρώπων που εκμεταλλεύεται, μια αίρεση που έχει συχνά κριθεί από σουνίτες μελετητές στο παρελθόν να είναι ενάντια στις διδασκαλίες του αληθινού Ισλάμ, η οποία είναι ακόμη χειρότερη από το να μην είσαι μουσουλμάνος. Μας συγκλόνισε το γεγονός ότι η πλειοψηφία των Αλαουίτων, της αίρεσης του δικτάτορα-οι οποίοι είναι οι φτωχότεροι και οι περισσότερο περιθωριοποιημένοι από την πλειοψηφία των Σουνιτών-υποστήριξε το καθεστώς και ότι συμμετείχε στην βίαιη καταστολή των μαζών. Αυτό ήρθε ως "απόδειξη" του "πραγματικού θρησκευτικού πολέμου" που λαμβάνει χώρα μεταξύ Σουνιτών και Aλαουίτων. Και από αυτή την άποψη οι άνθρωποι αυτοί θα μπορούσαν πραγματικά να ισχυριστούν ότι είναι αληθινοί σουνίτες. Είναι μουσουλμάνοι λόγιοι και είναι τόσο δογματικοί που κανείς δεν μπορεί να τους αμφισβητήσει πάνω σ' αυτό. Στην πραγματικότητα, έχουν χτίσει τις πνευματικές και ηθικές αρχές τους πριν από τις υλικές.
Στη συνέχεια, ήρθε η υλική υποστήριξη από τους κυβερνήτες του Κόλπου. Τώρα, η δυνατότητα για οποιαδήποτε πραγματική λαϊκή πάλη μειώνεται με ταχύ ρυθμό. Η Συρία κυβερνάται πλέον από τα όπλα, και μόνο εκείνοι που τα έχουν μπορούν να έχουν λόγο για το παρόν και το μέλλον της. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για το καθεστώς του Άσαντ και της ισλαμικής αντιπολίτευσης. Παντού στη Μέση Ανατολή οι μεγάλες ελπίδες εξαφανίζονται γρήγορα – στην Τυνησία, στην Αίγυπτο και αλλού.
Οι ισλαμιστές φαίνεται να παίρνουν όλα τα οφέλη των θαρραλέων αγώνων των μαζών. Και θα μπορούσαν εύκολα να ξεκινήσουν τη διαδικασία για την ίδρυση του φανατικού τους νόμου, χωρίς έντονη αντίδραση από τις μάζες. Θα μπορούσα να αισθανθώ ακριβώς όπως η Emma Goldman το 1922, όταν διαχωρίστηκε από τους Μπολσεβίκους και απογοητεύτηκε από τους νόμους τους. Στην πραγματικότητα, κανείς σε ολόκληρο τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο δεν θυμίζει τόσο τους μπολσεβίκους όσο σήμερα οι ισλαμιστές.
Ακόμα και αφοσιωμένοι σταλινικοί δεν θυμίζουν τόσο τους προγόνους τους, όσο οι ισλαμιστές. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν πολύ καταπιεσμένοι από τους τοπικούς δικτάτορες, που συνήθιζαν να τρομάζουν τις μάζες και τη Δύση, γι' αυτό και μπορεί να φαίνεται ότι είχαν καθοριστικό ρόλο ως αντιπολίτευση σε αυτές τις δικτατορίες. Ταυτόχρονα, έχουν πραγματικά την ίδια αποτελεσματική μηχανή προπαγάνδας όπως είχαν κάποτε οι μπολσεβίκοι. Είναι τόσο εξουσιαστικοί και επιθετικοί, όπως ακριβώς ήταν οι Μπολσεβίκοι κατά τη διάρκεια των καθοριστικών ημερών της Οκτωβριανής Επανάστασης. Έτσι, φαίνεται λογικό ότι οι αραβικοί λαοί επέλεξαν να τους δοκιμάσουν στην εξουσία, ή να αποδεχθούν την άνοδό τους στην εξουσία και ακόμα και να ελπίζουν, όπως οι Ρώσοι εργάτες και αγρότες έκαναν κάποτε, ότι θα μπορούσαν να δημιουργήσουν πραγματικά μια καλύτερη και διαφορετικού τύπου κοινωνία. Η Emma Goldman, ξύπνησε πολύ νωρίς από αυτή την ψευδαίσθηση, αλλά στις μάζες πήρε πολύ καιρό να συνειδητοποιήσουν την αλήθεια. Επίσης η Emma σκέφτηκε, δικαίως κατά τη γνώμη μου, ότι ήταν πολύ σωστό να ξεσηκωθούν οι μάζες και να προσπαθήσουν να αλλάξουν την άθλια πραγματικότητα τους, το μεγάλο «λάθος», αν θα μπορούσε να περιγραφεί ως ένα λάθος, έγινε από τις εξουσιαστικές δυνάμεις που προσπάθησαν να επισκιάσουν τη ν επανάσταση. Συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε την επανάσταση και όχι τους ψεύτικους "ηγέτες" της.
Χτίζοντας την ελευθεριακή εναλλακτική λύση: Αναρχική προπαγάνδα και οργάνωση
Το άλλο θέμα που πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό για εμάς, τους Άραβες αναρχικούς και τις αραβικές μάζες, είναι το πώς να οικοδομήσουμε μια ελευθεριακή εναλλακτική λύση: δηλαδή, πώς να ξεκινήσουμε μια αποτελεσματική αναρχική ή ελευθεριακή προπαγάνδα και πώς να οικοδομήσουμε ελευθεριακές οργανώσεις. Για να πω την αλήθεια, δεν είχα ποτέ πριν δοκιμάσει να πείσω κάποιον να γίνει αναρχικός. Έχω επιλέξει έναν ελεύθερο διάλογο μεταξύ «ίσων» με όλους. Ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι ξέρω τα πάντα ή ότι οποιοσδήποτε αναρχικός ή οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο ον αξίζει να είναι ο «οδηγός» ή ο «ηγέτης» των άλλων, αλλά ο καθένας αξίζει να είναι στην ίδια θέση με τον Πάπα, τους μουσουλμάνους ιμάμηδες ή τον γενικό γραμματέα κάθε σταλινικού ή λενινιστικού κόμματος. Πάντα πίστευα ότι προσπαθώντας να επηρεάσω τους άλλους είναι ένας άλλος τρόπος για να ασκώ εξουσία πάνω τους. Αλλά τώρα βλέπω το θέμα από μια άλλη σκοπιά: θέλω να κάνω τον αναρχισμό «διαθέσιμο» ή γνωστό σε όλους εκείνους που θέλουν να αγωνιστούν ενάντια σε κάθε καταπιεστική εξουσία της οποίας υποφέρουν την καταστολή, είτε είναι εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές, φεμινίστριες, νέοι, είτε εθνοτικές και θρησκευτικές μειονότητες, κλπ. Στόχος είναι να προσπαθήσουμε να οικοδομήσουμε ένα παράδειγμα ή ένα δείγμα της νέας ελεύθερης ζωής στο σώμα μιας ελεύθερης ή ελευθεριακής οργάνωσης, όχι μόνο ως μια ζωντανή εκδήλωση της πιθανής παρουσίας της, αλλά και ως ΜΕΣΟ για την επίτευξη αυτής της κοινωνίας.
Πρέπει να κάνουμε τον αναρχισμό γνωστό σε όλους τους δούλους και τα θύματα όλων των υφιστάμενων συστημάτων και των κατασταλτικών αρχών. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ αναρχική προπαγάνδα είναι, νομίζω, ο πρώτος στόχος αυτών των οργανώσεων. Με μια λέξη, είμαστε μάρτυρες της πτώσης των "κοσμικών" αυταρχικών τάσεων(συμπεριλαμβανομένων των εθνικιστικών και αραβο-εθνικιστικών, σταλινικών και λενινιστικών), και πολύ σύντομα της πτώσης των αυταρχικών θρησκευτικών τάσεων. Η μελλοντική εναλλακτική λύση θα πρέπει να είναι, λογικά, μια ελευθεριακή λύση. Ασφαλώς, ο αναρχισμός δεν μπορεί να εμφυτευτεί τεχνητά – πρέπει να είναι ένα «φυσικό» προϊόν των αγώνων των τοπικών μαζών. Αλλά και πάλι θα χρειαστεί πολύ προσοχή και πρέπει να δίνεται η δέουσα έμφαση. Αυτός θα είναι ο ρόλος της προπαγάνδας μας. Αν και δεν θα υπάρχει «κέντρο» στην οργάνωσή μας , ούτε γραφειοκρατία, θα εξακολουθούμε να είμαστε εξίσου αποτελεσματικοί με τους εξουσιαστές ομολόγους μας, ή ακόμη και πιο αποτελεσματικοί. Ακόμα κι αν ο δικός μας Στάλιν ή ο Βοναπάρτης δεν είναι στην εξουσία, εμείς, οι μάζες της Συρίας, θα έχουμε την ευκαιρία για ένα καλύτερο αποτέλεσμα από αυτό της ρωσικής επανάστασης. Είναι μεγάλη αλήθεια ότι αυτό είναι δύσκολο και γίνεται όλο και περισσότερο δύσκολο κάθε λεπτό, αλλά η ίδια η επανάσταση ήταν ένα θαύμα, και σε αυτή τη γη οι καταπιεσμένοι μπορούν να δημιουργούν τα θαύματα τους από καιρό σε καιρό.
Και αυτή τη φορά, εμείς, οι αναρχικοί της Συρίας, παίζουμε όλα τα χαρτιά μας και αγωνιζόμαστε μαζί με τις μάζες. Δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά αλλιώς δεν θα μας άξιζε το ελευθεριακό μας όνομα.
Σημείωση:
[1] Θέλω εδώ να δώσω κάποιες λεπτομέρειες σχετικά με αυτό. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν εύκολο για μένα να είμαι μεταξύ των οπαδών της Τζιχάντ, αλλά για κάποιο λόγο, δεν ήταν το ίδιο όταν τους φρόντιζα ως γιατρός. Για μένα, ήταν εντελώς σαφές – από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο νοσοκομείο όπου δούλευα – ότι θα φροντίζω όποιον χρειάζεται τη βοήθειά μου, είτε πρόκειται για πολίτες είτε για αγωνιστές από κάθε ομάδα και θρησκεία ή αίρεση. Και ήμουν εντελώς πεπεισμένος ότι κανείς δεν θα είχε άσχημη μεταχείριση μέσα σε αυτό το νοσοκομείο, ακόμη και αν ήταν από το στρατό του Άσαντ. Θα επιμείνω εδώ ότι το πραγματικό πρόβλημα μου, που σε γενικές γραμμές νομίζω, είναι το ίδιο με κάθε καταπιεζόμενου , δεν είναι με τον ίδιο το θεό, αλλά με τους ανθρώπους οι οποίοι ενεργούν ως θεοί, οι οποίοι είναι τόσο άρρωστοι με την εξουσία που σκέφτονται και ενεργούν σαν θεοί, είτε πρόκειται για κοσμικούς δικτάτορες σαν τον Άσαντ ή ισλαμιστές ιμάμηδες, κλπ. Ο ίδιος ο Θεός δεν είναι ποτέ τόσο θανάσιμα επικίνδυνος όσο εκείνοι που «μιλούν» γι 'αυτόν.
Δημοσιεύτηκε στο omniatv.com , στις 6/11/2012
Θέλω την δόση μου για να μην πεθάνω…….. κι ας πεθάνω.
Αλίμονο. Έχουμε καταντήσει ένα απέραντο απρόσωπο συνονθύλευμα εξαρτημένων σωμάτων που σκύβουν το κεφάλι στα πάντα, που εκλιπαρούν και δείχνουν διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα για να πάρουν την δόση τους. Να κάνουν τα πάντα για να συνεχίσουν να ζουν στον παραισθησιογόνο παράδεισο που τους προσφέρει μια κλίκα εμπόρων θανάτου.
Εξαρτημένοι, όπως οι κοινοί τοξικομανείς, ενός κράτους, μίας εξουσίας που εμπορεύεται την ίδια μας την ζωή για να πλουτίσει και να συνεχίσει να απολαμβάνει τα προνόμια της και να εξυπηρετεί την προσωπική της μισαλλοδοξία.
Φοβισμένοι ότι θα χάσουμε το δηλητήριο που μας ποτίζουν σταγόνα την σταγόνα, προσκεκλημένοι σε ένα γεύμα χωρίς αύριο. Καταντήσαμε να ζητιανεύουμε τον ίδιο μας τον θάνατο από τα χέρια ανθρώπων που αδιαφορούν για την ηθική τις αξίες, τις ανάγκες μας.
Νέα μέτρα, νέα μνημόνια, περισσότερος πόνος.
Πόσοι αλήθεια έχουν δει ένα τοξικομανή σε κρίση στέρησης; Ένα ανθρώπινο τσουβάλι ανίκανο να κάνει οτιδήποτε. Ανίκανο να αντιδράσει σε οτιδήποτε θετικό. Είναι άραγε αυτό το αντίτιμο της πλαστής ευημερίας που τόσα χρόνια απολαμβάναμε; Πολιτικοί, τραπεζίτες, παπάδες, αφεντικά, μας πότισαν εθισμό για να μπορέσουν να γίνουν αναντικατάστατοι. Για να τους χρειαζόμαστε και να πιστεύουμε ότι χωρίς αυτούς δεν μπορούμε να ζήσουμε.
Μας λένε ψέματα, μας υποτιμούν, μας χτυπούν και εμείς υπομένουμε τα πάντα. Και γιατί όχι άλλωστε; Σημασία έχει να πάρουμε την δόση που τόσο χρειαζόμαστε για να συνεχίσουμε να ζούμε. Γιατί πρέπει να πάρουμε την δόση για να παρατείνουμε μια άθλια ζωή, έως την στιγμή που θα χρειαστεί να πάρουμε ξανά την επόμενη δόση που, και αυτή σταδιακά θα μας οδηγήσει στον θάνατο.
Ποιος αλήθεια μπορεί να συνεχίσει να ζει έτσι; Για πόσο καιρό νομίζουμε ότι μπορεί να παραταθεί αυτό το βασανιστήριο που συντηρεί μία ψεύτικη ελπίδα;
Η κωμωδία που παίζετε στην πλάτη μας από τις πολιτικές περσόνες- σταρ της τηλεόρασης, περί διαπραγματεύσιμων και αδιαπραγμάτευτων ορίων θα καταβαραθρωθεί για άλλη μια φορά. Οι έμποροι του θανάτου είναι ξεκάθαροι στην σημαδεμένη τους τράπουλα. Το παιχνίδι είναι αυτό και σε όποιον αρέσει. Αν δεν θές να πάρεις από την δική μου ηρωίνη πάρε από την κοκαΐνη που σου πουλά ο άλλος έμπορος του σιναφιού. Όποιος αμφισβητεί θα υποστεί τις συνέπειες. Σταδιακός ή ακαριαίος θάνατος. Αυτό κάνουν οι έμποροι ναρκωτικών στους τοξικομανείς, αυτό κάνουν οι πολιτικοί στους πολίτες.
Η ψήφιση των νέων μέτρων όμως μπορεί να αποτελέσει ένα σημείο εκκίνησης. Μπορεί να είναι η στιγμή που όλοι εμείς θα βάλουμε ένα τέλος σε όλη αυτή την εξάρτηση.
Δεν έχει νόημα να διαπιστώνεις συνεχώς το αδιέξοδο που έχεις βρεθεί και να επαναλαμβάνεις το ίδιο λάθος. Πρέπει να κάνεις κάτι για να το ξεπεράσεις και κυρίως πρέπει να αναζητήσει νέους τρόπους.
Η πολιτική και οικονομική πρέζα δεν αντιμετωπίζετε με ευχολόγια και σίγουρα όχι από ανθρώπους μόνους και απομονωμένους, πόσο μάλλον από εκείνους που την εμπορεύονται.
Η ελπίδα και οι νίκες μπορούν να κατακτηθούν ξανά μέσα από την συλλογική δράση και αλληλεγγύη που καλούμαστε να προσφέρουμε στον διπλανό μας.
Κέντρα αντίστασης υπάρχουν σε κάθε γειτονία σε κάθε χώρο εργασίας. Άνθρωποι έτοιμοι να αντισταθούν υπάρχουν παντού. Ας γίνουν η προσωπική απελπισία και τα αδιέξοδα του καθενός αιτία να ξαναβρεθούμε μαζί, να ορίσουμε ξανά το περιβάλλον και τον τρόπο που θέλουμε να ζούμε. Ας ενώσουμε ξανά τις δυνάμεις και τις διαφορετικότητές μας για να κατακτήσουμε την ζωή μας χωρίς παραισθησιογόνα, δόσεις και λοιπές εξαρτήσεις. Μόνο που πρέπει να κάνουμε γρήγορα πριν αυτή η δόση είναι η χαριστική.
Πηγή: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1434556
Ο ψυχασθενής της διπλανής πόρτας
Αντιφασίστες στην χώρα των τεράτων
«Το ζήτημα είναι» είπε η Αλίκη, «αν μπορείτε να κάνετε τις λέξεις να σημαίνουν τόσα διαφορετικά πράγματα».
«Το ζήτημα είναι», απάντησε ο Χάμπτυ Ντάμπτυ, «ποιός θα είναι το αφεντικό, αυτό είναι όλο». [1]
Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και οι φασιστικές ιδεοληψίες άρχισαν να εμφανίζονται ως τάσεις της ελληνικής κοινωνίας με την είσοδο του πρώτου κύματος μεταναστών στην χώρα, στις αρχές της δεκαετίας του ΄90. Δεδομένης όμως της εκμετάλλευσης των μεταναστών από το σύνολο σχεδόν της ελληνικής κοινωνίας και του κάθε είδους κέρδους που αποκόμισαν οι εκμεταλλευτές σε καιρούς μιας εικονικής οικονομικής ευμάρειας, οι τάσεις αυτές ήταν, κατά κάποιο τρόπο και σε μεγάλο βαθμό, εν υπνώσει. Λογικό: όταν σού μαζεύουν τις ελιές και τα φρούτα, όταν σού δουλεύουν στις οικοδομές και στα ολυμπιακά έργα, όταν σού καθαρίζουν τις τουαλέτες και ξεσκατίζουν την ενοχλητική ανοϊκή πεθερά, όταν στήνουν κώλο στα μπουρδέλα κλπ. και μάλιστα όλα αυτά αδιαμαρτύρητα, χωρίς ασφάλιση, με ελάχιστα χρήματα και σού λένε και ευχαριστώ, έχεις κι εσύ, ο επιβιώσιμος επιτυχημένος έλληνας μικρο-μεσο-μεγαλο-αστός, την άνεση να αισθάνεσαι «υπεράνω» και να μπορείς να αισθανθείς σαν τ’ αφεντικά στην καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά (χαμογελαστοί αφέντες με κατανόηση και συμπάθεια για τα δουλικά…).
Η επέλαση της φτώχειας και το οικονομικό ναυάγιο της Ελλάδας – η αποτυχία δηλαδή του ελληνικού καπιταλισμού που ανέκαθεν ήταν ανορθολογικός ακόμα και με καπιταλιστικά κριτήρια, που σημαίνει ότι, εκτός από βάρβαρος και αντικοινωνικός, ήταν και παραμένει ταυτόχρονα και αντιπαραγωγικός (με μια έμφυτη μανία αποθησαύρισης και όχι «επενδυτικός»), στρεβλός, μαφιόζικος και υπό σιδηρά κρατική προστασία σε βαθμό που να αποτελεί τον ορισμό της διαπλοκής – έγιναν ο εκλυτικός παράγοντας της εμφάνισης της φασιστικής νόσου που δεν μπορούσε να κρατηθεί άλλο στο στάδιο της επώασης (φιδιών εννοείται).
Ήδη από την εποχή του «κινήματος των πλατειών» εμφανίστηκε σιγά – σιγά, εκτός αλλά παράλληλα με τις λαϊκές συνελεύσεις, ένας κατ’ αρχήν απροσδιόριστος και ετερόκλητος όχλος, αποτελούμενος από «πατριώτες» με έντονα εθνικιστικές τάσεις, έντρομους ή και παραληρητικούς Λιακοπουλοποιημένους φαντασιόπληκτους Νεο-Ταξικό-φοβικούς και φασιστοειδή. Μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου ο εφιάλτης έγινε τόσο πραγματικός που όσο κι αν τσιμπιόμαστε δεν μπορούμε να σταματήσουμε να τον βλέπουμε: 441.000 και 426.000 ψήφοι για τη νεο-ναζιστική οργάνωση, αντίστοιχα. Από την πρώτη στιγμή που οι ίδιοι οι νεο-ναζί συνειδητοποίησαν ότι έχουν εν δυνάμει ένα τόσο μεγάλο κοινό, άρχισαν οι αγριότητες: ξυλοδαρμοί και σφαγές μεταναστών, τραμπουκισμοί στους χώρους εργασίας τους, διαρκής τρόμος• πολλοί μιλούν για εξαφανίσεις, βιασμούς και για πρακτικές που ενσωματώνουν περισσότερα από τα μισά εγκλήματα του Ποινικού Κώδικα.
Κάθε πράξη βίας εκ μέρους των νεο-ναζί, η οποία μένει αναπάντητη από την κοινωνία ή γίνεται άμεσα ή έμμεσα ανεκτή ή ακόμα και επιθυμητή, γεννά σ’ αυτούς και στους φίλους τους, μία αίσθηση μεγαλείου και μια αίσθηση ακόμη μεγαλύτερης δύναμης, η οποία, με την σειρά της, γίνεται η αιτία για το ξεδίπλωμα ενός ακόμα σφοδρότερου κύματος μίσους και (φασιστικής) μισαλλοδοξίας που τελικά δημιουργεί μια διαρκή απειλή στοχοποιώντας, εκτός των μεταναστών και πολιτικούς χώρους (αναρχικούς, κομμουνιστές), κοινωνικές ομάδες ή «μειονότητες»: ομοφυλόφιλοι, άτομα με ειδικές ανάγκες, ψυχιατρικοί ασθενείς κ.ά. μπαίνουν μέρα με τη μέρα στη λίστα αναμονής των υποψήφιων θυμάτων τους. Το μίσος κλιμακώνεται αυτοτροφοδοτούμενο και η ηθική, πνευματική, πολιτική και κοινωνική κατρακύλα δεν έχει πια πάτο.
Μέσα σ’ αυτή την πραγματική κατάσταση, με τους φασίστες να κάνουν από «περιπολίες» και «ελέγχους νομιμότητας» σχετικά με την ύπαρξη αδειών παραμονής και εργασίας των μεταναστών μέχρι και εξώσεις μεταναστών (και όχι μόνο) μισθωτών που δεν μπορούν να πληρώσουν τα ενοίκια των τρωγλών που τους νοικιάζουν οι ντόπιοι, άλλοτε νοικοκυραίοι, εκ των πραγμάτων δημιουργήθηκε, ως κοινωνικό αντανακλαστικό, η ανάγκη για τη δημιουργία μιας αντιφασιστικής άμυνας. Πολλοί δηλώνουν ή είναι αντιφασίστες, αλλά το βάρος έπεσε (θα δούμε αμέσως παρακάτω γιατί) στον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο. Τα κόμματα της Αριστεράς με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση (ΣΥ.ΡΙΖ.Α., Κ.Κ.Ε.) αρέσκονται στα λόγια αλλά δεν θέλουν ή/και δεν μπορούν να οργανώσουν τον κόσμο τους ή την κοινωνία ακόμα και σε πιο απλά ζητήματα (π.χ. : άρνηση πληρωμής επαχθών και παράνομων φόρων). Πόσο μάλλον, είναι ανίκανα όχι μόνο να οργανώσουν κάτι σαν αντιφασιστική πολιτοφυλακή, αλλά δεν τολμούν ούτε καν να κάνουν μια σχετική νύξη. Η νομιμοφροσύνη τους τα έχει διαβρώσει τόσο που προσπαθούν με αστείες τσιρίδες και πολιτικάντηκες τρίπλες να «κηρύξουν» την Χρυσή Αυγή, «εκτός νόμου». Πώς είναι δυνατό να πιστεύουν ότι το πλαίσιο που δημιούργησε το φαινόμενο, ή που έστω ανέχτηκε την εμφάνισή του, θα λειτουργήσει για την καταπολέμησή του; Πώς τους ξεφεύγει το ότι, ακόμα και σε περίπτωση που κατάφερναν κάτι τέτοιο δια της νόμιμης οδού, θα είχαν ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για την «θέση εκτός νόμου» και των πραγματικά αντισυστημικών/αντικαπιταλιστικών ελευθεριακών οργανώσεων; Είναι δυνατόν να αγνοούν ότι στήνουν πλάτη στη ρητορική του ακραίου κέντρου που εντελώς ανέντιμα και δόλια τσουβαλιάζει «και τα δύο άκρα»; Αλήθεια, δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι 4 στους 5 υπηρετούντες στα σώματα ασφαλείας και ειδικά στις ομάδες ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ, ΔΙΑΣ της ΕΛ.ΑΣ. είναι δοσμένοι ψυχή τε και σώματι στην νεοναζιστική οργάνωση; Ότι δικαστές και εισαγγελείς δε θέλουν ή φοβούνται (ή και τα δύο) να εφαρμόσουν ακόμα και τους νόμους της «Τυφλής Αστικής Δικαιοσύνης» όταν έχουν να κάνουν με το φύραμα των φασιστοειδών;
Για το λόγο αυτό, οι αναρχικές συλλογικότητες, απομονωμένες από το υπόλοιπο αντιφασιστικό (εντός ή εκτός εισαγωγικών) φάσμα της κοινωνίας, επιδόθηκαν σε ένα συνεχή αντιφασιστικό αγώνα. Αγώνα τον οποίο πληρώνουν με άδικες και παράλογες ποινικές διώξεις, με αμείλικτη καταστολή και βασανιστήρια, αλλά και με σκληρή κριτική από κάθε πλευρά. Ας δούμε τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και στη συνέχεια θα επιχειρηθεί να βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη:
Το βράδυ της Κυριακής 30 Σεπτεμβρίου ξεκινά από τα Εξάρχεια η τρίτη κατά σειρά μηχανοκίνητη αντιφασιστική πορεία(περίπου 80 μοτοσικλέτες με 150 αναβάτες), στο κέντρο της Αθήνας: «επιδιώκουμε η παρέμβαση αυτή να λειτουργήσει ως κάλεσμα για την ενεργοποίηση των αντιφασιστικών αντανακλαστικών και της ταξικής αυτοάμυνας στα πλαίσια του ευρύτερου αγώνα ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό».
Μηχανές της ομάδας Δ ακολουθούσαν είτε από πίσω, είτε από παράλληλα στενά. Στην οδό Φυλής, μεταξύ Αγίου Μελετίου και Ιθάκης, συναντάνε μέλη μιας «επιτροπής κατοίκων ή καταστηματαρχών», γνωστές για την προστασία που πουλάνε στις γειτονιές, έχοντας ως αρμοδιότητά τους τις επιθέσεις σε μετανάστες (όπως ξυλοδαρμοί, μαχαιρώματα), σε αναρχικούς ή αριστερούς, στα μαγαζιά και στα στέκια τους. Πρόκειται για μέλη της Χ.Α., οι οποίοι έσπαγαν μαγαζιά μεταναστών. Ακολουθεί σύγκρουση των φασιστών με τη μηχανοκίνητη πορεία και στη συνέχεια επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων στην μηχανοκίνητη πορεία. Χτυπήματα σε χέρια, πόδια, κεφάλι, ενώ οι αστυνομικοί χρησιμοποίησαν και όπλα taser (ακινητοποιεί το θύμα διαχέοντας, με αγκίστρια που καρφώνονται στο σώμα, ηλεκτρισμό). «Μόλις πέσανε πάνω μας, μας λιάνισαν. Μας χτυπούσαν με τα κλομπ όπου έβρισκαν. Εμένα μόλις μου ρίξανε το taser παρέλυσα ολόκληρος. Στην αρχή νόμιζα ότι ήτανε από την αδρεναλίνη. Είχανε παραλύσει τα χέρια και τα πόδια μου και μου χρεώσανε αντίσταση κατά της Αρχής». Ακούστηκε από τους αστυνομικούς «Χτυπήστε τους, αλλά μην τους αφήσετε σημάδια»… Στη συνέχεια, ακολούθησε η σύλληψη κάποιων αντιφασιστών και η κατάσχεση των μοτοσικλετών τους.
Οι αναφορές στα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης και στα λοιπά μέσα μαζικής αποβλάκωσης (π.χ. ΝΕΤ, STAR) αναφέρουν τη σύγκρουση κατοίκων με τους «αντιεξουσιαστές από τα Εξάρχεια». Στο μεταξύ, φασιστικό site ανεβάζει ντοκουμέντο του τραυματισμού μέλους της ενώ πληθώρα άρθρων στο διαδίκτυο επιμένουν στην «συγκινητική» εικόνα των κατοίκων που δέχθηκαν επίθεση από τους αντιεξουσιαστές και μέσω των κοινωνικών δικτύων, παραδέχεται τη συμμετοχή του σε πογκρόμ εναντίον μεταναστών και τις προθέσεις του.Οι συλληφθέντες της μηχανοκίνητης πορείας μεταφέρονται στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής, όπου υποβάλλονται σε βασανισμούς: «ξεκίνησαν με το λεκτικό: ‘Θα σας θάψουμε όπως στο Γράμμο, το Βίτσι’. Μας λέγανε καθαρά ότι είναι χρυσαυγίτες. ‘Ναι ρε, χρυσαυγίτες είμαστε, τέρμα αυτά που ξέρετε’. Μετά, άρχισαν τα χαστούκια. Τραβάγανε τα μαλλιά στις κοπέλες και τους κάνανε χυδαία σεξιστικά σχόλια. Ένας από εμάς αιμορραγούσε όλο το βράδυ από το κεφάλι κι όταν έγειρε λίγο να κοιμηθεί, του ρίχνανε λέηζερ και φακούς στα μάτια. Σε λίγο ήρθε κι ένας επικεφαλής Δελτάς. Αυτός τους έδινε το ok για να συνεχίσουνε και τους έδινε οδηγίες για τον βασανισμό». (Κυριακάτικη Αυγή).
«Το σκηνικό δημοκρατικού βασανισμού έλαβε ένα τέλος όταν πιά μία από τους συλληφθέντες έβαλε τις φωνές για πολλή ώρα, με αποτέλεσμα να επέμβει ο αξιωματικός του ορόφου και να απομακρύνει τους βασανιστές». Σπασμένα κόκκαλα, τους χρησιμοποιούσαν σαν σταχτοδοχείο επειδή «βρωμούσαν».«Διψούσαμε τόσο που ήπιαμε νερό από τις τουαλέτες», δήλωσε μια εκ των συλληφθέντων. Κάποιοι από αυτούς είπαν ότι τους έκαψαν στα χέρια με αναπτήρα, ότι οι αστυνομικοί τους βιντεοσκοπούσαν με τα κινητά τους και απειλούσαν να ανεβάσουν τις φωτογραφίες τους στο ίντερνετ και να δώσουν τις διευθύνσεις τους στη Χρυσή Αυγή (πηγή Guardian).
Για 19 συνεχόμενες ώρες δεν επιτράπηκε στους συλληφθέντες η επαφή με τους δικηγόρους τους ή η μεταγωγή σε νοσοκομείο και στο μεταξύ, οι «κάτοικοι» κατέθεταν για τη δικογραφία. Αλληλέγγυοι κινητοποιήθηκαν άμεσα και συγκεντρώθηκαν στα δικαστήρια της Ευελπίδων που μεταφέρθηκαν οι συλληφθέντες, όπου οι δυνάμεις των ΜΑΤ επιτέθηκαν ξυλοκοπώντας άγρια τους αλληλέγγυους, ενώ συνέλαβαν 4. Οι βασανισμοί συνέχισαν: «ο μπάτσος μας απαγόρευσε να καθόμαστε σταυροπόδι, να πίνουμε νερό και να καπνίζουμε. Συνέχεια μάς έλεγε «όποτε έρχεστε εδώ μέσα, θα φτύνετε αίμα. Δεν με νοιάζει τι πάει να πει σύλληψη και τι προσαγωγή. Κοιτάξτε με καλά να με θυμάστε, άμα θέλετε να με βρείτε εμείς είμαστε μεγάλη φάρα, ξέρουμε τα σπίτια σας».
«Μάς ζήτησαν να κατεβάσουμε τα παντελόνια και να δείξουμε τα γεννητικά όργανα. Όποιος αρνήθηκε, έφαγε πολύ ξύλο. Κάποια στιγμή έφτασε ο αξιωματικός και λέει σ’ έναν από μας ‘σήκωσέ μου και τα χέρια’. Όταν το παιδί το έκανε, ο αξιωματικός νόμιζε ότι του έκανε άσεμνη χειρονομία. Τον βούτηξε από τον λαιμό, χτύπησε το κεφάλι του στον τοίχο και του έλεγε ‘αυτά να τα κάνεις στη μάνα σου, όχι σε μένα’. Συνέχιζε να τον χαστουκίζει μέχρι να πει ‘θα τα κάνω στη μάνα μου’». (Κυριακάτικη Αυγή).
«Προσπαθούν να τρομοκρατήσουν αγωνιστές, να τους σπρώξουν σε μια κατάσταση παρανομίας ή φόβου (αφού απειλούσαν με επισκέψεις κατ’ οίκον), με παράλληλες άμεσες απειλές για δολοφονίες και άλλα καραγκιοζιλίκια… Στο ίδιο εμφυλιοπολεμικό κλίμα, οι εισαγγελικές αρχές από την πλευρά τους εντείνουν την προσπάθεια τρομοκράτησης με απειλές προφυλακίσεων, καταργώντας στην ουσία τον δικό τους κώδικα ποινικής δικονομίας που υποτίθεται ότι υπηρετούν και υπερασπίζονται» δηλώνουν οι συλληφθέντες.
Τα μέσα ενημέρωσης για μία εβδομάδα συνέχισαν τον αποπροσανατολισμό όσον αφορά στα γεγονότα. Βουλευτές κινητοποιήθηκαν αναζητώντας απαντήσεις στις κατηγορίες των συλληφθέντων και η απάντηση που έλαβαν από τον Υπουργό Δημόσια Τάξης και Προστασίας του Πολίτη, Ν. Δένδια, μέσω μιας απλής Ανακοίνωσης, ήταν πως θα λάβει τα μέτρα του προκειμένου τα δύο άκρα, που το ένα εκ των οποίων, σημειώνει, υποστηρίζει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., να μην απειλήσουν το δημοκρατικό μας πολίτευμα.
Με τη δημοσίευση του άρθρου της Guardian, κινητοποιείται πιο έντονα ο δημοσιογραφικός χώρος γύρω από το θέμα και ο Ν.Δένδιας με τη σειρά του χαρακτηρίζει ψευδείς τις κατηγορίες της εφημερίδας. Συγκεκριμένα, αναφέρει ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις πως οι συλληφθέντες υπέστησαν τους βασανισμούς (σ.σ τα καψίματα, το ηλεκτροσόκ) και αν βρεθούν αποδείξεις, τότε θα κινηθούν όλες οι νόμιμες διαδικασίες.
Αφέθηκαν ελεύθεροι την Παρασκευή 5 Οκτωβρίου, με κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα όπως αντίσταση κατά της αρχής, διατάραξη κοινής ειρήνης, το γελοίο επιβαρυντικό της κάλυψης χαρακτηριστικών (σ.σ φορούσαν κράνη σε μηχανοκίνητη πορεία), επικίνδυνη σωματική βλάβη, βαρειά σκοπούμενη σωματική βλάβη, επιβαρυντική περίπτωση διακεκριμένων φθορών και παράβαση νόμου περί όπλων (σ.σ κοντάρια σημαιών). Οι περιοριστικοί όροι είναι πως απαγορεύεται να εξέλθουν της χώρας ενώ είναι υποχρεωμένοι να παρίστανται κάθε 15 ημέρες στο αστυνομικό τμήμα. Το ποσό των εγγυήσεων για τους 14 από αυτούς είναι 3.000 € και για τον ένα 10.000 €. [2]
Μάς λένε λοιπόν πως είναι λάθος να αναλωνόμαστε στον αντιφασιστικό αγώνα• πως είναι λάθος να «δίνουμε σημασία σε μια συμμορία φασιστών»• πως έτσι αναπαράγουμε την προπαγάνδα τους• πως τους διαφημίζουμε… Επιχειρήματα που αν και φαινομενικά έχουν μια βασιμότητα, ωστόσο στην πράξη και δεδομένης της κατάστασης, είναι εσφαλμένα. Μήπως τα ΜΜΕ δεν κάνουν διαρκή διαφήμιση στις θέσεις της Χ.Α. μετατρέποντας σε θέαμα για όλη την οικογένεια κάθε καινούριο φρικαλέο κατόρθωμά της; Μήπως, τα διαρκή ψέματα των νεο-ναζί δεν έχουν υφάνει έναν παρανοειδή ιστό εντός του οποίου έχει εγκλωβιστεί ολόκληρη η κοινωνία – θύμα της γκεμπελικής προπαγάνδας τους που στηρίζεται από ΜΜΕ και διαφυλάσσεται από το κρατικό παράρτημά της, την ΕΛ.ΑΣ. (Ελλήνων Αστυνομικών Ρουφιάνων Δολοφόνων και Βασανιστών); Και για τον φασιστικό εφιάλτη οι αναρχικοί φταίνε..; Εύκολο να φορτώνει κανείς την απάθειά του, την δειλία του ή την συνενοχή του στις άθεες μάγισσες της εποχής της Απόλυτης Αποβλάκωσης. Όμως τέτοια επιχειρήματα («αν αντιμετωπίσεις τον φασίστα με (αντι)βία γίνεσαι κι εσύ φασίστας») δεν μάς αγγίζουν. Και δεν είμαστε υποχρεωμένοι να απαντούμε σε οποιαδήποτε ανοησία εκστομίζεται από οποιονδήποτε είναι, πλήρως και συνειδητά, μακριά από κάθε κοινωνικό αγώνα. Ανασηκώνουμε τους ώμους προειδοποιώντας ότι η φασιστική απειλή είναι θέμα χρόνου να στραφεί κατά της ελληνικής εργατικής τάξης, των ντόπιων μη προνομιούχων, της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας, αφήνοντας τους μετανάστες στο ημίφως του σκοταδισμού της.
Αντιδρούμε στην επέλαση του φασισμού. Ίσως να μην σώσουμε κανέναν. Ίσως να μην «σώσουμε την επανάσταση, αλλά θα σώσουμε την σκέψη μας και τη συνοχή μας». Και την αξιοπρέπειά μας. Είναι αλήθεια ότι οφείλουμε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για την ανάπτυξη θετικών δραστηριοτήτων. Πως πρέπει να βρούμε και νέες πρακτικές, αποφεύγοντας όποτε είναι δυνατόν την αντι-βία (που όσο κι αν προσπαθήσουμε δεν μπορεί να έχει τα αποτελέσματα που επιθυμούμε στο βαθμό που δεν είναι μαζικότατη αλλά «δική μας υπόθεση» και δική μας «ευθύνη», την οποία εν μέρει μάς φόρτωσαν οι λοιποί αντιφασίστες – π.χ. συχνά στις τοπικές αριστεροκρατούμενες λαϊκές συνελεύσεις που δεν μας θέλουν, μάς θυμούνται όταν ανακύπτει το θέμα του αντιφασισμού – και εν μέρει φορτωθήκαμε μόνοι μας (λες και είμαστε επιφορτισμένοι να αναλάβουμε μόνοι εμείς το βρώμικο κομμάτι).
Πράγματι είναι επιβεβλημένη η υιοθέτηση και νέων και διαφορετικών μεθόδων όπως αυτές που λ.χ. οι Ισπανοί προσπαθούν εδώ και χρόνια να φτιάξουν, δουλεύοντας ασταμάτητα προς αυτή την κατεύθυνση: είναι απαραίτητη η δημιουργία ενός μαζικού κινήματος μέσω του οποίου θα μπορέσουμε να περάσουμε σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους όσο το δυνατόν περισσότερες ελευθεριακές αρχές μπορούμε. Οι Ισπανοί οργανώνονται εδώ και μήνες, ανεξάρτητα από μεγάλα συνδικάτα. Φτιάχνουν δεκάδες δομές, ομάδες, κινήσεις. Μικρές και μεγάλες. Πειραματίζονται με μορφές (αυτο)-οργάνωσης και επικοινωνίας. δημιουργώντας παντού δίκτυα. Αποφεύγουν να προτάξουν ιδεολογικού τύπου χαρακτηριστικά και διαφορές, δίνουν έμφαση στα επιμέρους αιτήματα και ανάγκες (π.χ. Διαφθορά, Στεγαστικό πρόβλημα και εξώσεις, Ανεργία κ.α.). Δίνεται μεγάλη σημασία στο να αποφευχθεί η ανάθεση της λύσης σε κάποιον «άλλο», γι’ αυτό και προσπαθούν να συμμετέχουν όλοι σε όλα τα στάδια μιας συνέλευσης, δράσης κλπ. Είναι πολύ σημαντικό κανένας να μην εκπροσωπεί κανέναν, η όποια συνεργασία να επιτυγχάνεται στη βάση του ότι ο καθένας μπορεί να έχει τις διαφωνίες του και τις αποχρώσεις του και παρ’ όλα αυτά να μπορεί να συμμετέχει. Επίσης πρέπει να μπορεί να βρει τρόπους να συμμετέχει, ακόμη και αν είναι ηλικιωμένος, με ειδικές ανάγκες κλπ. Κανένας δεν χρειάζεται να πάρει άδεια και έγκριση από οποιονδήποτε αλλά πρέπει να έχουν όλοι ξεκάθαρο ότι το σημαντικό είναι η συλλογική στρατηγική.
Οι βασικοί άξονες είναι: Η Οριζόντια Οργάνωση/Δομή, η Συλλογική Νοημοσύνη, η Mη-βία και η Συμμετοχικότητα. Η διείσδυση της προπαγάνδας μας μέσα στην κοινωνία μπορεί και πρέπει να γίνει με κάθε τρόπο που πιθανολογούμε ότι θα φέρει αποτελέσματα που δεν κατάφεραν οι έως τώρα δοκιμασμένες πρακτικές μας. Η στήριξη δραστηριοτήτων και δράσεων που αποσκοπούν στην βελτίωση μικρών ή λιγότερο μικρών τομέων της καθημερινής ζωής, μπορεί να αποβεί εντελώς κομβική για εμάς, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι μέσω της συμμετοχής μας (και της δυναμικής επιρροής μας) σ’ αυτές, ενδεχομένως να επιτύχουμε εκεί όπου μέχρι σήμερα αποτυγχάνουμε συστηματικά.
Η ενεργός συμμετοχή μας σε αντιδομές και σε δραστηριότητες που κατ’ αρχήν δεν φαίνονται συγκρουσιακές πιθανολογούμε ότι μπορεί να έχει κάποια από τα παρακάτω αποτελέσματα (τα οποία πρέπει εκ των προτέρων να έχουμε θέσει ως στόχους): να αφήνει τα περιθώρια συμμετοχής στις κινητοποιήσεις σε αυτόν τον κόσμο που ακόμα δεν θέλει/δεν μπορεί να συγκρουστεί. Να αναιρέσει την ρητορική των ΜΜΕ και της κυρίαρχης ιδεολογίας που κάνει λόγο για «επικίνδυνα/ακραία στοιχεία». Να δημιουργήσει τις παραστάσεις και αφηγήσεις που θα μάς βοηθήσουν να κερδίσουμε περισσότερα στον επικοινωνιακό πόλεμο, αναλογιζόμενοι ότι στην εποχή του θεάματος μπορούμε να βρούμε τρόπο να απευθυνθούμε καλύτερα στον κόσμο απ’ ότι οι αντίπαλοί μας. Εν τέλει να γεννήσει εκείνο το αίσθημα συμμετοχής που θα ενεργοποιήσει τον κόσμο που δεν είναι έτοιμος να λειτουργήσει τόσο βάσει πολιτικών επιλογών όσο δια μέσω του θυμικού.
Η παράλληλη υιοθέτηση εκ μέρους μας τέτοιων πρακτικών δεν πρέπει να θεωρηθεί ως ένα βήμα πίσω. «Ενώ πρέπει να καταγγέλλουμε πάντα όλων των ειδών τις κυβερνήσεις, ενώ θα απαιτούμε πάντα την απόλυτη ελευθερία, ταυτόχρονα θα πρέπει να υποστηρίζουμε όλους τους αγώνες για επί μέρους ελευθερίες, μια και είμαστε πεπεισμένοι ότι με τον αγώνα μαθαίνει κανείς να αγωνίζεται. Αρχίζοντας να απολαμβάνει κανείς λίγη ελευθερία, καταλήγει να τη θέλει ολόκληρη, την απόλυτη ελευθερία. Πρέπει να τασσόμαστε πάντα μαζί με το λαό κι όταν δεν καταφέρνουμε να κάνουμε το λαό να θέλει πολλά, πρέπει να επιμένουμε για να τον πείσουμε να θέλει, τουλάχιστον κάτι. Και πρέπει να καταβάλλουμε όλες μας τις προσπάθειες για να τον κάνουμε να καταλάβει πως μπορεί ν’ αποκτήσει ότι θέλει από μόνος του –πολλά ή λίγα- και ότι θα πρέπει να μισεί και να περιφρονεί όποιον συμμετέχει, ή αποβλέπει να συμμετάσχει, σ’ οποιαδήποτε κυβέρνηση.» , έλεγε ο Μαλατέστα [3] και φαίνεται πως η συγκεκριμένη στρατηγική είναι σήμερα πιο αναγκαία από ποτέ. Μπορούμε λοιπόν, παράλληλα με τις συνήθεις πρακτικές μας, να εφεύρουμε και νέες και η επιλογή της μιας ή της άλλης ή ο συνδυασμός αυτών θα έχει να κάνει κάθε φορά με την διαμορφωθείσα κατάσταση, τις συγκυρίες και τους συγκεκριμένους στόχους που θα έχουμε θέσει.
Το ζήτημα τελικά είναι ποιός θα είναι το αφεντικό. Ως τώρα τα αφεντικά κατάφερναν να είναι αφεντικά κάνοντας τις λέξεις (δημοκρατία, ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη κ.ά.) να σημαίνουν τόσα διαφορετικά πράγματα ώστε να προκαλούν σύγχυση και να μπορούν να κυβερνούν εξυπηρετώντας τα συμφέροντά τους. Σήμερα, που όλο και περισσότεροι δεν μπορούν να τραφούν από αυτόν τον ρητορικό-προσχηματικό λόγο και ενώ οι ελίτ, το πολιτικό τους προσωπικό και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί στήριξής τους, όντας σε πανικό, έχουν εγκαταλείψει κάθε πρόσχημα, οι λέξεις έχουν χάσει πια τη σημασία τους. Το μόνο που απομένει να σκεφτούμε είναι αν θα συνεχίσουμε να έχουμε αφεντικά ή αν μπορούμε να χειραφετηθούμε. Το δίλημμα είναι απλό: ή το (παρα)Κράτος ή εμείς. Το πώς θα φτάσουμε στο πολυπόθητο «εμείς» είναι θέμα οργάνωσης, θέλησης και στρατηγικής. Ή πιο απλά: θέμα αξιοπρέπειας.
1. Λιούις Κάρολ «Μες στον καθρέφτη και τί βρήκε η Αλίκη εκεί» ( Lewis Carroll, “Through the Looking-Glass and What Alice Found There“, 1871). Το κείμενο στα αγγλικά: “The question is,” said Alice, “whether you can make words mean so many different things.” -“The question is,” said Humpty Dumpty, “which is to be master — that’s all.” . Με την ίδια περικοπή από την «Αλίκη» αρχίζει και το κεφάλαιο «Η ενεργός πραγματικότητα της καπιταλιστικής οικονομίας», από το «Η “Ορθολογικότητα” του καπιταλισμού», του Κορνήλιου Καστοριάδη, εκδόσεις ύψιλον/βιβλία.
2. Υπάρχει ανάγκη να μαζευτεί το ποσό των 45.000 € για δικαστικά έξοδα και εγγυήσεις. Για όσους επιθυμούν να ενισχύσουν τον αντιφασιστικό αγώνα, υπάρχει κουτί στην κατάληψη Κ*ΒΟΞ. Όσοι επιθυμούν να ενισχύσουν και δεν έχουν δυνατότητα να επισκεφθούν την κατάληψη, έχει ανοιχτεί λογαριασμός PayPal με το email SupportAntifa@OmniaTV.com. Το ποσό που θα μαζευτεί στον λογαριασμό, θα παραδοθεί στο άνω αναφερόμενο κουτί.
3. Errico Malatesta «Ένα αναρχικό πρόγραμμα»
Ian Delta, Sen, Tinaletina
Το άρθρο στα αγγλικά
Shortlink: http://eagainst.com/?p=43971
Ο drasiantidrasi.blogspot.com μετακόμισε στο koinostopos.squat.gr
Το drasiantidrasi.blogspot.com μετακομίζει στο koinostopos.squat.gr ! Αλλάζει και το όνομα του σε "Κοινός Τόπος"! Η φυγή από τον server της google (για λόγους πολιτικής απορρήτου και δικαιωμάτων) ήταν επιθυμία μηνών, αλλά δεν έβρισκα το χρόνο και δεν είχα την εξοικείωση με τον νέο κινηματικό server του squat. Όλα τα άρθρα που έχουν αναρτηθεί κατά καιρούς από το δρασηαντίδραση έχουν μεταφερθεί στο νέο blog. Ελπίζω να συνεχίζουμε να τα λέμε από κει. Γεια χαρά και Καλώς Ήρθατε!
Αθήνα: Κονωνική Κατάρρευση
Ελλάς, η Πεντάμορφη και το Τέρας
Πηγή eagainst.com
Στη χώρα της απόλυτης απάθειας
Τον 20ο αιώνα η ανθρωπότητα έζησε δυο παγκόσμιους πολέμους και αμέτρητους άλλους περιφερειακούς, τον φασισμό και το ναζισμό, άπειρη φτώχεια και καταπίεση, χούντες, δυο τεράστιες οικονομικές κρίσεις με παγκόσμιες επιπτώσεις (1929 και 1972-73, με την τελευταία να συνδέεται σχεδόν άμεσα μ’ αυτήν του 2008 αφού αποτελεί την αρχή μιας διαρκούς καπιταλιστικής παρακμής παρά τα κάποια εμβόλιμα σκαμπανεβάσματα). Σα να μην έφταναν αυτά, γνώρισε και την μεγάλη απογοήτευση της ρωσικής επανάστασης, της πιο μεγάλης αποτυχίας του, με την ευρεία έννοια, αντικαπιταλιστικού πόλου, που μέσα σε λίγες στιγμές, από επανάσταση εξελίχθηκε σε σκληρό ολοκληρωτισμό και γραφειοκρατική παρακμή.
Παρ’ όλα αυτά, η ιστορία είχε και αρκετές φωτεινές στιγμές, αρκετές εκλάμψεις. Η πρόοδος σε πάρα πολλούς τομείς της επιστήμης, τα αριστουργήματα που έδωσε η τέχνη, τα ελευθεριακά κινήματα, κατά κάποιο τρόπο διέσωσαν την αξιοπρέπεια της ανθρωπότητας που κατά κανόνα πορεύεται μέσα στο χρόνο σαν κατάδικος εγκλωβισμένος σε μια αίθουσα βασανιστηρίων με βασανιστές και δήμιους την Εξουσία (πολιτική και θρησκευτική) και, από ένα σημείο και μετά, τον καπιταλισμό.
Στην μεταμνημονιακή Ελλάδα όμως, φαίνεται πως κι αυτές οι εκλάμψεις λείπουν. Ακόμα και οι μικρές χαρές της καθημερινότητας που είναι έμφυτες με την ανθρώπινη δραστηριότητα, (π.χ. το γέλιο, ή έστω η πρόσκαιρη ανεμελιά, η αίσθηση ότι «ζεις και αυτό δεν είναι μόνο μια μικρή μεν αλλά διαρκής νίκη, αλλά και ότι ελπίζεις σε κάποιες στιγμές ευτυχίας μέχρι να ξαπλώσεις στο νεκροκρέβατο») φαίνεται πως έχουν εξαφανιστεί οριστικά και αμετάκλητα.
Γιατί τόση απαισιοδοξία; θα ρωτήσει εύλογα κάποιος. Υπήρξαν κι άλλες δύσκολες περίοδοι. Υπήρξαν χούντες, πόλεμοι, ναζιστική κατοχή, εμφύλιος, το παρακράτος της Δεξιάς, μπατσοκρατία κλπ., αλλά ο κόσμος κατάφερε ν’ αντισταθεί, να ζήσει, να χαρεί, να δημιουργήσει. Ναι, σύμφωνοι. Αλλά αυτό που φαίνεται να διαφοροποιεί τη σύγχρονη μιζέρια από τη γενικευμένη δυστυχία άλλων εποχών είναι η απίστευτη, εξαιρετικά βαθιά, σχεδόν καθολική, απάθεια των δυστυχισμένων της σύγχρονης Ελλάδας. Η πλήρης και εξοργιστική αποπολιτικοποίηση, η ασύλληπτη ηλιθιότητα που οδηγούν σε επιλογές, συμπεράσματα και συμπεριφορές που αρμόζουν σε διανοητικά καθυστερημένο πίθηκο (ένας υγιής χιμπατζής μάλλον θα τα πήγαινε καλύτερα): Για παράδειγμα με τη ανεργία στο απίστευτο 23,6 % και ενώ το 81,5% των αποταμιεύσεων στην Ελλάδα δεν υπερβαίνει τα 2.000 ευρώ, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών (στοιχεία έως την 30 Ιουνίου), οι Έλληνες έβγαλαν κυβέρνηση που στηρίζει ανοιχτά τις Νεοφιλελεύθερες πολιτικές! Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι μόνο το 0,4% έχει καταθέσεις που υπερβαίνουν τα 10.000 ευρώ, η απάντηση στο «μα ποιοι ψήφισαν Ν.Δ.,, ΠΑ.ΣΟ.Κ και ΔΗΜ.ΑΡ. ;», όσο κι αν φαινομενικά είναι εύκολη, δεν παύει να αγγίζει τα όρια της μεταφυσικής…
Σ’ όλα αυτά,
αν προσθέσεις το φαινόμενο των νέο-ναζιστών που εγκληματούν σε καθημερινή βάση ενάντια σε όλη την κοινωνία, λέγοντας διαρκώς εξοργιστικά απίστευτες ηλιθιότητες, ανακρίβειες, ψέματα και κάνοντας εμετική Γκεμπελική προπαγάνδα – συμμορία που στηρίχθηκε από 426.000 «ανθρώπους» (;) στις εκλογές του Ιουνίου 2012 και η οποία μετά από κάθε αγριότητα που διαπράττουν τα μέλη της (που κανονικά θυμίζουν ήρωες καρτούν κακής ποιότητας) φαίνεται πως μεγαλώνει την απήχησή της (με τη βοήθεια και των ΜΜΕ).
Αν προσθέσεις τους Ανεξάρτητους Έλληνες που από τη μια μιλούν για «προλεταριάτο» και κατακεραυνώνουν τις νεοφιλελεύθερες κυβερνητικές επιλογές και από την άλλη ξυπνούν και κοιμούνται με το φόβο της «Νέας Τάξης Πραγμάτων» και ζουν αποβλακωμένοι μέσα στα πιο γελοία και αστήριχτα συνωμοσιολογικά σενάρια, σύμφωνα με τα οποία, εν ολίγοις, ο Εκλεκτός Ελληνικός Λαός έχει μπει στο στόχαστρο των πάντων, Κρατών, πολυεθνικών, ανθρώπων και εξωγήινων (μην ρωτάτε το γιατί ειδικά η Ελλάδα….).
Αν προσθέσεις το νερόβραστο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που παρά την τεράστια εκλογική του επιτυχία, δεν καταφέρνει (άραγε, δεν θέλει, δεν μπορεί ή και τα δύο;) να υπερασπίσει την κοινωνία ούτε στο πιο ασήμαντο ζήτημα και δεν μπορεί να οργανώσει ούτε ένα υποτυπώδες «Ενιαίο Κοινωνικό Μέτωπο» που θα διεκδικούσε για αρχή έστω κάποια στοιχειώδη.
Αν προσθέσεις το ΚΚΕ που, παρόλο που εισέπραξε την μεγαλύτερη μεταπολιτευτική εκλογική φάπα, δεν καταφέρνει καν να σκεφτεί ότι ίσως πρέπει να κάνει κάποια αυτοκριτική, αλλά αρκείται σε γιορτάσια και φεστιβάλ όπου (ελάχιστοι πλέον) νεολαίοι και νεολαίες, με βλέμμα φανατικού χριστιανού, τραγουδούν μια φορά το χρόνο κάποιο τραγούδι για την τιμημένη εργατιά και παίρνουν θέσεις στις πλατείες όταν μιλάει η Γ.Γ. με πειθαρχία και ακρίβεια συμμετέχοντος σε σοβιετικό υπερθέαμα.
Αν προσθέσεις την πολυδιασπασμένη εξωκοινοβουλευτική Αριστερά που δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι κάποιο εργαλείο ανάλυσής της μάλλον είναι εκτός λειτουργίας και γι’ αυτό μονολογεί διαρκώς, σαν χαλασμένο ρομπότ, «κινεζοποίηση – κινεζοποίηση».
Αν προσθέσεις τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο που παρά τις καλές προθέσεις, το ρεύμα που φαίνεται να έχει και την βελτίωσή του από άποψη πολιτικής συνειδητοποίησης και στόχευσης, δεν μπορεί ποτέ και με τίποτα να οργανώσει ούτε καν τις δικές του αμέτρητες συλλογικότητες σε κάποια κοινή δράση που θα είχε αποτελέσματα και απήχηση σε περισσότερο κόσμο.
Αν προσθέσεις το ρατσισμό και την ξενοφοβία που έχει διαχυθεί στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, την πίστη των περισσότερων σε πράγματα αδιανόητα όπως π.χ. η θρησκεία (και το σεβασμό στην Εκκλησία Α.Ε.) και τον βαθύ συντηρητισμό της πλειοψηφίας σε κάθε θέμα που είναι γενικού ενδιαφέροντος.
Αν προσθέσεις την βαθιά αμορφωσιά αλλά και την ολοφάνερη απέχθεια για μόρφωση, την παντελή έλλειψη αλληλεγγύης, την συνεχή γκρίνια για τα πάντα η οποία όμως ποτέ δεν συνδυάζεται με καμία απολύτως δράση (όπως απεργίες, πορείες διαμαρτυρίας, συμμετοχή σε αντιδομές κλπ. που ναι μεν υπάρχουν αλλά δεν έχουν μαζική συμμετοχή και όποιος συμμετέχει, τελικά βλέπει συνέχεια γνωστές φάτσες που πετύχαινε από παλιά σε παρόμοιες συνθήκες ή σε διακοπές στην Ικαρία και σε συναυλίες…),
ε, αν μετά απ’ όλα αυτά (και πολλά άλλα κωμικοτραγικά που συμβαίνουν σ’ αυτή τη χώρα) δεν ντρέπεσαι που είσαι Έλληνας, είναι επειδή μάλλον δεν αντέχεις πια και αρχίζει να σε παίρνει και σένα η κάτω βόλτα.
πηγή: eagainst.com
Shortlink: http://wp.me/pyR3u-bfW
ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ: Η νέα ιερά εξέταση, βιο-κοινωνικός έλεγχος και η υπέρτατη καταστολή (ιδωμένα από πρώτο χέρι)
Είναι η προσωπική μου ιστορία και οπτική απέναντι στην ψυχιατρική η οποία βγαίνει μέσα από την εμπειρία που πέρασα και ύστερα από διεξοδική μελέτη των στοιχείων. Τίποτα από όσα λέω δεν είναι αστήρικτο ή ψευδές.
Αυλή δεν υπήρχε. Μόνο ένας μικρός εξωτερικός χώρος τον οποίο μας ανοίγανε κάθε 2 βδομάδες για λίγα λεπτά, έτσι για να μη λένε ότι μας έχουν συνέχεια κλεισμένους μέσα.
Δεν έχω μπει ποτέ στη φυλακή, αλλά αυτό το μέρος δε διέφερε και πολύ. Τουλάχιστον στην φυλακή δεν μπορούν να εξουδετερώσουν τη σκέψη και τα συναισθήματα ούτε μπορούν να διαταράξουν τη φυσιολογική λειτουργία του σώματος με τον ύπουλο τρόπο που το κάνουν στα ψυχιατρεία.
Και για τα αδέρφια που ακόμα πολεμούν…
γκουγκλάρετε το: Οδηγός Μείωσης της Βλάβης για τη Διακοπή Ψυχιατρικών Φαρμάκων
Οι αναρχικοί τα φάγανε…
Το καλοκαίρι πλησιάζει στο τέλος του και μία νέα τηλεοπτική σεζόν αρχίζει. Η κατανάλωση των συνηθισμένων τηλεσκουπιδιών έχει πέσει δραματικά (ακόμα και ο πιο εξαρτημένος τηλεθεατής δυσκολεύεται να δει την ίδια τηλεσαπουνόπερα για δέκατη φορά). Ο διαρκής βομβαρδισμός του μυαλού με τρομολαγνικά σενάρια από τα δελτία ειδήσεων, έχει μπει από καιρό για τα καλά στα σαλόνια των σπιτιών μας. Η Κυβέρνηση της «επαναδια-πραγμάτευσης του Μνημονίου», με συνιστώσες που μιλούν για «απαγκίστρωση από το Μνημόνιο» και «Ανάπτυξης» εντός της Ευρωπαϊκής «Ένωσης», ετοιμάζεται να λάβει τα πιο αντικοινωνικά μέτρα λιτότητας που έχουν ληφθεί ποτέ – μέτρα που, κατά κάποιον τρόπο, ήταν προαποφασισμένα ήδη από τον Φεβρουάριο 2012, όταν ο σημερινός πρωθυπουργός και ο αρχηγός του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεσμεύτηκαν ενυπόγραφα πως θα τα υιοθετήσουν. Η μετεκλογική επιστράτευση των κλόουνς της Δημοκρατικής «Αριστεράς» και η εξειδίκευση που πραγματοποιείται αυγουστιάτικα των όσων συμφωνήθηκαν πριν 6 μήνες, κάπως πρέπει να συγκαλυφθεί. Με όποιον τρόπο γίνεται, για όσες περισσότερες ημέρες είναι δυνατόν.
Επειδή τα μέτρα λιτότητας (στην κυριολεξία: τα μέτρα κοινωνικοποίησης των ζημιών που υπέστησαν οι οικονομικές ελίτ μέσα στο περιβάλλον του σύγχρονου καπιταλισμού-καζίνο) δεν μπορεί παρά να γίνουν αισθητά από όλους με τον πιο επώδυνο τρόπο και από στιγμή σε στιγμή, η Κυβέρνηση, με την βοήθεια των επικοινωνιακών της συμμάχων, των ΜΜΕ, θα προσπαθήσει να μάς κάνει να πιστέψουμε πως δεν υπάρχει άλλη λύση πέρα από την εφαρμογή των μέτρων. Όμως το έργο αυτό έχει παιχτεί ήδη πολύ, και, όπως όλα δείχνουν, ακόμα και ο πιο απαθής τηλε-πολίτης ενδέχεται να μην είναι σε θέση να καταπιεί αμάσητο το ίδιο χιλιοπαιγμένο, μέσα σε τόσο μικρό διάστημα, σενάριο. Μακριά, φυσικά, από τις προ διμήνου προεκλογικές δηλώσεις περί αναδιαπραγμάτευσης, ανάπτυξης κτλ, ο Α.Σαμαράς δεν εξέπληξε κανέναν και σήμερα, παραδεχόμενος πως θα εφαρμόσει ό,τι θέλει η Τρόικα.
Υπό αυτές τις συνθήκες είναι ορατή η προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Το υπερθέαμα των τελευταίων ημερών είναι φτιαγμένο για όλη την οικογένεια. Μετά την πολιτική εκμετάλλευση από εθνικιστές και ακροδεξιούς του αποτρόπαιου βιασμού της 15χρονης, που με τη βοήθεια των ΜΜΕ, επιχείρησαν να αποδείξουν την ορθότητα των πολιτικών τους (παρα)λογισμών με σημείο αναφοράς ένα ανθρώπινο δράμα – που θα μπορούσε να είχε συμβεί οποτεδήποτε, οπουδήποτε και με πρωταγωνιστές οποιουσδήποτε – και τις αγριότητες που κάνουν οι «λεβέντες» της ΕΛ.ΑΣ. μαντρώνοντας μετανάστες σε στρατόπεδα «φιλοξενίας» (όπως διέταξε ο αρμόδιος υπουργός, Δένδιας, αμέσως μετά την εγρήγορση των πιο συντηρητικών αντανακλαστικών της Ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο υπαρκτό πρόβλημα του μεταναστευτικού) και με τη συνοδεία της επιφανειακής πολιτικής προσέγγισης των Μ.Μ.Ε (σημείο των καιρών της ασημαντότητας και της διανοητικής ένδειας που εξουδετερώνει κάθε διάθεση για αναζήτηση νέων ιδεών και νέας θέσμισης), σαν να πρόκειται για βούτυρο στο ψωμί του κατάφωρου λαϊκισμού (είτε πρόκειται για τον γνωστό λαϊκισμό της άκρας δεξιάς και των αριστερών, όπου βλέπουν παντού κρυφές συνωμοσίες, επιλέγοντας να ρίξουν την ευθύνη πάντα σε κάποιον εξωτερικό στόχο, είτε για τον λαϊκισμό των υπεραπλουστευτικών αναλύσεων της κάθε Νεοφιλελεύθερης αυθεντίας και των ιδεολογικών φορέων των «πραγματιστών» οικονομολόγων που έχουν βαφτίσει την συμφιλίωση με την εξαθλίωση «υπεύθυνη πολιτική στάση») το θλιβερό περιστατικό της 15χρονης ήρθε και έδεσε με την περιβόητη υπόθεση «τρομοκρατίας» της Πάρου.
Ένας άνθρωπος ο οποίος αρνείται κάθε εμπλοκή του στην υπόθεση ληστείας μετά φόνου της Πάρου, ο οποίος απλώς αυτοπροσδιορίζεται ως αναρχικός, ο οποίος θα μπορούσε να είχε ενεργήσει (αν ενήργησε ποτέ) παρακινούμενος από οποιοδήποτε κίνητρο, μετονομάστηκε από την κυβερνώσα συντηρητική παράταξη και τον ακροδεξιό χώρο, σε μέγα τρομοκράτη. Οδηγούμενος στον Εισαγγελέα και τον Ανακριτή, όλη η χώρα είδε το πρόσωπο του καινούργιου «ανθρωπόμορφου τέρατος», να περιστοιχίζεται από κουκουλοφόρους ασφαλίτες και μπάτσους, που τρέχουν σαν να θέλουν να κάνουν πανελλήνιο ρεκόρ σε αγώνες ταχύτητας. Η αδρεναλίνη ανεβαίνει: άσπρα αλεξίσφαιρα γιλέκα για τον κακό που σαν χαμένος κοιτάζει γύρω του, μαύρες κουκούλες από τα όργανα της τάξης που έχουν επιφορτιστεί με την δύσκολη αποστολή να «βγάλουν τις κουκούλες από τους κουκουλοφόρους»…!!! Σ’ αυτή την χώρα όμως, τις κουκούλες τις φορούν κατ’ επάγγελμα οι δωσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες και οι απόγονοί τους. Τις φορούν μπροστά σε όλους, παίζοντας στο reality της ελληνικής τρομο-όρασης, χωρίς κανένα λόγο… Ποιό τεκμήριο αθωότητας και ανοησίες…; Τι σημασία έχει αν τα στοιχεία της δικογραφίας δεν είναι αρκετά ώστε να εκτεθεί ένας άνθρωπος τόσο; Τι σημασία έχει αν αρνείται οποιαδήποτε ανάμειξή του στην υπόθεση; Αν υποστηρίζει πως δεν ήταν καν στην Πάρο την επίμαχη ημέρα; Αν υποστηρίζει ότι το γενετικό υλικό, που αποτέλεσε την βασική αιτία σύλληψής του και απαγγελίας κατηγοριών, λήφθηκε με τρόπο παράνομο και κατά παράβαση των σχετικών δικονομικών διατάξεων; Αν καμία συλλογικότητα ή ομάδα του αναρχικού αντιεξουσιαστικού χώρου δεν τον αναγνωρίζει ως «δικό της»; Αυτά είναι ψιλά γράμματα στην μεταμνημονιακή Ελλάδα της κοινωνικής εξαθλίωσης, του ρατσισμού, της άμετρης και πέρα από κάθε φαντασία καταστολής των κινημάτων.
Αλλά ακόμα κι αν υπήρχαν αδιάσειστες αποχρώσες ενδείξεις ενοχής του φερόμενου ως δράστη – ικανές να δικαιολογήσουν την άσκηση ποινικής δίωξης, ποιος πιστεύει ότι θ’ άλλαζε κάτι στον τρόπο δραματοποίησης του μιντιακού γεγονότος; Άνδρες της ΕΛ.ΑΣ τρέχουν χωρίς λόγο, κουκουλωμένοι χωρίς λόγο, φορώντας άσπρα αλεξίσφαιρα γιλέκα χωρίς λόγο, σέρνοντας και τραβολογώντας έναν κατηγορούμενο που επίσης φοράει την ίδια κωμικοτραγική συμβολική στολή χωρίς λόγο, ο οποίος εκτίθεται δημόσια στο πανελλήνιο… χωρίς λόγο. Ή μήπως υπάρχει κάποιος λόγος που παρακολουθούμε όλο αυτό το θλιβερής ποιότητας τρομακτικό reality που θυμίζει ταινίες του Μαστοράκη την εποχή της ξενιτιάς του στην Αμερική; Πού απευθύνονται αυτές οι εικόνες; Σε ποια μυαλά, σε ποιούς ανθρώπους; Τι πραγματικά δείχνουν και τι καλύπτουν;
«Μα σε μια Δημοκρατία το έγκλημα πρέπει να παταχτεί», θα μπορούσε να πει κανείς σαν αντίλογο. Αλήθεια, έχουμε δημοκρατία; Υπάρχει κανείς που πραγματικά πιστεύει ότι το καθεστώς στο οποίο ζούμε είναι, έστω και κατ’ επίφαση δημοκρατικό; Ή μήπως προσπαθούμε να επιβιώσουμε κάτω από την μπότα μιας ολιγαρχίας, η οποία μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο κατασταλτική; Στην πραγματικότητα, αυτή η εκπόρνευση της λέξης δημοκρατία από το κυρίαρχο καπιταλιστικό φαντασιακό, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μια αντανάκλαση της φτωχοποίησης της πολιτικής σκέψης, εντός του μεταμοντέρνου χαοϊσμού. Αν, πραγματικά, κάποιος πιστεύει ότι ζούμε σε δημοκρατική κοινωνία, τότε ας αναρωτηθεί τα εξής: Πόσες φορές είδαμε τους νεοναζί και κάθε είδους φασίστες που σφάζουν άντρες, γυναίκες και παιδιά επειδή δεν έχουν «ελληνικό αίμα», που σέρνουν στις επαρχίες μετανάστες σε χωματόδρομους, δεμένους σε αυτοκίνητα (μιμούμενοι πρακτικές Φαρ Ουέστ και της ΚΚΚ) να οδηγούνται από τα πρώτα τους ξαδέρφια, τους Έλληνες αστυνομικούς, υπό τις ίδιες συνθήκες, όπως ένας αναρχικός (ή «αναρχικός») ενώπιον εισαγγελέων, ανακριτών και δικαστηρίων; Καμία. Ούτε για δείγμα! Φυσικά, για την περίπτωση ενός χρήση του Facebook, που έχει ανοίξει λογαριασμό στο όνομα Ανδρέας Ασημακόπουλος , και σε συζήτηση με άλλους χρήστες ομολόγησε το ότι συμμετείχε στο μαχαίρωμα ενός Ιρακινού μετανάστη (ο οποίος τελικά απεβίωσε), γι’ αυτό το άτομο δεν θα φροντίσει κανείς να μας ενημερώσει, καθώς, κατά πάσα πιθανότητα, οι πολιτικές του πεποιθήσεις δεν τον καθιστούν «ανθρωπόμορφο τέρας»! Έτσι, δεν θα δούμε την φωτογραφία του να κατακλείζει το διαδίκτυο, και μάλλον, κανείς δεν πρόκειται να εξιχνιάσει την συγκεκριμένη υπόθεση, (πέρα από την χακτιβιστική ομάδα των Anonymous, οι οποίοι ήταν οι μόνοι που μπήκαν σε διαδικασία αναζήτησης πληροφοριών για το ποιόν του). Έτσι, λοιπόν, στο σημείο αυτό, ας σκεφτούμε το εξής: μπορεί να υπάρξει δημοκρατία δίχως ισότητα; Θα μπορούσε μια κοινωνία που κάνει τα στραβά μάτια μπροστά στις ρατσιστικές εξάρσεις (που, σιωπηλά, μεγάλο κομμάτι της τις αποδέχεται), που αδιαφορεί στην ποινικοποίηση ιδεών ν’ αποκαλείται δημοκρατική; Ή μήπως η δημοκρατία προϋποθέτει και δημοκρατικούς πολίτες;
Συνεπώς, μιλάμε για ένα σύστημα διωκτικών αρχών δύο ταχυτήτων, το οποίο στηρίζεται από ένα σύστημα ΜΜΕ δύο ταχυτήτων, τα οποία συνεργαζόμενα και αλληλεπιδρώντας, εκτός από το να γλείφουν τον ακροδεξιό όχλο και να τσιγκλήζουν τον βαθιά ριζωμένο μικροαστισμό του – πεινασμένου πλέον – «μέσου» (και ακόμα πιο κάτω από «μέσου» πλέον) Έλληνα, καταφέρνουν να στρέψουν την προσοχή μας από την πολιτική στο άτομο, από τα εγκλήματα της Κυβέρνησης και των ολιγαρχιών κατά της κοινωνίας (τα οποία είναι αναμφισβήτητα και τετελεσμένα), στις πιθανές εγκληματικές ενέργειες ατόμων, αρκεί αυτά ν’ ανήκουν ή να πιθανολογείται ότι ανήκουν (ή να πρέπει να ανήκουν…) στον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο ή να είναι μετανάστες.
Το χειρότερο όμως είναι ότι όλη αυτή η επιθετική προπαγάνδα, παρά την καταφανή της γελοιότητα και την ολοφάνερη, και καθόλου ουδέτερη και αντικειμενική, πολιτική της διάσταση (συντηρητική – φιλοφασιστική), καταφέρνει να επηρεάσει και μέρος του ίδιου του αντιεξουσιαστικού χώρου, σπέρνοντας σύγχυση και πανικό. Άτομα του χώρου σπεύδουν να υποστηρίξουν κάποιον ο οποίος αρνείται πως έχει οποιαδήποτε ανάμειξη με την συγκεκριμένη υπόθεση. [1] Πράξη πολιτικά αφελής αλλά συναισθηματικά δικαιολογημένη – δεδομένης της διαχρονικής και ακραίας καταστολής που έχει δεχτεί ο αναρχικός και ευρύτερος αντιεξουσιαστικός χώρος κατά την μεταπολιτευτική περίοδο (και όχι μόνο). Το χειρότερο όμως είναι ότι βρέθηκαν και μέντορες της Αναρχίας, οι οποίοι, από τη θέση του «έμπειρου», του «διαβασμένου», του «παλιού», του «υποψιασμένου» καλλιεργούν και αναπαράγουν την μιντιακή σαπίλα, σπεύδοντας, πρώτοι από όλους, να καταδικάσουν το αυτονόητο, τον θάνατο ενός ανθρώπου, απολογούμενοι για τα λάθη των αναρχικών, ουσιαστικά ενοχοποιώντας και όλο τον χώρο αλλά και συγκεκριμένα άτομα για τα οποία, αν μη τι άλλο, το τεκμήριο αθωότητας έπρεπε να γίνει απόλυτα σεβαστό. Τι να πεις για αυτούς τους «αναρχικούς» που αποκαλούν τους υπόλοιπους αναρχικούς «επαναστατικές ελίτ» κλπ., υιοθετώντας (αβασάνιστα, αφελώς, εσκεμμένα – κανείς δεν μπορεί ν’ απαντήσει σ’ αυτό) την αντι-αναρχική προπαγάνδα στο έπακρο; Τι να πεις γι αυτούς που υποτίθεται ότι αν και ανήκουν στον «ελευθεριακό» πολιτικό χώρο, πέφτουν (;) στην ίδια παγίδα: α) ενοχοποιώντας εντελώς άδικα και χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο, β) ενοχοποιούν εμμέσως πλην σαφώς, ανθρώπους που κατηγορούνται για πράξεις τις οποίες αρνούνται κατηγορηματικά και οι οποίες, σε κάθε περίπτωση θα μπορούσαν να μην είναι «πολιτικές» ενέργειες, αλλά προσωπικές πράξεις, γ) συμβάλλουν στην μετατόπιση του ενδιαφέροντος της κοινωνίας, από την κοινωνική γενοκτονία που συντελείται μπροστά στα μάτια όλων μας, στο αστυνομικό ρεπορτάζ, και μάλιστα από την θέση του «Άσωτου Υιού» που είδε πια την Αλήθεια και, προκειμένου να αποστασιοποιηθεί, δεν διστάζει να ταυτιστεί, έστω και έμμεσα με τις πιο συντηρητικές και κακοπροαίρετες απόψεις που ίπτανται σαν αδέσποτες σφαίρες στην μπλογκόσφαιρα, στα social media και στα υπόλοιπα ΜΜΕ.
Προς επίρρωση της επιχειρηματολογίας μας, ας θυμηθούμε κάποια πολιτικά ζητήματα της επικαιρότητας που επισκιάζονται από την γνωστή καραμέλα της «Τρομοκρατίας» και της «Λαθρομετανάστευσης»: Τη στιγμή που, νέα επώδυνα μέτρα του ύψους 11,5 δις έχουν ανακοινωθεί (μάλιστα ήδη από την 23.8.2012 άρχισε να γίνεται λόγος για μέτρα 19 και πλέον δις ευρώ) και ενώ βασικά πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα (τα οποία κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες κατά τους προηγούμενους αιώνες) καταστρατηγούνται ή καταργούνται, όπως ακριβώς συμβαίνει και με κοινωνικά κεκτημένα που από κάποιους, αφελώς, εθεωρούντο αυτονόητα (δωρεάν παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση κλπ.), το καθεστώς της φιλελεύθερης ολιγαρχίας [2], έχει πια εισέλθει σε φάση απο-φιλελευθεροποίησης και το στυγνό – μα πραγματικό – του πρόσωπο, γίνεται όλο και πιο σκληρό. Προφανώς, για αρκετούς συμπολίτες μας, δεν έχει γίνει πλήρως κατανοητό ότι τα μέτρα που λήφθηκαν από το πρώτο Μνημόνιο έως τις εκλογές του Ιουνίου 2012, τα οποία βύθισαν το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας στην εξαθλίωση, την φτώχεια και την απόγνωση, απέφεραν στο κράτος περί τα 5,5 δισ. ευρώ, ενώ παράλληλα εκτόξευσαν το χρέος ακόμα περισσότερο – τόσο ώστε να φτάσουμε στη γνωστή ιστορία του «κουρέματος», του νέου δανείου και του τελευταίου Μνημονίου.
Η προσπάθεια κλοπής από την κοινωνία, υπερδιπλάσιων ποσών μέσω της λήψης νέων μέτρων λιτότητας – και μάλιστα τη στιγμή που ήδη η κοινωνία έχει λυγίσει οριστικά και αμετάκλητα (βλ. π.χ.τα απίστευτα ποσοστά ανεργίας, ύφεσης κλπ.) – εκτός από αδύνατη, ανέφικτη και παρανοϊκή, προεχόντως είναι βάρβαρη και ευθέως, κυριολεκτικά και απερίφραστα εγκληματική, αφού στρέφεται ποικιλοτρόπως κατά του συνόλου των κατοίκων αυτής της χώρας. Πώς, άραγε, θα επιχειρήσουν οι ντόπιες και διεθνείς ολιγαρχίες να λάβουν τόσο ακραία μέτρα; Φυσικά, με την ίδια τακτική που κατάφεραν να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους στις εκλογές του Ιουνίου, τρομοκρατώντας (όπως, ακριβώς, συνέβη και κατά την προ-εκλογική περίοδο, όπου οι διάφοροι σαλτιμπάγκοι «ρεαλιστές» συνεχώς βομβάρδιζαν το κοινό με απειλές του είδους «πως σε περίπτωση που δεν εφαρμοστούν τα μέτρα θα έρθει η απόλυτη καταστροφή») και καταστέλλοντας. Αν, πραγματικά, δεν πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, αν δεν εμπιστευτούμε τις δυνάμεις μας ώστε ν’ αλλάξουμε την ροή των πραγμάτων, ίσως τότε να ζήσουμε στιγμές ακόμα σκληρότερης καταστολής και λογοκρισίας. Ήδη οι καθεστωτικές tabloid φυλλάδες έχουν αρχίσει να μιμούνται κατά πολύ τις αντίστοιχες του εξωτερικού, κάνοντας λόγο για επέμβαση του στρατού με στόχο τον περιορισμό της εγκληματικότητας! Αναμφισβήτητα η εγκληματικότητα είναι υπαρκτό πρόβλημα. Μήπως, όμως, η έξαρσή της οφείλεται στην όξυνση της κρίσης χρέους, στην εξαθλίωση και την σταδιακή υποβάθμιση του επιπέδου ζωής στις μεγάλες πόλεις (και όχι μόνο); Μήπως ένα πολύ μεγάλο μέρος της προέρχεται από Έλληνες (σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Αστυνομίας), νεο-ναζί, αστυνομικούς; Θα μπορούσε άραγε αυτή η εγκληματικότητα να περιοριστεί μέσω της καταστολής; Όσο και αν οι διάφοροι προπαγανδιστές σάπιων ιδεών, ή αλλιώς, οι λαϊκιστές με προσωπείο υπευθυνότητας, προσπαθούν να ταυτίσουν την εγκληματικότητα με το μεταναστευτικό, κάνοντας λόγο για την «ανάγκη να εφαρμοστούν ακόμη πιο σκληρά κατασταλτικά μέσα» είναι αποδεδειγμένο πως ιστορικά, ουδέποτε η αύξηση της καταστολής, τόσο σε νομοθετικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο εφαρμογής της δεν μείωσε την εγκληματικότητα, ενώ τίποτα και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι το φοβερό αυτό όπλο της Εξουσίας δεν θα χρησιμοποιηθεί κάποια στιγμή και εναντίον όσων ορθώνουν το ανάστημά τους ενάντια στο γερασμένο αυτό σύστημα και την Νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα, από τη θέση του πολιτικού αντιπάλου [3]
Σε όλους όσους βιώνουν την Νεοφιλελεύθερη τραγωδία στην Ελλάδα, τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικο-κοινωνικό επίπεδο (βαθιά φτωχοποίηση του συνόλου σχεδόν της κοινωνίας και στροφή προς μια άνευ προηγουμένου αυταρχικότητα – η οποία είναι εντελώς αναμενόμενη αφού τέτοιες πολιτικές μπορούν να εφαρμοστούν μόνο δια πυρός και σιδήρου) και ταυτόχρονα αντιστέκονται ή τείνουν να αντισταθούν στην σύγχρονη αυτή βαρβαρότητα μέσα από τη συμμετοχή τους σε κοινωνικά κινήματα, αντιδομές, πολιτικές οργανώσεις, χώρους εργασίας κλπ., είναι απόλυτα ξεκάθαρο πως το όλο επικοινωνιακό παιχνίδι με το «μεταναστευτικό» και την «τρομοκρατία», τους δύο – κατά τα συστημικά κόμματα, τις ολιγαρχίες και τα ΜΜΕ – βασικούς πυλώνες της εγκληματικότητας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια γενική πρόβα καταστολής που διεξάγεται ταυτόχρονα σε δύο επίπεδα: 1) Σε επίπεδο ψυχολογικό: να ποιος φταίει, φταις εσύ! Να τι θα πάθεις αν δεν πληρώσεις (ηθική της ενοχής). 2) Σε πρακτικό επίπεδο (ασκήσεις καταστολής με τη συμμετοχή του στρατού, εν όψει των αναμενόμενων αντιδράσεων μια κοινωνίας που ψυχορραγεί).
Επανερχόμενοι στο θέμα που αποτέλεσε το κίνητρο για να γραφτούν αυτές εδώ οι γραμμές, την υπόθεση ληστείας μετά φόνου της Πάρου, αξίζει να γίνουν κάποιες τελευταίες διευκρινίσεις:
-
Στην χώρα της φτώχειας, της καταστολής, των μαζικών και καθημερινών εγκλημάτων των νεο-ναζί και των ρατσιστών, η εστίαση της δημόσιας συζήτησης στα περί τρομοκρατίας και εγκληματικότητας των μεταναστών, είναι απλώς μια ακόμη απέλπιδα προσπάθεια αποπροσανατολισμού των πολιτών.
-
Η εντελώς άδικη και ηθελημένη διαφορετική αντιμετώπιση εκ μέρους της Πολιτείας και των ΜΜΕ των μαζικών εγκλημάτων του ακροδεξιού χώρου σε σχέση με ενέργειες που αβασάνιστα, βεβιασμένα και προκλητικά αποδίδονται στον αντεξουσιαστικό χώρο ή και στην Αριστερά (ορολογία Α. Γεωργιάδη), είναι περισσότερο επικίνδυνη από όσο φαίνεται – τόσο περισσότερο ώστε να προκαλεί σύγχυση ακόμα και στον ίδιο τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο που σπεύδει, ηλιθιωδώς, είτε να υπερασπιστεί είτε να καταδικάσει γεγονότα που πιθανότατα δεν συνδέονται με αυτόν άμεσα ή έμμεσα (το τεκμήριο αθωότητας παραβιάζεται από όλες τις πλευρές και αγνοείται ότι ένας άνθρωπος, δράστης ή όχι, ένοχος ή αθώος, μπορεί πάντα να λειτουργεί και να ενεργεί από προσωπικά κίνητρα, απόψεις, συναισθήματα κλπ.).
-
Η μετατόπιση του ενδιαφέροντος, ακόμα και εντός της συζήτησης περί εγκληματικότητας, από την πολιτική της διάσταση στις λεπτομέρειες μιας συγκεκριμένης υπόθεσης, είναι αδόκιμη, πολιτικά αφελής και εσφαλμένη και ηθικά αδικαίωτη, ενώ ταυτόχρονα, ηθελημένα ή μη, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η αναπαραγωγή (θετικά ή αρνητικά, φιλικά ή εχθρικά) της επίσημης προπαγάνδας που αποπροσανατολίζει και νανουρίζει όλους εμάς με αίμα, ίντριγκες, συνωμοσίες και μυστήρια, μετατρέποντάς μας σε τηλεθεατές που παρακολουθούν με ανοιχτό το στόμα τα μοντέρνα σίριαλ της ελληνικής καθημερινότητας, τη στιγμή που μας κλέβουν τις ζωές μας.
-
Η ελευθερία λόγου βάλλεται από παντού. Μάλιστα οι γνωστοί παπαγάλοι της ακροδεξιάς συνιστώσας της Ν.Δ. (πρώην μέλη του ΛΑ.Ο.Σ. και όχι μόνο), άρχισαν και πάλι να βάλλουν ενάντια στο athens.indymedia, προσπαθώντας να καταστείλουν ακόμη περισσότερο την αντιπληροφόρηση και να περιορίσουν την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Η ποινικοποίηση, όχι μόνο του ακραίου πολιτικού λόγου, αλλά και της υποψίας πως κάποιο άτομο θα μπορούσε να είναι υποστηρικτής κάποιας ακροαριστερής οργάνωσης, με αργά και σταθερά μέσα οδηγεί στην αυταρχικοποίηση του κρατικού μηχανισμού. Έτσι, καθίσταται τρομακτικό ακόμα και εντός μας, να ομολογήσουμε στον εαυτό μας τι θεωρούμε σωστό και τι όχι.
Δεν ήρθε η ώρα να βάλουμε τέρμα στις χωρίς κανένα λόγω απολογίες για πράγματα που δεν κάνουμε; Μπορούμε και να αισθανόμαστε απέχθεια και στενοχώρια για κάθε φόνο και ταυτόχρονα να πιστεύουμε πως οι πραγματικοί ληστές είναι οι οικονομικές ολιγαρχίες (μαζί με όλους τους οργανισμούς που τις προστατεύουν: κράτος, τράπεζες, πολυεθνικές), ότι και οι ίδιες, ακόμη, αποτελούν γέννημα θρέμμα των αξιών που διέπουν το καπιταλιστικό σύστημα: του αδηφάγου κέρδους και της αλόγιστης και απεριόριστης εξάπλωσης των παραγωγικών δυνατοτήτων, στο βαθμό που ο μισός πλανήτης να έχει καταντήσει νεκροταφείο πλαστικών σκουπιδιών, η χημική σύσταση πολλών θαλασσών να είναι ακαθόριστη και ο αέρας που αναπνέουμε γεμάτος τοξικές ουσίες! Μπορούμε να πούμε ότι δεν μας ενδιαφέρει να ληστέψουμε μια τράπεζα γιατί είναι κουτό και ανώφελο από πολιτική άποψη και, ταυτόχρονα, έχουμε το θάρρος της γνώμης μας και λέμε ανοιχτά ότι σκοπός μας είναι η πλήρης κατάργηση των τραπεζών με την έννοια του ξεπεράσματος του καπιταλισμού μια για πάντα.
Δεν θα μπούμε στη διαδικασία να λέμε τα αυτονόητα επειδή οι κακοπροαίρετοι μας εξαναγκάζουν να αισθανόμαστε ενοχές! Ξαναλέμε, για μια ακόμη φορά, πως καταδικάζουμε τον φόνο ενός ανθρώπου. Όμως, παράλληλα σεβόμαστε το τεκμήριο αθωότητας ενός κατηγορουμένου, έχοντας μάλιστα και την εμπειρία από ένα σύστημα δικαιοσύνης που έχει το αριστερό μάτι ορθάνοιχτο και το δεξιό αιωνίως κλειστό. Σκοπός μας δε, είναι η δημιουργία ενός όσο το δυνατόν μεγαλύτερου ενιαίου κοινωνικού μετώπου που με το σκεπτικό της συνδιαμόρφωσης, της αυτοδιαχείρισης και μέσα από αντι-ιεραρχικές δομές θα έρθει σε ευθεία σύγκρουση με τον καπιταλισμό και τις ολιγαρχίες, διεκδικώντας από τις πιο μικρές, καθημερινές νίκες, έως το τελικό ξεπέρασμα και την καταστροφή ενός πολιτικο-οικονομικό-κοινωνικού συστήματος που μας σκοτώνει. [4]
Σημειώσεις:
[1] Κάτι,τέτοιο, φυσικά, δεν σημαίνει ότι υπερασπιζόμαστε πράξεις που έχουν ως αυτοσκοπό τους την αιματοχυσία. Αρκεί, κάποιος, να ρίξει μια μόνο ματιά στην ιστορία προκειμένου να δει πού οδηγούν όλες αυτές οι τάσεις λουμπενοποίησης των τσαρλατάνων αυτο-αποκαλούμενων επαναστατών. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό που λέμε εμείς, ξεκάθαρα είναι το εξής: Αν ο ίδιος ο κατηγορούμενος είναι πραγματικά (συν)υπεύθυνος για την δολοφονία συμπολίτη μας κατά τη διάρκεια της ληστείας στην Πάρο, αυτό θα πρέπει να εξακριβωθεί! Έτσι, θα πρέπει να παραπεμφθεί σε δίκαιη δίκη, αλλά μόνο όταν τα αποδεικτικά στοιχεία (τα οποία κάτω από αντικειμενική και εξονυχιστική έρευνα) αποδείξουν την ενοχή του. Αυτό, φυσικά, συνεπάγεται και την άρση του τρομονόμου, και όλων των μέτρων που επισύρουν ποινές σε άτομα συγκεκριμένων πολιτικών χώρων. Διαφορετικά, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει δίκαιη δίκη, δεδομένου και της διαφθοράς που έχει διαβρώσει όχι μόνο κομμάτι του κρατικού μηχανισμού (δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο που ένας στους δύο αστυνομικούς επέλεξε το κόμμα της Χρυσής Αυγής στις πρόσφατες εκλογές), αλλά και ολόκληρης της Ελληνικής κοινωνίας. Άλλωστε, ακόμα και οι εγκληματίες Γερμανοί Ναζί, μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, είχαν το δικαίωμα να παραπεμφθούν σε δίκαιη δίκη, στη Νυρεμβέργη).
[2] Έτσι αποκαλούσε ο Κορνήλιος Καστοριάδης την αστική «δημοκρατία».
[3] Κανείς δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει ότι για την εγκληματικότητα ευθύνονται και μετανάστες (και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό – όχι όμως μεγαλύτερο από τους γηγενείς). Ωστόσο, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως πρόκειται για τις πιο εξαθλιωμένες κοινωνικές ομάδες, πράγμα που, αναπόφευκτα, τους εξωθεί στην παρανομία, προκειμένου να επιβιώσουν.
[4] Ως καταστροφή του υπάρχοντος πολιτικο-οικονομικό-κοινωνικού συστήματος, δεν εννοούμε ότι θα πρέπει κάποια μέρα να πάμε να βομβαρδίσουμε τα μουσεία και όλα τα κυβερνητικά κτίρια. Πρόκειται για τον στόχο της ριζικής αλλαγής της πορείας που έχει χαράξει η ανθρωπότητα τους τρεις τελευταίους αιώνες, για την αναζήτηση ενός προτάγματος πραγματικού κοινωνικού αυτομετασχηματισμού, για την αναζήτηση νέας κοινωνικής θέσμισης και την νοηματοδότησης της ζωής μας κάτω από αξίες που θα μας επιτρέπουν να συμβιώνουμε αρμονικότερα, αξίες ικανές να προωθήσουν την ισότητα (πολιτική, οικονομική, κοινωνική) και να επιτρέψουν τον συλλογικό επανακαθορισμό των αναγκών για μια κοινωνία πιο ανθρώπινη, πιο δίκαιη.
Συνδιαμόρφωση: Ian Delta, Efor, Μιχάλης Θ
Σύντομο URL: http://wp.me/pyR3u-ba8