Yearly Archives: 2012

Ο καθρέφτης και ο κλόουν

Το παραδέχομαι. Δεν μπορώ να συνηθίσω την καθημερινή βία που ασκείται συνεχώς πάνω μου. Βία από την σπιτονυκοκοιρά που ζητά επιμόνως το ενοίκιο κάθε πρώτη του μηνός, βία από τον βενζινοπώλη που ζητά μια μικρή περιουσία για να ζεστάνω τα λιγοστά δωμάτια του σπιτιού μου, βία από τον περιπτερά που μου αδειάζει την τσέπη για μια χούφτα καπνό, βία από τον εισπράκτορα που ελέγχει εξονυχιστικά το τσαλακωμένο εισιτήριο αστικού λεωφορείου. Φυσικά, δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν τους. Όλοι τους μπλεγμένοι, κι εγώ ακόμα, σ΄ αυτό το παιχνίδι με την αλυσίδα της βίας. Μια αλυσίδα που αν τραβήξω εγώ, θα πρέπει να τραβήξει κι ο διπλανός μου για να μην πέσει, κι ο παραδίπλα το ίδιο κι ούτω καθεξής. Και φυσικά, αρχηγός κι εμπνευστής του παιχνιδιού της βίας, με το οποίο λίγοι μόνο διασκεδάζουν, το Κράτος, οι καπιταλιστικοί θεσμοί και τα παιδιά τους, ο πελώριος αυτός κλόουν που δεσπόζει τρομακτικά πάνω απ’ τα κεφάλια ολονών μας και περπατά ανέμελος, άλλες φορές φορώντας την αποκριάτικη στολή της Πρόνοιας, άλλες δείχνοντας το πραγματικό του πρόσωπο, αυτό της Τρομοκρατίας και της καταστολής. Φουσκωμένος με μπόλικες εφημερίδες, από την Καθημερινή έως το Πρώτο Θέμα, αρκετούς πομπούς τηλεοπτικού σήματος, από το Mega έως και το Σκάι, αλλά και server διαδικτυακών ιστοτόπων επαναλαμβάνει ψέμματα, ώστε να ‘πουλήσει’ αλήθειες (ένα επαναλαμβανόμενο ψέμα γίνεται πιστευτό, έλεγε κάποτε ο Γκέμπελς, ο υπουργός προπαγάνδας του μεγαλύτερου τρομοκράτη της ανθρωπότητας, του Αδόλφου Χίτλερ). Αυτός ο κλόουν, καταπίνοντας ψυχοφάρμακα, φορτωμένος με ηλεκτρικά ναρκωτικά, συνωμοσιολογεί, διχάζει, κατηγορεί, σκαρφίζεται νέες τιμωρίες για όποιον πάει να ξεγλιστρήσει απ΄το παιχνίδι της βίας. Καταστέλλει συνειδήσεις, πουλά ελπίδες και εξαγοράζει φόβους, τιμωρεί χωρίς να τιμωρείται, σκοτώνει δίχως αφορμή κι αιτία, μόνο και μόνο για να δαμάσει την σκέψη και την φαντασία, για να με κλείσει στο κουτί δίχως παράθυρα και πόρτα, στην φυλακή μιας καταθλιπτογόνας καταστροφικής μανίας, της κοινωνικής ασημαντότητας.

Βλέπω γύρω μου ανθρώπους να δέχονται αλλεπάλληλα χτυπήματα, να ματώνουν και παρ’ όλ΄ αυτά να φωνάζουν δυνατά «Συνεχίστε το παιχνίδι, ίσως στο τέλος να νικήσω». Βλέπω άλλους να λυγίζουν και να χάνουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους βουτώντας στο κενό απ’ τον τέταρτο όροφο της γκρίζας πολυκατοικίας. Βλέπω κάποιους σαλτιμπάγκους, που δυσκολεύονται να αρθρώσουν έστω και μία πολιτική σκέψη (πόσο μάλλον να εμπνεύσουν), εκ των οποίων οι περισσότεροι είτε κατάγονται από οικογένειες άλλων πρώην πολιτικών σαλτιμπάγκων είτε έπαιρναν επί χρόνια ανταποδοτικές πίπες σε πολιτικά γραφεία και κομματικές νεολαίες, να υπόσχονται, να ψεύδονται, να συκοφαντούν, να παίζουν ολοφάνερα επικοινωνιακά παιχνιδάκια στις πλάτες εκατομμυρίων ανθρώπων που βυθίζονται στη δυστυχία. Βλέπω αυτο-αποκαλούμενους δημοσιογράφους, να μιλάνε για βία, να καταγγέλουν την «αντι-κοινωνική συμπεριφορά» των φοβισμένων, επιχειρώντας να βαφτίσουν την συμφιλίωση με τον τρόμο και την κατάθλιψη, ως ρεαλισμό. Να ταυτίσουν την συμφιλίωση με την εξαθλίωση ως κοινό νου… Αυτό που αποφεύγω, όμως, να δω, είναι ο καθρέφτης. Διότι είναι εύκολο να δεις τον κλόουν του Κράτους. Είναι απλά ζήτημα λογικής και καθαρής ματιάς να δεις την βαρβαρότητα του Καπιταλισμού. Είναι λυτρωτική η κριτική…στους άλλους. Στον καθρέφτη; Ναι στον καθρέφτη βρίσκονται όλες οι απαντήσεις. Αλλά ο καθρέφτης τρομάζει πιο πολύ από το ίδιο το Κράτος και τον στοιχειωμένο του κλόουν. Γιατί ο καθρέφτης (αντέχεις;) αποκαλύπτει ποιός πραγματικά δημιούργησε αυτό το Κράτος. Είμαι εγώ, εσύ, αυτοί, εμείς, εσείς, όλοι…

Κοιτάζοντας τον, μου ρχεται η πικρή γεύση του τέλους μιας πορείας. Και, ακόμη χειρότερα, η ίδια πικρία που βλέπω στα μάτια των περισσότερων γύρω μου σαν ολοκληρώνεται η εκάστοτε πορεία. Πόσες φορές σκέφτηκα να φωνάξω σε όλους «ας στήσουμε μια συνέλευση εδώ και τώρα», και δεν το έκανα; Είναι δυνατόν να αλλάξουμε κάτι επαναλαμβάνοντας χιλιοειπωμένα συνθήματα, χωρίς καν να κάτσουμε να συζητήσουμε, έξω από κινηματικούς τοίχους και με την ανοιχτή συμμετοχή όλων; Φοβόμαστε να εκτεθούμε ή να εκθέσουμε προς κρίση τις ιδέες μας; Μήπως οι ξερές πορείες αποτελούν μια αυτοϊκανοποίηση πως «έκανα αυτό που περνάει απ΄το χέρι μου»; Μήπως ο ιδεολογικός μας μικρόκοσμος, ως ένα βαθμό, μας έχει παρασύρει στην απραγία, στην ιδιοτέλεια, την ησυχία, την την ριζοσπαστική γκρίνια που τον διακατέχει;

Ρίχνοντας στον καθρέφτη μια δεύτερη ματιά, λιγότερο λοξή, μου ρχεται ξανά στο στόμα αυτή η λέξη, η τόσο συνηθισμένη, τόσο διαφημισμένη, μα τόσο απαγορευμένη στην ουσία της. Η επανάσταση. Μιλάμε γι’ αυτή, συζητάμε γι’ αυτή, γράφουμε γι΄ αυτή, ζωγραφίζουμε γι’ αυτή, στην ουσία όμως…ποτέ δεν αναφερόμαστε σ’ αυτή. Ποτέ δεν την εννοούμε πραγματικά. Συνεπώς, η λέξη αυτή στερείται κάθε νοήματος! Μοιάζει με το ακριβό περιτύλιγμα ενός καλαίσθητου προϊόντος που βρίσκουμε στα supermarket. Ένα απολιθωμένο μνημείο, στο μουσείο της ανθρώπινης σκέψης, δίπλα με την λέξη δημοκρατία, να ποζάρει σαν άγαλμα ξεχασμένων εποχών, τότε που οι άνθρωποι δεν ήξεραν τί πάει να πει τηλεόραση. Την δημοκρατία την συναντάς επίσης και στα λεξικά. Σε κάποιο σκονισμένο εγχειρίδιο μιας αραχνιασμένης βιβλιοθήκης, που κανείς δεν δίνει σημασία πια. Άσε που στην εποχή της ασημαντότητας πολύ αγνοούν και την ύπαρξή της! Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι την επανάσταση την θεωρούμε ως κάτι απροσδιόριστο, αφού ποτέ δεν κάτσαμε να την προσδιορίσουμε… Είχαμε, βλέπεις, πιο σημαντικά πράγματα! Να ξεσπάσουμε μπροστά στο χαζοκούτι βλέποντας τον Λαζόπουλο και τον Λιακόπουλο, τον Μιχαλολιάκο να λέει πως «τα χέρια αυτά μπορεί να χαιρετάνε ναζιστικά αλλά είναι καθαρά χέρια»!!! Κι εδώ είναι που αναρρωτιέται κανείς; Τί είναι προτιμότερο; Ναζιστής ή κλέφτης;

Ο Μαλατέστα είχε πει πως «αν είναι να νικήσουμε στήνοντας κρεμάλες στις πλατείες, τότε θα ήταν καλύτερα να χάσουμε», κάτι που με βρίσκει σύμφωνο. Πολύ αμφιβάλλω για την πλειοψηφία των συμπολιτών μου, που εκφράζουν την ψυχολογία του όχλου, πριν καν αναμιχθούν στον όχλο. Είναι ο εμφύλιος, για τον οποίο πολλοί εν έτη 2012 συνθηματολογούν φωνάζοντας «ΕΑΜ ΕΛΑΣ Μελιγαλάς», κάτι επιθυμητό; Είναι ο εμφύλιος και η αλληλοσφαγή η επανάσταση για την οποία αγωνιζόμαστε; Είναι επανάσταση οι εκτελέσεις στα υπόγεια, οι απαγχονισμοί, οι γραφειοκράτες που ροκανίζουν τα μαχαίρια τους την ώρα που ονειρεύονται νέα γκουλάγκ; Τελικά, τί είναι αυτή η περιβόητη επανάσταση; Θα υιοθετήσουμε τη φασιστική λογική του «αίμα να χυθεί, κι ότι είναι να γίνει ας γίνει;». Αν δεν μιλήσουμε για την επανάσταση ΤΩΡΑ, τότε ίσως παρασυρθούμε στο εμφυλιακό παιχνίδι που στήνει το σύστημα εξουσίας με τη συνεργασία της νεοναζιστικής γκρούπας της Χρυσής Αυγής και των περισσότερων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένων και δήθεν ανεξάρτητων ειδησεογραφικών ιστολογίων; Τί πραγματικά σημαίνει εξέγερση; Υπομονή μέχρι την ημέρα που οι «ηγέτες» του κινήματος θα καλέσουν για γενική απεργία, όπου θα συγκρουστούμε για μια ακόμη φορά με τους θύλακες ασφαλείας και προστάτες του αυστηρά ιεραρχημένου τούτου άθλιου πολιτισμού, τον στρατό και την αστυνομία; Και μόλις πέσουν τα πρώτα δακρυγόνα… επιστροφή στους καναπέδες! Στην «ασφάλεια» των τεσσάρων τειχών, στην αδράνεια και την ησυχία μας! Και όλα αυτά την στιγμή που μπορούμε ν΄αποκεντρώσουμε τις δράσεις μας, ν’ αρχίσουμε να δημιουργούμε μικρές αντι-κοινωνίες, συλλογικής αυτοδιαχείρησης, σε γειτονιές και πλατείες, με συνελεύσεις, ανταλλαγές προϊόντων, μέσω της δημιουργίας δικτύων αλληλεγγύης…

Συγγραφή: Μιχάλης Θ, Efor

πηγή: eagainst.com

Σαρώνουν μισθούς, συντάξεις, κοινωνικά επιδόματα και δαπάνες

Μια κυβέρνηση υπό κανονικές συνθήκες θα χρειαζόταν όχι ένα χρόνο αλλά μια ολόκληρη θητεία για να νομοθετήσει όλ’ αυτά που η συγκυβέρνηση των Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη νομοθέτησε μέσα σε μια μέρα. Είναι τόσος ο όγκος του συγκεκριμένου νομοθετικού τερατουργήματος και τέτοια η έκταση των θεμάτων που ρυθμίζει, που είναι σίγουρο ότι θα χρειαστούν όχι μόνο δεκάδες ερμηνευτικές εγκύκλιοι, αλλά και νέες νομοθετικές παρεμβάσεις, προκειμένου να ρυθμιστούν ασάφειες και λάθη. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι ο Στουρνάρας και ο Βρούτσης έφερναν μέχρι την τελευταία στιγμή διάφορες αλλαγές, οι οποίες ενσωματώνονταν στο νομοσχέδιο, χωρίς κανένας να τους δίνει σημασία. Τι σημασία να δώσουν άλλωστε σ’ ένα νομοσχέδιο οχτακοσίων σελίδων, που τους δόθηκε μερικές ώρες πριν αρχίσει η συζήτηση στις συναρμόδιες Επιτροπές της Βουλής και το οποίο δεν είχαν προλάβει να διαβάσουν ούτε διαγωνίως; Ηξεραν μόνο τα γενικά, όπως είχαν ανακοινωθεί: κόψιμο μισθών, κόψιμο συντάξεων, αύξηση ορίων ηλικίας. Τα υπόλοιπα τα θεώρησαν «ψιλά γράμματα».
 
Είναι αστείο και να συζητάμε ακόμα για δημοκρατία με τέτοιες διαδικασίες. Δεν είναι, όμως, η πρώτη φορά. Κάθε φορά αφήνουν τα πράγματα να φτάσουν στο παραπέντε και μετά εκβιάζουν τους βουλευτές τους με το καθιερωμένο «ψηφίστε το, αλλιώς χρεοκοπούμε». Και οι βουλευτές της πλειοψηφίας, όμως, τη γουστάρουν αυτή τη διαδικασία, διότι εμφανίζονται ως εκβιαζόμενοι και έχουν να λένε στους ψηφοφόρους τους: «τι να έκανα, να άφηνα τη χώρα να χρεοκοπήσει;». Ετσι λειτουργεί η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Τα περί διάκρισης των εξουσιών και κυριαρχικού ρόλου της Βουλής είναι παραμύθια για να εξαπατούν το λαό και να τον κρατούν εγκλωβισμένο στην κοινοβουλευτική λογική.
 
Πέρα από το περιεχόμενο του πολυνομοσχέδιου, υπάρχει μια καραμπινάτη αντισυνταγματικότητα. Απαγορεύεται ρύθμιση για συνταξιοδοτικά θέματα να έρχεται μαζί με ρυθμίσεις για άλλα θέματα. Αυτό είναι γνωστό τοις πάσι, το επεσήμανε και το Ελεγκτικό Συνέδριο (πέρα από τις άλλες επισημάνσεις του), αλλά η συγκυβέρνηση και η κοινοβουλευτική πλειοψηφία το έγραψαν εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Πάντοτε το σύνταγμα το έκαναν λάστιχο, αλλά από τότε που άνοιξε η εποχή των μνημονίων ξεπέρασαν κάθε ιστορικό προηγούμενο.
 
Ο Σαμαράς με τον Στουρνάρα δεν δίστασαν να φτύσουν κατάμουτρα την ίδια τη Βουλή, βάζοντας στο «άρθρο μόνο» του ογκωδέστατου πολυνομοσχέδιου τις διατάξεις που μόλις μια βδομάδα πριν είχε απορρίψει η Βουλή. Οι Πασόκοι εξέφρασαν την αντίρρησή τους, αλλά μέχρις εκεί. Το έκαναν για το θεαθήναι και μόνο.
 
Στο τέλος, έστησαν με τον Στουρνάρα και μια γκεμπελίστικου τύπου παγίδα στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Κυριολεκτικά στο παραπέντε, ο Στουρνάρας κατέθεσε την τροπολογία για τους υπαλλήλους της Βουλής. Δεν ήξερε, άραγε, ότι απαγορεύεται να φέρει τροπολογία στο παραπέντε; Κι αν δεν το ήξερε αυτός, το ήξεραν εκείνοι που επεξεργάζονται νομοτεχνικά τέτοιες ρυθμίσεις. Το έκανε για ν’ αντιδράσει η αντιπολίτευση –πρωτίστως ο ΣΥΡΙΖΑ– και να βγει μετά η συγκυβέρνηση να δημαγωγεί καταγγέλλοντας την αντιπολίτευση ότι υπερασπίζεται τους προνομιούχους, ενώ η συγκυβέρνηση δήθεν είναι ενάντια στα προνόμια. Σε πλήρη ευθυγράμμιση με τη συγκυβέρνηση, τα ΜΜΕ των «νταβατζήδων» πήραν την είδηση και την έκαναν κύριο θέμα, με σκοπό να θολώσουν τις συνειδήσεις των ανθρώπων του λαού, ιδιαίτερα στην επαρχία, όπου ο κόσμος ζει μακριά από τα γεγονότα και η σκέψη του διαμεσολαβείται από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Ακόμα και η κίνηση απόσυρσης της τροπολογίας έγινε για να στηριχτεί αυτό το γκεμπελικό παιχνίδι που έστησαν.
 
Δεν είναι δυνατόν σ’ αυτό το δισέλιδο αφιέρωμα να παρουσιάσουμε το πολυνομοσχέδιο αναλυτικά. Ούτε καν τις βασικές του διατάξεις. Και η δική μας επεξεργασία υπήρξε βιαστική, λόγω έλλειψης χρόνου. Θα χρειαστεί να επανέλθουμε και να ξαναεπανέλθουμε σε διάφορες πλευρές του. Ειδικά σε πλευρές που απαιτούν τεχνική επεξεργασία, όπως είναι για παράδειγμα η αύξηση κατά δύο χρόνια των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση. Διότι είναι πάρα πολλές οι κατηγορίες των ασφαλισμένων (αποτέλεσμα των διαδοχικών αντιασφαλιστικών νόμων της τελευταίας εικοσαετίας) και οι επιπτώσεις είναι διαφορετικές. Θα υπάρξει, λοιπόν, στα επόμενα φύλλα αναλυτική παρουσίαση αυτής της αντιασφαλιστικής ρύθμισης.
 
Μιλώντας γενικά, θα λέγαμε πως με το συγκεκριμένο πολυνομοσχέδιο σαρώνουν ό,τι είχε απομείνει όρθιο από προηγούμενους «μνημονιακούς» νόμους. Οχι πως δε θα υπάρξουν άλλα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα, αλλά αυτό το πολυνομοσχέδιο είναι κομβικής σημασίας.
 
Σύνταξη στα 67!
 
♦ Αυξάνονται κατά δύο χρόνια τα γενικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Ετσι, η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων θα συνταξιοδοτείται πλέον στα 67.
 
♦ Στα 62 μπορεί να υπάρξει σύνταξη μόνο με 40 πλήρη χρόνια ασφάλισης (12.000 ένσημα).
 
♦ Σύνταξη με τον ελάχιστο απαιτούμενο χρόνο ασφάλισης (15 χρόνια ή 4.500 ένσημα) στα 67.
 
♦ Ολα τα όρια ηλικίας και ο απαραίτητος αριθμός ημερών ασφάλισης, που έθετε ο αντιασφαλιστικός νόμος Λοβέρδου (3863/2010) για το 2015 αρχίζουν να εφαρμόζονται από 1.1.2013, δηλαδή δυο χρόνια πριν.
 
Ετσι, καταργείται η έννοια των «ώριμων ασφαλιστικών δικαιωμάτων», που μέχρι τώρα αναγνώριζαν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι. Δηλαδή, δεν έθιγαν εργαζόμενους που βρίσκονταν κοντά στη σύνταξη, ενώ εφάρμοζαν με χρονική κλιμάκωση τις διάφορες αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις τους. Τώρα, όποιος πρόλαβε πρόλαβε μέσα στο 2012. Οπως γράφουμε και στον πρόλογο αυτής της ανάλυσης, τα ασφαλιστικά καθεστώτα είναι πάρα πολλά και στα επόμενα φύλλα θα χρειαστεί να επανέλθουμε με μια τεχνική ανάλυση για το τι ισχύει πλέον για κάθε κατηγορία.
 
Εκείνο που σημειώνουμε εδώ είναι η μεμιάς αύξηση των γενικών ορίων συνταξιοδότησης στα 67 και η βίαιη εφαρμογή ακόμα και σε ανθρώπους που θα έβγαιναν στη σύνταξη μέσα στο 2013. Κι αυτό έγινε για να μπορέσουν να έχουν άμεσο ταμειακό κέρδος από το 2013.
 
Πετσόκομμα στις συντάξεις
 
♦ Καταργείται το υπόλειμμα δώρων Πάσχα και Χριστουγέννων που είχε απομείνει στους συνταξιούχους (μάξιμουμ 400, 200 και 200, σύνολο 800 ευρώ το χρόνο). Πρόκειται για το επαχθέστατο απ’ όλα τα επαχθή μέτρα, διότι χτυπά πιο βάρβαρα τους χαμηλοσυνταξιούχους αφαιρώντας τους ακόμα και δυο συντάξεις το χρόνο. Καταργούνται και τα δώρα των επικουρικών συντάξεων. Δεν εξαιρούνται ούτε οι συνταξιούχοι του ΟΓΑ. Μ’ αυτό το μέτρο υπολογίζουν ότι θ’ αρπάξουν από τους συνταξιούχους περισσότερα από 2,3 δισ. ευρώ το 2013, ενώ το 2016 το ποσό υπολογίζεται ότι θα ξεπερνά τα 2,5 δισ. ευρώ.
 
♦ Επιβάλλεται νέο πετσόκομμα σε κύριες και επικουρικές συντάξεις, κλιμακωτά από 5% μέχρι 15%.
 
Για να μη μείνουν άθιχτοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι που παίρνουν κάτι παραπάνω από χιλιάρικο, αθροιστικά από κύρια και επικουρική σύνταξη, το πετσόκομμα είναι 5% σε όλο το ποσό για συντάξεις από 1.000 μέχρι 1.500 ευρώ. Γίνεται 10% για συντάξεις μεταξύ 1.500 και 2.000 ευρώ. Καταλήγει σε 15% για συντάξεις πάνω από 2.000 ευρώ. Από το μέτρο αυτό υπολογίζουν να πάρουν το 2013 1,1 δισ. ευρώ.
 
♦ Το ΕΚΑΣ θα δίνεται πλέον από το 64ο έτος και όχι από το 60ό. Το μέτρο δε θ’ αποδώσει πολλά, όμως προστίθεται μια ακόμα αρνητική προϋπόθεση, για να παίρνουν αυτό το προνοιακό βοήθημα όλο και λιγότεροι συνταξιούχοι.
 
♦ Βαθύ μαχαίρι πέφτει στα εφάπαξ, που ξεκινάει από 83% (Εργοληπτών Δημοσίων Εργων του ΕΤΑΑ) και φτάνει μέχρι 3,84% (Κλάδος Ασφάλισης Προσωπικού ΔΕΗ του ΤΑΥΤΕΚΩ). Στους δημόσιους υπάλληλους του ΤΠΔΥ το εφάπαξ μειώνεται κατά 26,77%. Το πετσόκομμα των εφάπαξ έχει αναδρομική ισχύ από 1.8.2010 (για να πιάσει και όσους έχουν βγει στη σύνταξη, αλλά δεν έχει βγει η απόφαση χορήγησης του εφάπαξ), ενώ για τους δημόσιους υπάλληλους και τους εργαζόμενους της ΔΕΗ σημειώνεται πως το νέο πετσόκομμα προστίθεται σ’ αυτά που έχουν γίνει με προηγούμενους αντεργατικούς νόμους. Επίσης, σημειώνεται ότι αυτό το πετσόκομμα των εφάπαξ δεν είναι το τελικό, αλλά δίνεται η δυνατότητα στον αρμόδιο υπουργό να προχωρήσει και σε νέες μειώσεις.
 
♦ Καθιερώνεται ετήσιο εισοδηματικό πλαφόν 8.640 ευρώ για τις άγαμες θυγατέρες συνταξιούχων του δημόσιου. Αν τα εισοδήματά τους είναι μεγαλύτερα χάνουν τη σύνταξη, για την οποία επίσης καθιερώνεται πλαφόν τα 720 ευρώ.
 
♦ Μειώνεται ο αριθμός και των ανασφάλιστων υπερηλίκων που παίρνουν την προνοιακή σύνταξη, αφού τίθεται ως προϋπόθεση να μην έχουν ετήσιο εισόδημα πάνω από 4.320 ευρώ και να διαμένουν μόνιμα στην Ελλάδα τα τελευταία 20 χρόνια (αυτό γίνεται για ν’ αποκλείσει αλλοδαπούς).
 
♦ Τα δώρα Πάσχα-Χριστουγένων και το επίδομα αδείας καταργούνται για όλους τους εργαζόμενους, μόνιμους και αορίστου χρόνου, σε όλο το δημόσιο τομέα. Από την τσέπη κάθε εργαζόμενου αρπάζουν με τη μία ένα χιλιάρικο.
 
♦ Επιβάλλεται το ενιαίο μισθολόγιο-βαθμολόγιο και στις ΔΕΚΟ, προκειμένου να πέσουν οι μισθοί.
 
♦ Με μια σειρά διατάξεις επιβάλλονται περικοπές στα ειδικά μισθολόγια των μπάτσων-καραβανάδων, των δικαστικών, του ΔΕΠ σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, των γιατρών του ΕΣΥ, των αρχιερέων, των διπλωματών (αναδρομικά από 1.8.2012). Ο χρόνος δεν επέτρεψε να δούμε αναλυτικά πόσο πλήττεται κάθε κατηγορία. Ελπίζουμε στα επόμενα φύλλα να δημοσιεύσουμε μια τεχνική μελέτη πάνω σ’ αυτό το ζήτημα, για να βγάλουμε συμπεράσματα. Πάντως, με απόφαση του Αρείου Πάγου η δικαστική συντεχνία αποφάσισε ήδη πως είναι αντισυνταγματική η απόφαση για το δικό τους μισθολόγιο και ετοιμάζουν τις προσφυγές στο μισθοδικείο, όπου θα δικαιώσουν τους εαυτούς τους (όχι βέβαια άλλες κατηγορίες εργαζόμενων).
 
Κατάργηση επιδομάτων
 
♦ Καταργούνται οι επιδοτήσεις ανεργίας που έπαιρναν απολυμένοι από διάφορες επιχειρήσεις σε όλη τη χώρα. Τις περισσότερες φορές έβαζαν αυτούς τους εργαζόμενους σε ειδικά καθεστώτα επιδότησης ανεργίας, για να κάμψουν τις αντιστάσεις τους και να διευκολύνουν τους καπιταλιστές να κλείσουν τις επιχειρήσεις. Τώρα, τους κόβουν κι αυτά τα ισχνά επιδόματα, χωρίς να τους προκαλεί τον παραμικρό δισταγμό το γεγονός ότι πάρα πολλοί απ’ αυτούς τους ανέργους είναι μεγάλης ηλικίας και επιδοτούνταν προκειμένου να μπορέσουν να βγουν στη σύνταξη.
 
♦ Για το επίδομα των μακροχρόνια ανέργων μπαίνειο πλαφόν ετήσιου εισοδήματος 10.000 ευρώ (προσαυξάνεται κατά 586 ευρώ για κάθε ανήλικο παιδί), ενώ η επιδότηση δε θα μπορεί να ξεπερνά τους 12 μήνες με ποσό επιδόματος 200 ευρώ το μήνα!
 
Τα δύο παραπάνω μέτρα αποτελούν το προανάκρουσμα για να κοπούν σε επόμενη φάση και τα ειδικά επιδόματα που παίρνουν εργαζόμενοι όπως οι οικοδόμοι και οι ξενοδοχοϋπάλληλοι.
 
♦ Σε επίπεδα κοροϊδίας υποβιβάζεται το προνοιακό επίδομα που έπαιρναν οι πολύτεκνοι, καθώς αντικαθίσταται από το «ενιαίο επίδομα τέκνων» το οποίο θα δίνεται βάσει ενός «ισοδύναμου εισοδήματος». Το «ισοδύναμο εισόδημα» καθορίζεται από την οικογενειακή κατάσταση, η οποία καθορίζει την κλίμακα ισοδυναμίας. Για παράδειγμα, οικογένεια με δύο γονείς και δύο παιδιά έχει κλίμακα ισοδυναμίας 1 και 2/3 (1+1/3+1/6+1/6). Πολλαπλασιάζοντας το ετήσιο εισόδημα μιας οικογένειας με την κλίμακα ισοδυναμίας παίρνουμε το «ισοδύναμο εισόδημα». Οποιος, λοιπόν, έχει «ισοδύναμο εισόδημα» 6.000 ευρώ το χρόνο θα παίρνει το 100% του ενιαί-ου επιδόματος τέκνων, όποιος έχει από 6.000 μέχρι 12.000 θα παίρνει τα 2/3 του επιδόματος και όποιος έχει από 12.000 μέχρι 18.000 θα παίρνει το 1/3 του επιδόματος.
 
Για να μην μπερδευόμαστε, ας το δούμε με ένα παράδειγμα. Τετραμελής οικογένεια με ετήσιο εισόδημα 11.000 ευρώ (δηλαδή κάτι λιγότερο από οχτώ κατοστάρικα το μήνα) έχει «ισοδύναμο εισόδημα» 6.587, επομένως δικαιούται τα δύο τρίτα του επιδόματος, που είναι μηνιαίως 40 ευρώ για καθένα από τα δύο πρώτα παιδιά, 50 ευρώ για το τρίτο παιδί και 60 ευρώ για καθένα από το τέταρτο και πάνω. Αρα, η συγκεκριμένη οικογένεια θα παίρνει για τα δύο παιδιά 53,33 ευρώ το μήνα!
 
Νέες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις
 
♦ Η καθολικότητα της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Εργασίας καταργείται και οι όροι της δεσμεύουν μόνο όσους εργοδότες την υπογράφουν.
 
♦ Το επίδομα γάμου καταργείται και για την ΕΓΣΣΕ (έχει καταργηθεί για όσες κλαδικές συμβάσεις έληξαν), ενώ οι τριετίες, που παραμένουν, θα μπουν στην κλίνη του Προκρούστη την άνοιξη, όταν θα έχουμε νέα Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου.
Προς το παρόν και από 14.2.12 οι τριετίες παραμένουν παγωμένες. Δηλαδή κανένας εργαζόμενος δεν παίρνει την καινούργια τριετία που συμπληρώνει.
 
♦ Ο κατώτερος μισθός παγώνει στα 586 ευρώ για τους πάνω των 25 ετών εργαζόμενους και στα 511 ευρώ για τους κάτω των 25 ετών. Πέραν αυτού του ποσού και των τριετιών (παγωμένων από 14.2.12) τίποτ’ άλλο δεν περιλαμβάνεται στον κατώτερο μισθό.
 
♦ Από την 1η Απρίλη του 2013 ο κατώτερος μισθός θα καθορίζεται με απόφαση του υπουργού Εργασίας και όχι με συλλογικές διαπραγματεύσεις ανάμεσα στη ΓΣΕΕ και τις καπιταλιστικές εργοδοτικές οργανώσεις.
 
♦ Ο χρόνος προειδοποίησης για απόλυση από μάξιμουμ 6 μήνες μειώνεται σε μάξιμουμ 4 μήνες. Μετά την παρέλευση του χρόνου προειδοποίησης, η αποζημίωση λόγω απόλυσης μειώνεται στο μισό.
 
♦ Για να διευκολυνθούν οι απολύσεις στις τράπεζες και τις ΔΕΚΟ (προκειμένου να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις τους), όπου οι μισθοί είναι μεγάλοι και τα χρόνια υπηρεσίας των εργαζόμενων πολλά, μειώνεται το μέγιστο ύψος της αποζημίωσης με δυο τρόπους. Το τμήμα της αποζημίωσης για προϋπηρεσία πάνω από 16 χρόνια δεν υπολογίζεται με το «μισθό αποζημίωσης», αλλά με πλαφόν 2.000 ευρώ. Αυτό θα ισχύσει μεταβατικά, μόνο για τους εργαζόμενους που έχουν ξεπεράσει σήμερα τα 16 χρόνια υπηρεσίας στον ίδιο εργοδότη. Από εδώ και πέρα το ύψος της αποζημίωσης παγώνει στους 12 μισθούς για υπηρεσία πάνω από 16 χρόνια. Δηλαδή, είτε 16, είτε 17, είτε 20 χρόνια προϋπηρεσίας έχεις, 12 μι-    σθούς αποζημίωση θα πάρεις.
 
♦ Αποσυνδέεται ο χρόνος εργασίας των εργαζόμενων από το ωράριο λειτουργίας της επιχείρησης. Αυτό που ξέραμε ως 8ωρο, 5ήμερο, 40ωρο (τυπικά τουλάχιστον, γιατί στην πράξη έχει γίνει σκόνη) καταργείται. Οι καπιταλιστές, ασκώντας το απόλυτο διευθυντικό τους δικαίωμα, θα μπορούν να μοιράζουν το χρόνο εργασίας των εργαζόμενων μέσα στο εξαήμερο, έτσι που να γεμίζουν κάθε πόρο του χρόνου εργασίας του εργάτη, χωρίς να πληρώνουν υπερωρίες. Περνάει στο ελληνικό δίκαιο σχετική Κοινοτική Οδηγία με την οποία ο χρόνος ανάπαυσης ανάμεσα σε δυο βάρδιες μειώνεται από 12 σε 11 ώρες. Ετσι, ο εργαζόμενος θα μπορεί να εργάζεται μέχρι και 13 ώρες σερί, αν αυτό απαιτούν οι ανάγκες της καπιταλιστικής επιχείρησης.
 
♦ Θεσμοθετήθηκε –επιτέλους– μετά από δυο αποτυχημένες απόπειρες του Βρούτση να την περάσει με τροπολογία, η κατάργηση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών υπέρ ΟΕΚ και ΟΕΕ, ποσοστού 1,1% (από 1.11.2012). Θυμίζουμε ότι, σύμφωνα με το Μνημόνιο-2, οι εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές πρέπει να μειωθούν κι άλλο, για να φτάσει η μείωση στο 5%.
 
♦ Απελευθερώνεται η δράση των δουλεμπορικών γραφείων με την απάλειψη και άλλων τυπικών εμποδίων από το νομικό πλαίσιο που τα διέπει.
 
Ταφόπλακα στη φτωχή αγροτιά
 
Μετά τις διακηρύξεις περί ενίσχυσης της αγροτικής παραγωγής, διότι αυτή θα μας βγάλει από την κρίση, ήρθε η ώρα οι φτωχοί αγρότες να γευτούν την πρακτική εφαρμογή της.
 
♦ Μειώνεται ο συντελεστής επιστροφής ΦΠΑ στους αγρότες από 11% σε 6%. Προβλέπεται συνολική απώλεια εσόδων από τους αγρότες ύψους 152 εκατ. ευρώ.
 
♦ Αυξάνεται ο ειδικός φόρος κατανάλωσης στο αγροτικό πετρέλαιο από 21 ευρώ το χιλιόλιτρο σε 66 ευρώ. Ηδη το αγροτικό πετρέλαιο αυξήθηκε κατά 10 λεπτά το λίτρο, ενώ από το μέτρο αυτό αναμένονται έσοδα 130 εκατ. ευρώ.
 
♦ Αυξάνεται η εισφορά υγειονομικής περίθαλψης των ασφαλισμένων του ΟΓΑ, από την οποία αναμένεται να εισπραχθούν 90 εκατ. ευρώ.
 
Θυμίζουμε ότι έχει ήδη αυξηθεί το αγροτικό ρεύμα και η ασφαλιστική εισφορά στον ΟΓΑ, ενώ αναμένεται και αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης με την καθιέρωση του νέου Κώδικα Φορολογικής Απεικόνισης Συναλλαγών, που θ’ αντικαταστήσει τον Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων.
 
Αύξηση φόρων κατανάλωσης
 
Τα βασικά φορολογικά μέτρα, που θα οδηγήσουν σε νέα φορολογική αφαίμαξη των εργαζόμενων, θα έρθουν με χωριστό νομοσχέδιο. Προς το παρόν έχουμε μερικές ακόμα αυξήσεις σε έμμεσους φόρους, που ποτέ δεν λείπουν από το μενού ενός «μνημονιακού» πολυνομοσχέδιου.
 
♦ Αυξάνεται κατά 65% ο ειδικός φόρος κατανάλωσης στο υγραέριο κίνησης. Οσοι πέρασαν σε υγραεριοκίνητα αυτοκίνητα θα πληρώνουν πλέον 10 λεπτά ακριβότερο το λίτρο, με αποτέλεσμα η τιμή να ξεπεράσει το 1 ευρώ.
 
♦ Κατά 30 λεπτά αναμένεται ν’ αυξηθούν τα φτηνά τσιγάρα και ο καπνός για τα στριφτά.
 
Πρέπει να σημειωθεί, τέλος, ότι το πολυνομοσχέδιο είναι γεμάτo από χαριστικές διατάξεις για τους καπιταλιστές. Αναφέρουμε μόνο το πέρασμα στο δημόσιο ακινήτων ιδιοκτησίας του ΕΟΤ και των ΕΛΤΑ στο Ελληνικό, για να μπορέσουν να ξεπουληθούν πακέτο με όλη την έκταση που έχει περάσει στην ιδιοκτησία του κακόφημου ΤΑΙΠΕΔ.
 
Μανιτάκης όπως Πάγκαλος
 
Ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Αντώνης Μανιτάκης, ο ΔΗΜΑΡίτης, ο προοδευτικός συνταγματολόγος, ο πολιτικός που διαβεβαίωνε σε όλους τους τόνους ότι επί των ημερών του δεν πρόκειται να γίνουν απολύσεις, όχι μόνο ετοιμάζει χιλιάδες απολύσεις (και μόνιμων δημόσιων υπαλλήλων), αλλά μεταμφιέζεται σε Πάγκαλο και προωθεί ένα πειθαρχικό δίκαιο που θα διώκει ακόμη και το φρόνημα του εργαζόμενου.
 
♦ Το κόλπο για τις απολύσεις ακόμη και μονίμων είναι η κατάργηση της οργανικής θέσης, ιδέα που πρώτος ο Πάγκαλος είχε εισηγηθεί. Ετσι, παρακάμπτεται μ’ ένα νομικισμό η συνταγματική απαγόρευση των απολύσεων. Οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι των οποίων καταργούνται οι οργανικές θέσεις βγαίνουν σε διαθεσιμότητα για ένα χρόνο, στη διάρκεια του οποίου θα εισπράττουν μόνο το 75% του βασικού τους μισθού. Αν μετά τη λήξη του δωδεκάμηνου της διαθεσιμότητας ο υπάλληλος δεν έχει μεταταχθεί ή μεταφερθεί σε άλλη υπηρεσία, απολύεται!
 
♦ Οι μετατάξεις όλων των δημόσιων υπαλλήλων (μονίμων και αορίστου χρόνου) είναι πλέον υποχρεωτικές και μπορούν να γίνονται σε όλη την έκταση του Δημοσίου (και στην κεντρική διοίκηση και σε Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου). Μετά τη μετάταξη ή μεταφορά ενός υπαλλήλου μπορεί να καταργείται η οργανική θέση που κατείχε. Ο μόνιμος υπάλληλος που δε θα παρουσιαστεί στη θέση που μετατάχτηκε διαπράττει σοβαρό πειθαρχικό αδίκημα και τιμωρείται τουλάχιστον με υποβιβασμό! Ο υπάλληλος αορίστου χρόνου που δεν θα παρουσιαστεί εκεί που μετατάχτηκε τιμωρείται με απόλυση! Οποιος βρίσκεται σε διαθεσιμότητα και δεν παρουσιαστεί εκεί που μετατάχτηκε απολύεται!
 
♦ Αποθεώνεται το πειθαρχικό μέτρο της αργίας, κατά την οποία ο υπάλληλος παίρνει το 75% των αποδοχών του. Το τεκμήριο αθωότητας καταργείται, καθώς σε αργία μπαίνουν ακόμη και υπάλληλοι που κατηγορούνται για κάποια αδικήματα (από την αργία βγαίνουν όταν απαλλαγούν με τελεσίδικη δικαστική απόφαση). Οχι μόνο για αδικήματα όπως κλοπή, υπεξαίρεση, απάτη, εκβίαση, πλαστογραφία, δωροδοκία και τα παρόμοια, όχι μόνο για παραπτώματα, όπως η ανάρμοστη συμπεριφορά προς πολίτες, μη έγκαιρη διεκπεραίωση υποθέσεων, άρνηση συνεργασίας με το ΚΕΠ, μη τήρηση ωραρίου κτλ., αλλά ακόμη και πειθαρχικά παραπτώματα όπως «άρνηση αναγνώρισης συντάγματος» και «έλλειψη αφοσίωσης στην πατρίδα και το πολίτευμα»! Πρόκειται καθαρά για δίωξη του φρονήματος, μέσω της οποίας σκοπεύουν να εξοντώσουν οικονομικά τους επαναστάτες εργαζόμενους στο δημόσιο ή και απλώς όσους δε θα συμμορφώνονται με το βάρβαρο καθεστώς.
 
♦ Χάνει τις οργανικές του θέσεις (καταργούνται) και βγαίνει σε διαθεσιμότητα ένας μεγάλος αριθμός εργαζόμενων αορίστου χρόνου υποχρεωτικής και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ειδικοτήτων Διοικητικού, Διοικητικού-Λογιστικού, Διοικητικού-Οικονομικού και Διοικητικών Γραμματέων, «οι οποίοι δεν έχουν προσληφθεί με διαγωνισμό ή με διαδικασία επιλογής σύμφωνα με προκαθορισμένα και αντικειμενικά κριτήρια υπό τον έλεγχο ανεξάρτητης αρχής ή με ειδικές διαδικασίες επιλογής που περιβάλλονται με αυξημένες εγγυήσεις διαφάνειας και αξιοκρατίας, δηλαδή υπαλλήλους, των οποίων η εργασιακή σχέση με το δημόσιο, συμπεριλαμβανομένων των προσλήψεων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, δημιουργήθηκε με άλλες διαδικασίες». Η διάταξη αυτή σκόρπισε ανησυχία σε χιλιάδες υπαλλήλους που δεν έχουν προσληφθεί με ΑΣΕΠ, όπως για παράδειγμα σ’ αυτούς που έγιναν αορίστου χρόνου με το Προεδρικό Διάταγμα Παυλόπουλου ή σ’ αυτούς που κέρδισαν δικαστήρια, στα οποία απέδειξαν ότι εργάζονταν ως συμβασιούχοι καλύπτοντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Είναι τόσο ασαφής και γενικόλογη η διάταξη που χωράει οποιαδήποτε ερμηνεία. Οι διευθύνσεις όλων των φορέων πρέπει μέσα σε τρεις μέρες από τη δημοσίευση του νόμου να στείλουν στον Μανιτάκη κατάλογο με τους υπαλλήλους που τίθενται σε διαθεσιμότητα λόγω κατάργησης της οργανικής τους θέσης και σε αυτοδίκαιη αργία και εντός δέκα ημερών να στείλουν τον αριθμό των οργανικών θέσεων που καταργούνται και τις πράξεις με τις οποίες οι εργαζόμενοι αυτοί τίθενται σε αυτοδίκαιη αργία!
 
Λακέδες των καπιταλιστών
 
Στην παράγραφο ΙΔ’ του πολυνομοσχέδιου διαβάζουμε: «1. Με συνυποσχετικό μεταξύ της Ελληνικής Κυβέρνησης και της ελληνικής ναυτιλιακής κοινότητας προσδιορίζεται ο τρόπος καταβολής και το ύψος της οικειοθελούς συνεισφοράς της τελευταίας για τη στήριξη της ελληνικής οικονομίας, του σχετικού ποσού μη δυνάμενου να είναι κατώτερο των εκατόν σαράντα εκατομμυρίων ευρώ (140.000.000 ευρώ)».
 
Το πρώτο που πρέπει να σημειωθεί είναι το αστείο ποσό που θα πληρώσουν οι εφοπλιστές: 140 εκατ. ευρώ μέχρι το 1916. Μάλιστα, για να ξεμπλέξουν με τις… εθνικές υποχρεώσεις τους, θα τα πληρώσουν την πρώτη διετία. 80 εκατομμύρια το 2013 και τα υπόλοιπα 60 το 2014. Για το 2015 και το 2016 δεν προβλέπεται τίποτα. Για να έχουμε ένα απλό μέτρο σύγκρισης αναφέρουμε ότι μόνο από την αύξηση (υπερτριπλασιασμό) του ειδικού φόρου κατανάλωσης στο αγροτικό πετρέλαιο το ποσό που θα εισπραχθεί το 2013 θα είναι 129,5 εκατ. ευρώ. Στην τετραετία 518 εκατ. ευρώ. Δηλαδή, τα τρακτέρ θα πληρώσουν τριπλάσιο έκτακτο φόρο από τα τάνκερ και τ’ άλλα βαπόρια.
 
Ακόμη πιο προκλητικός, όμως, είναι ο τρόπος που παρουσιάζεται αυτή η γελοία ρύθμιση. Ως «οικειοθελής συνεισφορά» των εφοπλιστών, η οποία θα γίνει με την υπογραφή κάποιου είδους μνημόνιου (συνυποσχετικό) μεταξύ αυτών και της κυβέρνησης, και όχι ως φόρος που επιβάλλεται από την κυβέρνηση, όπως επιβάλλονται ένα σωρό επαχθέστατα μέτρα σε βάρος μισθωτών, συνταξιούχων, φτωχών αγροτών, μικροαστών.
 
Οι εφοπλιστές εμφανίζονται ως κράτος εν κράτει. Αυτοί αποφασίζουν αν θα δώσουν, πότε θα δώσουν, πόσα θα δώσουν. Οι αστοί πολιτικοί εμφανίζονται ως κοινοί λακέδες τους. Ο Βενιζέλος τους παρακαλούσε να δώσουν κάτι κι αυτοί γελούσαν.
Στη συνέχεια εκτόξευε δημαγωγικές απειλές κι αυτοί γελούσαν πιο ηχηρά. Ο Σαμαράς τους φώναξε δυο φορές στο Μαξίμου, για να καταλήξουν σ’ αυτή την επονείδιστη για το αστικό πολιτικό σύστημα ρύθμιση.
 
ΥΓ: Αυτό το «οικειοθελής» ενόχλησε τους φαρισαίους του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι ζήτησαν από τον Στουρνάρα να το αφαιρέσει.
Οπως είπε η Χριστοφιλοπούλου, αυτός δέχτηκε (μένει να δούμε πώς θα διαμορφωθεί τελικά το πολυνομοσχέδιο). Δεν αλλάζει τίποτα, όμως, και ως προς την ουσία και ως προς τον τύπο. Από τη στιγμή που η επί διετία αυξησούλα στη φορολόγηση των πλοίων θα γίνει με υπογραφή συνυποσχετικού μεταξύ της κυβέρνησης και των εφοπλιστών, έχουμε ρύθμιση υπό την αίρεση των τελευταίων. Αρα, πρόκειται για «οικειοθελή συνεισφορά», όπως γράφτηκε. Με ή χωρίς αυτές τις δυο λέξεις, το ίδιο κάνει.

ΚΟΝΤΡΑ – ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 10 ΝΟΕΜΒΡΗ

Μια προσεκτικότερη ματιά στην επανάσταση της Συρίας (ένας αναρχικός μεταξύ των τζιχαντιστών)

 

 

                                             

 

 

 

 

Αυτή ήταν σε κάποιο βαθμό η κατάστασή μου όταν ήμουν μέσα στα «απελευθερωμένα εδάφη» της Συρίας, που είναι τα εδάφη που ελέγχονται από τον ελεύθερο στρατό, τις ένοπλες δυνάμεις της συριακής αντιπολίτευσης. Αλλά και πάλι δεν είναι όλη η αλήθεια.

Είναι γεγονός ότι δεν είναι όλοι οι ελεύθεροι μαχητές αφιερωμένοι τζιχαντιστές, αν και οι περισσότεροι από αυτούς νομίζουν, ή λένε, ότι αυτό που ασκούν είναι «Τζιχάντ». Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλοί απλοί άνθρωποι, ακόμα και κλέφτες, κλπ. μεταξύ αυτών, όπως και σε κάθε ένοπλο αγώνα.

Η πρώτη και μόνιμη εντύπωση μου σχετικά με την τρέχουσα κατάσταση στη Συρία, είναι ότι δεν υπάρχει πλέον λαϊκή επανάσταση. Αυτό που συμβαίνει στη Συρία είναι μια ένοπλη επανάσταση που θα μπορούσε απλά να εκφυλιστεί σε εμφύλιες συγκρούσεις.

Ο λαός της Συρίας, ο οποίος έχει δείξει πρωτοφανές θάρρος και αποφασιστικότητα κατά τους πρώτους μήνες της επανάστασης αψηφώντας το καθεστώς Άσαντ, έχει πραγματικά εξαντληθεί τώρα. Δεκαεννέα μήνες άγριας ​​ καταστολής και τον τελευταίο καιρό η πείνα, η εκτεταμένη ανέχεια και οι συνεχείς βομβαρδισμοί από το στρατό του καθεστώτος, αποδυνάμωσε το πνεύμα του. Στο τέλος αυτός που επωφελήθηκε από όλο αυτό δεν ήταν το καθεστώς, αλλά η αντιπολίτευση, ειδικά οι ισλαμιστές.

Λόγω των διεθνών σχέσεων της, ειδικά με τις πλούσιες δεσποτικές κυβερνήσεις του Κόλπου, η αντιπολίτευση μπορεί τώρα να τροφοδοτήσει και να στηρίξει τον πληθυσμό στις περιοχές που ελέγχονται από τις δυνάμεις της. Θα υπήρχε πολύ σοβαρή ανθρωπιστική κρίση χωρίς μια τέτοια υποστήριξη. Αλλά η στήριξη αυτή δεν παρέχεται δωρεάν, ούτε από τους ηγεμόνες του Κόλπου, ούτε από τους ηγέτες της αντιπολίτευσης. Αυτό που ζητάνε, όπως και κάθε άλλη εξουσιαστική δύναμη, είναι η υπακοή και η υποταγή. Αυτό στην πραγματικότητα θα μπορούσε μόνο να σημαίνει τον θάνατο της συριακής επανάστασης ως μιας θαρραλέας πράξης του συριακού λαού.

Ναι, βοήθησα κάποιους τζιχαντιστές να επιβιώσουν [1] και άλλους να επιστρέψουν στην μάχη. Αλλά η πραγματική πρόθεση μου ήταν να βοηθήσω τις μάζες στις οποίες ανήκω, κατ 'αρχάς ως γιατρός, και,

δεύτερον, ως αναρχικός.

Για να πω την αλήθεια, δε νομίζω ότι το πρόβλημά μας είναι με το ίδιο το Ισλάμ. Το Ισλάμ μπορεί επίσης να είναι ισότιμο, ή ακόμα και αναρχικό. Στην ιστορία του Ισλάμ υπήρξαν λόγιοι που ζητούσαν μια ακρατική   και ελεύθερη μουσουλμανική κοινωνία, ακόμη και ένα ελεύθερο σύμπαν χωρίς κανενός είδους εξουσία.

Το πρόβλημα με αυτό που συμβαίνει τώρα στη Συρία δεν είναι μόνο η δύσκολη και αιματηρή διαδικασία αλλαγής μιας ανελέητης δικτατορίας, αλλά ίσως είναι κάτι ακόμη χειρότερο: να αντικατασταθεί η μια δικτατορία με μιαν άλλη, η οποία θα μπορούσε να είναι χειρότερη και πιο αιματηρή. Στις αρχές της επανάστασης ένας μικρός αριθμός ανθρώπων, κυρίως αφοσιωμένοι ισλαμιστές, ισχυρίστηκαν ότι εκπροσωπούν επαναστατημένες μάζες και αυτο-διορίστηκαν οι ίδιοι ως οι αληθινοί επαναστάτες, οι αληθινοί εκπρόσωποι της επανάστασης. Αυτό ήταν κάτι που έγινε δεκτό από το ρεύμα των επαναστατημένων μαζών και των διανοουμένων. Εμείς αντιταχθήκαμε σ' αυτούς τους εξουσιαστικούς και ακόμη και ψευδείς ισχυρισμούς, αλλά ήμασταν, και εξακολουθούμε να είμαστε, πολύ λίγοι για να κάνουμε οποιαδήποτε πραγματική διαφορά.

Αυτοί οι άνθρωποι υποστήριξαν ότι αυτό που γινόταν ήταν ένας θρησκευτικός πόλεμος, όχι μια απλή επανάσταση των καταπιεσμένων μαζών ενάντια στον καταπιεστή τους. Χρησιμοποίησαν πολύ έντονα το γεγονός ότι ο καταπιεστής ήταν από άλλη αίρεση του Ισλάμ, διαφορετική από την αίρεση της πλειοψηφίας των ανθρώπων που εκμεταλλεύεται, μια αίρεση που έχει συχνά κριθεί από σουνίτες μελετητές στο παρελθόν να είναι ενάντια στις διδασκαλίες του αληθινού Ισλάμ, η οποία είναι ακόμη χειρότερη από το να μην είσαι μουσουλμάνος. Μας συγκλόνισε το γεγονός ότι η πλειοψηφία των Αλαουίτων, της αίρεσης του δικτάτορα-οι οποίοι είναι οι φτωχότεροι και οι περισσότερο περιθωριοποιημένοι από την πλειοψηφία των Σουνιτών-υποστήριξε το καθεστώς και ότι συμμετείχε στην βίαιη καταστολή των μαζών. Αυτό ήρθε ως "απόδειξη" του "πραγματικού θρησκευτικού πολέμου" που λαμβάνει χώρα μεταξύ Σουνιτών και Aλαουίτων. Και από αυτή την άποψη οι άνθρωποι αυτοί θα μπορούσαν πραγματικά να ισχυριστούν ότι είναι αληθινοί σουνίτες. Είναι μουσουλμάνοι λόγιοι και είναι τόσο δογματικοί που κανείς δεν μπορεί να τους αμφισβητήσει πάνω σ' αυτό. Στην πραγματικότητα, έχουν χτίσει τις πνευματικές και ηθικές αρχές τους πριν από τις υλικές.

Στη συνέχεια, ήρθε η υλική υποστήριξη από τους κυβερνήτες του Κόλπου. Τώρα, η δυνατότητα για οποιαδήποτε πραγματική λαϊκή πάλη μειώνεται με ταχύ ρυθμό. Η Συρία κυβερνάται πλέον από τα όπλα, και μόνο εκείνοι που τα έχουν μπορούν να έχουν λόγο για το παρόν και το μέλλον της. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για το καθεστώς του Άσαντ και της ισλαμικής αντιπολίτευσης. Παντού στη Μέση Ανατολή οι μεγάλες ελπίδες εξαφανίζονται γρήγορα – στην Τυνησία, στην Αίγυπτο και αλλού.

Οι ισλαμιστές φαίνεται να παίρνουν όλα τα οφέλη των θαρραλέων αγώνων των μαζών. Και θα μπορούσαν εύκολα να ξεκινήσουν τη διαδικασία για την ίδρυση του φανατικού τους νόμου, χωρίς έντονη αντίδραση από τις μάζες. Θα μπορούσα να αισθανθώ ακριβώς όπως η Emma Goldman το 1922, όταν διαχωρίστηκε από τους Μπολσεβίκους και απογοητεύτηκε από τους νόμους τους. Στην πραγματικότητα, κανείς σε ολόκληρο τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο δεν θυμίζει τόσο τους μπολσεβίκους όσο σήμερα οι ισλαμιστές.

Ακόμα και αφοσιωμένοι σταλινικοί δεν θυμίζουν τόσο τους προγόνους τους, όσο οι ισλαμιστές. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν πολύ καταπιεσμένοι από τους τοπικούς δικτάτορες, που συνήθιζαν να τρομάζουν τις μάζες και τη Δύση, γι' αυτό και μπορεί να φαίνεται ότι είχαν καθοριστικό ρόλο ως αντιπολίτευση σε αυτές τις δικτατορίες. Ταυτόχρονα, έχουν πραγματικά την ίδια αποτελεσματική μηχανή προπαγάνδας όπως είχαν κάποτε οι μπολσεβίκοι. Είναι τόσο εξουσιαστικοί και επιθετικοί, όπως ακριβώς ήταν οι Μπολσεβίκοι   κατά τη διάρκεια των καθοριστικών ημερών της Οκτωβριανής Επανάστασης. Έτσι, φαίνεται λογικό ότι οι αραβικοί λαοί επέλεξαν να τους δοκιμάσουν στην εξουσία, ή να αποδεχθούν την άνοδό τους στην εξουσία και ακόμα και να ελπίζουν, όπως οι Ρώσοι εργάτες και αγρότες έκαναν κάποτε, ότι θα μπορούσαν να δημιουργήσουν πραγματικά μια καλύτερη και διαφορετικού τύπου κοινωνία. Η Emma Goldman, ξύπνησε πολύ νωρίς από αυτή την ψευδαίσθηση, αλλά στις μάζες πήρε πολύ καιρό να συνειδητοποιήσουν την αλήθεια. Επίσης η Emma σκέφτηκε, δικαίως κατά τη γνώμη μου, ότι ήταν πολύ σωστό να ξεσηκωθούν οι μάζες και να προσπαθήσουν να αλλάξουν την άθλια πραγματικότητα τους, το μεγάλο «λάθος», αν θα μπορούσε να περιγραφεί ως ένα λάθος, έγινε από τις εξουσιαστικές δυνάμεις που προσπάθησαν να επισκιάσουν τη ν επανάσταση. Συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε την επανάσταση και όχι τους ψεύτικους "ηγέτες" της.

Χτίζοντας την ελευθεριακή εναλλακτική λύση: Αναρχική προπαγάνδα και οργάνωση

Το άλλο θέμα που πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό για εμάς, τους Άραβες αναρχικούς και τις αραβικές μάζες, είναι το πώς να οικοδομήσουμε μια ελευθεριακή εναλλακτική λύση: δηλαδή, πώς να ξεκινήσουμε μια αποτελεσματική αναρχική ή ελευθεριακή προπαγάνδα και πώς να οικοδομήσουμε ελευθεριακές οργανώσεις. Για να πω την αλήθεια, δεν είχα ποτέ πριν δοκιμάσει   να πείσω κάποιον να γίνει αναρχικός.   Έχω επιλέξει έναν ελεύθερο διάλογο μεταξύ «ίσων» με όλους. Ποτέ δεν   ισχυρίστηκα ότι ξέρω τα πάντα ή ότι οποιοσδήποτε αναρχικός ή οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο ον αξίζει να είναι ο «οδηγός» ή ο «ηγέτης» των άλλων, αλλά ο καθένας αξίζει να είναι στην ίδια θέση με τον Πάπα, τους μουσουλμάνους ιμάμηδες ή τον γενικό γραμματέα   κάθε σταλινικού ή λενινιστικού κόμματος. Πάντα πίστευα ότι προσπαθώντας να επηρεάσω τους άλλους είναι ένας άλλος τρόπος για να ασκώ εξουσία πάνω τους. Αλλά τώρα βλέπω το θέμα από μια άλλη σκοπιά: θέλω να κάνω τον αναρχισμό «διαθέσιμο» ή γνωστό σε όλους εκείνους που θέλουν να αγωνιστούν ενάντια σε κάθε καταπιεστική εξουσία της οποίας υποφέρουν την καταστολή, είτε είναι εργαζόμενοι,   άνεργοι, φοιτητές, φεμινίστριες, νέοι, είτε εθνοτικές και θρησκευτικές μειονότητες, κλπ. Στόχος είναι να προσπαθήσουμε να οικοδομήσουμε ένα παράδειγμα ή ένα δείγμα της νέας ελεύθερης ζωής στο σώμα μιας ελεύθερης ή ελευθεριακής οργάνωσης, όχι μόνο ως μια ζωντανή εκδήλωση της πιθανής παρουσίας της, αλλά και ως ΜΕΣΟ για την επίτευξη αυτής της κοινωνίας.

Πρέπει να κάνουμε τον αναρχισμό γνωστό σε όλους τους δούλους και τα θύματα όλων των υφιστάμενων συστημάτων και των κατασταλτικών αρχών. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ αναρχική προπαγάνδα είναι, νομίζω, ο πρώτος στόχος αυτών των οργανώσεων. Με μια λέξη, είμαστε μάρτυρες της πτώσης των "κοσμικών" αυταρχικών τάσεων(συμπεριλαμβανομένων των εθνικιστικών και αραβο-εθνικιστικών, σταλινικών και λενινιστικών), και πολύ σύντομα της πτώσης των αυταρχικών θρησκευτικών τάσεων. Η μελλοντική   εναλλακτική λύση θα πρέπει να είναι, λογικά, μια ελευθεριακή λύση. Ασφαλώς, ο αναρχισμός δεν μπορεί να εμφυτευτεί τεχνητά – πρέπει να είναι ένα «φυσικό» προϊόν των αγώνων των τοπικών μαζών. Αλλά και πάλι θα χρειαστεί πολύ προσοχή και πρέπει να δίνεται η δέουσα έμφαση. Αυτός θα είναι ο ρόλος της προπαγάνδας μας. Αν και δεν θα υπάρχει «κέντρο» στην οργάνωσή μας , ούτε γραφειοκρατία, θα εξακολουθούμε να είμαστε   εξίσου αποτελεσματικοί με τους εξουσιαστές ομολόγους μας, ή ακόμη και πιο αποτελεσματικοί. Ακόμα κι αν ο δικός μας Στάλιν ή ο Βοναπάρτης δεν είναι στην εξουσία, εμείς, οι μάζες της Συρίας, θα έχουμε την ευκαιρία για ένα καλύτερο αποτέλεσμα από αυτό της ρωσικής επανάστασης. Είναι μεγάλη αλήθεια ότι αυτό είναι δύσκολο και γίνεται όλο και περισσότερο δύσκολο κάθε λεπτό, αλλά η ίδια η επανάσταση ήταν ένα θαύμα, και σε αυτή τη γη οι καταπιεσμένοι μπορούν να δημιουργούν τα θαύματα τους από καιρό σε καιρό.

Και αυτή τη φορά, εμείς, οι αναρχικοί της Συρίας, παίζουμε όλα τα χαρτιά μας και αγωνιζόμαστε μαζί με τις μάζες.   Δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά αλλιώς δεν θα μας άξιζε το ελευθεριακό μας όνομα.

Σημείωση:

[1] Θέλω εδώ να δώσω κάποιες λεπτομέρειες σχετικά με αυτό. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν εύκολο για μένα να είμαι μεταξύ των οπαδών της Τζιχάντ, αλλά για κάποιο λόγο, δεν ήταν το ίδιο όταν τους φρόντιζα ως γιατρός. Για μένα, ήταν εντελώς σαφές – από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο νοσοκομείο όπου δούλευα – ότι θα φροντίζω όποιον χρειάζεται τη βοήθειά μου, είτε πρόκειται για πολίτες είτε για αγωνιστές από κάθε ομάδα και θρησκεία ή αίρεση. Και ήμουν εντελώς πεπεισμένος ότι κανείς δεν θα είχε άσχημη μεταχείριση μέσα σε αυτό το νοσοκομείο, ακόμη και αν ήταν από το στρατό του Άσαντ. Θα επιμείνω εδώ ότι το πραγματικό πρόβλημα μου, που σε γενικές γραμμές νομίζω, είναι το ίδιο με κάθε καταπιεζόμενου , δεν είναι με τον ίδιο το θεό, αλλά με τους ανθρώπους οι οποίοι ενεργούν ως θεοί, οι οποίοι είναι τόσο άρρωστοι με την εξουσία που σκέφτονται και ενεργούν σαν θεοί, είτε πρόκειται για κοσμικούς δικτάτορες σαν τον Άσαντ ή ισλαμιστές ιμάμηδες, κλπ. Ο ίδιος ο Θεός δεν είναι ποτέ τόσο θανάσιμα επικίνδυνος όσο   εκείνοι που «μιλούν» γι 'αυτόν.

 

 

 

Δημοσιεύτηκε στο omniatv.com , στις 6/11/2012 


Θέλω την δόση μου για να μην πεθάνω…….. κι ας πεθάνω.

 

Αλίμονο. Έχουμε καταντήσει ένα απέραντο απρόσωπο συνονθύλευμα εξαρτημένων σωμάτων που σκύβουν το κεφάλι στα πάντα, που εκλιπαρούν και δείχνουν διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα για να πάρουν την δόση τους. Να κάνουν τα πάντα για να συνεχίσουν να ζουν στον παραισθησιογόνο παράδεισο που τους προσφέρει μια κλίκα εμπόρων θανάτου.

Εξαρτημένοι, όπως οι κοινοί τοξικομανείς, ενός κράτους, μίας εξουσίας που εμπορεύεται την ίδια μας την ζωή για να πλουτίσει και να συνεχίσει να απολαμβάνει τα προνόμια της και να εξυπηρετεί την προσωπική της μισαλλοδοξία.

Φοβισμένοι ότι θα χάσουμε το δηλητήριο που μας ποτίζουν σταγόνα την σταγόνα, προσκεκλημένοι σε ένα γεύμα χωρίς αύριο. Καταντήσαμε να ζητιανεύουμε τον ίδιο μας τον θάνατο από τα χέρια ανθρώπων που αδιαφορούν για την ηθική τις αξίες, τις ανάγκες μας.

Νέα μέτρα, νέα μνημόνια, περισσότερος πόνος.

Πόσοι αλήθεια έχουν δει ένα τοξικομανή σε κρίση στέρησης; Ένα ανθρώπινο τσουβάλι ανίκανο να κάνει οτιδήποτε. Ανίκανο να αντιδράσει σε οτιδήποτε θετικό. Είναι άραγε αυτό το αντίτιμο της πλαστής ευημερίας που τόσα χρόνια απολαμβάναμε; Πολιτικοί, τραπεζίτες, παπάδες, αφεντικά, μας πότισαν εθισμό για να μπορέσουν να γίνουν αναντικατάστατοι. Για να τους χρειαζόμαστε και να πιστεύουμε ότι χωρίς αυτούς δεν μπορούμε να ζήσουμε.

Μας λένε ψέματα, μας υποτιμούν, μας χτυπούν και εμείς υπομένουμε τα πάντα. Και γιατί όχι άλλωστε; Σημασία έχει να πάρουμε την δόση που τόσο χρειαζόμαστε για να συνεχίσουμε να ζούμε. Γιατί πρέπει να πάρουμε την δόση για να παρατείνουμε μια άθλια ζωή, έως την στιγμή που θα χρειαστεί να πάρουμε ξανά την επόμενη δόση που, και αυτή σταδιακά θα μας οδηγήσει στον θάνατο.

Ποιος αλήθεια μπορεί να συνεχίσει να ζει έτσι; Για πόσο καιρό νομίζουμε ότι μπορεί να παραταθεί αυτό το βασανιστήριο που συντηρεί μία ψεύτικη ελπίδα;

Η κωμωδία που παίζετε στην πλάτη μας από τις πολιτικές περσόνες- σταρ της τηλεόρασης, περί διαπραγματεύσιμων και αδιαπραγμάτευτων ορίων θα καταβαραθρωθεί για άλλη μια φορά. Οι έμποροι του θανάτου είναι ξεκάθαροι στην σημαδεμένη τους τράπουλα. Το παιχνίδι είναι αυτό και σε όποιον αρέσει. Αν δεν θές να πάρεις από την δική μου ηρωίνη πάρε από την κοκαΐνη που σου πουλά ο άλλος έμπορος του σιναφιού. Όποιος αμφισβητεί θα υποστεί τις συνέπειες. Σταδιακός ή ακαριαίος θάνατος. Αυτό κάνουν οι έμποροι ναρκωτικών στους τοξικομανείς, αυτό κάνουν οι πολιτικοί στους πολίτες.

Η ψήφιση των νέων μέτρων όμως μπορεί να αποτελέσει ένα σημείο εκκίνησης. Μπορεί να είναι η στιγμή που όλοι εμείς θα βάλουμε ένα τέλος σε όλη αυτή την εξάρτηση.

Δεν έχει νόημα να διαπιστώνεις συνεχώς το αδιέξοδο που έχεις βρεθεί και να επαναλαμβάνεις το ίδιο λάθος. Πρέπει να κάνεις κάτι για να το ξεπεράσεις και κυρίως  πρέπει να αναζητήσει νέους τρόπους.

Η πολιτική και οικονομική πρέζα δεν αντιμετωπίζετε με ευχολόγια και σίγουρα όχι από ανθρώπους μόνους και απομονωμένους, πόσο μάλλον από εκείνους που την εμπορεύονται.

Η ελπίδα και οι νίκες μπορούν να κατακτηθούν ξανά μέσα από την συλλογική δράση και αλληλεγγύη που καλούμαστε να προσφέρουμε στον διπλανό μας.

Κέντρα αντίστασης υπάρχουν σε κάθε γειτονία σε κάθε χώρο εργασίας. Άνθρωποι έτοιμοι να αντισταθούν υπάρχουν παντού. Ας γίνουν η προσωπική απελπισία και τα αδιέξοδα του καθενός αιτία να ξαναβρεθούμε μαζί, να ορίσουμε ξανά το περιβάλλον και τον τρόπο που θέλουμε να ζούμε. Ας ενώσουμε ξανά τις δυνάμεις και τις διαφορετικότητές μας για να κατακτήσουμε την ζωή μας χωρίς παραισθησιογόνα, δόσεις και λοιπές εξαρτήσεις. Μόνο που πρέπει να κάνουμε γρήγορα πριν αυτή η δόση είναι η χαριστική.

 

Πηγή: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1434556

Αντιφασίστες στην χώρα των τεράτων

«Το ζήτημα είναι» είπε η Αλίκη, «αν μπορείτε να κάνετε τις λέξεις να σημαίνουν τόσα διαφορετικά πράγματα».
«Το ζήτημα είναι», απάντησε ο Χάμπτυ Ντάμπτυ, «ποιός θα είναι το αφεντικό, αυτό είναι όλο». [1]

Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και οι φασιστικές ιδεοληψίες άρχισαν να εμφανίζονται ως τάσεις της ελληνικής κοινωνίας με την είσοδο του πρώτου κύματος μεταναστών στην χώρα, στις αρχές της δεκαετίας του ΄90. Δεδομένης όμως της εκμετάλλευσης των μεταναστών από το σύνολο σχεδόν της ελληνικής κοινωνίας και του κάθε είδους κέρδους που αποκόμισαν οι εκμεταλλευτές σε καιρούς μιας εικονικής οικονομικής ευμάρειας, οι τάσεις αυτές ήταν, κατά κάποιο τρόπο και σε μεγάλο βαθμό, εν υπνώσει. Λογικό: όταν σού μαζεύουν τις ελιές και τα φρούτα, όταν σού δουλεύουν στις οικοδομές και στα ολυμπιακά έργα, όταν σού καθαρίζουν τις τουαλέτες και ξεσκατίζουν την ενοχλητική ανοϊκή πεθερά, όταν στήνουν κώλο στα μπουρδέλα κλπ. και μάλιστα όλα αυτά αδιαμαρτύρητα, χωρίς ασφάλιση, με ελάχιστα χρήματα και σού λένε και ευχαριστώ, έχεις κι εσύ, ο επιβιώσιμος επιτυχημένος έλληνας μικρο-μεσο-μεγαλο-αστός, την άνεση να αισθάνεσαι «υπεράνω» και να μπορείς να αισθανθείς σαν τ’ αφεντικά στην καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά (χαμογελαστοί αφέντες με κατανόηση και συμπάθεια για τα δουλικά…).

Η επέλαση της φτώχειας και το οικονομικό ναυάγιο της Ελλάδας – η αποτυχία δηλαδή του ελληνικού καπιταλισμού που ανέκαθεν ήταν ανορθολογικός ακόμα και με καπιταλιστικά κριτήρια, που σημαίνει ότι, εκτός από βάρβαρος και αντικοινωνικός, ήταν και παραμένει ταυτόχρονα και αντιπαραγωγικός (με μια έμφυτη μανία αποθησαύρισης και όχι «επενδυτικός»), στρεβλός, μαφιόζικος και υπό σιδηρά κρατική προστασία σε βαθμό που να αποτελεί τον ορισμό της διαπλοκής – έγιναν ο εκλυτικός παράγοντας της εμφάνισης της φασιστικής νόσου που δεν μπορούσε να κρατηθεί άλλο στο στάδιο της επώασης (φιδιών εννοείται).

Ήδη από την εποχή του «κινήματος των πλατειών» εμφανίστηκε σιγά – σιγά, εκτός αλλά παράλληλα με τις λαϊκές συνελεύσεις, ένας κατ’ αρχήν απροσδιόριστος και ετερόκλητος όχλος, αποτελούμενος από «πατριώτες» με έντονα εθνικιστικές τάσεις, έντρομους ή και παραληρητικούς Λιακοπουλοποιημένους φαντασιόπληκτους Νεο-Ταξικό-φοβικούς και φασιστοειδή. Μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου ο εφιάλτης έγινε τόσο πραγματικός που όσο κι αν τσιμπιόμαστε δεν μπορούμε να σταματήσουμε να τον βλέπουμε: 441.000 και 426.000 ψήφοι για τη νεο-ναζιστική οργάνωση, αντίστοιχα. Από την πρώτη στιγμή που οι ίδιοι οι νεο-ναζί συνειδητοποίησαν ότι έχουν εν δυνάμει ένα τόσο μεγάλο κοινό, άρχισαν οι αγριότητες: ξυλοδαρμοί και σφαγές μεταναστών, τραμπουκισμοί στους χώρους εργασίας τους, διαρκής τρόμος• πολλοί μιλούν για εξαφανίσεις, βιασμούς και για πρακτικές που ενσωματώνουν περισσότερα από τα μισά εγκλήματα του Ποινικού Κώδικα.

Κάθε πράξη βίας εκ μέρους των νεο-ναζί, η οποία μένει αναπάντητη από την κοινωνία ή γίνεται άμεσα ή έμμεσα ανεκτή ή ακόμα και επιθυμητή, γεννά σ’ αυτούς και στους φίλους τους, μία αίσθηση μεγαλείου και μια αίσθηση ακόμη μεγαλύτερης δύναμης, η οποία, με την σειρά της, γίνεται η αιτία για το ξεδίπλωμα ενός ακόμα σφοδρότερου κύματος μίσους και (φασιστικής) μισαλλοδοξίας που τελικά δημιουργεί μια διαρκή απειλή στοχοποιώντας, εκτός των μεταναστών και πολιτικούς χώρους (αναρχικούς, κομμουνιστές), κοινωνικές ομάδες ή «μειονότητες»: ομοφυλόφιλοι, άτομα με ειδικές ανάγκες, ψυχιατρικοί ασθενείς κ.ά. μπαίνουν μέρα με τη μέρα στη λίστα αναμονής των υποψήφιων θυμάτων τους. Το μίσος κλιμακώνεται αυτοτροφοδοτούμενο και η ηθική, πνευματική, πολιτική και κοινωνική κατρακύλα δεν έχει πια πάτο.

Μέσα σ’ αυτή την πραγματική κατάσταση, με τους φασίστες να κάνουν από «περιπολίες» και «ελέγχους νομιμότητας» σχετικά με την ύπαρξη αδειών παραμονής και εργασίας των μεταναστών μέχρι και εξώσεις μεταναστών (και όχι μόνο) μισθωτών που δεν μπορούν να πληρώσουν τα ενοίκια των τρωγλών που τους νοικιάζουν οι ντόπιοι, άλλοτε νοικοκυραίοι, εκ των πραγμάτων δημιουργήθηκε, ως κοινωνικό αντανακλαστικό, η ανάγκη για τη δημιουργία μιας αντιφασιστικής άμυνας. Πολλοί δηλώνουν ή είναι αντιφασίστες, αλλά το βάρος έπεσε (θα δούμε αμέσως παρακάτω γιατί) στον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο. Τα κόμματα της Αριστεράς με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση (ΣΥ.ΡΙΖ.Α., Κ.Κ.Ε.) αρέσκονται στα λόγια αλλά δεν θέλουν ή/και δεν μπορούν να οργανώσουν τον κόσμο τους ή την κοινωνία ακόμα και σε πιο απλά ζητήματα (π.χ. : άρνηση πληρωμής επαχθών και παράνομων φόρων). Πόσο μάλλον, είναι ανίκανα όχι μόνο να οργανώσουν κάτι σαν αντιφασιστική πολιτοφυλακή, αλλά δεν τολμούν ούτε καν να κάνουν μια σχετική νύξη. Η νομιμοφροσύνη τους τα έχει διαβρώσει τόσο που προσπαθούν με αστείες τσιρίδες και πολιτικάντηκες τρίπλες να «κηρύξουν» την Χρυσή Αυγή, «εκτός νόμου». Πώς είναι δυνατό να πιστεύουν ότι το πλαίσιο που δημιούργησε το φαινόμενο, ή που έστω ανέχτηκε την εμφάνισή του, θα λειτουργήσει για την καταπολέμησή του; Πώς τους ξεφεύγει το ότι, ακόμα και σε περίπτωση που κατάφερναν κάτι τέτοιο δια της νόμιμης οδού, θα είχαν ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για την «θέση εκτός νόμου» και των πραγματικά αντισυστημικών/αντικαπιταλιστικών ελευθεριακών οργανώσεων; Είναι δυνατόν να αγνοούν ότι στήνουν πλάτη στη ρητορική του ακραίου κέντρου που εντελώς ανέντιμα και δόλια τσουβαλιάζει «και τα δύο άκρα»; Αλήθεια, δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι 4 στους 5 υπηρετούντες στα σώματα ασφαλείας και ειδικά στις ομάδες ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ, ΔΙΑΣ της ΕΛ.ΑΣ. είναι δοσμένοι ψυχή τε και σώματι στην νεοναζιστική οργάνωση; Ότι δικαστές και εισαγγελείς δε θέλουν ή φοβούνται (ή και τα δύο) να εφαρμόσουν ακόμα και τους νόμους της «Τυφλής Αστικής Δικαιοσύνης» όταν έχουν να κάνουν με το φύραμα των φασιστοειδών;

Για το λόγο αυτό, οι αναρχικές συλλογικότητες, απομονωμένες από το υπόλοιπο αντιφασιστικό (εντός ή εκτός εισαγωγικών) φάσμα της κοινωνίας, επιδόθηκαν σε ένα συνεχή αντιφασιστικό αγώνα. Αγώνα τον οποίο πληρώνουν με άδικες και παράλογες ποινικές διώξεις, με αμείλικτη καταστολή και βασανιστήρια, αλλά και με σκληρή κριτική από κάθε πλευρά. Ας δούμε τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και στη συνέχεια θα επιχειρηθεί να βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη:

Το βράδυ της Κυριακής 30 Σεπτεμβρίου ξεκινά από τα Εξάρχεια η τρίτη κατά σειρά μηχανοκίνητη αντιφασιστική πορεία(περίπου 80 μοτοσικλέτες με 150 αναβάτες), στο κέντρο της Αθήνας: «επιδιώκουμε η παρέμβαση αυτή να λειτουργήσει ως κάλεσμα για την ενεργοποίηση των αντιφασιστικών αντανακλαστικών και της ταξικής αυτοάμυνας στα πλαίσια του ευρύτερου αγώνα ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό».

Μηχανές της ομάδας Δ ακολουθούσαν είτε από πίσω, είτε από παράλληλα στενά. Στην οδό Φυλής, μεταξύ Αγίου Μελετίου και Ιθάκης, συναντάνε μέλη μιας «επιτροπής κατοίκων ή καταστηματαρχών», γνωστές για την προστασία που πουλάνε στις γειτονιές, έχοντας ως αρμοδιότητά τους τις επιθέσεις σε μετανάστες (όπως ξυλοδαρμοί, μαχαιρώματα), σε αναρχικούς ή αριστερούς, στα μαγαζιά και στα στέκια τους. Πρόκειται για μέλη της Χ.Α., οι οποίοι έσπαγαν μαγαζιά μεταναστών. Ακολουθεί σύγκρουση των φασιστών με τη μηχανοκίνητη πορεία και στη συνέχεια επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων στην μηχανοκίνητη πορεία. Χτυπήματα σε χέρια, πόδια, κεφάλι, ενώ οι αστυνομικοί χρησιμοποίησαν και όπλα taser (ακινητοποιεί το θύμα διαχέοντας, με αγκίστρια που καρφώνονται στο σώμα, ηλεκτρισμό). «Μόλις πέσανε πάνω μας, μας λιάνισαν. Μας χτυπούσαν με τα κλομπ όπου έβρισκαν. Εμένα μόλις μου ρίξανε το taser παρέλυσα ολόκληρος. Στην αρχή νόμιζα ότι ήτανε από την αδρεναλίνη. Είχανε παραλύσει τα χέρια και τα πόδια μου και μου χρεώσανε αντίσταση κατά της Αρχής». Ακούστηκε από τους αστυνομικούς «Χτυπήστε τους, αλλά μην τους αφήσετε σημάδια»… Στη συνέχεια, ακολούθησε η σύλληψη κάποιων αντιφασιστών και η κατάσχεση των μοτοσικλετών τους.

Οι αναφορές στα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης και στα λοιπά μέσα μαζικής αποβλάκωσης (π.χ. ΝΕΤ, STAR) αναφέρουν τη σύγκρουση κατοίκων με τους «αντιεξουσιαστές από τα Εξάρχεια». Στο μεταξύ, φασιστικό site ανεβάζει ντοκουμέντο του τραυματισμού μέλους της ενώ πληθώρα άρθρων στο διαδίκτυο επιμένουν στην «συγκινητική» εικόνα των κατοίκων που δέχθηκαν επίθεση από τους αντιεξουσιαστές και μέσω των κοινωνικών δικτύων, παραδέχεται τη συμμετοχή του σε πογκρόμ εναντίον μεταναστών και τις προθέσεις του.Οι συλληφθέντες της μηχανοκίνητης πορείας μεταφέρονται στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής, όπου υποβάλλονται σε βασανισμούς: «ξεκίνησαν με το λεκτικό: ‘Θα σας θάψουμε όπως στο Γράμμο, το Βίτσι’. Μας λέγανε καθαρά ότι είναι χρυσαυγίτες. ‘Ναι ρε, χρυσαυγίτες είμαστε, τέρμα αυτά που ξέρετε’. Μετά, άρχισαν τα χαστούκια. Τραβάγανε τα μαλλιά στις κοπέλες και τους κάνανε χυδαία σεξιστικά σχόλια. Ένας από εμάς αιμορραγούσε όλο το βράδυ από το κεφάλι κι όταν έγειρε λίγο να κοιμηθεί, του ρίχνανε λέηζερ και φακούς στα μάτια. Σε λίγο ήρθε κι ένας επικεφαλής Δελτάς. Αυτός τους έδινε το ok για να συνεχίσουνε και τους έδινε οδηγίες για τον βασανισμό». (Κυριακάτικη Αυγή).

«Το σκηνικό δημοκρατικού βασανισμού έλαβε ένα τέλος όταν πιά μία από τους συλληφθέντες έβαλε τις φωνές για πολλή ώρα, με αποτέλεσμα να επέμβει ο αξιωματικός του ορόφου και να απομακρύνει τους βασανιστές». Σπασμένα κόκκαλα, τους χρησιμοποιούσαν σαν σταχτοδοχείο επειδή «βρωμούσαν».«Διψούσαμε τόσο που ήπιαμε νερό από τις τουαλέτες», δήλωσε μια εκ των συλληφθέντων. Κάποιοι από αυτούς είπαν ότι τους έκαψαν στα χέρια με αναπτήρα, ότι οι αστυνομικοί τους βιντεοσκοπούσαν με τα κινητά τους και απειλούσαν να ανεβάσουν τις φωτογραφίες τους στο ίντερνετ και να δώσουν τις διευθύνσεις τους στη Χρυσή Αυγή (πηγή Guardian).

Για 19 συνεχόμενες ώρες δεν επιτράπηκε στους συλληφθέντες η επαφή με τους δικηγόρους τους ή η μεταγωγή σε νοσοκομείο και στο μεταξύ, οι «κάτοικοι» κατέθεταν για τη δικογραφία. Αλληλέγγυοι κινητοποιήθηκαν άμεσα και συγκεντρώθηκαν στα δικαστήρια της Ευελπίδων που μεταφέρθηκαν οι συλληφθέντες, όπου οι δυνάμεις των ΜΑΤ επιτέθηκαν ξυλοκοπώντας άγρια τους αλληλέγγυους, ενώ συνέλαβαν 4. Οι βασανισμοί συνέχισαν: «ο μπάτσος μας απαγόρευσε να καθόμαστε σταυροπόδι, να πίνουμε νερό και να καπνίζουμε. Συνέχεια μάς έλεγε «όποτε έρχεστε εδώ μέσα, θα φτύνετε αίμα. Δεν με νοιάζει τι πάει να πει σύλληψη και τι προσαγωγή. Κοιτάξτε με καλά να με θυμάστε, άμα θέλετε να με βρείτε εμείς είμαστε μεγάλη φάρα, ξέρουμε τα σπίτια σας».

«Μάς ζήτησαν να κατεβάσουμε τα παντελόνια και να δείξουμε τα γεννητικά όργανα. Όποιος αρνήθηκε, έφαγε πολύ ξύλο. Κάποια στιγμή έφτασε ο αξιωματικός και λέει σ’ έναν από μας ‘σήκωσέ μου και τα χέρια’. Όταν το παιδί το έκανε, ο αξιωματικός νόμιζε ότι του έκανε άσεμνη χειρονομία. Τον βούτηξε από τον λαιμό, χτύπησε το κεφάλι του στον τοίχο και του έλεγε ‘αυτά να τα κάνεις στη μάνα σου, όχι σε μένα’. Συνέχιζε να τον χαστουκίζει μέχρι να πει ‘θα τα κάνω στη μάνα μου’». (Κυριακάτικη Αυγή).

«Προσπαθούν να τρομοκρατήσουν αγωνιστές, να τους σπρώξουν σε μια κατάσταση παρανομίας ή φόβου (αφού απειλούσαν με επισκέψεις κατ’ οίκον), με παράλληλες άμεσες απειλές για δολοφονίες και άλλα καραγκιοζιλίκια… Στο ίδιο εμφυλιοπολεμικό κλίμα, οι εισαγγελικές αρχές από την πλευρά τους εντείνουν την προσπάθεια τρομοκράτησης με απειλές προφυλακίσεων, καταργώντας στην ουσία τον δικό τους κώδικα ποινικής δικονομίας που υποτίθεται ότι υπηρετούν και υπερασπίζονται» δηλώνουν οι συλληφθέντες.

Τα μέσα ενημέρωσης για μία εβδομάδα συνέχισαν τον αποπροσανατολισμό όσον αφορά στα γεγονότα. Βουλευτές κινητοποιήθηκαν αναζητώντας απαντήσεις στις κατηγορίες των συλληφθέντων και η απάντηση που έλαβαν από τον Υπουργό Δημόσια Τάξης και Προστασίας του Πολίτη, Ν. Δένδια, μέσω μιας απλής Ανακοίνωσης, ήταν πως θα λάβει τα μέτρα του προκειμένου τα δύο άκρα, που το ένα εκ των οποίων, σημειώνει, υποστηρίζει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., να μην απειλήσουν το δημοκρατικό μας πολίτευμα.

Με τη δημοσίευση του άρθρου της Guardian, κινητοποιείται πιο έντονα ο δημοσιογραφικός χώρος γύρω από το θέμα και ο Ν.Δένδιας με τη σειρά του χαρακτηρίζει ψευδείς τις κατηγορίες της εφημερίδας. Συγκεκριμένα, αναφέρει ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις πως οι συλληφθέντες υπέστησαν τους βασανισμούς (σ.σ τα καψίματα, το ηλεκτροσόκ) και αν βρεθούν αποδείξεις, τότε θα κινηθούν όλες οι νόμιμες διαδικασίες.

«Ως αναρχικοί και αντιφασίστες δεν είχαμε αυταπάτες πως ο αγώνας ενάντια στο κράτος τον καπιταλισμό και τους ταγματασφαλίτες λακέδες τους θα είναι εύκολος. Δηλώνουμε πως η αποφασιστικότητα για την συνέχισή του δεν κάμπτεται από την κρατική καταστολή. Απέναντι στις κρατικές και παρακρατικές συμμορίες να δημιουργήσουμε αντιφασιστικές πολιτοφυλακές σε κάθε γειτονιά και να οργανώσουμε την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση».

Αφέθηκαν ελεύθεροι την Παρασκευή 5 Οκτωβρίου, με κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα όπως αντίσταση κατά της αρχής, διατάραξη κοινής ειρήνης, το γελοίο επιβαρυντικό της κάλυψης χαρακτηριστικών (σ.σ φορούσαν κράνη σε μηχανοκίνητη πορεία), επικίνδυνη σωματική βλάβη, βαρειά σκοπούμενη σωματική βλάβη, επιβαρυντική περίπτωση διακεκριμένων φθορών και παράβαση νόμου περί όπλων (σ.σ κοντάρια σημαιών). Οι περιοριστικοί όροι είναι πως απαγορεύεται να εξέλθουν της χώρας ενώ είναι υποχρεωμένοι να παρίστανται κάθε 15 ημέρες στο αστυνομικό τμήμα. Το ποσό των εγγυήσεων για τους 14 από αυτούς είναι 3.000 € και για τον ένα 10.000 €. [2]

Μάς λένε λοιπόν πως είναι λάθος να αναλωνόμαστε στον αντιφασιστικό αγώνα• πως είναι λάθος να «δίνουμε σημασία σε μια συμμορία φασιστών»• πως έτσι αναπαράγουμε την προπαγάνδα τους• πως τους διαφημίζουμε… Επιχειρήματα που αν και φαινομενικά έχουν μια βασιμότητα, ωστόσο στην πράξη και δεδομένης της κατάστασης, είναι εσφαλμένα. Μήπως τα ΜΜΕ δεν κάνουν διαρκή διαφήμιση στις θέσεις της Χ.Α. μετατρέποντας σε θέαμα για όλη την οικογένεια κάθε καινούριο φρικαλέο κατόρθωμά της; Μήπως, τα διαρκή ψέματα των νεο-ναζί δεν έχουν υφάνει έναν παρανοειδή ιστό εντός του οποίου έχει εγκλωβιστεί ολόκληρη η κοινωνία – θύμα της γκεμπελικής προπαγάνδας τους που στηρίζεται από ΜΜΕ και διαφυλάσσεται από το κρατικό παράρτημά της, την ΕΛ.ΑΣ. (Ελλήνων Αστυνομικών Ρουφιάνων Δολοφόνων και Βασανιστών); Και για τον φασιστικό εφιάλτη οι αναρχικοί φταίνε..; Εύκολο να φορτώνει κανείς την απάθειά του, την δειλία του ή την συνενοχή του στις άθεες μάγισσες της εποχής της Απόλυτης Αποβλάκωσης. Όμως τέτοια επιχειρήματα («αν αντιμετωπίσεις τον φασίστα με (αντι)βία γίνεσαι κι εσύ φασίστας») δεν μάς αγγίζουν. Και δεν είμαστε υποχρεωμένοι να απαντούμε σε οποιαδήποτε ανοησία εκστομίζεται από οποιονδήποτε είναι, πλήρως και συνειδητά, μακριά από κάθε κοινωνικό αγώνα. Ανασηκώνουμε τους ώμους προειδοποιώντας ότι η φασιστική απειλή είναι θέμα χρόνου να στραφεί κατά της ελληνικής εργατικής τάξης, των ντόπιων μη προνομιούχων, της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας, αφήνοντας τους μετανάστες στο ημίφως του σκοταδισμού της.

Αντιδρούμε στην επέλαση του φασισμού. Ίσως να μην σώσουμε κανέναν. Ίσως να μην «σώσουμε την επανάσταση, αλλά θα σώσουμε την σκέψη μας και τη συνοχή μας». Και την αξιοπρέπειά μας. Είναι αλήθεια ότι οφείλουμε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για την ανάπτυξη θετικών δραστηριοτήτων. Πως πρέπει να βρούμε και νέες πρακτικές, αποφεύγοντας όποτε είναι δυνατόν την αντι-βία (που όσο κι αν προσπαθήσουμε δεν μπορεί να έχει τα αποτελέσματα που επιθυμούμε στο βαθμό που δεν είναι μαζικότατη αλλά «δική μας υπόθεση» και δική μας «ευθύνη», την οποία εν μέρει μάς φόρτωσαν οι λοιποί αντιφασίστες – π.χ. συχνά στις τοπικές αριστεροκρατούμενες λαϊκές συνελεύσεις που δεν μας θέλουν, μάς θυμούνται όταν ανακύπτει το θέμα του αντιφασισμού – και εν μέρει φορτωθήκαμε μόνοι μας (λες και είμαστε επιφορτισμένοι να αναλάβουμε μόνοι εμείς το βρώμικο κομμάτι).

Πράγματι είναι επιβεβλημένη η υιοθέτηση και νέων και διαφορετικών μεθόδων όπως αυτές που λ.χ. οι Ισπανοί προσπαθούν εδώ και χρόνια να φτιάξουν, δουλεύοντας ασταμάτητα προς αυτή την κατεύθυνση: είναι απαραίτητη η δημιουργία ενός μαζικού κινήματος μέσω του οποίου θα μπορέσουμε να περάσουμε σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους όσο το δυνατόν περισσότερες ελευθεριακές αρχές μπορούμε. Οι Ισπανοί οργανώνονται εδώ και μήνες, ανεξάρτητα από μεγάλα συνδικάτα. Φτιάχνουν δεκάδες δομές, ομάδες, κινήσεις. Μικρές και μεγάλες. Πειραματίζονται με μορφές (αυτο)-οργάνωσης και επικοινωνίας. δημιουργώντας παντού δίκτυα. Αποφεύγουν να προτάξουν ιδεολογικού τύπου χαρακτηριστικά και διαφορές, δίνουν έμφαση στα επιμέρους αιτήματα και ανάγκες (π.χ. Διαφθορά, Στεγαστικό πρόβλημα και εξώσεις, Ανεργία κ.α.). Δίνεται μεγάλη σημασία στο να αποφευχθεί η ανάθεση της λύσης σε κάποιον «άλλο», γι’ αυτό και προσπαθούν να συμμετέχουν όλοι σε όλα τα στάδια μιας συνέλευσης, δράσης κλπ. Είναι πολύ σημαντικό κανένας να μην εκπροσωπεί κανέναν, η όποια συνεργασία να επιτυγχάνεται στη βάση του ότι ο καθένας μπορεί να έχει τις διαφωνίες του και τις αποχρώσεις του και παρ’ όλα αυτά να μπορεί να συμμετέχει. Επίσης πρέπει να μπορεί να βρει τρόπους να συμμετέχει, ακόμη και αν είναι ηλικιωμένος, με ειδικές ανάγκες κλπ. Κανένας δεν χρειάζεται να πάρει άδεια και έγκριση από οποιονδήποτε αλλά πρέπει να έχουν όλοι ξεκάθαρο ότι το σημαντικό είναι η συλλογική στρατηγική.

Οι βασικοί άξονες είναι: Η Οριζόντια Οργάνωση/Δομή, η Συλλογική Νοημοσύνη, η Mη-βία και η Συμμετοχικότητα. Η διείσδυση της προπαγάνδας μας μέσα στην κοινωνία μπορεί και πρέπει να γίνει με κάθε τρόπο που πιθανολογούμε ότι θα φέρει αποτελέσματα που δεν κατάφεραν οι έως τώρα δοκιμασμένες πρακτικές μας. Η στήριξη δραστηριοτήτων και δράσεων που αποσκοπούν στην βελτίωση μικρών ή λιγότερο μικρών τομέων της καθημερινής ζωής, μπορεί να αποβεί εντελώς κομβική για εμάς, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι μέσω της συμμετοχής μας (και της δυναμικής επιρροής μας) σ’ αυτές, ενδεχομένως να επιτύχουμε εκεί όπου μέχρι σήμερα αποτυγχάνουμε συστηματικά.

Η ενεργός συμμετοχή μας σε αντιδομές και σε δραστηριότητες που κατ’ αρχήν δεν φαίνονται συγκρουσιακές πιθανολογούμε ότι μπορεί να έχει κάποια από τα παρακάτω αποτελέσματα (τα οποία πρέπει εκ των προτέρων να έχουμε θέσει ως στόχους): να αφήνει τα περιθώρια συμμετοχής στις κινητοποιήσεις σε αυτόν τον κόσμο που ακόμα δεν θέλει/δεν μπορεί να συγκρουστεί. Να αναιρέσει την ρητορική των ΜΜΕ και της κυρίαρχης ιδεολογίας που κάνει λόγο για «επικίνδυνα/ακραία στοιχεία». Να δημιουργήσει τις παραστάσεις και αφηγήσεις που θα μάς βοηθήσουν να κερδίσουμε περισσότερα στον επικοινωνιακό πόλεμο, αναλογιζόμενοι ότι στην εποχή του θεάματος μπορούμε να βρούμε τρόπο να απευθυνθούμε καλύτερα στον κόσμο απ’ ότι οι αντίπαλοί μας. Εν τέλει να γεννήσει εκείνο το αίσθημα συμμετοχής που θα ενεργοποιήσει τον κόσμο που δεν είναι έτοιμος να λειτουργήσει τόσο βάσει πολιτικών επιλογών όσο δια μέσω του θυμικού.

Η παράλληλη υιοθέτηση εκ μέρους μας τέτοιων πρακτικών δεν πρέπει να θεωρηθεί ως ένα βήμα πίσω. «Ενώ πρέπει να καταγγέλλουμε πάντα όλων των ειδών τις κυβερνήσεις, ενώ θα απαιτούμε πάντα την απόλυτη ελευθερία, ταυτόχρονα θα πρέπει να υποστηρίζουμε όλους τους αγώνες για επί μέρους ελευθερίες, μια και είμαστε πεπεισμένοι ότι με τον αγώνα μαθαίνει κανείς να αγωνίζεται. Αρχίζοντας να απολαμβάνει κανείς λίγη ελευθερία, καταλήγει να τη θέλει ολόκληρη, την απόλυτη ελευθερία. Πρέπει να τασσόμαστε πάντα μαζί με το λαό κι όταν δεν καταφέρνουμε να κάνουμε το λαό να θέλει πολλά, πρέπει να επιμένουμε για να τον πείσουμε να θέλει, τουλάχιστον κάτι. Και πρέπει να καταβάλλουμε όλες μας τις προσπάθειες για να τον κάνουμε να καταλάβει πως μπορεί ν’ αποκτήσει ότι θέλει από μόνος του –πολλά ή λίγα- και ότι θα πρέπει να μισεί και να περιφρονεί όποιον συμμετέχει, ή αποβλέπει να συμμετάσχει, σ’ οποιαδήποτε κυβέρνηση.» , έλεγε ο Μαλατέστα [3] και φαίνεται πως η συγκεκριμένη στρατηγική είναι σήμερα πιο αναγκαία από ποτέ. Μπορούμε λοιπόν, παράλληλα με τις συνήθεις πρακτικές μας, να εφεύρουμε και νέες και η επιλογή της μιας ή της άλλης ή ο συνδυασμός αυτών θα έχει να κάνει κάθε φορά με την διαμορφωθείσα κατάσταση, τις συγκυρίες και τους συγκεκριμένους στόχους που θα έχουμε θέσει.

Το ζήτημα τελικά είναι ποιός θα είναι το αφεντικό. Ως τώρα τα αφεντικά κατάφερναν να είναι αφεντικά κάνοντας τις λέξεις (δημοκρατία, ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη κ.ά.) να σημαίνουν τόσα διαφορετικά πράγματα ώστε να προκαλούν σύγχυση και να μπορούν να κυβερνούν εξυπηρετώντας τα συμφέροντά τους. Σήμερα, που όλο και περισσότεροι δεν μπορούν να τραφούν από αυτόν τον ρητορικό-προσχηματικό λόγο και ενώ οι ελίτ, το πολιτικό τους προσωπικό και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί στήριξής τους, όντας σε πανικό, έχουν εγκαταλείψει κάθε πρόσχημα, οι λέξεις έχουν χάσει πια τη σημασία τους. Το μόνο που απομένει να σκεφτούμε είναι αν θα συνεχίσουμε να έχουμε αφεντικά ή αν μπορούμε να χειραφετηθούμε. Το δίλημμα είναι απλό: ή το (παρα)Κράτος ή εμείς. Το πώς θα φτάσουμε στο πολυπόθητο «εμείς» είναι θέμα οργάνωσης, θέλησης και στρατηγικής. Ή πιο απλά: θέμα αξιοπρέπειας.

1. Λιούις Κάρολ «Μες στον καθρέφτη και τί βρήκε η Αλίκη εκεί» ( Lewis Carroll, “Through the Looking-Glass and What Alice Found There“, 1871). Το κείμενο στα αγγλικά: “The question is,” said Alice, “whether you can make words mean so many different things.” -“The question is,” said Humpty Dumpty, “which is to be master — that’s all.” . Με την ίδια περικοπή από την «Αλίκη» αρχίζει και το κεφάλαιο «Η ενεργός πραγματικότητα της καπιταλιστικής οικονομίας», από το «Η “Ορθολογικότητα” του καπιταλισμού», του Κορνήλιου Καστοριάδη, εκδόσεις ύψιλον/βιβλία.

2. Υπάρχει ανάγκη να μαζευτεί το ποσό των 45.000 € για δικαστικά έξοδα και εγγυήσεις. Για όσους επιθυμούν να ενισχύσουν τον αντιφασιστικό αγώνα, υπάρχει κουτί στην κατάληψη Κ*ΒΟΞ. Όσοι επιθυμούν να ενισχύσουν και δεν έχουν δυνατότητα να επισκεφθούν την κατάληψη, έχει ανοιχτεί λογαριασμός PayPal με το email SupportAntifa@OmniaTV.com. Το ποσό που θα μαζευτεί στον λογαριασμό, θα παραδοθεί στο άνω αναφερόμενο κουτί.

3. Errico Malatesta «Ένα αναρχικό πρόγραμμα»

Ian Delta, Sen, Tinaletina

Το άρθρο στα αγγλικά


Shortlink: http://eagainst.com/?p=43971

Ο drasiantidrasi.blogspot.com μετακόμισε στο koinostopos.squat.gr

Το drasiantidrasi.blogspot.com μετακομίζει στο koinostopos.squat.gr ! Αλλάζει και το όνομα του σε "Κοινός Τόπος"! Η φυγή από τον server της google (για λόγους πολιτικής απορρήτου και δικαιωμάτων) ήταν επιθυμία μηνών, αλλά δεν έβρισκα το χρόνο και δεν είχα την εξοικείωση με τον νέο κινηματικό server του squat. Όλα τα άρθρα που έχουν αναρτηθεί κατά καιρούς από το δρασηαντίδραση έχουν μεταφερθεί στο νέο blog. Ελπίζω να συνεχίζουμε να τα λέμε από κει. Γεια χαρά και Καλώς Ήρθατε!

Ελλάς, η Πεντάμορφη και το Τέρας

Καλώς ορίσατε στο μπάσταρδο τέκνο της συνουσίας Δύσης κι Ανατολής. Στη μίξη γαλάζιου και λευκού, πράσινου και γκρίζου, στον τόπο αυτό που αποχώρησε απ’ την ηγεμονία της οθωμανικής αυτοκρατορίας λιγότερο από δυο αιώνες πριν, και δέθηκε σα βαρκούλα στο τάνκερ της Δύσης απ΄την πρώτη στιγμή που ονομάστηκε Ελλάδα. Κι από τότε προχωρά με δυο προφίλ, τόσο συνδεδεμένα μα τόσο διαφορετικά. Στη μια της όψη η Πεντάμορφη, στην άλλη της το Τέρας.

Περπατώντας την Πεντάμορφη, χίλια καλά θα συναντήσεις. Νότες του Χατζιδάκι να συντροφεύουν το τιτίβισμα αηδονιών στα καταπράσινα δάση του Ολύμπου. Στίχους του Ελύτη ν’ απαγγέλλονται από γλάρους που ξαποσταίνουν πάνω σε στύλους ιωνικού ρυθμού, πλάι στο καταγάλανο λιμανάκι. Τον Σιδηρόπουλο να γράφει ροκ εντ ρολ για το Ζορμπά, αραχτός σε μπαλοντίβανο βεράντας στο Ζαγόρι. Λίγο πιο μακριά έντονους διαλόγους απ΄ τη λαϊκή συνέλευση που στήσανε πρόχειρα στις στάχτες βασιλικών ανακτόρων ο Αριστοτέλης κι ο Ροΐδης, ο Περικλής και ο Καστοριάδης, ο Πλάτωνας κι ο Διογένης. Και κάτω από μια γέρικη ελιά στην Άμφισσα, να κάνουν έρωτα ο Άσιμος με τον Τζίμη τον Πανούση, ενώ τους παίρνουν μάτι γυμνές οι μούσες. Θα δεις παππούδες να σου προσφέρουν βαρύ γλυκό και λουκουμάκι, μουστακαλήδες να σου δίνουν στο χέρι τη ρακή και μυταράδες να σε πιάνουν για πυρρίχιο γύρω από αναμμένη φλόγα. Κορίτσια δροσερά να σε προσκαλούν ν’ αλατίσεις αγκαλιά τους το κορμί σου, στο ναυάγιο του Ιονίου ή στον υγρό τάφο του Κολοσσού. Γιαγιάδες να σου βάζουν με το ζόρι γλυκό του κουταλιού στο πιατάκι, μετανάστες οικοδόμους απ’ τα Βαλκάνια να σε κερνάνε μια μπύρα κάτω απ’ τον πλάτανο και δίπλα στην βρυσούλα. Σ’ Ικαριώτικους χορούς θα μπλέξεις και κάτω απ’ τον Παρθενώνα θα ξαπλώσεις να διαβάσεις Καζαντζάκη, ν’ απαγγείλεις Καββαδία, να τραγουδήσεις Λοϊζο, να οργιάσεις παρέα με τον Διόνυσο, να φιλοσοφήσεις με τον Επίκουρο.

Είναι ωραία η Πεντάμορφη, κι οι ανθρώποι της ωραίοι. Μην κρίνεις μόνο απ’ αυτό που βλέπεις στα σήμερα. Να ξερες πόσοι απ’ αυτούς που βλέπεις να περπατάνε αδιάφοροι έχουνε προπάππου που σκοτώθηκε πολεμώντας τους Ναζί, που έμπλεξε στην κατάρα του εμφυλίου και φόνευσε το γείτονα του, που φυλακίστηκε από δικτάτορες και στάλθηκε εξορίες, που πέθανε στο πεζοδρόμιο σε κάποια απεργία, που έφυγε μονάχος στην ευρωπαϊκή φάμπρικα για να ταΐσει τα παιδιά του, που δούλεψε μέχρι τα βαθιά γεράματα κι όμως πέθανε χωρίς να χαμογελάσει. Να ξέρες πόσες απ’ αυτές που σήμερα στέκονται σαν σεξουαλικά αντικείμενα στα κλαμπ έχουν προγιαγιάδες που σήκωσαν όπλο απέναντι στο φασισμό, έραψαν πληγές από σκάγια, μπάλωσαν κάλτσες γδαρμένες από βράχια, εργάστηκαν σαν σκλάβες χαρίζοντας την υπεραξία του ιδρώτα τους σε καλοφαγωμένα αφεντικά και πέθαναν με τον χωρίς ανταπόδοση μόχθο να χει χαράξει τα πρόσωπα τους. Γι’ αυτό μην τον κρίνεις κακοπροαίρετα όποιον σου πει πως του έτυχε να μεγαλώσει εδώ. Ίσως και να ναι αδιάφορος, ίσως φτηνή χολιγουντιανή εικόνα…Ίσως όμως και να χει κομμάτια της Πεντάμορφης ακόμα στην ψυχή του.

Κι άμα γυρίσει το κεφάλι αυτός ο τόπος, μην τρομάξεις…είναι το Τέρας. Είναι η Τζούλια που σήμερα κάνει στριπτίζ στης Τατιάνας, προς χάριν των υψηλά ιστάμενων καλεσμένων της. Είναι η Σώτη που γράφει στο φορητό pc της απ’ τη σουίτα στη Μύκονο, αγναντεύοντας το φαντασμένο τίποτα με το σαμπανιζέ κρασί στο χέρι. Είναι ο Πρετεντέρης που τρώει αστακομακαρονάδα, φορώντας τη σαλιάρα και κουνά το δάχτυλο αυστηρά στο σερβιτόρο. Είναι ο Κασιδιάρης, που τρώει λαίμαργα τη σάρκα των δούλων που πέταξαν στην αρένα, προς χάριν του αιμοδιψούς κοινού του. Είναι ο παπάς που κλείνει ένα θέατρο κι ανοίγει μια Offshore στη θέση του, επικαλούμενος χρυσόβουλα. Είναι ο μπάτσος που γυρίζει ανάποδα το γκλοπ, για να χτυπήσει στα μούτρα ένα κοριτσάκι που τολμάει να φτύσει την στολή της εξουσίας. Είναι κι ο γαλανόλευκος παπάρας, που αφού αυνανιστεί μπροστά στην Παναγιά του, αφού φορέσει το χακί του σωβρακάκι, θα ξεσπάσει την μοναξιά του, την νοητική του τεμπελιά, την καταπίεση του αφεντικού του, πάνω στον αδύναμο,στον διαφορετικό, στον κατά προτίμηση Πακιστανό. Είναι ο εργοδότης που αφού συσσώρευσε ό,τι εσύ παρήγαγες σε φορολογικούς παραδείσους, τώρα φορά τη λυπημένη μάσκα παίζοντας την τραγωδία της κρίσης, και στέλνοντας σε στον ταξιθέτη του ΟΑΕΔ. Είναι αυτός που πνίγει μια μάνα σφίγγοντας το λαιμό της με τριχιά, για να της αποσπάσει το πορτοφόλι, ή πυροβολά κατά ρυπάς για ν΄αρπάξει βραχιολάκια και ρολόγια. Είναι ο σκυλοπόπ έμπορος φτηνού θεάματος Κουρκούλης που κάνει πως τραγουδάει, είναι ο σαχλαμάρας Σεφερλής που κάνει πως υποδύεται, είναι ο λαϊκιστής πολιτικός Ψωμιάδης που κάνει πώς ασχολείται με την πολιτική, είναι η ξεπουλημένη δημοσιογραφίσκος Τρέμη που κάνει πώς δημοσιογραφεί, είμαι εγώ που αντί να σηκωθώ όρθιος συνεχίζω να κάθομαι περιμένοντας όσο γίνεται περισσότερους να σηκωθούν μαζί μου.

Ξέρω, η αρρώστια μας μοιάζει αθεράπευτη. Η κατάσταση μας μοιάζει απελπιστική. Τι είναι όμως πιο άρρωστο, τι είναι πιο απελπιστικό απ’ το να σταματήσουμε να ελπίζουμε; Τι είναι πιο νοσηρό απ’ το ν’ αφήσουμε ελεύθερο τον πολιτικό χώρο στο τερατόμορφο συνονθύλευμα λαϊκιστών, σκληρών νεοφιλελεύθερων και νεοναζί; Τι είναι πιο εγωιστικό απ’ το ν’ ασχολείσαι αποκλειστικά με το πώς θα βγάλεις τη μέρα; Τώρα που βλέπεις μόνο το Τέρας, σκέψου πως η Πεντάμορφη είναι κάπου εκεί έξω κρυμμένη. Δεν είναι εθνική, δεν είναι τοπική, δεν είναι θρησκευόμενη. Φτύνει τις σημαίες, φτύνει το Χριστό και τον Μωάμεθ. Είναι η Πεντάμορφη που παίρνει τη μορφή που η κάθε κοινωνία επιλέγει, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για το σχήμα του προσώπου της, τις καμπύλες του κορμιού της. Ας σχηματίσουμε την Πεντάμορφη, πάνω στο καμένο δέρμα του Τέρατος λοιπόν. Ιστορία μην λοξοκοιτάς, ερχόμαστε να σπάσουμε τον κύκλο σου.

Πηγή eagainst.com

Στη χώρα της απόλυτης απάθειας

Ο καπιταλισμός είναι πηγή δυστυχίας – αυτό είναι αναμφίβολο. Η αποικιοκρατία και το δουλεμπόριο άφησαν πίσω τους δεκάδες αν όχι εκατοντάδες εκατομμύρια θύματα. Μετά, την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης, όταν εμφανίστηκαν και  τα πρώτα σοσιαλιστικά ρεύματα, η ζωή των μη αστών, δηλαδή της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων στις μητροπολιτικές χώρες του καπιταλισμού, ήταν μια κόλαση από τη στιγμή της γέννησης μέχρι τον (συνήθως πρόωρο) θάνατο. Για τον υπόλοιπο κόσμο ούτε συζήτηση.


Τον 20ο αιώνα η ανθρωπότητα έζησε δυο παγκόσμιους πολέμους και αμέτρητους άλλους περιφερειακούς, τον φασισμό και το ναζισμό, άπειρη φτώχεια και καταπίεση, χούντες, δυο τεράστιες οικονομικές κρίσεις με παγκόσμιες επιπτώσεις (1929 και 1972-73, με την τελευταία να συνδέεται σχεδόν άμεσα μ’ αυτήν του 2008 αφού αποτελεί την αρχή μιας διαρκούς καπιταλιστικής παρακμής παρά τα κάποια εμβόλιμα σκαμπανεβάσματα). Σα να μην έφταναν αυτά, γνώρισε και την μεγάλη απογοήτευση της ρωσικής επανάστασης, της πιο μεγάλης αποτυχίας του, με την ευρεία έννοια, αντικαπιταλιστικού πόλου, που μέσα σε λίγες στιγμές, από επανάσταση εξελίχθηκε σε σκληρό ολοκληρωτισμό και γραφειοκρατική παρακμή.

Παρ’ όλα αυτά, η ιστορία είχε και αρκετές φωτεινές στιγμές, αρκετές εκλάμψεις. Η πρόοδος σε πάρα πολλούς τομείς της επιστήμης, τα αριστουργήματα που έδωσε η τέχνη, τα ελευθεριακά κινήματα, κατά κάποιο τρόπο διέσωσαν την αξιοπρέπεια της ανθρωπότητας που κατά κανόνα πορεύεται μέσα στο χρόνο σαν κατάδικος εγκλωβισμένος σε μια αίθουσα βασανιστηρίων με βασανιστές και δήμιους την Εξουσία (πολιτική και θρησκευτική) και, από ένα σημείο και μετά, τον καπιταλισμό.

Στην μεταμνημονιακή Ελλάδα όμως, φαίνεται πως κι αυτές οι εκλάμψεις λείπουν. Ακόμα και οι μικρές χαρές της καθημερινότητας που είναι έμφυτες με την ανθρώπινη δραστηριότητα, (π.χ. το γέλιο, ή έστω η πρόσκαιρη ανεμελιά, η αίσθηση ότι «ζεις και αυτό δεν είναι μόνο μια μικρή μεν αλλά διαρκής νίκη, αλλά και ότι ελπίζεις σε κάποιες στιγμές ευτυχίας μέχρι να ξαπλώσεις στο νεκροκρέβατο») φαίνεται πως έχουν εξαφανιστεί οριστικά και αμετάκλητα.

Γιατί τόση απαισιοδοξία; θα ρωτήσει εύλογα κάποιος. Υπήρξαν κι άλλες δύσκολες περίοδοι. Υπήρξαν  χούντες, πόλεμοι, ναζιστική κατοχή, εμφύλιος, το παρακράτος της Δεξιάς, μπατσοκρατία κλπ., αλλά ο κόσμος κατάφερε ν’ αντισταθεί, να ζήσει, να χαρεί, να δημιουργήσει. Ναι, σύμφωνοι. Αλλά αυτό που φαίνεται να διαφοροποιεί τη σύγχρονη μιζέρια από τη γενικευμένη δυστυχία άλλων εποχών είναι η απίστευτη, εξαιρετικά βαθιά, σχεδόν καθολική, απάθεια των δυστυχισμένων της σύγχρονης Ελλάδας. Η πλήρης και εξοργιστική αποπολιτικοποίηση, η ασύλληπτη ηλιθιότητα που οδηγούν σε επιλογές, συμπεράσματα και συμπεριφορές που αρμόζουν σε διανοητικά καθυστερημένο πίθηκο (ένας υγιής χιμπατζής μάλλον θα τα πήγαινε καλύτερα): Για παράδειγμα με τη ανεργία στο απίστευτο 23,6 % και ενώ το 81,5% των αποταμιεύσεων στην Ελλάδα δεν υπερβαίνει τα 2.000 ευρώ, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών (στοιχεία έως την 30 Ιουνίου), οι Έλληνες έβγαλαν κυβέρνηση που στηρίζει ανοιχτά τις Νεοφιλελεύθερες πολιτικές! Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι μόνο το 0,4% έχει καταθέσεις που υπερβαίνουν τα 10.000 ευρώ, η απάντηση στο «μα ποιοι ψήφισαν Ν.Δ.,, ΠΑ.ΣΟ.Κ και ΔΗΜ.ΑΡ. ;», όσο κι αν φαινομενικά είναι εύκολη, δεν παύει να αγγίζει τα όρια της μεταφυσικής…

Σ’ όλα αυτά,

αν προσθέσεις το φαινόμενο των νέο-ναζιστών που εγκληματούν σε καθημερινή βάση ενάντια σε όλη την κοινωνία, λέγοντας διαρκώς εξοργιστικά απίστευτες ηλιθιότητες, ανακρίβειες, ψέματα και κάνοντας εμετική Γκεμπελική προπαγάνδα – συμμορία που στηρίχθηκε από 426.000 «ανθρώπους» (;) στις εκλογές του Ιουνίου 2012 και η οποία μετά από κάθε αγριότητα που διαπράττουν τα μέλη της (που κανονικά θυμίζουν ήρωες καρτούν κακής ποιότητας) φαίνεται πως μεγαλώνει την απήχησή της (με τη βοήθεια και των ΜΜΕ).

Αν προσθέσεις τους Ανεξάρτητους Έλληνες που από τη μια μιλούν για «προλεταριάτο» και κατακεραυνώνουν τις νεοφιλελεύθερες κυβερνητικές επιλογές και από την άλλη ξυπνούν και κοιμούνται με το φόβο της «Νέας Τάξης Πραγμάτων» και ζουν αποβλακωμένοι μέσα στα πιο γελοία και αστήριχτα συνωμοσιολογικά σενάρια, σύμφωνα με τα οποία, εν ολίγοις, ο Εκλεκτός Ελληνικός Λαός έχει μπει στο στόχαστρο των πάντων, Κρατών, πολυεθνικών, ανθρώπων και εξωγήινων (μην ρωτάτε το γιατί ειδικά η Ελλάδα….).

Αν προσθέσεις το νερόβραστο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που παρά την τεράστια εκλογική του επιτυχία, δεν καταφέρνει (άραγε, δεν θέλει, δεν μπορεί ή και τα δύο;) να υπερασπίσει την κοινωνία ούτε στο πιο ασήμαντο ζήτημα και δεν μπορεί να οργανώσει ούτε ένα υποτυπώδες «Ενιαίο Κοινωνικό Μέτωπο» που θα διεκδικούσε για αρχή έστω κάποια στοιχειώδη.

Αν προσθέσεις το ΚΚΕ που, παρόλο που εισέπραξε την μεγαλύτερη μεταπολιτευτική εκλογική φάπα, δεν καταφέρνει καν να σκεφτεί ότι ίσως πρέπει να κάνει κάποια αυτοκριτική, αλλά αρκείται σε γιορτάσια και φεστιβάλ όπου (ελάχιστοι πλέον) νεολαίοι και νεολαίες, με βλέμμα φανατικού χριστιανού, τραγουδούν μια φορά το χρόνο κάποιο τραγούδι για την τιμημένη εργατιά και παίρνουν θέσεις στις πλατείες όταν μιλάει η Γ.Γ. με πειθαρχία και ακρίβεια συμμετέχοντος σε σοβιετικό υπερθέαμα.

Αν προσθέσεις την πολυδιασπασμένη εξωκοινοβουλευτική Αριστερά που δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι κάποιο εργαλείο ανάλυσής της μάλλον είναι εκτός λειτουργίας και γι’ αυτό μονολογεί διαρκώς, σαν χαλασμένο ρομπότ, «κινεζοποίηση – κινεζοποίηση».

Αν προσθέσεις τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο που παρά τις καλές προθέσεις, το ρεύμα που φαίνεται να έχει και την βελτίωσή του από άποψη πολιτικής συνειδητοποίησης και στόχευσης, δεν μπορεί ποτέ και με τίποτα να οργανώσει ούτε καν τις δικές του αμέτρητες συλλογικότητες σε κάποια κοινή δράση που θα είχε αποτελέσματα και απήχηση σε περισσότερο κόσμο.

Αν προσθέσεις το ρατσισμό και την ξενοφοβία που έχει διαχυθεί στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, την πίστη των περισσότερων σε πράγματα αδιανόητα όπως π.χ. η θρησκεία (και το σεβασμό στην Εκκλησία Α.Ε.) και τον βαθύ συντηρητισμό της πλειοψηφίας σε κάθε θέμα που είναι γενικού ενδιαφέροντος.

Αν προσθέσεις την βαθιά αμορφωσιά αλλά και την ολοφάνερη απέχθεια για μόρφωση, την παντελή έλλειψη αλληλεγγύης, την συνεχή γκρίνια για τα πάντα η οποία όμως ποτέ δεν συνδυάζεται με καμία απολύτως δράση (όπως απεργίες, πορείες διαμαρτυρίας, συμμετοχή σε αντιδομές κλπ. που ναι μεν υπάρχουν αλλά δεν έχουν μαζική συμμετοχή και όποιος συμμετέχει, τελικά βλέπει συνέχεια γνωστές φάτσες που πετύχαινε από παλιά σε παρόμοιες συνθήκες ή σε διακοπές στην Ικαρία και σε συναυλίες…),

ε, αν μετά απ’ όλα αυτά (και πολλά άλλα κωμικοτραγικά που συμβαίνουν σ’ αυτή τη χώρα) δεν ντρέπεσαι που είσαι Έλληνας, είναι επειδή μάλλον δεν αντέχεις πια και αρχίζει να σε παίρνει και σένα η κάτω βόλτα.

πηγή: eagainst.com 
Shortlink: http://wp.me/pyR3u-bfW

ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ: Η νέα ιερά εξέταση, βιο-κοινωνικός έλεγχος και η υπέρτατη καταστολή (ιδωμένα από πρώτο χέρι)

Είναι η προσωπική μου ιστορία και οπτική απέναντι στην ψυχιατρική η οποία βγαίνει μέσα από την εμπειρία που πέρασα και ύστερα από διεξοδική μελέτη των στοιχείων. Τίποτα από όσα λέω δεν είναι αστήρικτο ή ψευδές.
"…μα δε μασάω, ούτε και καταπίνω χάπια
σκατοκουφάλες γιατροί, αφήστε ρε τα σάπια!"
[βαβυλώνα – δωμάτιο με θέα]

Όπως αποδείχτηκε αργότερα, φυσικά και δεν ήταν "μια ανίατη διαταραχή του εγκεφάλου σε βιολογικό επίπεδο" αυτό που μου συνέβη τότε, το Νοέμβρη του 2011. Ήταν απλά μια έντονη ψυχική/υπαρξιακή κρίση. Στους βάρβαρους καιρούς που ζούμε, όλοι οι άνθρωποι που δεν είναι αναίσθητοι μπορεί να το πάθουν. Ήταν που απλά είχα την ατυχία να χάσω τον σύντροφό μου σε ατύχημα το περασμένο καλοκαίρι και καθώς η ψυχή μου δε μπορούσε να αντέξει τον πόνο, βυθιζόμουν όλο και περισσότερο μέσα της. Εγώ το ήξερα ότι είμαι δυνατή και θα έβγαινα ακόμα δυνατότερη μετά απ' αυτό. Όπως και έγινε, τελικά. Αυτοί όμως , οι "ειδικοί" και "προστάτες", το είδαν αλλιώς στην πορεία. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτό το μονοπάτι θα με οδηγούσε (με τη βία και παρά τη θέλησή μου) στα δίχτυα της -άκρως αρρωστημένης- ψυχιατρικής μαφίας.

Φταίει που έκανα τη μαλακία να γυρίσω στο πατρικό μου καθώς φοβόμουν ότι με παρακολουθούν (πολλοί μπάτσοι και άλλοι περίεργοι στους δρόμους εκείνες τις μέρες…). Φταίει πως είπα στους γονείς μου ότι φοβάμαι να βγω. Στέρηση εξόδου λοιπόν πρώτα από αυτούς, γιατί "έξω παραμονεύει ο κίνδυνος" και "ο κόσμος έχει γεμίσει αλήτες". Να 'ναι καλά τα ΜΜΕ που πλάθουν τόσο μα τόσο περίτεχνα τις συνειδήσεις της κάθε μικροαστικής οικογένειας!
Φταίει που άρχισα να καταστρέφω και να καίω σκληρούς δίσκους, λεφτά, ταυτότητες και λοιπά έγγραφα. Φταίει που άρχισα να βγάζω μανιωδώς τις ιδέες μου στους τοίχους του σπιτιού. Φταίει που σταμάτησα να κοιμάμαι. Ένιωθα πάρα πολλά και η σκέψη μου έτρεχε με την ταχύτητα του φωτός. Δεν ήταν πάντα μια ευχάριστη κατάσταση. Ήμουν σίγουρη ότι με παρακολουθούν μέσα από ηλεκτρονικές συσκευές και θέλουν να με εξοντώσουν. Παντού υπήρχαν σημάδια για τον επικείμενο θάνατο μου και την καταστροφή του κόσμου. Μες την απόγνωσή μου αναζήτησα το θεό. Εκεί να δεις γέλιο… Δεν είναι δύσκολο να φτιάξεις το θεό με το μυαλό σου. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια δόση τρελής φαντασίας και μια δόση φόβου. Εγώ είχα μπόλικο και από τα δύο εκείνο τον καιρό…
Καθώς είχα το ακούραστο μάτι του μεγάλου αδελφού-θεού να διαβάζει τις σκέψεις μου 24 ώρες το 24ωρο νόμιζα ότι ζούσα τους χειρότερους εφιάλτες μου. Όμως δεν είχα δει ακόμα τίποτα…

Θα μπορούσα να γράψω πολλά για αυτήν κρίση που πέρασα και πόσο με βοήθησε τελικά να ανοίξω νέες πύλες αντίληψης και να έρθω συνειδητά σε επαφή με πράγματα που δεν ήξερα ότι υπήρχαν μέσα μου: κατάλοιπα του παρελθόντος που με παρασιτούσαν χρόνια, φόβους και βαθύτερες επιθυμίες. Αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός μου στο παρών κείμενο. Θέλω όμως να πω ότι αυτή η εμπειρία που για μένα ήταν ένα μεγάλο μάθημα ζωής -ίσως το μεγαλύτερο- και την εκλαμβάνω ως δώρο της φύσης γιατί μου φανέρωσε πολλούς κρυμμένους κόσμους, οι άλλοι, οι "ειδικοί" την ερμηνεύσανε με τον δικό τους τρόπο, εκμεταλλευόμενοι πάντα την -κρυμμένη πίσω από τη μάσκα της αντικειμενικής αλήθειας που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν- εξουσία που ασκεί ο δογματισμός της σύγχρονης επιστήμης. Μιας επιστήμης άπληστης, τεχνοκρατικής, που βαδίζει χέρι με χέρι με τον καπιταλισμό και τα κρατικά μέσα ελέγχου και καταστολής και που ασφαλώς δεν εξυπηρετεί ούτε τη γνώση ούτε τον άνθρωπο, αλλά συμφέροντα και σκοπιμότητες.

Αυτοί λοιπόν οι “ειδικοί”, οι ψυχίατροι, διέγνωσαν ότι πάσχω από μία σοβαρή και πολύ επικίνδυνη ασθένεια του εγκεφάλου, με εξίσου τρομακτικό όνομα που παραπέμπει σε μανιακούς δολοφόνους: "σχιζοφρένεια παρανοϊκού τύπου". Η αλήθεια είναι ότι δεν υφίσταται καμία αντικειμενική μέθοδος διάγνωσης στην ψυχιατρική "επιστήμη", δεν υπάρχει κανένα τεστ "τρέλας" (όπως υπάρχουν εξετάσεις για τις πραγματικές ασθένειες του σώματος), παρόλα αυτά η επίσημη διάγνωση γίνεται, και μόνο από την κρίση των γιατρών στα λίγα πρώτα λεπτά που θα σε κοιτάξουν! (Η “βίβλος” των ψυχιάτρων είναι τα διαγνωστικά εγχειρίδια DSM και ICD, τα οποία έχουν συνταχθεί από ψυχιάτρους σε συνεργασία με τις φαρμακοβιομηχανίες και περιλαμβάνουν εκατοντάδες “ψυχικές διαταραχές”. Ακόμα και η ντροπαλοσύνη υπάρχει εκεί μέσα με το πιασάρικο όνομα “κοινωνική φοβία”. Η “βίβλος” εμπλουτίζεται συνεχώς με νέες “διαταραχές” μέχρι να μας βγάλουν όλους “ψυχοπαθείς που χρειάζονται θεραπεία”. 'Ηδη στις ΗΠΑ στιγματίζουν με διαγνώσεις και μπουκώνουν με ψυχοφάρμακα τα παιδιά που είναι ζωηρά, ανυπάκουα ή αφηρημένα) Τέλος πάντων… το χειρότερο είναι ότι αυτή η τελείως αυθαίρετη διάγνωση σε κυνηγάει μια ζωή, ο φάκελος σου φυλάσσεται στο αρχείο του νοσοκομείου και δεν καταστρέφεται ποτέ, και η σχιζοφρένεια θεωρείται ανίατη ασθένεια! Αυτό σημαίνει ότι μπορείς να καταλήξεις πολύ εύκολα σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής σου και πάλι στο τρελάδικο και τα ψυχοφάρμακα (φτάνει μια καταγγελία από συγγενείς ή γείτονες). Ακόμη και αν δεν παρουσιάζεις κανένα σύμπτωμα, οι γιατροί θεωρούν ότι ο εγκέφαλός σου κουβαλάει πάντα την διαταραχή και απλά δεν εκδηλώνεται. Συμπέρασμα: Αν είχες την ατυχία να σου φορέσουν την ταμπέλα του "επικίνδυνου σχιζοφρενή" ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ θα την φοράς μέχρι να πεθάνεις…

Και λέω με το νόμο γιατί σε σέρνουν κανονικά για ακούσια νοσηλεία στο τρελάδικο με εισαγγελική εντολή. Και δεν έχεις κανένα δικαίωμα σε αυτήν την περίπτωση να υπερασπιστείς τον εαυτό σου με κανέναν τρόπο. Από την στιγμή που θα βγει το ένταλμα και περάσεις την πόρτα του ψυχιατρείου πρέπει να ξεχάσεις τι θα πει ανθρώπινα δικαιώματα.

Ο πραγματικός εφιάλτης λοιπόν άρχισε μια νύχτα, όταν ο πατέρας μου, αφού έκανε ένα τηλεφώνημα, με έπιασε ξαφνικά και με καθήλωσε στο έδαφος κρατώντας μου τα χέρια πίσω. Εγώ χτυπιόμουν και τον ρωτούσα κλαίγοντας “γιατί μπαμπά μου το κάνεις αυτό?” αλλά αυτός δεν μου έλεγε τι συμβαίνει. Σε λίγη ώρα είχαν φτάσει δυο μπάτσοι στο σπίτι και με πήραν χωρίς δεύτερη κουβέντα, μαζί με τους γονείς μου, για να με πάνε στο νοσοκομείο. Ένιωθα ότι το τέλος μου είναι κοντά. Με είχε πιάσει πανικός και ήθελα να το σκάσω.
Στο νοσοκομείο (ΠΑΓΝΗ), με βάλανε σε ένα γραφείο με μια ψυχίατρο-ανακρίτρια να με ρωτάει διάφορα και να γράφει αναφορά σε ένα επίσημο χαρτί. Μου είπε ότι έπρεπε να μείνω στο νοσοκομείο το βράδυ. Μου έδωσε ένα χάπι και χωρίς να μου λέει τι είναι επέμενε να το πάρω. Το έβαλα στο στόμα μου αλλά το έφτυσα αμέσως. Μετά πήρα το χαρτί που έγραφε, το τσαλάκωσα και έτρεξα στην πόρτα. Εκλιπαρούσα τον κόσμο για βοήθεια αλλά κανείς δεν έδινε σημασία.
Με πιάσανε οι γονείς μου και με οδήγησαν συρτή στη ψυχιατρική μονάδα “βραχείας νοσηλείας”. Εκεί μου δώσανε με το ζόρι ένα χάπι και 'γω το ξανάφτυσα και το 'βαλα στα πόδια. Έτρεχα στους διαδρόμους αλλά δεν ήξερα προς τα που είναι η έξοδος.
Με ξανάπιασαν όμως και αυτή τη φορά με οδήγησαν στα “οξέα περιστατικά”. Μόλις πέρασα την πόρτα αυτής της μονάδας, η οποία άνοιγε με κωδικό ασφαλείας, ήξερα ότι “εδώ είναι φυλακή”. Με βάλανε να καθίσω σε μια καρέκλα στο δωμάτιο των νοσηλευτών. Είχα απέναντι μου τρία άγνωστα άτομα που με κοίταζαν λες και είμαι κάτι το αξιοπερίεργο και γελούσαν, την ίδια στιγμή που κάποιοι άλλοι μου αφαιρούσαν σε χρόνο ντε-τε τα κοσμήματα και τα κορδόνια των παπουτσιών. Όλα γίνονταν τόσο γρήγορα και κανείς δε μου έλεγε για πιο λόγο βρίσκομαι εκεί και γιατί συμβαίνει ότι συμβαίνει.
Μου 'δώσαν κι άλλο χάπι. Εγώ αρνήθηκα να το πάρω και έκανα να σηκωθώ. Τότε με έπιασαν δύο νοσηλευτές και με πήγαν σε ένα άδειο δωμάτιο με βαριές πόρτες, την απομόνωση. Εκεί αφού με καθήλωσαν στο έδαφος, μου κατέβασαν το παντελόνι και μου καθίσαν μια ένεση. Με άφησαν εκεί κλειδωμένη για το υπόλοιπο της νύχτας, ενώ με παρακολουθούσαν μέσα από τις δύο(!) κάμερες που είχε το δωμάτιο. Κουλουριάστηκα σε μια γωνιά και σοκαρισμένη έκλαιγα ασταμάτητα, μέχρι που άρχισαν να δρουν τα ισχυρά ηρεμιστικά της ένεσης και κοιμήθηκα.

Όσο είσαι στο ψυχιατρείο κανείς δε σου λέει τι έχεις και γιατί βρίσκεσαι εκεί, ούτε πόσο καιρό θα κάτσεις μέσα. Εγώ έμαθα για τη “διάγνωση” που μου κάνανε μετά που πήρα εξιτήριο.

Η εικόνα που βλέπει κανείς μέσα στο ψυχιατρείο είναι τραγική. Ανθρώπους όλων των ηλικιών, από παιδάκια μέχρι γέρους, να σέρνονται στους διαδρόμους. Άλλοι κοιτούν στο κενό, άλλοι καπνίζουν ασταμάτητα, άλλοι μιλούν μόνοι τους και άλλοι κείτονται όλη μέρα στο κρεβάτι. Σε άλλους τους τρέχουν τα σάλια, σε άλλους τους τρέμουν τα χέρια. Οι περισσότεροι δεν μιλούν καθόλου, άλλοι φαίνεται να λένε ασυναρτησίες. Κανείς δεν ξέρει τι κόλαση περνά ο καθένας από αυτούς μέσα του. Κι ούτε ενδιαφέρεται να μάθει. Το μόνο που κάνουν οι νοσηλευτές είναι να δίνουν τα χάπια και να σιγουρευτούν ότι τα έχεις καταπιεί (έπρεπε να ανοίγω κάθε φορά το στόμα μου και να με ελέγχουν), να παίρνουν την πίεση του κάθε ασθενή δυο φορές τη μέρα, να παρακολουθούν τι παίζει στους θαλάμους από το κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης με τις κάμερες, να συμπληρώνουν τους φακέλους των ασθενών και ένα τετράδιο που έγραφε απέξω “λογοδοσία οξέων” (πολύ ψαρωτικό – στην αρχή νόμιζα ότι είναι όλοι τους ασφαλίτες) και να απειλούν τους ασθενείς με ενέσεις, καθηλώσεις και απομόνωση όποτε κάποιος αρνείται να ακολουθήσει τις εντολές τους ή έχει “υπερδιέγερση”. Τα “θεραπευτικά” αυτά μέσα δε διστάζουν καθόλου να τα εφαρμόσουν στην πράξη.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια φορά που είχαν κλείσει μια γιαγιά στην απομόνωση. Η καημένη φώναζε “βγάλτε με από δω, θα πεθάνω!”. Δεν άντεχα και πήγα να της ανοίξω το σύρτη. Με κατάλαβαν όμως και με πήγαν δια της βίας στο κρεβάτι μου. Μια νοσοκόμα έφερε τους ιμάντες και με δέσανε στο κρεβάτι, χέρια και πόδια. Καθώς με δένανε τους έβριζα και η νοσοκόμα θεώρησε ότι το πιο σωστό είναι να μου χώσει ένα μαξιλάρι στα μούτρα και να το πιέσει για να με κάνει να σκάσω. Με αφήσανε δεμένη για το υπόλοιπο της νύχτας μέχρι το πρωί. Αναγκάστηκα να ουρήσω στο κρεβάτι.
'Ενα βράδυ που ήμουν ταραγμένη και ανήσυχη με 'βάλαν σε ένα γραφείο με μια γιατρό, μια νοσοκόμα και μια μαθητευόμενη. Με κοιτούσαν όλες τους με κάτι φάτσες μεταξύ οίκτου και αηδίας. Η γιατρός με ρώτησε αυστηρά τι συμβαίνει και 'γω της είπα κάτι σαν “ξέρεις… η αληθινή ελευθερία δεν πωλείται”. Τότε η νοσοκόμα μου έδωσε κάτι χάπια. Εγώ αρνήθηκα να τα πάρω και ακολούθησε το γνωστό τελετουργικό: ένεση-απομόνωση μέχρι το πρωί. Θυμάμαι ότι εκείνη τη φορά χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο ίσως και μισή ώρα (ήθελα να τους δείξω ότι μπορώ να κάνω κακό στον εαυτό μου αν το ήθελα) και κάποια στιγμή αναγκάστηκα να ουρήσω στο πάτωμα. Σίγουρα με παρακολουθούσαν από τις κάμερες (πάντα ήταν κάποιος μπροστά στην οθόνη) αλλά δεν έκαναν τίποτα.
'Ηταν και μια γιαγιά στο θάλαμο τελείως ανήμπορη που την είχαν δεμένη στο κρεβάτι για μέρες.
'Ηταν και μια γαλλιδούλα που τα 'χε τελείως χαμένα. Κανείς από τους νοσηλευτές δε μιλούσε γαλλικά. Τη δένανε την καημένη συνέχεια και την έκλειναν μέρα παρά μέρα στην απομόνωση.
Αυτό που μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση στον ένα μήνα που έκατσα εκεί μέσα ήταν ότι ποτέ δεν είδα να χρησιμοποιούν αυτά τα βίαια κατασταλτικά μέσα σε κάποιον άντρα, παρόλο που συχνά κάποιοι ήταν επιθετικοί απέναντι σε άλλους ασθενείς.
Μια φορά ένας μεσήλικας με είχε στριμώξει και με πασπάτευε (εγώ ήμουν τελείως άβουλο ον από τα φάρμακα) και παρόλο που ήταν ένας νοσηλευτής μπροστά και είδε την φάση δεν του είπε τίποτα.
Επίσης όταν έκανα μπάνιο έπρεπε να έχω ανοιχτή την πόρτα και μπαίνανε μέσα οι νοσηλευτές και κοιτούσαν. Μετά μου δίνανε να φοράω κάτι άθλια ρούχα και ήμουν σαν τον παλιάτσο.
Μιλάμε για πλήρη εξαθλίωση και εκμηδενισμό του ατόμου. Οποιοσδήποτε και να έμπαινε εκεί μέσα, και τρελός να μην ήταν σίγουρα θα κατέληγε τρελός.
Αυλή δεν υπήρχε. Μόνο ένας μικρός εξωτερικός χώρος τον οποίο μας ανοίγανε κάθε 2 βδομάδες για λίγα λεπτά, έτσι για να μη λένε ότι μας έχουν συνέχεια κλεισμένους μέσα.
Δεν έχω μπει ποτέ στη φυλακή, αλλά αυτό το μέρος δε διέφερε και πολύ. Τουλάχιστον στην φυλακή δεν μπορούν να εξουδετερώσουν τη σκέψη και τα συναισθήματα ούτε μπορούν να διαταράξουν τη φυσιολογική λειτουργία του σώματος με τον ύπουλο τρόπο που το κάνουν στα ψυχιατρεία.

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί οι ψυχοπαθείς μοιάζουν να κινούνται σαν ζόμπι και κάνουν περίεργες κινήσεις? Ε λοιπόν είναι γιατί λειτουργούν -κυριολεκτικά- μόνο με το μισό τους εγκέφαλο, λόγω του κοκταίηλ ψυχοφαρμάκων που αναγκάζονται να παίρνουν καθημερινά. Τα λεγόμενα αντιψυχωσικά φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη "θεραπεία" κάποιων ψυχικών διαταραχών είναι χημικές ουσίες που στοχεύουν στους υποδοχείς της ντοπαμίνης στον εγκέφαλο και αναστέλλουν τη δράση τους (οι ψυχίατροι πιστεύουν -χωρίς να έχουν βέβαιες αποδείξεις- ότι οι ψυχωσικές διαταραχές οφείλονται σε υπερβολική "κίνηση" της ντοπαμίνης σε κάποιες περιοχές του εγκεφάλου – μια εντελώς μηχανιστική θεώρηση της ψυχής και του νου, άλλα έτσι έχουν μάθει να σκέφτονται αυτοί οι άψυχοι άνθρωποι…). Στην πραγματικότητα, αυτές οι ουσίες που χορηγούνται στα ανυποψίαστα θύματα μπλοκάρουν επιπλέον και άλλους νευροδιαβιβαστές του εγκεφάλου, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται πάρα πολύ έντονα ψυχοσωματικά προβλήματα κατά τη χρήση τους. Δεν είναι τυχαίο που τα αντιψυχωσικά χαρακτηρίζονται σαν "χημική λοβοτομή" – αυτό ακριβώς είναι.

Μετά από πολλές δοκιμές, η τελική μου “θεραπεία” αποτελούνταν από τρία φάρμακα: δύο αντιψυχωσικά (Λεπονέξ, Σολιάν) και ένα αντικαταθλιπτικό (Εσιταλοπράμη). 7 μήνες έπαιρνα τα χάπια. 7 κενοί βασανιστικοί μήνες κλεισμένη, πρώτα στο ψυχιατρείο και μετά στο πατρικό σπίτι. Ο γιατρός είχε πει ότι η θεραπεία θα διαρκέσει τουλάχιστον 3 χρόνια. Αυτό βέβαια μόνο θεραπεία δεν ήταν. Ήταν ένα καθημερινό ταξίδι στην κόλαση: Ένιωθα ότι μου έχουν γαμήσει το μυαλό, ότι έχουν βιάσει το βαθύτερο είναι μου. Δεν είχα ψυχή, ήμουν μόνο ένα άδειο κουφάρι που σερνόταν. Έψαχνα να βρω το λευτεράκι μέσα μου, κι όσο κι αν έψαχνα, λευτεράκι δεν έβρισκα. Είχα πάντα μια κενή έκφραση στο πρόσωπο και δεν ένιωθα κανένα συναίσθημα, ούτε χαρά, ούτε λύπη, τίποτα. Μόνο καμιά φορά όταν άκουγα τους άλλους να γελούν ένιωθα μίσος και άρρωστη ζήλια, αισθήματα τα οποία δεν είχα ξανανιώσει ποτέ πριν στη ζωή μου. Κάθε τι ανθρώπινο μέσα μου είχε πεθάνει. Πολλές φορές φαντασιωνόμουν ότι πέφτω από την ταράτσα του σπιτιού. Άλλες φορές κλεινόμουν στο μπάνιο και σκεφτόμουν πιο χημικό καθαριστικό να πιω για να πεθάνω. Μια άλλη φορά κρατούσα επί μισή ώρα ένα μαχαίρι μπροστά στη κοιλιά μου και σκεφτόμουν “το χώνω, δε το χώνω…” (αργότερα έμαθα ότι οι αυτοκτονικές τάσεις οφείλονταν στο αντικαταθλιπτικό, κι αν σας φαίνεται αυτό παράξενο υπάρχουν στο ίντερνετ πολλές έρευνες και προσωπικές ιστορίες που το αποδεικνύουν. Πολλά από τα μακελειά που έχουν γίνει σε σχολεία στις ΗΠΑ με εφήβους να γαζώνουν συμμαθητές και δασκάλους και μετά να αυτοκτονούν, έχουν κάτι κοινό: τα άτομα αυτά έκαναν χρήση αντικαταθλιπτικών). Κοιμόμουν 15 ώρες τη μέρα και είχα έντονους εφιάλτες. Από τη στιγμή που ξυπνούσα τριγύριζαν παρανοϊκές σκέψεις στο μυαλό μου και δε μπορούσα να ηρεμήσω, παρόλο που φαινόμουν να είμαι σε πλήρη καταστολή. Κατά τα άλλα πλήρης απάθεια. Ακολουθούσα άβουλα κάθε εντολή που μου έδιναν οι γονείς μου. Δε μπορούσα να μιλήσω και απαντούσα μονολεκτικά σε ερωτήσεις. Δε μπορούσα να δω ταινίες ή να διαβάσω βιβλία γιατί με αναστάτωναν. Δε μπορούσα να ζωγραφίσω γιατί το χέρι μου έτρεμε. Δε μπορούσα να γράψω τίποτα γιατί δεν είχα καμία δημιουργικότητα. Ήμουν όλη μέρα στο κρεβάτι και έπαιζα ηλίθια παιχνίδια στον υπολογιστή για να ξεχνιέμαι και να μη σκέφτομαι, γιατί ένιωθα πως οι άλλοι μπορούσαν να διαβάσουν τη σκέψη μου. Ένιωθα πάντα κουρασμένη. Με έπιανε λιποθυμία όταν σηκωνόμουν. Κάποιες φορές είχα ταχυπαλμία, με έλουζε ιδρώτας και είχα απίστευτη ανεξήγητη ψυχοσωματική ανησυχία. Όταν περπατούσα είχα κενά συνείδησης, σαν να έσβηναν όλα ξαφνικά για ένα δευτερόλεπτο, και γι' αυτό απέφευγα τις βόλτες. Αυτό συνέβαινε και όταν καθόμουν, οπότε σχεδόν έπεφτα από την καρέκλα. Μου τρέχανε τα σάλια. Είχα θαμπή όραση. Ακούσιες απότομες κινήσεις σε χέρια, πόδια και συσπάσεις στο πρόσωπο. Καταναγκαστικές συμπεριφορές. Και το πιο ενοχλητικό όλων, που το είχα σε μόνιμη βάση – η “ακαθησία”: όταν ήμουν ακίνητη είχα την ακατανίκητη αίσθηση ότι θέλω να κουνήσω τα πόδια μου, αλλά μόλις έκανα μερικά βήματα ήθελα πάλι να μείνω ακίνητη (οπότε δεν ησύχαζα ποτέ – δε μπορώ να περιγράψω με λόγια το πόσο άβολη και πέραν του φυσιολογικού ήταν αυτή η αίσθηση, μόνο όσοι παίρνουν αυτά τα δηλητήρια μπορούν να έχουν μια ιδέα περί τίνος πρόκειται…). Μια φορά τη βδομάδα έπρεπε να κάνω εξετάσεις αίματος, καθώς ένα από τα φάρμακα που έπαιρνα ήταν τοξικό για το μυελό των οστών. Το έντερο μου είχε παραλύσει τελείως και αναγκάστηκα να παίρνω άλλο ένα φάρμακο για να μπορώ να ενεργούμαι. Επίσης νεκρώθηκα σεξουαλικά και πήρα 20 κιλά. Συμπέρασμα: οι παρενέργειες των φαρμάκων ήταν για μένα τρισχειρότερες από την ψύχωση, αλλά εφόσον φαινόμουν ήρεμη και υπάκουη όλα πήγαιναν καλά για τους “άλλους”.

Δε την πάλευα καθόλου, αλλά φοβόμουν ότι αν σταματήσω τα φάρμακα θα έχω υποτροπή της ψύχωσης, όπως μου έλεγαν, και θα με ξανακλείσουν στο ψυχιατρείο. Άρχισα να ενημερώνομαι για ότι αφορά νευροδιαβιβαστές, φάρμακα, παρενέργειες, προσωπικές ιστορίες ασθενών και εναλλακτικές θεραπείες. Ξαναδιάβασα όλα αυτά που είχα γράψει πριν με πάνε στο ψυχιατρείο (είχα φοβερή δημιουργικότητα όσο είχα την ψύχωση) και κατανόησα πότε και πως έχανα τη μπάλα τότε. Τελικά πάνω στους 7 μήνες αποφάσισα να κόψω τα φάρμακα και τα έκοψα μαχαίρι (αυτό ήταν λίγο τραβηγμένο και δεν το συνιστώ σε κανένα – το πιο ασφαλές είναι να γίνει σταδιακή μείωση των δόσεων των φαρμάκων). Αρχικά είχα κάποιες παρανοϊκές σκέψεις, άλλα επαναλάμβανα συνεχώς στον εαυτό μου "δύναμη!" και επέμενα στο να διαχωρίζω συνειδητά τη φαντασία από την πραγματικότητα όποτε αυτές μπερδεύονταν. Σε δύο μέρες είχαν φύγει τόσο οι αόρατες απειλες όσο και όλες οι βασανιστικές παρενέργειες των δηλητηρίων και δεν ξαναγύρισαν ποτέ. Είχα ξαναβρεί την υγεία μου, το σώμα μου ξανάρχισε να λειτουργεί κανονικά και το λευτεράκι επέστρεψε, πιο δυνατό και σοφό από ποτέ. Μόνο με την αυτογνωσία και τη δύναμη της θέλησης…

Συμπέρασμα: Τα ψυχοφάρμακα καταστέλλουν λειτουργίες του εγκεφάλου, δεν θεραπεύουν σε καμία περίπτωση. Και όχι μόνο δεν θεραπεύουν, αλλά βλάπτουν, και μάλιστα ανεπανόρθωτα πολλές φορές. Εγώ ήμουν τυχερή που κατάφερα να τα κόψω νωρίς. Αλλά γιατί οι περισσότεροι "ασθενείς" τείνουν να είναι χρόνια -ή ακόμα και ισόβια- ασθενείς? Ο φόβος της υποτροπής με το σταμάτημα της χρήσης των φαρμάκων δεν είναι αβάσιμος. Οι περισσότεροι που θα προσπαθήσουν να κόψουν τα αντιψυχωσικά θα έχουν υποτροπή των συμπτωμάτων της ψύχωσης. Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι είναι ψυχικά αδύναμοι ή δεν βρίσκονται στο κατάλληλο περιβάλλον για να αντιμετωπίσουν αυτή την δυνατή εμπειρία μόνοι τους, και το ιδανικό γι' αυτούς θα ήταν να λάβουν ουσιαστική βοήθεια από ευαίσθητους ανθρώπους ή θεραπευτές που χρησιμοποιούν εναλλακτικές μεθόδους και οι οποίοι αποφεύγουν διαγνώσεις που στιγματίζουν, ψυχοφάρμακα που δηλητηριάζουν και βίαιες μεθόδους καταστολής που τραυματίζουν ανεπανόρθωτα. Όλες οι εναλλακτικές μέθοδοι (όπως και η αυτοθεραπεία) έχουν τεράστια επιτυχία σε πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι είδαν τους εαυτούς τους να γίνονται καλά, και μάλιστα καλύτερα από όσο πριν την κρίση. Έτσι βλέπω και 'γω την ψύχωση: σαν ένα σκαλοπάτι που πρέπει να ανέβει κανείς στην πορεία της ζωής για να πάει ψηλότερα. Δυστυχώς οι θεραπευτές αυτοί (κάποιοι από τους οποίους έχουν περάσει και οι ίδιοι ψύχωση και άρα ξέρουν καλά περί τίνος πρόκειται) είναι εξαιρετικά δυσεύρετοι και έτσι σχεδόν όλοι οι συνάνθρωποί μας που βρίσκονται σε κατάσταση κρίσης περνιούνται για τρελοί και καταλήγουν στα δίχτυα της συμβατικής ψυχιατρικής. Και έτσι και μπλέξεις με αυτούς τους ανίδεους, τους επικίνδυνα άσχετους γιατρούς, που κυριολεκτικά το μόνο που κάνουν είναι να συνταγογραφούν και να σου υπενθυμίζουν πόσο βαριά άρρωστος είσαι, άντε να βγεις από αυτό το λούκι. Το τραγικό είναι ότι όσο πιο πολύ καιρό παίρνει κάποιος φάρμακα, τόσο πιο δύσκολο είναι να τα κόψει επιτυχώς. Αυτό συμβαίνει γιατί ο εγκέφαλος προσπαθεί να διορθώσει την χημική ανισορροπία που του προκαλούν τα φάρμακα και έτσι φτιάχνει νέους υποδοχείς στον εγκέφαλο. Έτσι, όταν κάποιος που παίρνει πολύ καιρό φάρμακα τα κόψει απότομα αυτό που θα συμβεί είναι να μπουν περιοχές του εγκεφάλου του σε υπερλειτουργία, αφού υπάρχουν πλέον πολλαπλάσιοι υποδοχείς από το φυσιολογικό -παλιοί ξεμπλοκαρισμένοι συν καινούριοι- και έτσι ξαναγυρνάει στην κατάσταση της ψύχωσης και μάλιστα δριμύτερα από ότι πριν την χρήση των φαρμάκων. Το άλλο που δημιουργούν τα αντιψυχωσικά είναι ότι καταστρέφουν τη φαιά ουσία του εγκεφάλου. Ενδεικτικά, σε πειράματα που έκαναν κάποιοι άψυχοι ερευνητές (τα πειράματα σε ζώα είναι άλλη μια φρικιαστική πλευρά της φαρμακοβιομηχανίας) σε υγιείς μακάκους, στους οποίους δινόταν καθημερινά ένα δημοφιλές αντιψυχωσικό (το Ζυπρέξα) σε νορμάλ δόση επί δύο χρόνια, βρέθηκε ότι είχε μειωθεί ο όγκος του εγκεφάλου τους κατά 10%. Πολλοί άνθρωποι έχουν μείνει παράλυτοι από τα ψυχοφάρμακα. Ακόμα και σε μένα, που τα έπαιρνα τόσο λίγο καιρό, έχουν αφήσει κάποια σωματικά κουσούρια, τα οποία θέλω να ελπίζω πως είναι αναστρέψιμα. Άλλοι καταλήγουν με καρδιοπάθειες ή διαβήτη. Άλλοι πεθαίνουν ξαφνικά, έτσι απλά (στις παρενέργειες που αναγράφονται στο φύλλο οδηγιών των αντιψυχωσικών περιλαμβάνεται και ο “αιφνίδιος ανεξήγητος θάνατος” – όταν το είδα τρόμαξα). Για ποια θεραπεία μιλάμε?
Πάντως ακόμα και κάποιος που παίρνει ψυχοφάρμακα για πολλά χρόνια μπορεί να βρει την υγεία του αν καταφέρει να ξεφύγει από νευρωτικούς συγγενείς και ιεροεξεταστές ψυχιάτρους. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι η πολύ γνωστή περίπτωση ενός αμερικανού μαθηματικού, του Τζον Νας, ο οποίος είχε διαγνωστεί με “σχιζοφρένεια παρανοϊκού τύπου” και επί 11 χρόνια μπαινόβγαινε σε ψυχιατρεία και έπαιρνε ψυχοφάρμακα παρά τη θέληση του. Το 1970 αποφάσισε να σταματήσει τα φάρμακα και να το παλέψει μόνος του. Τα κατάφερε και δεν ξαναγύρισε ποτέ στην προηγούμενη κατάσταση. Το 1994 ο Τζον Νας πήρε το νόμπελ στα οικονομικά. Έχουν βγάλει μάλιστα και ταινία με τη ζωή του (“'Ένας υπέροχος άνθρωπος”). Στην ταινία βέβαια έχουν επέμβει τα συμφέροντα της ψυχιατρικής μαφίας – χολυγουντιανή ταινία, τι περιμένατε? – και έχουν παραποιήσει λίγο τα πραγματικά γεγονότα, τονίζοντας πως ο Νας ποτέ δε σταμάτησε να παίρνει ψυχοφάρμακα.

Και δεν είναι μόνο τα αντικαταθλιπτικά και τα αντιψυχωσικά που βλάπτουν σοβαρά την υγεία.
Όσο ήμουν έγκλειστη στο νοσοκομείο, έπαιρνα καθημερινά ένα ηρεμιστικό που ανήκει στην οικογένεια ουσιών που ονομάζονται βενζοδιαζεπίνες και λέγεται Ταβόρ. Αρχικά μου χορηγήθηκε από τους νοσηλευτές μια φορά που τους είχα πει ότι νιώθω ανησυχία, οπότε μου έδωσαν ένα χαπάκι (αυτή είναι πάντα η λύση: ένα χαπάκι για κάθε πρόβλημα). Το πήρα και όντως ηρέμησα. Αλλά με έπιανε η ίδια ανησυχία, και εντονότερη, κάθε μέρα και περίπου την ίδια ώρα. Κάθε φορά τους ζητούσα Ταβόρ. Αν δεν έπαιρνα το Ταβόρ, με κυρίευε απίστευτος τρόμος και ψυχοσωματικό άγχος – κατέληγα να στριφογυρίζω στο κρεβάτι με ταχυκαρδία και έντονη εφίδρωση και κάνοντας απίστευτα βασανιστικές σκέψεις – νόμιζα ότι θα πεθάνω. Τα Ταβόρ τα έκοψα αναγκαστικά όταν πήρα εξιτήριο, και δεν ήταν καθόλου ευχάριστη εμπειρία. Αργότερα έμαθα ότι οι βενζοδιαζεπίνες είναι πιο εθιστικές από την ηρωίνη. Όλος ο κόσμος (και μιλάμε για πολύ κόσμο) που παίρνει ηρεμιστικά είναι πραγματικά τζάνκια.

Αυτό που στην ουσία καταφέρνουν όλα τα ψυχοφάρμακα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, είναι να γινόμαστε δέσμιοι τους. Ιδιαίτερα τα αντιψυχωσικά, δημιουργούν μόνιμα στα θύματα το αδιέξοδο: ή άψυχο ζόμπι ή ψυχωσικός τρελός – αυτές είναι οι επιλογές που σου δίνονται από τους “ειδικούς” άπαξ και παρουσιάσεις ψυχωτική διαταραχή (φυσικά καλύτερα τρελός από ζόμπι, αλλά κανείς δε πρόκειται να σε αφήνει έτσι, άρα αναγκαστικά γίνεσαι άψυχο ζόμπι αργά ή γρήγορα, δεν έχεις επιλογή). Όσο κι αν έψαξα, δεν βρήκα καμία περίπτωση ασθενούς που θεραπεύτηκε με ψυχοφάρμακα. 'Ολοι οι “ασθενείς” αναγκάζονται να κάνουν “θεραπεία” για πολλά χρόνια ή για όλη τους τη ζωή (όσο ζήσουν δηλαδή, αφού ακόμα και όσοι δεν αυτοκτονήσουν πεθαίνουν πρόωρα – όλα τα φάρμακα είναι ιδιαίτερα τοξικά για τα νεφρά και το συκώτι). Φυσικά συμφέρει απίστευτα τις φαρμακευτικές εταιρίες να σε έχουν μόνιμο και ισόβιο πελάτη. Οι εταιρίες αυτές βγάζουν απίστευτα ποσά, και τα κέρδη τους χρόνο με το χρόνο αυξάνονται. Μόνο μια από τις εταιρίες, η Eli Lilly (από της οποίας το διοικητικό συμβούλιο έχει περάσει ο γέρος Μπους, όλως τυχαίως) βγάζει κάθε χρόνο πάνω από 24 δισεκατομμύρια δολάρια.
Ενδεικτικά, τα φάρμακα που έπαιρνα εγώ είχαν μηνιαίο κόστος 100 ευρώ περίπου. Άλλοι παίρνουν περισσότερα και ακριβότερα φάρμακα.

Η διατήρηση όλων των ψυχιατρικών μύθων και η συνέχιση των ψυχιατρικών εγκλημάτων στηρίζεται στην άγνοια και παραπληροφόρηση τόσο των οικογενειών των θυμάτων όσο και ολόκληρης της κοινωνίας, καθώς κυριαρχεί ο φόβος απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό, σε οτιδήποτε παρεκκλίνει από την “κανονικότητα” και απειλεί την διατήρησή της. Η "τρέλα" είναι θέμα ταμπού, είναι τρομακτική και θεωρείται τόσο επικίνδυνη, ώστε φυλακίζεται πίσω από τις κλειδωμένες πόρτες των ψυχιατρείων και μέσα στο στενό οικογενειακό κύκλο των θυμάτων και δε βγαίνει παραέξω, παρότι είναι αρκετά συχνή (το 1% του πληθυσμού έχει διάγνωση σχιζοφρένειας, αν εξαιρέσουμε τις υπόλοιπες διαταραχές). Τα δε θύματα, ακόμα και αν δεν είναι κλεισμένοι σε ψυχιατρείο, στερούνται κάθε ελευθερίας έκφρασης και είναι αναγκασμένοι (πέρα από τα καθημερινά ψυχοσωματικά βασανιστήρια που περνάνε όσοι παίρνουν φάρμακα) να βρίσκονται ισόβια φυλακισμένοι στους εαυτούς τους και να κρύβονται απέναντι σε όσους ξέρουν για την κατάστασή τους, όσους τους έχουν στιγματίσει δηλαδή, καθώς οποιαδήποτε συμπεριφορά παρεκκλίνει από την υποταγή τους σε προστάγματα γονιών και γιατρών, όπως ο αυθορμητισμός, ο θυμός, η "αρνητικότητα", η “αντικοινωνικότητα”, η ανυπακοή σε εντολές, η "εκκεντρική" συμπεριφορά ή ντύσιμο, ακόμη και η "ανεξήγητη" χαρά, θεωρείται υποτροπή της "αρρώστιας" και χρίζει άμεσης "θεραπείας". Μιλάμε για την απόλυτη στέρηση της ελευθερίας των ατόμων αυτών, κλείνοντας τους έτσι το δρόμο για την ουσιαστική βελτίωση της υγείας τους. Γιατί οι ψυχικές διαταραχές δεν είναι “ανίατες ασθένειες”. Τις βαφτίζουν εντελώς αυθαίρετα “ασθένειες” και κατόπιν φροντίζουν να τις κάνουν ανίατες με τη χρόνια χορήγηση τοξικών για τον εγκέφαλο και το σώμα ουσιών τις οποίες θεωρούν “θεραπευτικό μονόδρομο”. Αν έχουν δίκιο, πως εξηγούν το γεγονός ότι εγώ και τόσοι άλλοι, καταφέραμε να γίνουμε καλά όταν πήραμε στα χέρια μας την υγεία μας και σταματήσαμε να καταπίνουμε τα δηλητήριά τους?

Δυστυχώς η άποψη του γιατρού έχει ακόμα μεγαλύτερο κύρος από την προσωπική μου εμπειρία και ολόκληρο το κίνημα της αντιψυχιατρικής.
Δυστυχώς δεν θα είμαι ποτέ πια το λευτεράκι για τους γονείς μου, αλλά μία δυνάμη ψυχοπαθής.
Βρίσκομαι ακόμα “υπό επιτήρηση” στο πατρικό μου, αλλά ευτυχώς -και με τη βοήθεια της αδερφής μου, ο οποία ξέρει όλη την αλήθεια- τους έχω πείσει να μην με ελέγχουν για το πότε παίρνω τα χάπια, παρότι ο γιατρός -τον οποίο πρέπει να συναντώ κάθε μήνα- επιμένει στον αυστηρό έλεγχο από μέρους τους και τη συνέχιση της “θεραπείας”. Της καταδίκης μου δηλαδή, που θα κρατήσει τουλάχιστον 3 χρόνια. Υποτίθεται πως είναι αντιδεοντολογικό να πιέζουν κάποιον να παίρνει τα φάρμακα χωρίς τη θέλησή του, αλλά στην πράξη δεν τους εμπιστεύομαι καθόλου, καθώς ο ψυχίατρος έχει το νομικό δικαίωμα να διατάξει τον ακούσιο εγκλεισμό μου όποτε αυτός κρίνει αναγκαίο. Ελπίζω να καταφέρω με κάποιον τρόπο να κάνω την αλήθεια να λάμψει και να διαλύσει το σκοτάδι του ψέματος που έχουν ποτιστεί οι γονείς μου. Να ελευθερωθώ από τον φόβο της ακούσιας "θεραπείας". Ένα είναι σίγουρο: αν με βάλουν πάλι στο ψυχιατρείο θα είναι για τις ελευθεριακές πεποιθήσεις μου και όχι γιατί πάσχω από “σχιζοφρένεια”, γιατί απλούστατα το δεύτερο δεν ισχύει, είναι μια απάτη του συστήματος εις βάρος μου.

Πάντα ένιωθα οργή για κάθε μορφή εξουσίας και κάθε φυλακή, ορατή ή αόρατη.
Τώρα που ο κλοιός έχει στενέψει, το αγρίμι μέσα μου δεν συγκρατείται.
Η οργή που νιώθω απέναντι στο ψυχιατρικό κύκλωμα και όσους ακολουθούν τυφλά τα προστάγματα του είναι απερίγραπτη. Δυστυχώς αυτή την οργή, όπως και οποιαδήποτε οργή έχω μέσα μου, δεν μπορώ να την εκφράσω ανοιχτά γιατί θα με πάνε πάλι μέσα, και δεν θέλω με τίποτα να καταλήξω πάλι στο κολαστήριο που λέγεται ψυχιατρείο… Αλλά δε μπορώ να σιωπήσω απέναντι σε τόσο πόνο και αδικία. Τόσες αθώες ψυχές βασανίζονται στα κρυφά και κανείς δε τολμά να μιλήσει. Γιατί είναι απόβλητοι, μιάσματα και στην καλύτερη περίπτωση προβληματικοί. Αφού τους φορέσαμε την ταμπέλα του "επικίνδυνου ψυχοπαθή" πρέπει να τους έχουμε απομονωμένους από την υπόλοιπη κοινωνία και σε καταστολή, οδηγώντας τους σταθερά προς τον θάνατο – πρώτα της ψυχής, μετά του νου και τελικά του σώματος.

Μήπως ο κάθε εξουσιαστής και ο κάθε τυφλά εξουσιαζόμενος, ο κάθε απαθής τηλε-θεατής και ο κάθε αναίσθητος μπροστά στο άδικο και την ασχήμια των τεχνιτών ζωών μας είναι ο πραγματικά ψυχοπαθής και αλλοτριωμένος? Μήπως ο κάθε ασυμβίβαστος και εξεγερμένος (και η “τρέλα” είναι μια εξέγερση της ψυχής που ξύπνησε και θέλει να ελευθερωθεί – της ψυχής που ο κάθε ένας έχει μέσα του: όμορφη, αγνή σαν βρέφος και άναρχη σαν αδάμαστο ζώο) είναι πιο υγιής από όλους αυτούς? Γιατί τι πιο φυσικό από την εξέγερση του ατόμου ενάντια σε κάθε καταπίεση, σε κάθε εξουσία και επιβεβλημένη νόρμα? Τι πιο λογικό από το να είναι κανείς ασυμβίβαστος απέναντι σε μια ολόκληρη κοινωνική κατασκευή (“πολιτισμός”) που είναι βουτηγμένη απ' την κορφή ως τα νύχια στο αίμα αθώων (όχι μόνο ανθρώπων) και η οποία στηρίζεται στη μαζική εκμετάλλευση και χειραγώγηση των αδύναμων πλευρών της ανθρώπινης φύσης του κάθε “ελεύθερου πολίτη”(κούνια που σας κούναγε…) παράλληλα με τον ασύστολο βιασμό της φύσης και του κάθε αδύναμου πλάσματος γενικότερα. Δε θα πω περισσότερα, τα 'χουν πει κι άλλοι. Όποιος έχει μάτια βλέπει, όποιος έχει καρδιά νιώθει και όποιος έχει μυαλό σκέφτεται λίγο παραπέρα από αυτό που φαίνεται.

Καιρός να αντικαταστήσουμε όλοι το φόβο και την άγνοια με δύναμη και επίγνωση.
Και προπαντός αγάπη. Αγάπη για τη ζωή και την άγρια ομορφιά της.
Δε χρειαζόμαστε ούτε αφέντες -“ειδικούς” και μη- ούτε προστάτες-φύλακες.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΨΥΧΟΦΟΝΙΑΔΩΝ
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΤΟΥΣ
Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ

Τέλος, προς όλους τους απανταχού άψυχους που θεωρούν τον άνθρωπο και τον κόσμο όλο σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή και επιμένουν να ορίζουν την κανονικότητα επικαλούμενοι τα όποια τεχνοφασιστικά δόγματα τους, ένα έχω να πω: Φοβού τους “τρελούς”!

Και για τα αδέρφια που ακόμα πολεμούν…
γκουγκλάρετε το: Οδηγός Μείωσης της Βλάβης για τη Διακοπή Ψυχιατρικών Φαρμάκων


πηγή: http://freeradicalsgreece.blogspot.gr/

Οι αναρχικοί τα φάγανε…

Το καλοκαίρι πλησιάζει στο τέλος του και μία νέα τηλεοπτική σεζόν αρχίζει. Η κατανάλωση των συνηθισμένων τηλεσκουπιδιών έχει πέσει δραματικά (ακόμα και ο πιο εξαρτημένος τηλεθεατής δυσκολεύεται να δει την ίδια τηλεσαπουνόπερα για δέκατη φορά). Ο διαρκής βομβαρδισμός του μυαλού με τρομολαγνικά σενάρια από τα δελτία ειδήσεων, έχει μπει από καιρό για τα καλά στα σαλόνια των σπιτιών μας. Η Κυβέρνηση της «επαναδια-πραγμάτευσης του Μνημονίου», με συνιστώσες που μιλούν για «απαγκίστρωση από το Μνημόνιο» και «Ανάπτυξης» εντός της Ευρωπαϊκής «Ένωσης», ετοιμάζεται να λάβει τα πιο αντικοινωνικά μέτρα λιτότητας που έχουν ληφθεί ποτέ – μέτρα που, κατά κάποιον τρόπο, ήταν προαποφασισμένα ήδη από τον Φεβρουάριο 2012, όταν ο σημερινός πρωθυπουργός και ο αρχηγός του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεσμεύτηκαν ενυπόγραφα πως θα τα υιοθετήσουν. Η μετεκλογική επιστράτευση των κλόουνς της Δημοκρατικής «Αριστεράς» και η εξειδίκευση που πραγματοποιείται αυγουστιάτικα των όσων συμφωνήθηκαν πριν 6 μήνες, κάπως πρέπει να συγκαλυφθεί. Με όποιον τρόπο γίνεται, για όσες περισσότερες ημέρες είναι δυνατόν.

Επειδή τα μέτρα λιτότητας (στην κυριολεξία: τα μέτρα κοινωνικοποίησης των ζημιών που υπέστησαν οι οικονομικές ελίτ μέσα στο περιβάλλον του σύγχρονου καπιταλισμού-καζίνο) δεν μπορεί παρά να γίνουν αισθητά από όλους με τον πιο επώδυνο τρόπο και από στιγμή σε στιγμή, η Κυβέρνηση, με την βοήθεια των επικοινωνιακών της συμμάχων, των ΜΜΕ, θα προσπαθήσει να μάς κάνει να πιστέψουμε πως δεν υπάρχει άλλη λύση πέρα από την εφαρμογή των μέτρων. Όμως το έργο αυτό έχει παιχτεί ήδη πολύ, και, όπως όλα δείχνουν, ακόμα και ο πιο απαθής τηλε-πολίτης ενδέχεται να μην είναι σε θέση να καταπιεί αμάσητο το ίδιο χιλιοπαιγμένο, μέσα σε τόσο μικρό διάστημα, σενάριο. Μακριά, φυσικά, από τις προ διμήνου προεκλογικές δηλώσεις περί αναδιαπραγμάτευσης, ανάπτυξης κτλ, ο Α.Σαμαράς δεν εξέπληξε κανέναν και σήμερα, παραδεχόμενος πως θα εφαρμόσει ό,τι θέλει η Τρόικα.

Υπό αυτές τις συνθήκες είναι ορατή η προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Το υπερθέαμα των τελευταίων ημερών είναι φτιαγμένο για όλη την οικογένεια. Μετά την πολιτική εκμετάλλευση από εθνικιστές και ακροδεξιούς του αποτρόπαιου βιασμού της 15χρονης, που με τη βοήθεια των ΜΜΕ, επιχείρησαν να αποδείξουν την ορθότητα των πολιτικών τους (παρα)λογισμών με σημείο αναφοράς ένα ανθρώπινο δράμα – που θα μπορούσε να είχε συμβεί οποτεδήποτε, οπουδήποτε και με πρωταγωνιστές οποιουσδήποτε – και τις αγριότητες που κάνουν οι «λεβέντες» της ΕΛ.ΑΣ. μαντρώνοντας μετανάστες σε στρατόπεδα «φιλοξενίας» (όπως διέταξε ο αρμόδιος υπουργός, Δένδιας, αμέσως μετά την εγρήγορση των πιο συντηρητικών αντανακλαστικών της Ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο υπαρκτό πρόβλημα του μεταναστευτικού) και με τη συνοδεία της επιφανειακής πολιτικής προσέγγισης των Μ.Μ.Ε (σημείο των καιρών της ασημαντότητας και της διανοητικής ένδειας που εξουδετερώνει κάθε διάθεση για αναζήτηση νέων ιδεών και νέας θέσμισης), σαν να πρόκειται για βούτυρο στο ψωμί του κατάφωρου λαϊκισμού (είτε πρόκειται για τον γνωστό λαϊκισμό της άκρας δεξιάς και των αριστερών, όπου βλέπουν παντού κρυφές συνωμοσίες, επιλέγοντας να ρίξουν την ευθύνη πάντα σε κάποιον εξωτερικό στόχο, είτε για τον λαϊκισμό των υπεραπλουστευτικών αναλύσεων της κάθε Νεοφιλελεύθερης αυθεντίας και των ιδεολογικών φορέων των «πραγματιστών» οικονομολόγων που έχουν βαφτίσει την συμφιλίωση με την εξαθλίωση «υπεύθυνη πολιτική στάση») το θλιβερό περιστατικό της 15χρονης ήρθε και έδεσε με την περιβόητη υπόθεση «τρομοκρατίας» της Πάρου.

Ένας άνθρωπος ο οποίος αρνείται κάθε εμπλοκή του στην υπόθεση ληστείας μετά φόνου της Πάρου, ο οποίος απλώς αυτοπροσδιορίζεται ως αναρχικός, ο οποίος θα μπορούσε να είχε ενεργήσει (αν ενήργησε ποτέ) παρακινούμενος από οποιοδήποτε κίνητρο, μετονομάστηκε από την κυβερνώσα συντηρητική παράταξη και τον ακροδεξιό χώρο, σε μέγα τρομοκράτη. Οδηγούμενος στον Εισαγγελέα και τον Ανακριτή, όλη η χώρα είδε το πρόσωπο του καινούργιου «ανθρωπόμορφου τέρατος», να περιστοιχίζεται από κουκουλοφόρους ασφαλίτες και μπάτσους, που τρέχουν σαν να θέλουν να κάνουν πανελλήνιο ρεκόρ σε αγώνες ταχύτητας. Η αδρεναλίνη ανεβαίνει: άσπρα αλεξίσφαιρα γιλέκα για τον κακό που σαν χαμένος κοιτάζει γύρω του, μαύρες κουκούλες από τα όργανα της τάξης που έχουν επιφορτιστεί με την δύσκολη αποστολή να «βγάλουν τις κουκούλες από τους κουκουλοφόρους»…!!! Σ’ αυτή την χώρα όμως, τις κουκούλες τις φορούν κατ’ επάγγελμα οι δωσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες και οι απόγονοί τους. Τις φορούν μπροστά σε όλους, παίζοντας στο reality της ελληνικής τρομο-όρασης, χωρίς κανένα λόγο… Ποιό τεκμήριο αθωότητας και ανοησίες…; Τι σημασία έχει αν τα στοιχεία της δικογραφίας δεν είναι αρκετά ώστε να εκτεθεί ένας άνθρωπος τόσο; Τι σημασία έχει αν αρνείται οποιαδήποτε ανάμειξή του στην υπόθεση; Αν υποστηρίζει πως δεν ήταν καν στην Πάρο την επίμαχη ημέρα; Αν υποστηρίζει ότι το γενετικό υλικό, που αποτέλεσε την βασική αιτία σύλληψής του και απαγγελίας κατηγοριών, λήφθηκε με τρόπο παράνομο και κατά παράβαση των σχετικών δικονομικών διατάξεων; Αν καμία συλλογικότητα ή ομάδα του αναρχικού αντιεξουσιαστικού χώρου δεν τον αναγνωρίζει ως «δικό της»; Αυτά είναι ψιλά γράμματα στην μεταμνημονιακή Ελλάδα της κοινωνικής εξαθλίωσης, του ρατσισμού, της άμετρης και πέρα από κάθε φαντασία καταστολής των κινημάτων.

Αλλά ακόμα κι αν υπήρχαν αδιάσειστες αποχρώσες ενδείξεις ενοχής του φερόμενου ως δράστη – ικανές να δικαιολογήσουν την άσκηση ποινικής δίωξης, ποιος πιστεύει ότι θ’ άλλαζε κάτι στον τρόπο δραματοποίησης του μιντιακού γεγονότος; Άνδρες της ΕΛ.ΑΣ τρέχουν χωρίς λόγο, κουκουλωμένοι χωρίς λόγο, φορώντας άσπρα αλεξίσφαιρα γιλέκα χωρίς λόγο, σέρνοντας και τραβολογώντας έναν κατηγορούμενο που επίσης φοράει την ίδια κωμικοτραγική συμβολική στολή χωρίς λόγο, ο οποίος εκτίθεται δημόσια στο πανελλήνιο… χωρίς λόγο. Ή μήπως υπάρχει κάποιος λόγος που παρακολουθούμε όλο αυτό το θλιβερής ποιότητας τρομακτικό reality που θυμίζει ταινίες του Μαστοράκη την εποχή της ξενιτιάς του στην Αμερική; Πού απευθύνονται αυτές οι εικόνες; Σε ποια μυαλά, σε ποιούς ανθρώπους; Τι πραγματικά δείχνουν και τι καλύπτουν;

«Μα σε μια Δημοκρατία το έγκλημα πρέπει να παταχτεί», θα μπορούσε να πει κανείς σαν αντίλογο. Αλήθεια, έχουμε δημοκρατία; Υπάρχει κανείς που πραγματικά πιστεύει ότι το καθεστώς στο οποίο ζούμε είναι, έστω και κατ’ επίφαση δημοκρατικό; Ή μήπως προσπαθούμε να επιβιώσουμε κάτω από την μπότα μιας ολιγαρχίας, η οποία μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο κατασταλτική; Στην πραγματικότητα, αυτή η εκπόρνευση της λέξης δημοκρατία από το κυρίαρχο καπιταλιστικό φαντασιακό, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μια αντανάκλαση της φτωχοποίησης της πολιτικής σκέψης, εντός του μεταμοντέρνου χαοϊσμού. Αν, πραγματικά, κάποιος πιστεύει ότι ζούμε σε δημοκρατική κοινωνία, τότε ας αναρωτηθεί τα εξής: Πόσες φορές είδαμε τους νεοναζί και κάθε είδους φασίστες που σφάζουν άντρες, γυναίκες και παιδιά επειδή δεν έχουν «ελληνικό αίμα», που σέρνουν στις επαρχίες μετανάστες σε χωματόδρομους, δεμένους σε αυτοκίνητα (μιμούμενοι πρακτικές Φαρ Ουέστ και της ΚΚΚ) να οδηγούνται από τα πρώτα τους ξαδέρφια, τους Έλληνες αστυνομικούς, υπό τις ίδιες συνθήκες, όπως ένας αναρχικός (ή «αναρχικός») ενώπιον εισαγγελέων, ανακριτών και δικαστηρίων; Καμία. Ούτε για δείγμα! Φυσικά,  για την περίπτωση ενός χρήση του Facebook, που έχει ανοίξει λογαριασμό  στο όνομα Ανδρέας Ασημακόπουλος , και σε συζήτηση με άλλους χρήστες  ομολόγησε το ότι συμμετείχε στο μαχαίρωμα ενός Ιρακινού μετανάστη (ο  οποίος τελικά απεβίωσε), γι’ αυτό το άτομο δεν θα φροντίσει κανείς να  μας ενημερώσει, καθώς, κατά πάσα πιθανότητα, οι πολιτικές του  πεποιθήσεις δεν τον καθιστούν «ανθρωπόμορφο τέρας»! Έτσι, δεν θα δούμε  την φωτογραφία του να κατακλείζει το διαδίκτυο, και μάλλον, κανείς δεν  πρόκειται να εξιχνιάσει την συγκεκριμένη υπόθεση, (πέρα από την χακτιβιστική ομάδα των Anonymous, οι οποίοι ήταν οι μόνοι που μπήκαν σε  διαδικασία αναζήτησης πληροφοριών για το ποιόν του). Έτσι, λοιπόν, στο σημείο αυτό, ας σκεφτούμε το εξής: μπορεί να υπάρξει δημοκρατία δίχως ισότητα; Θα μπορούσε μια κοινωνία που κάνει τα στραβά μάτια μπροστά στις ρατσιστικές εξάρσεις (που, σιωπηλά, μεγάλο κομμάτι της τις αποδέχεται), που αδιαφορεί στην ποινικοποίηση ιδεών ν’ αποκαλείται δημοκρατική; Ή μήπως η δημοκρατία προϋποθέτει και δημοκρατικούς πολίτες;

Συνεπώς, μιλάμε για ένα σύστημα διωκτικών αρχών δύο ταχυτήτων, το οποίο στηρίζεται από ένα σύστημα ΜΜΕ δύο ταχυτήτων, τα οποία συνεργαζόμενα και αλληλεπιδρώντας, εκτός από το να γλείφουν τον ακροδεξιό όχλο και να τσιγκλήζουν τον βαθιά ριζωμένο μικροαστισμό του – πεινασμένου πλέον – «μέσου» (και ακόμα πιο κάτω από «μέσου» πλέον) Έλληνα, καταφέρνουν να στρέψουν την προσοχή μας από την πολιτική στο άτομο, από τα εγκλήματα της Κυβέρνησης και των ολιγαρχιών κατά της κοινωνίας (τα οποία είναι αναμφισβήτητα και τετελεσμένα), στις πιθανές εγκληματικές ενέργειες ατόμων, αρκεί αυτά ν’ ανήκουν ή να πιθανολογείται ότι ανήκουν (ή να πρέπει να ανήκουν…) στον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο ή να είναι μετανάστες.

Το χειρότερο όμως είναι ότι όλη αυτή η επιθετική προπαγάνδα, παρά την καταφανή της γελοιότητα και την ολοφάνερη, και καθόλου ουδέτερη και αντικειμενική, πολιτική της διάσταση (συντηρητική – φιλοφασιστική), καταφέρνει να επηρεάσει και μέρος του ίδιου του αντιεξουσιαστικού χώρου, σπέρνοντας σύγχυση και πανικό. Άτομα του χώρου σπεύδουν να υποστηρίξουν κάποιον ο οποίος αρνείται πως έχει οποιαδήποτε ανάμειξη με την συγκεκριμένη υπόθεση. [1] Πράξη πολιτικά αφελής αλλά συναισθηματικά δικαιολογημένη – δεδομένης της διαχρονικής και ακραίας καταστολής που έχει δεχτεί ο αναρχικός και ευρύτερος αντιεξουσιαστικός χώρος κατά την μεταπολιτευτική περίοδο (και όχι μόνο). Το χειρότερο όμως είναι ότι βρέθηκαν και μέντορες της Αναρχίας, οι οποίοι, από τη θέση του «έμπειρου», του «διαβασμένου», του «παλιού», του «υποψιασμένου» καλλιεργούν και αναπαράγουν την μιντιακή σαπίλα, σπεύδοντας, πρώτοι από όλους, να καταδικάσουν το αυτονόητο, τον θάνατο ενός ανθρώπου, απολογούμενοι για τα λάθη των αναρχικών, ουσιαστικά ενοχοποιώντας και όλο τον χώρο αλλά και συγκεκριμένα άτομα για τα οποία, αν μη τι άλλο, το τεκμήριο αθωότητας έπρεπε να γίνει απόλυτα σεβαστό. Τι να πεις για αυτούς τους «αναρχικούς» που αποκαλούν τους υπόλοιπους αναρχικούς «επαναστατικές ελίτ» κλπ., υιοθετώντας (αβασάνιστα, αφελώς, εσκεμμένα – κανείς δεν μπορεί ν’ απαντήσει σ’ αυτό) την αντι-αναρχική προπαγάνδα στο έπακρο; Τι να πεις γι αυτούς που υποτίθεται ότι αν και ανήκουν στον «ελευθεριακό» πολιτικό χώρο, πέφτουν (;) στην ίδια παγίδα: α) ενοχοποιώντας εντελώς άδικα και χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο, β) ενοχοποιούν εμμέσως πλην σαφώς, ανθρώπους που κατηγορούνται για πράξεις τις οποίες αρνούνται κατηγορηματικά και οι οποίες, σε κάθε περίπτωση θα μπορούσαν να μην είναι «πολιτικές» ενέργειες, αλλά προσωπικές πράξεις, γ) συμβάλλουν στην μετατόπιση του ενδιαφέροντος της κοινωνίας, από την κοινωνική γενοκτονία που συντελείται μπροστά στα μάτια όλων μας, στο αστυνομικό ρεπορτάζ, και μάλιστα από την θέση του «Άσωτου Υιού» που είδε πια την Αλήθεια και, προκειμένου να αποστασιοποιηθεί, δεν διστάζει να ταυτιστεί, έστω και έμμεσα με τις πιο συντηρητικές και κακοπροαίρετες απόψεις που ίπτανται σαν αδέσποτες σφαίρες στην μπλογκόσφαιρα, στα social media και στα υπόλοιπα ΜΜΕ.

Προς επίρρωση της επιχειρηματολογίας μας, ας θυμηθούμε κάποια πολιτικά ζητήματα της επικαιρότητας που επισκιάζονται από την γνωστή καραμέλα της «Τρομοκρατίας» και της «Λαθρομετανάστευσης»: Τη στιγμή που, νέα επώδυνα μέτρα του ύψους 11,5 δις έχουν ανακοινωθεί (μάλιστα ήδη από την 23.8.2012 άρχισε να γίνεται λόγος για μέτρα 19 και πλέον δις ευρώ) και ενώ βασικά πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα (τα οποία κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες κατά τους προηγούμενους αιώνες) καταστρατηγούνται ή καταργούνται, όπως ακριβώς συμβαίνει και με κοινωνικά κεκτημένα που από κάποιους, αφελώς, εθεωρούντο αυτονόητα (δωρεάν παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση κλπ.), το καθεστώς της φιλελεύθερης ολιγαρχίας [2], έχει πια εισέλθει σε φάση απο-φιλελευθεροποίησης και το στυγνό – μα πραγματικό – του πρόσωπο, γίνεται όλο και πιο σκληρό. Προφανώς, για αρκετούς συμπολίτες μας, δεν έχει γίνει πλήρως κατανοητό ότι τα μέτρα που λήφθηκαν από το πρώτο Μνημόνιο έως τις εκλογές του Ιουνίου 2012, τα οποία βύθισαν το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας στην εξαθλίωση, την φτώχεια και την απόγνωση, απέφεραν στο κράτος περί τα 5,5 δισ. ευρώ, ενώ παράλληλα εκτόξευσαν το χρέος ακόμα περισσότερο – τόσο ώστε να φτάσουμε στη γνωστή ιστορία του «κουρέματος», του νέου δανείου και του τελευταίου Μνημονίου.

Η προσπάθεια κλοπής από την κοινωνία, υπερδιπλάσιων ποσών μέσω της λήψης νέων μέτρων λιτότητας –  και μάλιστα τη στιγμή που ήδη η κοινωνία έχει λυγίσει οριστικά και αμετάκλητα (βλ. π.χ.τα απίστευτα ποσοστά ανεργίας, ύφεσης κλπ.) – εκτός από αδύνατη, ανέφικτη και παρανοϊκή, προεχόντως είναι βάρβαρη και ευθέως, κυριολεκτικά και απερίφραστα εγκληματική, αφού στρέφεται ποικιλοτρόπως κατά του συνόλου των κατοίκων αυτής της χώρας. Πώς, άραγε, θα επιχειρήσουν οι ντόπιες και διεθνείς ολιγαρχίες να λάβουν τόσο ακραία μέτρα; Φυσικά, με την ίδια τακτική που κατάφεραν να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους στις εκλογές του Ιουνίου, τρομοκρατώντας (όπως, ακριβώς, συνέβη και κατά την προ-εκλογική περίοδο, όπου οι διάφοροι σαλτιμπάγκοι «ρεαλιστές» συνεχώς βομβάρδιζαν το κοινό με απειλές του είδους «πως σε περίπτωση που δεν εφαρμοστούν τα μέτρα θα έρθει η απόλυτη καταστροφή») και καταστέλλοντας. Αν, πραγματικά, δεν πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, αν δεν εμπιστευτούμε τις δυνάμεις μας ώστε ν’ αλλάξουμε την ροή των πραγμάτων, ίσως τότε να ζήσουμε στιγμές ακόμα σκληρότερης καταστολής και λογοκρισίας. Ήδη οι καθεστωτικές tabloid φυλλάδες έχουν αρχίσει να μιμούνται κατά πολύ τις αντίστοιχες του εξωτερικού, κάνοντας λόγο για επέμβαση του στρατού με στόχο τον περιορισμό της εγκληματικότητας! Αναμφισβήτητα η εγκληματικότητα είναι υπαρκτό πρόβλημα. Μήπως, όμως, η έξαρσή της οφείλεται στην όξυνση της κρίσης χρέους, στην εξαθλίωση και την σταδιακή υποβάθμιση του επιπέδου ζωής στις μεγάλες πόλεις (και όχι μόνο); Μήπως ένα πολύ μεγάλο μέρος της προέρχεται από Έλληνες (σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Αστυνομίας), νεο-ναζί, αστυνομικούς; Θα μπορούσε άραγε αυτή η εγκληματικότητα να περιοριστεί μέσω της καταστολής; Όσο και αν οι διάφοροι προπαγανδιστές σάπιων ιδεών, ή αλλιώς, οι λαϊκιστές με προσωπείο υπευθυνότητας, προσπαθούν να ταυτίσουν την εγκληματικότητα με το μεταναστευτικό, κάνοντας λόγο για την «ανάγκη να εφαρμοστούν ακόμη πιο σκληρά κατασταλτικά μέσα» είναι αποδεδειγμένο πως ιστορικά, ουδέποτε η αύξηση της καταστολής, τόσο σε νομοθετικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο εφαρμογής της δεν μείωσε την εγκληματικότητα, ενώ τίποτα και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι το φοβερό αυτό όπλο της Εξουσίας δεν θα χρησιμοποιηθεί κάποια στιγμή και εναντίον όσων ορθώνουν το ανάστημά τους ενάντια στο γερασμένο αυτό σύστημα και την Νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα, από τη θέση του πολιτικού αντιπάλου [3]

Σε όλους όσους βιώνουν την Νεοφιλελεύθερη τραγωδία στην Ελλάδα, τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικο-κοινωνικό επίπεδο (βαθιά φτωχοποίηση του συνόλου σχεδόν της κοινωνίας και στροφή προς μια άνευ προηγουμένου αυταρχικότητα – η οποία είναι εντελώς αναμενόμενη αφού τέτοιες πολιτικές μπορούν να εφαρμοστούν μόνο δια πυρός και σιδήρου) και ταυτόχρονα αντιστέκονται ή τείνουν να αντισταθούν στην σύγχρονη αυτή βαρβαρότητα μέσα από τη συμμετοχή τους σε κοινωνικά κινήματα, αντιδομές, πολιτικές οργανώσεις, χώρους εργασίας κλπ., είναι απόλυτα ξεκάθαρο πως το όλο επικοινωνιακό παιχνίδι με το «μεταναστευτικό» και την «τρομοκρατία», τους δύο – κατά τα συστημικά κόμματα, τις ολιγαρχίες και τα ΜΜΕ – βασικούς πυλώνες της εγκληματικότητας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια γενική πρόβα καταστολής που διεξάγεται ταυτόχρονα σε δύο επίπεδα: 1) Σε επίπεδο ψυχολογικό: να ποιος φταίει, φταις εσύ! Να τι θα πάθεις αν δεν πληρώσεις (ηθική της ενοχής). 2) Σε πρακτικό επίπεδο (ασκήσεις καταστολής με τη συμμετοχή του στρατού, εν όψει των αναμενόμενων αντιδράσεων μια κοινωνίας που ψυχορραγεί).

Επανερχόμενοι στο θέμα που αποτέλεσε το κίνητρο για να γραφτούν αυτές εδώ οι γραμμές, την υπόθεση ληστείας μετά φόνου της Πάρου, αξίζει να γίνουν κάποιες τελευταίες διευκρινίσεις:

  • Στην χώρα της φτώχειας, της καταστολής, των μαζικών και καθημερινών εγκλημάτων των νεο-ναζί και των ρατσιστών, η εστίαση της δημόσιας συζήτησης στα περί τρομοκρατίας και εγκληματικότητας των μεταναστών, είναι απλώς μια ακόμη απέλπιδα προσπάθεια αποπροσανατολισμού των πολιτών.

  • Η εντελώς άδικη και ηθελημένη διαφορετική αντιμετώπιση εκ μέρους της Πολιτείας και των ΜΜΕ των μαζικών εγκλημάτων του ακροδεξιού χώρου σε σχέση με ενέργειες που αβασάνιστα, βεβιασμένα και προκλητικά αποδίδονται στον αντεξουσιαστικό χώρο ή και στην Αριστερά (ορολογία Α. Γεωργιάδη), είναι περισσότερο επικίνδυνη από όσο φαίνεται – τόσο περισσότερο ώστε να προκαλεί σύγχυση ακόμα και στον ίδιο τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο που σπεύδει, ηλιθιωδώς, είτε να υπερασπιστεί είτε να καταδικάσει γεγονότα που πιθανότατα δεν συνδέονται με αυτόν άμεσα ή έμμεσα (το τεκμήριο αθωότητας παραβιάζεται από όλες τις πλευρές και αγνοείται ότι ένας άνθρωπος, δράστης ή όχι, ένοχος ή αθώος, μπορεί πάντα να λειτουργεί και να ενεργεί από προσωπικά κίνητρα, απόψεις, συναισθήματα κλπ.).

  • Η μετατόπιση του ενδιαφέροντος, ακόμα και εντός της συζήτησης περί εγκληματικότητας, από την πολιτική της διάσταση στις λεπτομέρειες μιας συγκεκριμένης υπόθεσης, είναι αδόκιμη, πολιτικά αφελής και εσφαλμένη και ηθικά αδικαίωτη, ενώ ταυτόχρονα, ηθελημένα ή μη, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η αναπαραγωγή (θετικά ή αρνητικά, φιλικά ή εχθρικά) της επίσημης προπαγάνδας που αποπροσανατολίζει και νανουρίζει όλους εμάς με αίμα, ίντριγκες, συνωμοσίες και μυστήρια, μετατρέποντάς μας σε τηλεθεατές που παρακολουθούν με ανοιχτό το στόμα τα μοντέρνα σίριαλ της ελληνικής καθημερινότητας, τη στιγμή που μας κλέβουν τις ζωές μας.

  • Η ελευθερία λόγου βάλλεται από παντού. Μάλιστα οι γνωστοί παπαγάλοι της ακροδεξιάς συνιστώσας της Ν.Δ. (πρώην μέλη του ΛΑ.Ο.Σ. και όχι μόνο), άρχισαν και πάλι να βάλλουν ενάντια στο athens.indymedia, προσπαθώντας να καταστείλουν ακόμη περισσότερο την αντιπληροφόρηση και να περιορίσουν την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Η ποινικοποίηση, όχι μόνο του ακραίου πολιτικού λόγου, αλλά και της υποψίας πως κάποιο άτομο θα μπορούσε να είναι υποστηρικτής κάποιας ακροαριστερής οργάνωσης, με αργά και σταθερά μέσα οδηγεί στην αυταρχικοποίηση του κρατικού μηχανισμού. Έτσι, καθίσταται τρομακτικό ακόμα και εντός μας, να ομολογήσουμε στον εαυτό μας τι θεωρούμε σωστό και τι όχι.

Δεν ήρθε η ώρα να βάλουμε τέρμα στις χωρίς κανένα λόγω απολογίες για πράγματα που δεν κάνουμε; Μπορούμε και να αισθανόμαστε απέχθεια και στενοχώρια για κάθε φόνο και ταυτόχρονα να πιστεύουμε πως οι πραγματικοί ληστές είναι οι οικονομικές ολιγαρχίες (μαζί με όλους τους οργανισμούς που τις προστατεύουν: κράτος, τράπεζες, πολυεθνικές), ότι και οι ίδιες, ακόμη, αποτελούν γέννημα θρέμμα των αξιών που διέπουν το καπιταλιστικό σύστημα: του αδηφάγου κέρδους και της αλόγιστης και απεριόριστης εξάπλωσης των παραγωγικών δυνατοτήτων, στο βαθμό που ο μισός πλανήτης να έχει καταντήσει νεκροταφείο πλαστικών σκουπιδιών, η χημική σύσταση πολλών θαλασσών να είναι ακαθόριστη και ο αέρας που αναπνέουμε γεμάτος τοξικές ουσίες! Μπορούμε να πούμε ότι δεν μας ενδιαφέρει να ληστέψουμε μια τράπεζα γιατί είναι κουτό και ανώφελο από πολιτική άποψη και, ταυτόχρονα, έχουμε το θάρρος της γνώμης μας και λέμε ανοιχτά ότι σκοπός μας είναι η πλήρης κατάργηση των τραπεζών με την έννοια του ξεπεράσματος του καπιταλισμού μια για πάντα.

Δεν θα μπούμε στη διαδικασία να λέμε τα αυτονόητα επειδή οι κακοπροαίρετοι μας εξαναγκάζουν να αισθανόμαστε ενοχές! Ξαναλέμε, για μια ακόμη φορά, πως καταδικάζουμε τον φόνο ενός ανθρώπου. Όμως, παράλληλα σεβόμαστε το τεκμήριο αθωότητας ενός κατηγορουμένου, έχοντας μάλιστα και την εμπειρία από ένα σύστημα δικαιοσύνης που έχει το αριστερό μάτι ορθάνοιχτο και το δεξιό αιωνίως κλειστό. Σκοπός μας δε, είναι η δημιουργία ενός όσο το δυνατόν μεγαλύτερου ενιαίου κοινωνικού μετώπου που με το σκεπτικό της συνδιαμόρφωσης, της αυτοδιαχείρισης και μέσα από αντι-ιεραρχικές δομές θα έρθει σε ευθεία σύγκρουση με τον καπιταλισμό και τις ολιγαρχίες, διεκδικώντας από τις πιο μικρές, καθημερινές νίκες, έως το τελικό ξεπέρασμα και την καταστροφή ενός πολιτικο-οικονομικό-κοινωνικού συστήματος που μας σκοτώνει. [4]
 

Σημειώσεις:

[1] Κάτι,τέτοιο, φυσικά, δεν σημαίνει ότι υπερασπιζόμαστε πράξεις που έχουν ως  αυτοσκοπό τους την αιματοχυσία. Αρκεί, κάποιος, να ρίξει μια μόνο ματιά  στην ιστορία προκειμένου να δει πού οδηγούν όλες αυτές οι τάσεις  λουμπενοποίησης των τσαρλατάνων αυτο-αποκαλούμενων επαναστατών. Στην  συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό που λέμε εμείς, ξεκάθαρα είναι το εξής: Αν ο  ίδιος ο κατηγορούμενος είναι πραγματικά (συν)υπεύθυνος για την  δολοφονία συμπολίτη μας κατά τη διάρκεια της ληστείας στην Πάρο, αυτό θα  πρέπει να εξακριβωθεί! Έτσι, θα πρέπει να παραπεμφθεί σε δίκαιη δίκη,  αλλά μόνο όταν τα αποδεικτικά στοιχεία (τα οποία κάτω από αντικειμενική και εξονυχιστική έρευνα) αποδείξουν την ενοχή του. Αυτό, φυσικά, συνεπάγεται και την άρση του τρομονόμου, και όλων των μέτρων που  επισύρουν ποινές σε άτομα συγκεκριμένων πολιτικών χώρων. Διαφορετικά, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει δίκαιη δίκη, δεδομένου και της διαφθοράς  που έχει διαβρώσει όχι μόνο κομμάτι του κρατικού μηχανισμού (δεν είναι,  άλλωστε, τυχαίο που ένας στους δύο αστυνομικούς επέλεξε το κόμμα της  Χρυσής Αυγής στις πρόσφατες εκλογές), αλλά και ολόκληρης της Ελληνικής κοινωνίας. Άλλωστε, ακόμα και οι  εγκληματίες Γερμανοί Ναζί, μετά το  τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, είχαν το δικαίωμα να παραπεμφθούν σε δίκαιη δίκη, στη Νυρεμβέργη).
[2] Έτσι αποκαλούσε ο Κορνήλιος Καστοριάδης την αστική «δημοκρατία».
[3] Κανείς δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει ότι για την εγκληματικότητα ευθύνονται και μετανάστες (και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό – όχι όμως μεγαλύτερο από τους γηγενείς). Ωστόσο, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως πρόκειται για τις πιο εξαθλιωμένες κοινωνικές ομάδες, πράγμα που, αναπόφευκτα, τους εξωθεί στην παρανομία, προκειμένου να επιβιώσουν.
[4] Ως καταστροφή του υπάρχοντος πολιτικο-οικονομικό-κοινωνικού συστήματος, δεν εννοούμε ότι θα πρέπει κάποια μέρα να πάμε να βομβαρδίσουμε τα μουσεία και όλα τα κυβερνητικά κτίρια. Πρόκειται για τον στόχο της ριζικής αλλαγής της πορείας που έχει χαράξει η ανθρωπότητα τους τρεις τελευταίους αιώνες, για την αναζήτηση ενός προτάγματος πραγματικού κοινωνικού αυτομετασχηματισμού, για την αναζήτηση νέας κοινωνικής θέσμισης και την νοηματοδότησης της ζωής μας κάτω από αξίες που θα μας επιτρέπουν να συμβιώνουμε αρμονικότερα, αξίες ικανές να προωθήσουν την ισότητα (πολιτική, οικονομική, κοινωνική) και να επιτρέψουν τον συλλογικό επανακαθορισμό των αναγκών για μια κοινωνία πιο ανθρώπινη, πιο δίκαιη.

Συνδιαμόρφωση: Ian Delta, Efor, Μιχάλης Θ


Σύντομο URL: http://wp.me/pyR3u-ba8